NGA ALFONS GRISHAJ/

GjysmPerëndia nënë  la bekimin…

Amanet  mes  urës  thyer të dy botëve

Peng i shpresës së panjohur

Luftës  besimit  dhe  mosbesimit

Misterit  pohimit  dhe mohimit

Në dizenjon e universit plot shkëlqim e terr.

Në magjinë e tingujve yjorë

La  memorjen mistike të tranzicionit

Valëve mijëvjeçare ndërplanetare

Lidhjen   magnetike mes  lindjes dhe perëndimit

Forcën  e  limitizuar njerëzore

Ku ndahet dëshira dhe mundësia

Endrra dhe qenësia

Në cakun e  gunës së hirtë  të dimensioneve.

Në tavolinën ekzistencialiste …  zaret e hedhura nga

Jaspers, Marcel, Kafka, Heidegger, Sartre, Nietzche…  

Frymëzuesit e mikroZotave (mbinjeriut)

Që  si hije sillen  mbi kokat boshe dhe gjokset e bjerruna

Për me peshku  marshin e përjetësisë.

Vdekja nuk ekziston kur besimi është i padeportueshëm

Prej piskamave të sorrave që dalin prej zgavrave

Mbi gropat  e rrugëve qorre.

Nëna skaliti uratën mbi mermerin e ftoftë si memorje

Jehonë membranash ,  zefir ndër vite,

Melodi  nën  zë mjalti i fjalëve plot përgjim…

Lotët e fundit  ngrohtësi e përdëllim.

Nietzche ! “Zoti nuk ka vdekur!”

Ai bashkoi nënën dhe babën në përjetësi…

Atje ku shpirtërat ushqehen me nektar !

Atje  ku nuk ka mbretër , të varfër , këshjella e as varr!

GjysmPerëndia nënë , madhështia  e të vërtetës ,

Burim magjik dhe  sekreti i jetës .