Bastardët Nga Alfons GRISHAJ/

Të gjitha kombet janë të dashuruar me vetveten, një lidhje ku  promovojnë vlerat me anë të një propagande të detajuar. Ata nuk lënë gur pa lëvizur për të injektuar korpet që të   predominojnë mbi kulturat e ngjashme, duke u përpjekur dhe  shtruar  terrenin e transformimit dhe asimilimit. Ne, shqiptarët jemi prapa shumë me promovimin e kulturës dhe vlerave të traditave që kemi. Mbase kjo dhe prej pushtimeve të njëpasnjëshme. Por, mos të harrojmë se, ne nuk kemi qenë  i vetmi komb i pushtuar, siç e dëshmon më së miri edhe historia e vendeve fqinje.   

Është e trishtueshme dhe e papranueshme kur ne, promovojmë anti-vlerat e kombeve tjera, duke kaluar çdo cak logjik, deri aty sa ta quajmë  dhe ish-pushtuesim: “Vëlla!” Dhe, pa pikën e turpit identifikohemi me rracën e tyre barbare, e cila hyri në histori dymijë vjet pas nesh. Kjo nuk ndodh me asnjë komb në rruzull, vetëm me ca hajvanë tanë, të cilët nuk luftojnë për historinë e identitetin kombëtar, as për tokën e gjakun e të parëve, por për nostalgjinë e drapër-çekanëve, këmishëzinjëve, feseve të vdekuara të një perandorie pa nder dhe lavdi që u përhap me dhunë dhe gjak,  përdhunime, pengje e tradhëti.

Fatkeqësisht, ky është prelud i dhimbshëm i një psikologjie inferiore me gjak të përzier, që nuk lejon asnjëherë me qenë  vetvetja, por gjithnjë peng  i një jehone të turpshme.

Shumë miq të mi, personalitete të letrave, të artit, ushtrisë, mësimdhënies etj., janë shqetësuar me të drejtë për veprimet zvarranike të qeveritarëve “tanë”, të cilët ngritën një memorial fantazëm për shpirtërat e viktimizuara nga arroganca  e sulltanatit dhe sakrifica e dështuar e ndryshimit. Shqiptarët marshuan me flamujt e ish-pushtuesit për t’i bërë qejfin viktimëbërësit! Sikur të ishin turq, do ishte në nderin e tyre, të thonin: “Rroftë Çezari!”, apo “Poshtë Çezari!” Po çfarë është ky çnderim i inteligjencës dhe ndërgjegjes patriotike shqiptare?! Po sikur në Tiranë të marshonin svastikat e Hitlerit, sopatat e Musolinit, apo flamujt e Brankoviçit apo Knjaz Nikollës, çfarë do bëhej? Ku është ndryshimi i këtyre të fundit me të parin? Pushtuesit kanë një brutta figura, një uri, një përbuzje, një psikologji. Miklimi anadollak ka qenë dhe më parë. Respektimi haraçpaguesit nuk ishte asgjë tjetër vetëm strategjia e nënshtrimit të butë. Shqiptarët u syrgjynosën, u vranë, dogjën e plakçitën, përdhunuan… në pesë shekuj pushtim, dhe megjithëse u munduan për t’i bërë simbiozë  shpirtërore, ata  nuk ua dhanë kurrë  shansin e turpit. Tradhëtarë, spiunë dhe vegla ka patur sigurisht, por në një situatë pushtimi veprojnë të gjithë mekanizmat e përçarjes dhe asimilimit etnik. Historia jonë ua ka skicuar portretin gjithë atyre që kanë shërbyer si vegla të pushtuesve, dhe ata janë sot në perceptimin e përgjithshëm figurat më të urryera. Prandaj  edhe sot është po aq e urrejtshme, në mos më shumë, për shkak se gjendemi në paqe, gjithë kjo përulësi e neveritshme me parada flamujsh para një zvarraniku të izoluar!

Propaganda e vëllazërisë shpirtërore të shtirë ngjason me çorbën e helmuar titiste të “bashkim-vëllazërimit” që më vonë u kthye  në lum gjaku!

Le t’a ilustrojmë subjektin e këtij shkrimi me fakte nga gjeopolitika ku mbretëroi sulltanati dhe mbretëron sulltan-salltaneti i ri. Kombet arabe, të të njëjtit besim, e kanë halë në sy Turqinë, pikërisht prej të kaluarës së dhimbshme dhe simptomave të sotme diktatoriale. Diskriminimi etnik dhe kamzhiku i sulltanatëve nuk është fshirë ende nga kujtesa e tyre. Ashtu si në kujtesën e patriotëve, historianëve, inteligjencës aktive shqiptare nuk është harruar ende karakterizimi denigrues: “Arrnaut!”, dhe sidomos  deklarimi i tmerrshëm: “Ua vrasim burrat dhe ua përdhunojmë gratë!”

Unë nuk mund t’i bëj me faj udhëheqësit e rinj, por mendësia e vjetër zhvesh petkun e udhëheqësve të rinj duke vërtetuar vazhdimësinë dinake, e cila përfundimisht vret shpresën e bashkëpunimit reciprok. Asnjë diktator nuk lë hapësirën e një vaske për t’u larë, por dhe nëse po, nderja është e hekurt!

Mendoj se qytetarët shqiptarë me ADN të pastër, duhet të hapin librat që kanë shkruar vetë turqit per ne… që të shohin “dashurinë turke” për arrnautllëkun. Pas kësaj (ai që ka gjak shqiptari),  nuk do të ketë më nostalgji për gënjeshtrën e Bosforit.

Kam respekt për popullin turk dhe Mustafa Kemal Ata’turkun, Ata’n e Turqisë moderne (që ishte dhe gjysmë shqiptar), por jo për  patronatin fallso që shtrëngon dhëmbët në shekullin e Shqiptarëve, ashtu siç ndodhi në Dardani, kur u arrestuan kundërshtarët e pushtetmbajtësit bash në zemër të Prishtinës.

Le të harrojmë për një moment lajthitjen zvarranike të servilizmit  skllavërues që mbretëron tek një pjesë decivilizuese e shoqërisë tonë. Le të harrojmë për një sekond çfarë shkrova më lart (të cilat janë të vërteta si drita e diellit), e t’i qasemi sadopak filozofisë politike të mosndërhyrjes në punën e tjerëve… Po sikur nesër… në Turqi të vijnë në pushtet kundërshtarët e Erdoganit, ku do e çojnë atë palo pllakatë? Apo, do e çdaltojnë dhe do e zumparojnë për ta përdorur si palimpsest?! Pra, dhe politikisht një lajthitje ordinere me mendësi socialiste. Socialistët mendojnë se demokracia është më e prekshme duke lidhur aleanca strategjike me nivele të ngjashme ose me superioritet të lehtë se sa me filozofinë “konfliktuale” kapitaliste, e cila e ngriti botën në 100 vjet në një nivel astronomik.

Prof John Parick Diggins Says: The Socialist simply cannot face the fact that there is no conflict between democracy and capitalism…(Politics and Vision. P, 525) .

Gjithnjë, socialistët kanë dëshirë që popullin ta ushqejnë me iluzione sociale dhe tryezën t’ia mbushin me  pjata komuniste. Ata  për vete e adhurojnë kapitalizmin, duke investuar në perëndim paratë e plaçkitjes së shtetit. Aleanca e sotme midis pashallëkut dhe pisllëkut ka dhe motivin  e fshehtë: Fshehja e  kokës në Turqi, kur në Shqipëri të mbretërojë drejtësia dhe ligji. Unë mendoj se,  sarajet e sulltanit të ri nuk do të jenë të mjaftueshme për të fshehur neoballabanistët!

Sa për kujtesë: Mustafa Kemali, nuk e pranoi asnjëherë Ahmet Zogun për Mbret?! Sepse Ata’turku  kishte luftuar pikërisht kundër sulltanatit anakronik, duke u përpjekur ta reformonte emrin e keq të Turqisë deri aty sa, dhe gërmat e gjuhës turke i ktheu në latinisht që t’i tregonte botës së qytetëruar se, Turqia i përkiste Europës dhe jo të kaluarës barbare. E pra, Mustafa Kemali punonte për t’u njësuar në familjen europiane, kurse bastardët “tanë”, bash  në shekullin XXI… kërkojnë të shkojnë prapa në esfel!