David L. Phillips promovon libërin “Pranvera Kurde:. Një hartë të re për Lindjen e Mesme”, në Nju Jork, me parathënie të Bernard Kushner /
Nga Beqir SINA, New York/
BIG APPLE “-NEW YORK CITY : Nuk mund të jetë koha më e mirë për një libër të këtillë, me titull: “Pranvera Kurde:. Një hartë të re për Lindjen e Mesme”, shkruan shtypi lokal në Nju Jork, duke iu referuar një “signed book” të bër dje në lokalin Russian Tea Room në Manhattan – New York.
Libri i David Phillips, një poliitikan dhe publicist, i cili është mjaft i njohur për shumë shqiptarë, si këshilltar politik për Kosovën, në administratën Amerikane, dhe për disa artikuj – analiza, komente, por edhe për një libër për Kosovën, të cilin ai e ka botuar 3 vjet më parë me titull : “Çlirimi i Kosovës: Diplomacia Detyruese dhe Ndërhyrja Amerikane (2012)”, vjen tani për lexuesin amerikan dhe të huaj me një libër – 264-faqesh, nga Shtëpia Botuese Transaksionit, botuar më 22 dhjetor 2014, e cila flet për hartën e një shtet të ri.
Libri i tij, duhet cekur se ka një parathënie nga Bernard Kushner, i cili më më 15 korrik 1999, në bazë të Rezolutës 1244 të Këshillit të Sigurimit, emërohet nga Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së Kofi Anan si Përfaqësuesi Special dhe Shef i Misionit të Administratës së Përkohshme të Kombeve të Bashkuara në Kosovë (UNMIK). Mirëpo, politikani Kushner, gjatë kohës që ka qenë në postin e ish-ministrit francez të punëve të jashtme, thuhet se ka një reputacion shumë të mirë në rajonin, aziatik, duke iu bashkëngjitur, asaj se ai është edhe bashkëthemelues i “Médecins Sans Frontieres – Mjekët Pa Kufij”,
Kështuqë, jo rastësisht, e permenda parathenien e këtij libri, për t’a lidhur me autorin David Phillips, një profesor i Universitetit Columbia, një ish-zyrtar i Departamentit të Shtetit, i cili, është i njohur për marrëdhëniet e tij të ngushtë me ish të dërguarin e SHBA Riçard Hollbruk, për Kosovën në kohën e nisjes së sulemeve ajrore, sepse ai dhe Kouchner, kan hyrë, në listën e personaliteteve me prominente ndërkombëtare, të cilët lujatën rol ose ndihmuan për lirinë, çlirmin dhe pavarësinë e Kosovës.
“Shkenca Politike, mban ngjarjet në gji dhe prek mbi to me shumë kujdes, shkruan në këtë parathënie Kushner, duke shtuar se David L. Phillips, pëlqen për t’a përqafuar atë”. Nëse, ju merrni me politik dhe çështje të tilla si kjo e Kurdve, apo të ngjashmë me të, lexoni librin e David Philips, me titull: “Pranvera Kurde:. Një hartë të re për Lindjen e Mesme”, dhe ju do të jeni në gjendje të dalloni atë që është e rëndësishme nga më të zakonshmet. … Phillips, shprehet Kushner, di se si për t’a parë botën reale edhe nëpërmjet “dhomave bajate” të leksioneve shkencore të poliitikës. Për të gjithë, politikanët, analistët, publicistët, komentatorët, kritikët, dhe diplomatët, njësojë. Me këtë rast David L. Phillips, është si një detektor i realitetit, dhe për të gjithë ne, një “shkreptimë rrufe” në kohët e konflikteve, luftërave dhe ngjarjeve të tilla që po kalon bota “.
Phillips, në ‘fjalët e tij: “‘ Pranvera kurde ‘, shkruan në parathënjen e tij, Bernard Kushner, bazohet në përvojën time si një mjek dhe njohës i mirë të çështjeve kurde, për më shumë se njëzet e pesë vjet. Unë kam qenë i angazhuar në pozita të ndryshme, duke punuar me Kongresin Amerikan, si një zyrtar amerikan, në institute, në disa institutet dhe universitetet amerikane. Bazuar në përvojën time, me kurdët, të cilët janë një nga miqtë më të mirë dhe më të besueshëm të Amerikës në Lindjen e Mesme. …, thotë Bernard Kushner.
Duke folur për librin ai sqaron se “Kurdët, janë në një udhëkryq historik. Ky libër tregon historinë e tyre. Ka shumë dijetarë që kan njohuri rreth çështjeve kurde dhe Lindjen e Mesme. Megjithatë, disa kanë qenë të përfshirë në çështjet kurde për sa kohë që unë kam, qenë i përfshirë,. Por, pak kanë marrë nga përvoja ime duke punuar me kurdët përtej linjave partiake dhe në vende të ndryshme. Pak kanë qenë të angazhuar edhe si dijetar, aktivist dhe si zyrtar”.
Për lexuesin amerikan dhe të huaj , simbas Kushnerit, libri i David L.Philips, me titull: “Pranvera Kurde:. Një hartë të re për Lindjen e Mesme”, me 264-faqe, nga Shtëpia Botuese Transaksionit, botuar më 22 dhjetor 2014, përshkruanë historinë tragjike të tradhtisë dhe abuzimit që kan përjetuar Kurdët. Libri, i Philips, gjithashtu, tregonë një histori shpresëdhënëse të progresit, me kurdët të cilët janë të gatshm të realizojnë të drejtat e tyre dhe aspiratat kombëtare. ” ka shkruar në parathënein e tij Kushner.
Kurse, ky libër, simbas kritikëve të tij, mund të shihet si një thirrje për zgjim për administratën e SHBA nga një ekspert i pavarësisë pro-kurde që nënkupton atë se është koha për Shtetet e Bashkuara për të ndihmuar përpjekjet kurde për shtetin eventual e të pavarur të kurdëve në rajon, në mënyrë që “Harta e Lindjes së Mesme” do të mund të ndryshojë.
Në librin e Phillips, mbasi ai ka dalë në qarkullim, thuhet se do të mësoni, se :” E ardhmja e Lindjes së Mesme, është aq e pasigurt se edhe shumë kurdë do të duan të marrin në konsideratë se çfarë po ndodh apo çfarë ende mund të ndodhin si “Pranvera Kurde”, por ajo është ende larg për të përcaktuar atë se çfarë është e ardhmja për ta”.
Megjithatë, ne duhet t’a marrim shkruan shtypi lokal, në duar e të lexojmë librin “Pranvera kurde: Një Harta e re për Lindjen e Mesme”, që ai të jetë një nga burimet kryesore të referencës, dhe që do të shërbejë me aftësi për të gjithë ata që merren me Lindjen e Mesme dhe çështjen kurde.
David L. Philips – Drejtor i ndërtimit të Paqes dhe Programit të Drejtat e Njeriut, Universiteti Columbia:
David Phillips, ka 25 vjet përvojë pune në ndërtimin e paqes për Departamentin Amerikan të Shtetit, Kombet e Bashkuara, qarqet akademike, grupet e ekspertëve, dhe si një njohës i mirë i çështjes shqiptare, Kosovës, shqiptarëve në Ballkan dhe Çamërisë.
Phillips, është aktualisht Drejtor i Programit për Paqe-ndërtim dhe të Drejtave në Institutin Universitetin Kolumbia për Studimin e të Drejtave të Njeriut.
Ai ka shërbyer si zyrtar në punët të jashtme, Ekspert dhe si Këshilltar i lartë i Byrosë për Azinë Qendrore (2011-2013), Zyra për çështjet e Lindjes së Afërt (2002-2003), dhe Byroja për Çështje Evropiane dhe Kanadeze (1999-2002) në Departamenti amerikan i Shtetit. Ai ishte gjithashtu ka qenë Këshilltar i Lartë në Zyrën e Kombeve të Bashkuara për Koordinimin e Çështjeve Humanitare.
Phillips, ka punuar në institucione akademike si Drejtor Ekzekutiv i Programit të Rezolutës Konflikteve Ndërkombëtare të Universitetit të Kolumbias, Drejtor i Programit të Universitetit Amerikan për Parandalimin e Konflikteve dhe ndërtimit të Paqes, bashkëpunëtor i vjetër pranë Universitetit të Diplomacisë Harvardit, dhe të në Qendrën për Studime të Lindjes së Mesme, Phillips ka qenë gjithashtu zyrtar duke shërbyer si President i Fondacionit të Drejtave të Njeriut i Kongresit, Drejtor Ekzekutiv i Fondacionit Elie Wiesel për Njerëzimin . Phillips ka mbajtur pozicione në Institutin Ndërkombëtar të Kërkimeve për Paqe të Oslos i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, Qendrën për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare, Këshilli Atlantik,
David L. Phillips, është drejtor i Programit për Forcimin e Paqes në Institutin për Studimin e të Drejtave të Njeriut në Universitetin e Columbia- s. Ai ka qenë këshilltar dhe ekspert për marrëdhëniet me jashtë në Departamentin e Shtetit të SHBA gjatë administratave të presidentëve Clinton, Bush dhe Obama, në çështjen e Kosovës. Phillips është autor i: “Çlirimi i Kosovës: Diplomacia imponuese dhe ndërhyrjet e SHBA”
Ai është autor i dhjetëra raporteve të politikave, si dhe qindra artikuj në publikimet kryesore të tilla si The New York Times, The Wall Street Journal, Financial Times, International Herald Tribune, dhe Punëve të Jashtme. Phillips është autor i:
• Pranvera kurde: Një Harta e re për Lindjen e Mesme (2015)
• Çlirimin e Kosovës: Diplomacia detyruese dhe Ndërhyrja amerikane (2012)
• Historia diplomatik: Turqi-Armeni Protokollet (2012)
• Nga “fishekët” të fletëvotimeve: Lëvizjet e dhunshme myslimane në Tranzicion (2008)
• Humbja në Irak: Para dhe Pas-luftës – Rindërtimi (2005)
“Crimea is not Kosovo”
By David L. Phillips/
Russia is pointing to the “Kosovo precedent” as justification for its actions in Crimea. This is a false argument. There are fundamental legal and political differences between the internationally sanctioned process, which culminated in Kosovo’s independence, and Russia’s land-grab in Crimea. Kosovo’s independence is based on international law; Russia’s annexation of Crimea is not.
Yugoslavia’s 1974 constitution established Kosovo as an autonomous province with the same rights as Yugoslavia’s republics, which included the right to secession. Kosovars exercised their constitutional right to secede in a 1992 referendum. Ethnic Albanians comprised about 95 percent of the population. Almost all eligible voters cast their ballots in favor of independence.
Slobodan Milosevic cracked down, declaring a state of emergency and imposing martial law in Kosovo. By virtue of atrocities against Kosovo’s ethnic Albanian super-majority, Serbia lost its legitimacy and moral authority to govern.
As a result, NATO intervened to stop the slaughter of Albanians in 1999. After Serbian forces withdrew, the UN Security Council (UNSC) adopted Resolution 1244 that established an interim UN administration in Kosovo. It also required a plebiscite to determine Kosovo’s future political status in accordance with the will of its people.
While UNSCR 1244 affirmed “the sovereignty and territorial integrity of the Federal Republic of Yugoslavia (FRY),” the FRY was reduced to a rump state consisting only of Serbia and Montenegro. When Montenegrins voted to secede, leaving only Serbia, the FRY ceased to exist and so did Kosovo’s legal obligations.
Between adoption of UNSCR 1244 and Kosovo’s declaration of independence on February 17, 2008, Kosovo worked for 9 years to satisfy international criteria needed for recognition. It ran the gauntlet set out by the UN’s policy, “standards before status.”
The international community created a Contact Group, which included Russia. After two years of international mediation, the UN Special Envoy on Kosovo’s Status, Martti Ahtisaari, submitted his final report to the UN Secretary General recommending independence for Kosovo.
Since Kosovo’s declaration of independence, 110 countries have recognized Kosovo as a sovereign state and established diplomatic relations. More countries would have recognized Kosovo, but for Russia’s heavy-handed diplomacy. The process of gaining international recognition is ongoing.
Russia’s attempt to draw parallels between Kosovo and Crimea is convoluted. Kosovo’s situation was unique (sui generis).
Yugoslavia collapsed, liberating Kosovo from legal claims by Belgrade. Ukraine was recognized by the international community within its current borders, including Crimea, after the Soviet Union ceased to exist in 1991.
The scope and scale of human rights abuses against Albanians in Kosovo was egregious. No pattern of human rights abuses exists in Crimea.
Crimea’s population is diverse, including ethnic Russians, Ukrainians, and Tartars. When NATO intervened, Kosovo was more than 95 percent ethnic Albanian.
Kosovo’s political leaders endorsed an extensive package of minority rights for ethnic Serbs and promised autonomy for communities where Kosovo Serbs lived. Crimea’s regional parliament makes no such assurance. Muslim Turkic Tartars have a well-grounded fear of expulsions and ethnic cleansing, given their history of persecution by Russia.
Kosovo’s independence ensued after a long process of international mediation, under management by the UN, which enforced strict criteria. Crimea’s annexation is being engineered by a foreign power — Russia.
NATO, a multilateral alliance, intervened so that Kosovars could realize their dream of independence. Masked Special Forces from Russia are creating conditions to justify Crimea’s annexation by Russia.
An international Contact Group facilitated Kosovo’s path to independence. There is no international support for Crimea’s referendum, or its annexation by Russia. To address the Crimea crisis, Moscow has rejected a contact group comprised of Russia, Ukraine, Britain, France, and the United States.
Kosovo welcomed the UN’s engagement. Russian-backed thugs in Crimea physically threatened the UN special representative and expelled a delegation led by the OSCE’s High Commissioner on National Minorities.
The process by which Kosovo attained independence was an affirmation of international order. Russia’s naked land-grab in Crimea is a violation of international norms. The UN Charter enshrines “peaceful and good neighborly relations” between States.
Russia would be well advised to abandon its provocative policy toward Ukraine. It may achieve short-term objectives, but risks becoming a pariah with contempt for international law.
Mr. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served the Clinton, Bush, and Obama administrations as senior adviser and foreign affairs expert. Phillips is author of “Liberating Kosovo: Coercive Diplomacy and U.S. Intervention”.(Huffington Post)
“How to Heal Balkan Wounds for Good”
By David L. Phillips/
AFTER months of talks mediated by the European Union, Serbia andKosovo signed an agreement last month to resolve disputes dating from the 1990s, when Kosovo, a former province of Yugoslavia, effectively won independence following a Western-led military intervention.
But the deal won’t reconcile the two Balkan nations or help them gain admission to the European Union. To make matters worse, the two nations said this week that they could not agree on a timetable for implementing the agreement.
This setback is nothing on the scale of Balkan massacres in the 1990s, but it represents a continued failure to put the region’s troubled past behind it through integration with the rest of Europe.
Most of Kosovo’s 1.7 million people are ethnic Albanian and Muslim, but a substantial Serbian and Orthodox Christian minority in the north receives NATO protection and is effectively autonomous from the national government.
The agreement, signed April 19, accepts that Serbia — which does not recognize Kosovo’s independence, declared in 2008 — has a continued role in protecting the interests of Serbs in northern Kosovo. In effect, it divides Kosovo into an Albanian heartland with a Serbian appendage.
Far from overcoming ethnic and sectarian divisions, the deal validates the violent nationalistic agenda of a “greater Serbia” advanced by Slobodan Milosevic, who died in prison in 2006 while facing war crimes charges. It also encourages aspirations for a “greater Albania” among ethnic Albanians in Albania, Kosovo, Macedonia and Montenegro.
Grievances date to the era of Ottoman rule. They were suppressed under Communism, only to flare up after the breakup of Yugoslavia in 1991-2. While Western military intervention helped stop the slaughter of Bosnian Muslims in 1995 and of Kosovars in 1999, it has not resolved the Balkans’ political disagreements.
The lure of European Union membership was supposed to overcome those enmities. Of the former Yugoslav republics, Slovenia joined first, in 2004. Croatia will join on July 1. But the others aren’t close to satisfying the terms of membership, even though Macedonia, Montenegro and Serbia are officially “candidates,” and Kosovo and Bosnia and Herzegovina are “potential candidates,” as is Albania.
As Turkey has learned well, some European nations just don’t want a majority-Muslim country in their club. Some also disparage the Balkans as bastions of fiscal instability and as havens for drug traffickers and criminal gangs.
There has been a renewal of unsubstantiated allegations, dating from the 1990s, that the Kosovo Liberation Army, including some current leaders of Kosovo, was involved in trafficking human organs. Last week in Pristina, the capital, a panel of European Union and Kosovo judges convicted a Pristina urologist and four other men of involvement in more recent organ trafficking.
So while the goal of a “Europe united and at peace” endures, Serbs and Kosovars have become cynical about their chances of admission. Hence the street protests that engulfed Belgrade and Pristina after last month’s deal was signed.
The West needs a fresh approach for the Balkans, an arrangement somewhere between partition into monoethnic mini-states and a continentwide superstate.
This middle way — call it “interest solidarity” — would preserve national sovereignty and borders, while enabling members of ethnic and other groups to cooperate with their counterparts in the region, in fields like trade, transport, education, media and the arts. In 2007, the envoy Martti Ahtisaari included, in his final status proposal for Kosovo, extensive minority rights — including local autonomy in economic, cultural, environmental and other areas. Serbia rejected the plan. But its principles still represent the standard for a lasting settlement.
Building ties of common interest beyond its borders has helped stabilize Northern Ireland since 1998. It could improve relations between Sunni and Shiite Muslims in the Middle East, and offer new outlets for the dreams of “stateless” Kurds in Turkey, Iraq and Iran.
This will work only under governments that promote minority rights, and among parties with leaders ready for peace.
An overwhelming majority of Albanians support democracy, human rights and free markets. They are pro-Western and pro-NATO. In contrast, Serbs have had a history of intolerance against non-Serbs and Muslims, and of aggression and forced expulsions to create a Serbian homeland in territories where they have historical claims — notably Kosovo, but also Bosnia.
For sure, this plan for a peaceful “Albanian neighborhood” — or a “Serbian neighborhood,” for that matter — could be manipulated by extremists. It would be up to responsible local leaders and the international community to prevent that.
But “interest solidarity” offers real hope of reducing sectarian tensions. It is certainly preferable to further subdividing the Balkans.
David L. Phillips, a program director at the Institute for the Study of Human Rights, Columbia University, is the author of “Liberating Kosovo: Coercive Diplomacy and U.S. Intervention.”
* The New York Times, May 10, 2013
Sali Berisha, nga larg dhe afër
Nga David L. Phillips*
Udhëheqësit gjykohen nga performanca, planet dhe karakteri i tyre. Ky artikull jep një analizë të zhvillimeve politike dhe ekonomike, bazuar në eksperiencën time të punës mbi çështjet e Shqipërisë për më shumë se 20 vjet. Ai vlerëson cilësinë e udhëheqjes aktuale të Shqipërisë, duke u bazuar mbi përshtypjet e mia mbi Dr. Sali Berishën, kryetar i Partisë Demokratike, të cilin e kam takuar për herë të parë në vitin 1991. Gjatë shkrimit të këtij artikulli jam përpjekur të bëj një hap mbrapa dhe të shoh të gjithë pamjen, duke dhënë kontekst historik për sfidat aktuale të Shqipërisë.
Performanca
Dr. Berisha mori pjesë në lëvizjen demokratike që rrëzoi Ramiz Alinë, duke i dhënë fund njërës prej diktaturave më të këqija të botës. Ai ndihmoi në çlirimin e shqiptarëve nga frika që paralizoi shoqërinë gjatë regjimit paranojak dhe tiranik të Enver Hoxhës. Rrëzimi i komunizmit ishte një ngjarje-eveniment. Megjithatë, trashëgimia e Hoxhës, e një shteti të mbështetur në terror, ka qenë një proces i cili kërkonte transformimin e shoqërisë shqiptare. Dr. Berisha ka qenë një agjent ndryshimi për më shumë se dy dekada. Ai dhe shqiptarët festuan 20 vjet liri dhe demokraci më 22 Mars 2013.
Dikur e izoluar nga Perëndimi, Shqipëria është integruar në institucionet euro-atlantike. Në prill të vitit 2009 Shqipëria u bë anëtare e NATO-s. Ishte një rast historik, i cili ishte kulminacioni i përpjekjeve të mëdha gjatë shumë viteve. Reformat në sektorët e mbrojtjes dhe sigurisë, si dhe reforma institucionale dhe demokratike ishin të nevojshme për Shqipërinë që t’i bashkohej Aleancës.
Shqipëria, gjithashtu, po lëviz drejt anëtarësisë në BE. Komisioni Europian rekomandoi një plan me 12 hapa atëherë, duke vlerësuar progresin e Shqipërisë, Komisioni rekomandoi statusin e vendit kandidat për BE për Shqipërinë në tetor të vitit 2012.
Kandidatura nuk do të kishte ndodhur nëse Dr. Berisha nuk do të kishte qenë i gatshëm për të punuar me opozitën. Duke treguar fleksibilitet dhe kompromis, ai bëri marrëveshje me Edi Ramën dhe Partinë Socialiste për ndryshime kushtetuese. Partia Demokratike bëri gjithashtu koalicion me Lëvizjen Socialiste për Integrim.
Rritja ekonomike dhe investimet e huaja direkte kanë vazhduar pavarësisht krizës ekonomike globale. Për katër vite rresht rritja e GDP të Shqipërisë ishte më e madhe se e çdo vendi tjetër në Europë. Është ndërtuar infrastruktura, duke përfshirë ndërtimin e tunelit të Kërrabës dhe qindra kilometra rrugë të reja. Standardet e jetesës po rriten. Shërbimet sociale janë zgjeruar me ndërtimin e 1300 shkollave të reja. Me siguri, duhet të bëhet më shumë për të luftuar korrupsionin dhe nepotizmin.
Shqipëria festoi 100 vite pavarësi më 28 Nëntor 2012. Njëqindvjetori u ndoq nga shumë qytetarë dhe liderë botërorë. Shqipëria ka fituar influencë të rëndësishme në rajon. Për shembull, ka qenë shumë e rëndësishme për administrimin e rrugës së Kosovës drejt pavarësisë që kulmoi në deklaratën e koordinuar të pavarësisë në vitin 2009.
Planet/
Shqipëria ka ende punë për të bërë. Dr. Berisha është i përkushtuar për dialog politik për të zgjidhur pengesat finale për anëtarësim në BE, duke përfshirë reformat gjyqësore dhe të administratës publike, si dhe rregulla dhe procedura të rishikuara të Parlamentit.
Zgjedhjet parlamentare do të jenë një test vendimtar për funksionimin e qetë të institucioneve demokratike të vendit. Qeveria, e dedikuar për zgjedhje të lira dhe të ndershme, ka ftuar vëzhgues kombëtarë dhe ndërkombëtarë. Dr. Berisha insiston se ai do të pranojë rezultatet e zgjedhjeve, të cilat pasqyrojnë vullnetin e popullit.
Platforma e Partisë Demokratike përfshin plane për infrastrukturë shtesë. Ajo zotohet se do të investojë 16 miliardë dollarë për të krijuar 250 000 vende të reja pune në katër vitet e ardhshme. Ajo planifikon të rrisë pagat, pensionet, të reformojë tregun e punës duke transformuar përfitimet e papunësisë në stimuj për punësim. “Sigurim i detyrueshëm për kujdes mjekësor” është planifikuar për të gjithë qytetarët.
Karakteri/
E njoh Dr. Berishën prej përafërsisht 25 vjetësh. Kështu që ndihem i kualifikuar për të folur rreth karakterit të tij.
Rënia e skemave piramidale në vitin 1997 ndodhi kur ai ishte në pushtet. Por Dr. Berisha nuk iu shmang përgjegjësisë. Për më tepër, ai luftoi për të stabilizuar Shqipërinë gjatë krizës, më pas negocioi, më pas doli mënjanë, duke organizuar transferimin paqësor të pushtetit te Partia Socialiste. Ai është një nga politikanët e paktë që mësuan nga gabimi i tyre dhe u shfaq si një lider dhe qenie njerëzore më e mirë.
Kritikët e Dr. Berishës e akuzojnë atë se është më i përkushtuar ndaj pushtetit sesa ndaj shërbimit publik. Kundërshtarët thonë se ai është hakmarrës dhe se mban mëri. Burri që njoh unë e përdor pushtetin me një qëllim. Ai e do Shqipërinë dhe është i përkushtuar ndaj shqiptarëve. Ai është pajtues, siç vërtetohet nga bashkëpunimi i tij me ish-kundërshtarë, si zoti Eduard Selami dhe zoti Dashamir Shehu.
Shqipëria është në një udhëkryq historik në rrugën e saj drejt integrimit europian. Dr. Berisha, më shumë se një patriot i apasionuar, ka karakterin dhe lidershipin për të ndihmuar Shqipërinë në plotësimin e fatit të saj si një partnere e respektueshme e komunitetit ndërkombëtar.
*David Phillips është drejtor i Programit për Paqen dhe të Drejtat në Institutin e Studimit të të Drejtave të Njeriut, në Universitetin e Kolumbias – Nju-Jork. Ai është autor i librit ‘Çlirimi i Kosovës: Diplomaci shtrënguese dhe ndërhyrja e ShBA’.(Botoi Mapo.al)