nga Majlinda BUSHJA/

Shqipëria demokraci e re, apo demokraci me re? Le ta analizojme: Kur shihet si rrugëzgjidhje kërcënimi nuk flitet më për aktorë që qendrojnë në krye të forcave politike, por për forca politike që i mungon kryeja. Pasi kërcënimi është shenjë dobësie, ku më i dobti në mungesë të aftësive reale për të dominuar gjen një rrugë tjetër force për të treguar se ekziston. Kërcënimi është “forca” e tij që parandjen humbjen dhe për të mos u përballur me të duhet të gjej me patjetër “gurin e baraspeshës” për të fshehur mangësitë dhe shmangur përballjen. Sepse përballja është mësim, pësim dhe tregues i gjendjes, por ndonjëherë dhe mospranim i saj përsa kohë nuk je në gjendje të pranosh forcën e vetvetes që vendos kufijë dhe na tregon vendin. Kështu, përballja përsa kohë është tregues shfaqet e rrezikshme dhe të pranosh atë është atribut vetëm i atyre që duan të njohin dhe pranojnë realitetin. Pse e them këtë? Shkaku i mospranimit të përballjes në zgjedhjet e përgjithshme të 18 qershorit po trazon së fundi ujërat  në politikën shqiptare, ku dialogu nuk pranohet realisht, por shihet si zgjidhje kërcënimi në distancë, si “forcë” për të ndryshuar gjendjen. Nuk është diçka e re kjo në politikën shqiptare, por një vazhdimësi duke e lënë Shqipërinë prej 26 vitesh një vend në tranzicion dhe duke konsideruar tranzicionin arsye për krizat e herë pas hershme politike në vend. Kriza të sajuara për karrigen e pushtetit, por dhe për t’i shpëtuar të shkuarës që fundos dhe gjendet si mjet shpëtimi “kriza” në momente të vështira.

Çfarë po ndodh realisht në vend, Shqipëria një demokraci e re, apo një demokraci me re, ku fjala dialog konsiderohet e huaj në ambjentet tona politike. Mesazhe kërcënuese, denigruese, (ku media fatkeqësisht është përcjellësja) “hidh e prit” që në muajin shkurt të këtij viti dhe kokëfortësia për dialog kanë krijuar një krizë politike institucionale artificiale të panevojshme që më së shumti rëndon qytetarët, dhe të ardhmen e vendit. Kërcënimi po përdoret si “aftësi” për të dominuar në politikë, dhe kokëfortësia po shihet si zgjidhje, duke u ngatërruar gabimisht me vendosmërinë në realizimin e qellimeve. Por, politika e forcës nuk tregon forcën e politikës, por paaftësinë e saj për të zgjedhur dialogun si mjet paqësor të demokracisë. Flitet shumë për dialog në parim, por kur shkon puna për t’u ulur në tryezë e për të bërë bisedime e lëshime (se bisedimet prandaj bëhen) atëherë aty dialogu mbaron dhe çdo njeri nga aktorët mendon se e drejta i takon atij, meqenëse dhe nuk ekziston e drejta absolute në vetvete. Mirëpo në këtë rast, mençuria politike është të mbrosh “të dobtin” për të treguar se je “i fortë” përmes paqes së ofruar si privilegj i atij që sundon.  Problemi është të mos e shohësh pushtetin si “Zot” e të përkulesh para tij, pasi pushteti është Verbëri dhe si i tillë nuk të lë të shohësh përreth e të kuptosh se cilat janë mjetet e paqes së detyruar, (si detyrë themelore e pushtetit dhe atij që e mban). Sa herë përkulemi para pushtetit aq herë humbasim si lidër para atyre që na kanë zgjedhur dhe kthehemi në problem përmes arrogancës që vjen prej këtij të parit dhe që na zë sytë. Por gjithmonë ka një zgjidhje për të mos u rrëmbyer nga pushteti, e për t’u treguar atyre që qendrojnë në anën tjetër zgjidhjen dhe detyrimet. Zgjidhja është të shohim të vërtetën dhe jo të krijojmë të vërtetë, të mos krijojmë nyje në fillin e pakëputur, por të zgjidhim fillin e ngatërruar pa e këputur atë. Të kuptojmë së pari se pushteti (dhe rruga drejt tij) është “një lëmsh” që ngatërrohet shpejt në duart e shumë njerëzve dhe duke qenë i tillë vetëm dialogu dhe toleranca shmangin krizat artificiale të panevojshme dhe përcaktojnë të drejtën që takon. Pasi lufta më e madhe bëhet për të fituar të drejtën dhe ai grup që hamendëson se janë shkelur të drejtat është i prirur të shkaktojë kriza dhe përgjithësisht qendron në anën e pakicës. Problemi është të bindësh pakicën se gjithmonë do ekzistojë e kundërta(pakica) pavarsisht se kujt i takon ky rol dhe kjo nuk duhet të shihet si nënshtrim për të. Vendi i gjithsecilit përcaktohet nga pëlqimi dhe besueshmëria që kushtëzohen nga të tjerë persona që kanë të drejtën të vendosin për vendin e gjithsecilit, që në këtë rast janë votuesit. Çdo kërcënim, fyerje, apo presion nuk zhbën dot të vërtetën, nuk ofron zgjidhje, por është vet problemi që pengon zgjidhjen.

E vërteta e pakundërshtueshme është se për gjithçka e çdo gjë ekziston e kundërta, sikundër edhe në politikë. Nuk ka pëlqim absolut në shoqëri, ndaj dhe ekziston e kundërta që pranohet dhe merret në konsiderat për arsyet e saj të mospëlqimit. E kundërta konsiderohet e domosdoshme dhe e dobishme në funksion të zhvillimit dhe pasurimit të ideve dhe të tërës. Ndërkohë ai që i përket kësaj pjesë duhet të gjejë arsyet reale pse ndodhet aty. Pasi kërcënimi nuk është mënyra për të kaluar në anën tjetër, por problemi që nuk na jep kohën e mjaftueshme të kuptojmë formën normale të ndryshimit.