Ambasador…Ti u fole minatorëve të korrupsionit. Që rendin, ligjin, shtetin tend e duan thjesht për të pushuar.
Pasi Amerikën e ëndrrave e kanë aty…./
Nga Ilir Levonja/
Në një pasdite Tirane. Nga ato koferencat rutinë. Deri të mërzitshme. Një ambasador u drejtohet të korruptuarve duke u thënë se unë i di. I di se kush ata janë. I njoh etj. Ai flet atyre sikur ata të ishin përjashta. Kur i kishte përballë.
Megjithatë, respekte. Në fund të fundit revolucioni edhe pse term I nëpërdhosur. Për shkak të devijimit të individit. Për shkak të dhunës, viktimave. Të njëriut që ha njeriun. Tek ne ka filluar dhe suportuar nga të huajt. Por është tmerrësisht e vështirë. Pasi në atë shkretëtirë të pamatë.
Paraqitja jote është prej milingone. Dukesh tmerrësisht i vogël. Një krijesë e brishtë. E cila përpiqet të shtyjë një sferë gati miliona vjet më të madhe se vetja. Respekte që edhe na i thua troç,
Në shqip. Edhe pse e di që Edi Rama, nga bilardot e Lezhës, ku e qerasën me një kupon… ka ironizuar me të folurën tënde. Ai vdes t’u kujtojë të tjerëve se si i flasin gjuhët e huaja. Respekte se, duke qënë në Shqipëri u flet shqiptarëve shqip. Një prioritet intelektual, për t’u ndjerë më afër njerëzve. Më afër shpirtit të tyre. Gjë që nuk e bëjnë njerëzit e besimit. Rrasot e besimeve flasin për territore. Xhihad. Luftojnë me shtetin. Me të vdekurit. Ndajnë prona dhe forcojnë muret e avllive.
Shqipëria ka një mani të madhe ndaj botës. Sidomos Perëndimit. Këtë e verteton edhe rekordi në sportelet e Llotarisë. E vertetoi viti 2015. Regjistrimet në daljet doganore. Në të njëjtën kohë, ka dhe një mani që është privilegj, i auditorit të cilit ti i fole. Shkollimi i fëmijëve jashtë shtetit. Ka dhe një mani jetese, po këtej. Edhe pse burimin e arit e marrin aty. Megjithatë, edhe pse kanë kaluar kaq vite demokraci. Kërkund se shikon shenja të Perëndimit. Të paktën të qytetarit. Të intelektualit as që çohet nëpër mend. Edhe pse tregojnë diploma, edhe pse flasin nga tre apo katër gjuhë të huaja. Prapë nuk i largohen dot koracës. Sojit unik të fërkimit të barkut. Vetëm në Shqipëri ndodh që reformat të quhen të vështira. Dhe nisin diskutimet. Të zjarrta. Plot sharje, akuza, fyerje. Vetëm në Shqipëri ndodh që reformat të zgjasin nga njëzet e pesë vjetë. Thua që ata diskutojnë nuk kanë asnjë lloj pushteti. Ata që diskutojnë nuk kanë asnjë lloj mundësie.
Diskutojnë sikur ndaluesit, antireformatorët, janë përjashta. Intelektuali flet, intelektuali dëgjon.
Dhe intelektualët vendosin. Kjo është elementare. Mirëpo jo aty. Sepse ne grupet, ”intelektualët” kemi paranojën e së ardhmes. Për shkak se e kemi bërë me ndërgjegje krimin. Ndaj puna e Shqipërisë është shtoj ujë e shto miell. Llurbë brumore.
Një intelektual e merr peng vendin e vet, sapo gjykon se është I pazëvendësueshëm. Sapo nuk jep dorëheqjen. Sapo pranon të riciklohet. Sapo i flet kundërshtarit, në faqe të njerëzve, me fjalorin më ntë ulët. Nuk ka burrë fisnik, nuk ka burrë të madh, nuk ka burrë të kombit…, kur nga goja e tij del pështymë, orgji, fyerje.
Respekte që ke mësuar shqip, që u flet shqip. Por thuaji ju. Mbase nga tejngopja ata bëjnë një marrëveshje. Të paktën nuk do ta dënojnë njëri­tjetrin. Ose ta dënojnë me verdiktim e tejngopjes në vilat e tyre përgjatë bregdetit. Të jetojnë e të tresin dhjamin. Të ulin ritmet e sheqerit dhe kolesterolit. Ose, ose, t’ia kërkojnë këtë pakt popullit. Mënyra se si ti flet shqip, ngjan nga ato që i thua gjërat cop. Hashiqare…, thuaja. Me siguri populli do i fali. Pasi ne kemi falur përjetësisht.
Çuditërisht dhe magjishëm, frymëzuesit e dhunës. Dhunuesit. Kapot. Kapobandat… Por asnjëherë nuk i kemi kërkuar ndjesë viktimave. Edhe pse ato janë nga gjiri ynë.
Eshtë një komb i tërë që ka një tuf intelektualësh që thonë unë. Njëri që tha ne, ne intelektualët, ne poetët, se poeti është fajtor për çdo krim që vën vendi i tij. Ne e vramë filanin. Atë e quajtën të çmendur. Të lajthitur. Tani mburren me ‘të. I kanë bërë dhe një shtatore të madhe buzë liqenit të Ohrit. E quajnë Lasgush. Një lloj Whitmani shqiptar.
A do ta dish se çfarë intelektualësh ka ai vend? Çfarë soji nga ata që i kishe përballë në sallë.
Shkoju si qytetar. Shkoju pa rruar, me ca rroba ndryshe. Pa Chevroletin e zi. I mbajnë sirtarët gjysmë hapur. Mbajnë dhe seriozitet syzash race. Shko në një Bashki, do të lënë tek dera shtatë orë. Do të kërkojnë të përtërish letrat shtatë here në vit. Duke të shikuar nga duart. Duke të thënë hajde nesër se ja këtu gati i kam. Do të shtrydhin, pastaj do të japin dhe ca shqelma nga pas. Që të jesh gati, i terosur, i lagur, i parruar për javën tjetër. Për pushtetin tjetër.
Ti u fole minatorëve të korrupsionit. Që rendin, ligjin, shtetin tend e duan thjesht për të pushuar.
Pasi Amerikën e ëndrrave e kanë aty.