Nga Ilir Levonja/

Fati e ka sjellur ta kem vartësen time. Duke qënë se ishte me vonesë, në të e sipër, nxitimthi, i kërkova të bënte këte e atë, një listë që e shihte vetëm mendja ime, pra e parapërgatitur. Vajza dukej e lodhur për më tepër që i përket atij soji njeriu i cili pi vetëm ujë, ha sallaturina kryesisht jeshile dhe të tjera asortimente të thata dhe pa kripë. Plot nëntëmbëdhjetë vjeçe, larguar nga shtëpia për të ndjekur fatin e saj. Ai lloj brezi që nuk e do fare përkrahjen e prindërve, që mezi pret të ndeshet me të papriturat e jetës. ”Do i bëj më tha, veç me një kusht, kërkesave të tua shtoi edhe fjalën të lutem”. Mbeta gafil. megjithatë me atë vështirësinë normale për të kërkuar ndjesë, bëra një buzagaz të sforcuar, një ngërdheshje më shumë se sa qeshje. Dhe nxitova duke i kthyer kurrizin. Kohë të rrëmbyera për shkak të festave. Mirëpo aty kuptova një here e mire se unë akoma nuk isha ndarë me të shkuarën time. Një qënie relike, produkt demode, i vitrinave të socializmit. Më mire të më vrasin se të kërkoj falje. Megjithatë gjeta një mënyre dhe dola sepse kisha nevojë për pak ajër. Përjashta qe një ditë me diell të plot, ku çdo gjethe e gjelbër fal tyre kthente cdo sumbull vese në një brilant koralesh duke njelmëzuar korin e zogjve aq me shumicë në tropikun tone.

Qe ndofta leksioni i pare që mora për atë ditë. Dhe nganjëherë i rrëmbyer jap ato përgjigje vulgare me ohu, bëj punën tani. Gjithmonë pyes veten përse e kam kaq të vështirë të kërkoj ndjesë? Përse jam armatosur deri në dhembë me mendimin se jam në këto pozita vetëm për të urdhëruar? Vetëm për të drejtuar me gisht, bëj këtë dhe si them unë? Sepse vetëm unë jam i pagabueshëm, i plotfuqishëm mbi të drejtën legjitime të një eprori perfekt? Dhe se toni i zërit duhet me domosdo të shoqërohet me një nerv vetullash? Unë vet u rrita deri këtu ndryshe. Mbaj mend se kur kalova pragun e kësaj ngrehine, një meso grua më priti krahë hapur. Më përqafoi. Pa u sikletosur nga djersët e mia. Kisha ecur më këmbë për këtë vend pune. Një emigrant i lodhur me të birin motak prej dore. Ajo grua nuk i hiqet sysh memories sime. Iu përgjigj plot buzëqeshje anglishtes së lodhur që unë posedoja, asaj lloji me nuanca tingujsh të lindjes, me standartitetin e metodave të kurseve të natës. Kurrë nuk më tha bëj këtë, duke më treguar me gisht objektin. Por gjithmonë, të lutem a mundesh ta bësh këtë për mua. Kurse unë sot e kam tmerrësisht të vështirë. Edhe pse nuk më kushton asgjë. Asgjë, veç faktit që kush dreqin e di, nofullat e mia më lehtë e kanë të shtrëngohen nervash se sa të hapen qeshjesh. Sa e kollajtë do të ishte sikur gjithçka të pastrohej me metodën e heqjes së pluhurave. Një dush të mire përsipër dhe aq. Po rrija e bëja dush një ditë të tërë. Por jo?! Pluhurat janë përbrenda. Vrapojnë me gjakun! E nxisin atë. Më keq si virozat e sëmundjeve nën vena. Përse-të me shumicë. Justifikimet në majë të gjuhës. Barriera sa një mal për të pranuar gabimin. Ja kaq, unë njeriu i rritur në socializëm. Nga ana tjetër Aleksi, që vjen e punon nga 8, 9, e ka raste edhe dhjetë orë. Lë punën këtu, i hipën makinës dhe shkon bashkë me librat tek një klient i saj privat ku kujdeset për fëmijët. Jeton në një apartament që e ndan me disa shoqe të sajat. Unë në kohën e saj u ankohesha prindërve. U kërkoja llogari, u thosha përse më pollët kur nuk më dilni zot? Kurse ajo, nuk kërkon asgjë prej tyre. Llogari jo e jo. Edhe pse ata janë dhjetë here më gjëndje se çishin  të mite në atë kohë. Po pse them unë, kur akoma  shikon të rinj se si presin nga prindërit. Kur shikon sherret televizive për një mur oborri. Kur diskutojnë ndarjet me hilera të një apartamenti një dhomë e kuzhinë. E quajnë pronë. Pronë është vetëm jeta, vetëm liria jote, ajri jot.  Romulit dhe Remit nuk i ka mbetur asgjë. Po ashtu dhe Romës së tyre, veç emrit. Kur u ktheva brenda, Aleksi po bënte punën ashtu  si din ajo, një flutur e bukur përmbi lulet e oborrit. Por prapë hezitoj  t’i afrohem e t’i kërkoj ndjesë. Ndërkohë i thashë vetes, mos harro ta bësh herën tjetër. Mos harro ta falenderosh kur ta mbarojë!