*Gjatë këtyre dy dekadave të ndryshimeve demokratike në Shqipëri është shkruar për burgjet famëkeqe të Burrelit, Qaf’barit, Tiranës, Gjirokastrës, Qaf’Muzinës ; është shkruar për kampet e përqëndrimt të Gradishtës, Grabianit, Savrës, Plukut, Gjazës e gjetkë, por nuk u shkrua asgjë për brigadat e ashtuquajtura ushtarake të punës, ku dërgoheshin djemtë e të persekutuarëve politik…/
* Në repartin e punës në Dushk të Lushnjës kishte poetë, artistë, humoristë, përkthyes, si Jorgo Bllaci, Sherif Merdani, Pjetër Radiqi, Gjosho Vasia e të tjerë…/
Nga TEKI GJONZENELI, Bloomfield N.J./*
Eshtë e pabesueshme, por përmbi dy dekada të kaluara nga fillimi i ndryshimeve demokratike, nuk është shkruar asgjë dhe nga askush për të ashtuquajturat: Brigadat Ushtarake të Punës.
Vendosa një të dielë t’i bëj një vizitë bashkatdhetarit dhe mikut tim familiar Prenjo Imeraj i cili banon në Astoria-Queens të qytetit të New Yorkut. Ne komunikojmë me njëritjetrin, pasi edhe ai bën vizita në familien time në Bloomfield NJ ku unë banoj prej 23 vjetësh. Unë e dija se në lagjen e tij banon prej vitesh një komunitet lushnjar dhe, natyrisht doktori ishte i lidhur me të, pasi në atë qytet pat punuar 37 vitet më produktive të jetës së tij si mjek i specializuar. E patëm lënë për ta pirë kafenë sëbashku në Kafe “Milan”, ku edhe mblidhen shumë lushnjarë dhe, doktorin e gjeta me një shokun e tij, i cili pasi u prezantuam u tregua shumë i çiltër gjatë bisedës. Quhej Kristaq Papa me origjinë nga Bubullima e Lushnjës. Ishte njeri përsëmbari dhe shumë i kulturuar. Aty mësova se kishte mbaruar Institutin e Lartë të Arteve, se kishte qenë edhe në Lushnjë me punë si regjizor dhe drejtor i Kinoteatrit dhe Estradës së Lushnjës. Madje kishte punuar edhe në Fier, kinostudio e në rininë e herëshme kishte luajtur edhe në ndonjë film artistik shqiptar. Konsiderata mu rrit më tepër kur mësova nga dr. Prenjo se z. Kristaq kishte marrë për bashkëshorte vajzën e aktorit të mirënjohur të teatrit dhe kinematografisë shqiptare Ilia Shytit të ndjerë.
Këtu në këtë vend ne takohemi rrallë me njëri tjetrin dhe, unë fillova të flas pa rezerva, po kur z. Papa pa se, unë po flitnja më shumë për Lushnjën se sa për Vlorën time, ai ndërhyri me kureshtie: -Po ç’ne Ju për Lushnjën, nga e njihni ju atë?
-E njoh, posi! U përgjigja unë, -atje kam kryer dy vjet shkollë të madhe, por edhe dy vjet torturash e peripecish të pa numurta.
– Në shkollën Bujqësore, pyeti z. Papa përsëri?
-Jo, jo! Kam kryer të dy vjetët e shërbimit të detyruar ushtarak në Repartin e Punës 2200 në Dushk. Dhe ndërsa zotëria zuri të mendohej për një çast, mendja ime më shpuri pas në prag vitet 60të të shekullit që kemi lënë prapa. Kaloj shpesh atyre anëve, po thuajse çdo vit, kur shkoj në Atdhe për të parë njerëzit që kemi lënë atje dhe, sapo kaloj urën e Rrogozhinës më lindin kujtime të herëshme dhe nuk ngopem së sodituri ato kodra pa mbarim në të majtë të udhës automobilististike të mbuluara nga vreshtat dhe ullinjtë e pa numurtë, të punuara, sistemuara dhe mbjella nga duart tona, gjatë dy viteve të shërbimit të detyruar ushtarak në repartin 2200 Dushk të Lushnjës.
Unë kam lindur në Tragjas, por gjatë Luftës së Dytë Botërore babai na lëvizi në qytetin e Vlorës. Në vitin 1945 babanë tonë e arrestuan si antikomunist dhe. Si familie njerëzit e pushtetit nuk na shikonin me sy të mirë.Na pengonin ne fëmijeve të Muamet Gjonzenelit të vazhdonim shkollëat e larta. Kështuqë duke e ditur pozicionin tonë politik bënim punë të rënda krahu me kokën ulur. Kur vëllai im, më i madhi ndër katër vëllezër, Qamili u arratis në Greqi nga Saranda, për ne u rëndua edhe më tepër gjëndja politike dhe ekonomike. Më kujtohet si tani 18 gushti i vitit 1959, kur unë u ktheva nga plazhi në pragmbrëmje dhe e gjeta nënën time të prishur në fytyrë. Duke më zgjatur një copë letër foli tërë pikëllim: Duan të të bëjnë bedel, duket për tët vëlla që ka përfunduar në Amerikë! Ishte një fletëthirrje nga Dega Ushtarake e Rrethit për t’u mobilizuar në shërbimin e detyrueshëm ushtarak. E shtrenjta nëna ime! Pasi nxori nga thellësia e shpirtit një psherëtime dhëmbjeje, u largua për të kryer punët e saj. Unë e mora me mend se do më shpinin në ndonjë brigadë pune, pasi edhe im vëlla Qamil Gjonzeneli që andej u arratis. I patën ndërprerë studimet në Institutin e Fiskulturës në Tiranë dhe, e përplasën në një repart pune në Sarandë. (Te plote lexojeni ne Diellin e printuar)