Nga Bajame Hoxha(Çeliku)/
APO S’BËHEM FLAKË E KUQE/
Përmbi mua seç vërshon/
Atëherë nata kur pushon,/
Ndaj dhe sulem nëpër terr/
Që të rri me ty njëherë,/
Se po tretem si qiri/
Që e ndeze ishe ti./
Apo s’bëhem flakë e kuqe,/
Edhe buzët si burbuqe!/
Gjoksi ngrihet hidhet vetë,
Diç nga brenda se ç’ bërtet.
Rruzullimi prush e flakë
Thua digjet pak nga pak!
Puthja jote porsi shpuzë
Që nga larg më djeg mbi buzë.
Shpirt o shpirt mos humbim kohë
Është e shtrenjtë ti mendo,
Dashurinë që kemi ne
Mund ta ndërrojmë veç për atdhe,
Thua tjetër ka mbi dhe
Epsh e ndjenja si tek ne?!
Dashuri kaq e munguar
Nuk do ketë të krahasuar!
Pylli thellë i përvëluar
Me ca thëngjij të pashuar
Nga një zjarr i paharruar.
Lër tek unë psherëtimën
Bashkë me trupin e me frymën,
Ti mos shko me tjetër grua
Se ngado shkon më gjen mua,
Trëndafil të lulëzuar,
Si një zanë të zbukuruar,
Sirenë deti përvëluar,
Puthu, puthu pra me mua!
Si shpagim këtë e dua,
Me ditë-net të numëruar
Zemër pus e thelluar
Eja shpirt i dashuruar
Mos më lër gji trishtuar
Jam e ngrohtë s’jam nguruar!
Me sy t’pastër porsi qielli
Që më ndezin për së thelli,
Pa mëri pa shenjë tmerri
Që të dua për fjalë nderi
Që mbulojnë këtë rrafshinë
Tejpërtej përmbi kodrinë!
Si gur zalli dot unë s’rri
Baras natën në qetësi
Nxitoj shpejt e vij tek ty.
Se n’mes gjirit ty të ndjej
Tek të flas e tek më ndjen.
Se s’është joshur dashuria
Osh i merr ndjenjat e mia
Si në dimër dhe në verë
Dhe kur godet e bardha erë
Aromë fushe plot pranverë,
Aromë gushe si një herë
Sepse brenda gjithçka gjen,
Buzë liqenit porsi mjellmë,
Do ta gjesh pranverën zgjuar
Lule shpirti lulëzuar
Lule, lule krejt rrethuar,
Atë zjarr, atë vlerë
O Zot, o Zot!
Nuk jam e mjerë!
