Nga Ilir Levonja/

Kjo puna e kryeministrit me atleta adidas, me ambasadorët e Shqipërisë në botë, më kujtoi fjalimin e atij general Piçonit, në filmin, Në fillim të verës. Luajtur me aq mjeshtri nga një burrë i skenës shqiptare, i quajtur Ndrek Luca. Aviatori prej Dukagjini që zor se i vjen më shkollës sonë. Kjo edhe fal reformave të kësaj dëm’demokracisë sonë, të këtyre çunave me atlete adidas. Si u tha Piçoni …., fashistë trima, syleshët po e marrin në qafë perandorinë. Iu hakërrye, e i bëri telendi. Aq sa edhe ata që po flinin, kërcyen vendit. Dhe kujtuan haraçet që kishin paguar. Ndofta gjykuan dorovat që kishin bërë. Se mik pas miku bëhet kjo punë tek ne. Ose me parrullën, ai është yni. Ka gruan nga krahu jonë. Për ne voton. Dhe me siguri që duhet të lëvizin vendit, pasi kryeministri vërtet ishte i acaruar me ata. Nuk kishin përcjellë në botë reformat e tia. Sidomos ato me gurëzimin e qëndrave të qyteteve. Pasi i është mbushur mendja se Shqipëria është një

soj kalldrëmizimi total. Një lloj metode osmane. aq sa ne edhe sot një rruge të shtruar me gurë i themi sokak. Ky sokakizimi është bërë kaq organik për ne, sa në ndonjë debat televiziv mbysim njëri-tjetrin për prejardhjen e kësaj fjale emërtesë.

Eshtë turke, apo shqiptare. Turqizëm vëlla, turqizëm me plot gojën. Po nuk kemi faj. Kemi për kryeministër një çun që adhuron atletet adidas. Një firmë bavareze, nga Gjermania.

I adhuron gjermanëve punën. Por jo metodat, praktikat, ligjet.

Ato i merr të gatshme nga baba dovleti. Erdogani… Dhe ashtu si ai që e kërcënon me gisht Gjermanisë. Ky çuni jonë, shefat e vendeve fqinjë. Më pas drejtorëve në dogana. Administratë publike. U tregon vendin pasi nuk vodhën si duhet. Deri sa u doli sekreti, janë të pa aftë. Kësisoj e meritojnë të ndërrohen.

Tani radha u erdhi diplomatëve. Që mjerisht gjysma flinin gjumë. E gjysma dridhte mimikën e fytyrës. Nën atë presionin midis burrit, kuadrit, shtetarit dhe karrierës. Dallgët e mëdyshjes se kushedi sa plane kishin gati, ngritur që mund të mbeteshin përgjysëm. Sidomos kur bëhet fjalë për shkollimin e fëmijëve. Ndaj lërë gjën e gjatë të flasi. Megjithëse një pale sy opinion, një shpurë e tërë njerëzore mund të prisnin edhe ndonjë kundërshtim. A ndonjë demostrim publik, si, braktisje e sallës. Por aty këto janë vetëm imagjinata. Akoma nuk ka lindur ai intelektual i pavarur. Për më tepër që diplomatët e kanë si postulat atë që maturia, heshtja, dëgjesa, janë elementët thelbësor të ekzistencës e sojit të tyre.

A janë të leshtë ambasadorët tanë? Si t’u them. Se shoh që po dërrmohen në shtyp, në statute fejsbuku, në webe, të sqarohen me konteksin e fjalëve të kryeministrit. Tha kështu apo ashtu. Që të thuash që jeni treguar syleshë, nuk do të thotë se jemi ne të tillë. Nuk do të thotë se e ka për ne.

Që e ka për ju nuk e luan topi. Dhe në situata të tillla, i bukuri populli ynë ka një vulë gati. Ta vulos kollaj shkresën. Të thotë, mjaft u përpoqe të lash mutin me shurrë. Ndaj mendoj se ati vendi, i ka ardhur koha për ca burra që ngrihen e ikin nga salla. Se shkollimi I fëmijës nuk vlen aspak sa dinjiteti I një vendi. Por kujt ia thuash. Se e kam thënë edhe here tjetër, opinion për ambasadorët e Shqipërisë në botë, nga të huajt, është I thjesht. Nga ambasadorë bëhen refugjatë. Dhe po t’i futesh arshivës së asaj virane ministri të punëve të jashtëme. Do shikosh se rreth 85% e ambasadorëve të Shqipërsië, të këtyre viteve të dëm’demokravisë sonë…., sot janë refugjat.

Megjithatë për njerëzit e thjeshtë. Ambasadorët nuk kanë asgjë në dorë, sidomos për prurjen e investitorëve. Eshtë klima legjilsative e mundësisë së çeljes së biznesit. Dhe kjo është makabre në Shqipërinë tone. Ju jeni deshmitarë deri të rrahjeve që u janë bërë bërë investitorëve të huaj. Për shkak se plot këto vite, kemi ngritur një administrate shushunjë që e ka mendjen tek dorovitja. Kjo fal militantizmit dhe delegimeve partiake, mungesës së statutit të nëpunësit civil etj. Po edhe kuadri i mbrojtjes ligjore është tepër i kushtueshëm. I vetmi avantazh që ka Shqipëria, është krahu i lire i punës. Ndaj bizneset fasone janë me shumicë. Deri këtu kam pare këpucë të markave italiane. me çmim të kripur. Veçse nën shuall shkruhej made in Albania. Rrezik edhe ato atleta Adidas që vesh kryeministri jonë, aty janë prodhuar. Po ai nuk shikon poshtë. Një politikë e kjo e biznesve nga vendet e perëndimit me ato të dorës së tretë. Dhe fatkeqësish, çunat me atlete adidas aty na kanë lënë.