Astrit Lulushi/

Disa rregulla gramatikore janë aq të drejtpërdrejta sa mund të jenë – të paktën në shikim të parë. Ne jemi mësuar në shkollë të përdorim në anglisht “a” – “një” përpara fjalëve që fillojnë me bashkëtingëllore dhe “an” përpara fjalëve që fillojnë me zanore.

Nëse them, “Le të lexojmë librin”, tregon një libër specifik. Nëse, “Le të lexojmë një libër”, nënkuptojmë çdo libër dhe jo një libër specifik.

Gjuha anglishte ka dy lloje artikujsh – të caktuar dhe të pacaktuar. Ata identifikojnë nëse një emër është i përveçëm apo i përgjithshëm”. “The” është një artikull i caktuar – i vetmi artikull i caktuar në anglisht – që tregon se po i referohemi një emri të veçantë. Për shembull, “Gjoni bleu makinën” i referohet një makine shumë specifike.

“A” “një” janë artikuj të pacaktuar dhe mund t’i referohen çdo personi, vendi ose sendi. Për shembull, nëse “Tom do të gatuajë një tortë”, mund të jetë çokollatë, vanilje ose limon. Ne nuk e dimë se çfarë ka planifikuar Tom, bazuar në gjuhën e përdorur.

Nëse “the” është i vetmi artikull i caktuar në anglisht, pse ka dy artikuj të pacaktuar? Përgjigja e thjeshtë është se ato përdoren në situata të ndryshme, domethënë në lidhje me shkronjat që pasojnë në fjalën tjetër. Përdorni “a” nëse fjala që vijon fillon me një bashkëtingëllore:

Ata po adoptojnë një mace.

A keni veshur një mushama?

Unë jam duke ngrënë një byrek me luleshtrydhe.

Përndryshe, përdorni “an” nëse fjala e mëposhtme fillon me një zanore:

Unë kam nevojë për një ekzaminim të syve.

I dhashë një ombrellë.

Mund të merrni një avokado nga dyqani?

Në anlisht, ajo që është diskutuar deri më tani është mjaft e drejtpërdrejtë: Përdorni “a” përpara fjalëve që fillojnë me bashkëtingëllore dhe “an” përpara fjalëve që fillojnë me zanore. Por nuk ka të bëjë vetëm me shkronjat – ka të bëjë edhe me tingujt.

Kur zanore të caktuara bëjnë një tingull bashkëtingëllor në fillim të një fjale, është e përshtatshme të përdoret artikulli i pacaktuar “a” me atë fjalë. Për shembull, çiftoni “a” me fjalë që fillojnë me “e” dhe bëjnë tingullin “yoo”, si “një eufemizëm” dhe “një eukalipt”. “Një universitet” dhe “një uniformë” marrin trajtim të ngjashëm. E njëjta gjë vlen edhe për fjalët që fillojnë me një tingull “w”.

Ajo donte një njëbrirësh për ditëlindjen e saj.

Franca është një vend evropian.

Unë u dhashë atyre një kartëmonedhë një dollar.

Nga ana tjetër, fjalët me një “h” të heshtur. Kjo përfshin “një nder” ose “një orë”. E njëjta gjë është e vërtetë për inicializmat që fillojnë me shkronjat bashkëtingëllore “F”, “H”, “L”, “M”, “N”, “R”, “S” dhe “X”. Të gjitha këto fillojnë me një tingull zanor, kështu që ato duhet të çiftohen me “an”.

Ai nënshkroi një kontratë NFL.

Ishte një hetim i FBI-së.

Ka disa debate nëse duhet të jetë “një historik” apo ” “historik”. Zgjedhja zakonisht varet nga shqiptimi, por ka edhe pak traditë në lojë me këtë fjalë. Në anglishten britanike “h” është e heshtur, kështu që “një historike” do të ishte e saktë. Në anglishten amerikane, “h” u shqiptua pas shekullit të 19-të, kështu që do të ishte logjike të përdorej “a historike”, por artikulli i pacaktuar “an” përdoret ende zakonisht. Fjalori anglez i Oksfordit vëren se rreth një e katërta e shembujve të “historike” paraprihen me “an” dhe jo me “a”.