Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

When Trump meets Erdogan

by

1 david

By David L. Phillips/President Trump was the first world leader to congratulate Turkey’s Recep Tayyip Erdogan for winning the constitutional referendum on April 16, which international monitors decried as a sham. In his congratulatory phone call, Trump shocked his national security advisers by inviting Erdogan for an official visit to the White House this week. Beyond a hug and handshake, Erdogan will go home empty handed.

1 ErdoganErdogan has untenable demands. He insists the US abandon Syrian Kurdish fighters, the “People’s Protection Units,” or YPG. He wants the extradition from the United States of Fatulleh Gulen, whom he accuses of masterminding last summer’s attempted coup. Erdogan will demand that the Justice Department drop charges against Reza Zarrab for allegedly helping Iran evade sanctions.

In a blow to US-Turkish relations, the White House just announced US plans to directly arm the YPG with heavy and offensive weapons. Arming the YPG is the right move.

The YPG has proven itself on Syria’s battlefield as America’s most effective ally in combating ISIS. Its 40,000 fighters are on the frontline, advancing on the ISIS capitol of Raqqa. The United States provides weapons and air support to the YPG. About 500 US special forces are on-the-ground in Syria.

Erdogan calls the YPG a terrorist organization. He insists they are a branch of the PKK, a Kurdish insurgency in Turkey seeking greater political and cultural rights.

Arming the YPG is harbinger of a broader disagreement between the US and Turkey on ending Syria’s civil war.

Russia, Turkey, and Iran are convening Syrians in Astana, Kazakhstan. At Turkey’s insistence, however, Syrian Kurds are excluded.

Russia’s Foreign Minister Sergey Lavrov offered a peace plan for Syria, which devolves power from Damascus to the regions. Under this plan, local autonomy would involve extensive power-sharing in the fields of governance, security, and control of natural resources.

Turkey adamantly opposes Lavrov’s plan. It rejects devolution of power to contiguous territories in Afrin, Kobani, and Jazeera provinces — a region Syrian Kurds call “Rojava” — as a precursor to fragmentation.

Fethullah Gulen is another sticking point.

Erdogan demands Gulen’s extradition to face terrorism charges in Turkey. In Trump’s transactional world, the United States might offer Gulen to compensate for the Pentagon’s continued cooperation with the Kurds. However, extradition is supposed to be a legal matter, not a political choice. Extradition will be based on evidence and judicial independence.

The decision to extradite will be decided by a US judge. The trial will be a platform for Gulen to divulge secrets about his political and business partnership with Erdogan. If the judge decides to extradite, Gulen can appeal.

The case of Reza Zarrab is also a top priority for Erdogan.

Zarrab is a dual Turkish-Iranian national accused of money laundering to help Iran evade US sanctions on Iran. Erdogan and Zarrab are thick as thieves. When Zarrab and other Erdogan cronies were arrested for corruption in 2013, Erdogan arranged for the police, prosecutors and judges in the case to be dismissed. Zarrab has a lot of dirt on the corrupt and criminal activities of Erdogan, his son Bilal, and son-in-law Berat Albayrak.

Even if Trump wanted to pull the plug on Zarrab’s trial, it would be hard to do. The trial is set for August. Trump does not want to be seen undermining the administration of justice for an Iran sanctions evader.

Trump and Erdogan will find common ground in their disdain for the media, nationalist views, and political populism. But when it comes to matters of substance, Trump will not accede to Erdogan’s demands. Kow-towing would be a sign of weakness, undermining US interests in Syria and Turkey.

David L. Phillips is director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served as a senior adviser and foreign affairs expert at the US State Department. His new book is “An Uncertain Ally: Turkey Under Erdogan’s Dictator*( The Boston Globe)

 

Armenian Genocide Remembrance Day

by

Armenian Genocide Remembrance Day/

1 David Philips

Times Square, New York City/

Remarks by: David L. Phillips/
It is an honor to be here today. I thank the Knights and Daughters of Vartan for inviting me.

The so-called special relationship between Turkey and the United States rests on two fallacies. Turkey is a secular democracy, and Turkey is an indispensable member of NATO.

Turkey is not secular. Nor is Turkey a democracy. Last weekend’s sham referendum is proof of Turkey’s tilt towards dictatorship under President Tayyip Erdogan.

Nor is Turkey an indispensable member of NATO. The North Atlantic Alliance is more than a security partnership. It is a coalition of countries with shared values. If NATO was established today, Turkey would not qualify as a member because it is Islamist, anti-American, and a gross violator of human rights.

I have always believed that problems can be solved through dialogue. From 2001 to 2004, I chaired the Turkish Armenian Reconciliation Commission. TARC’s work represented enormous progress addressing the Armenian Genocide. TARC facilitated participation of both sides in a legal opinion recognizing that the UN definition of genocide fit the Armenian experience. TARC also facilitated the agreement of joint recommendations to concerned governments on how to establish and improve relations.

In 2009, the Armenian and Turkish governments signed protocols to advance their relationship by establishing diplomatic relations, lift the Turkish blockade of Armenia, and address unresolved problems.  Armenian President Serge Sarkisian stood by those agreements. Erdogan reneged, refusing to submit the protocols to parliament for ratification.

Dialogue is not a substitute for progress. It takes two to talk. Dialogue is impossible when one side wants to subordinate and humiliate the other. Erdogan is not conciliatory. He uses anti-Christian and anti-Armenian rhetoric to mobilize his nationalist base.

Erdogan should be judged by what he does, not only what he says.

  • The Erdogan government is currently seeking to control the election of a new Armenian Church Patriarch in Istanbul.
  • It has reversed prior trends toward objective education on the millennia old Armenian history in Turkey.
  • The Armenian Church used to own over 5,000 churches and religious institutions in Turkey. Today it has less than fifty.
  • The government plans to replace destroyed minority neighborhoods in the Southeast with condominiums, resettling Syrian refugees, making them citizens and AKP supporters.
  • Turkey foments violence in Nagorno-Karabakh. It plays an unhelpful role in US and international efforts to resolve peacefully the conflict.
The US and Europe should see Turkey for what it, not what it may have been or we wish it were.
  • The EU should suspend Turkey’s candidacy negotiations and provide clear benchmarks for renewing talks.
  • NATO should establish a compliance review mechanism to evaluate whether members meet their democracy commitments. If Turkey fails, its NATO membership should be suspended.
  • The US should reject Turkey’s extortion over Incirlik Air Force Base and develop alternate facilities in Iraqi Kurdistan, Jordan, Kuwait and at British bases in Cyprus.
  • Washington should support the establishment of a Commission of Inquiry to investigate Erdogan for war crimes against the Kurds, and lay the ground for accountability.

Today is Yom Ha-Shoah, Holocaust Remembrance Day for Jews worldwide. We remember those who perished and those who resisted. Hitler addressed the Waffen SS to declare the Holocaust: “Who today remembers what happened to the Armenians?”

During one of the TARC meetings, an Armenian participant recounted how his mother told him he was lucky to grow up with aunts and uncles because in her family of Genocide survivors, she had neither. I remember Elie Wiesel telling me how his little sister Tzipora perished in the gas chambers of Auschwitz. The world turned its back on atrocities in the 20th century. Atrocities must not be allowed in the 21st Century. Silence is complicity. Your work and presence here today is so important.

We remember Armenians who perished. We call it Genocide. “Never again” must have meaning for their memory, for Armenians in Nagorno-Karabakh, Yazidis in Iraq.

We stand in solidarity with all people who suffer genocide, atrocities, and crimes against humanity.

David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights.

Turkey’s Referendum: Free and Fair?

by

1 David Philips

By David L.Phillips/*

Turks will vote on Sunday in a referendum to amend the constitution, and establish an executive presidency, eliminating checks and balances. The referendum will change the way Turkey is governed, establishing one-man rule and transforming Turkey into a dictatorship.

There are two ways to rig an election: obstruct your opponent’s campaign, or stuff the ballot box.

President Tayyip Erdogan has blatantly used his office to enhance the “yes” vote, while limiting the “no” campaign.

Turkey limits press freedom. It has more journalists in jail than any country in the world. As many as 150 journalists, one-third of the total jailed worldwide, are imprisoned. More than 160 media outlets have been closed.

Under statutes like Article 8 of the Anti-Terror Act and Article 301 of the Penal Code, journalists are jailed for insulting public officials or crimes against the state. Erdogan refers to imprisoned journalists as “terrorists, child molesters, and murderers.”

In addition to physical threats, the government exerts financial pressure. For example, the Dogan Group, which owns Hurriyet and CNN Turk, was penalized $3.2 billion in tax arrears.

“No” opponents of the referendum suffer coercion, harassment, and arrest under emergency provisions adopted after the coup on July 15, 2016. More than 40,000 people were arrested and 100,000 people dismissed from state institutions such as the judiciary, military, and security forces.

“No” campaigners are targeted by the police and local government officials. They are denied permission to hold rallies. Their access to public facilities has been limited.

The pro-Kurdish People’s Democratic Party (HDP) is targeted to undermine its capacity as an effective opposition. The government jailed 13 HDP members of parliament on terrorism charges, including co-chairs Selahattin Demirtas and Figen Yuksekdag. The government seized 82 municipalities in the Southeast, incarcerating elected mayors. More than 5,000 HDP party officials, including heads of provincial and district branches have been detained.

Erdogan launched military attacks against Kurds, killing at least 2,000 civilians. Half a dozen cities were attacked; Cizre was completely destroyed.

Erdogan challenged European leaders to rally his nationalist base. When Germany refused to allow a campaign rally, citing security concerns, Erdogan accused the German government of “Nazi measures.” When the Dutch government refused landing rights to Turkey’s foreign minister for similar reasons, Erdogan described it as “Nazi remnants and fascists.” Erdogan also threatened to cancel the EU-Turkey deal on migrants.

Erdogan has been campaigning furiously. Consolidating his executive powers is a life-long ambition. Public opinion surveys indicate the outcome is too close to call.

Will Erdogan allow defeat?

After the votes are tallied, presumably in favor of amending the constitution, Erdogan will appeal to the United States and the international community to accept the “will of the Turkish people.”

The Trump administration should be circumspect in endorsing a “yes” vote. It must not be complicit in Turkey’s referendum, which betrays democracy and deepens Erdogan’s dictatorship.

*David L. Phillips is Director of the Program on Peace-building and Rights at Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights. He served as a Senior Adviser and Foreign Affairs Expert at the State Department under Presidents Clinton, Bush, and Obama. His new book is An Uncertain Ally: Turkey Under Erdogan’s Dictatorship.

 

David L. Phillips: Evropa po kontribuon në radikalizmin e shqiptarëve

by

Izolimi i kosovarëve, refuzimi që po ia bën në vazhdimësi Evropa shtetit të vetëm në Ballkan pa liberalizim të vizave është duke kontribuuar që kosovarët të kthehen nga Lindja, ndërkohë që fuqi të mëdha si Turqia janë duke e shfrytëzuar këtë mundësi perfekte për agjendat islamike, thotë gjatë një interviste ekskluzive për “Zërin” David Phillips, profesor në Universitetin Columbia të SHBA-së/*

1 David Philips

Identiteti evropian për shqiptarët po bëhet i pakapshëm. Kosovarët janë të ndjeshëm ndaj radikalizmit sepse ata ndihen të refuzuar nga Evropa. Mohimi i udhëtimit pa viza për kosovarët drejt BE-së përkeqëson frustrimin dhe izolimin. Këto kritika të ashpra në drejtim të ndërkombëtarëve i ka bërë amerikani David Phillips, profesor në Universitetin Columbia të SHBA-së, njohës i mirë i çështjes shqiptare, në intervistën dhënë gazetës “Zëri”. Ndonëse e pranon se shqiptarët janë aleatët kryesorë të amerikanëve në Evropë, ai foli për rrezikun e influencës turke e cila po shtrihet në Kosovë dhe në Maqedoni shumë me investimet direkte të Erdoganit.Philips kritikoi edhe politikanët shqiptarë të cilët ua kanë dhënë pasuritë kryesore kompanive turke. Ndërkohë që nënvizoi se ekstremizmi i shqiptarëve i shërben agjendës serbo-ruse. Sipas tij, Turqia është një aleat i pasigurt për SHBA-në, kurse shqiptarët janë aleatët më të mëdhenj të SHBA-së. Megjithatë, sipas tij, shqiptarët po ashtu paraqesin një alternativë për ideologjinë salafiste. Phillips tha se në përgjigje të mendimit islamofobik botëror të Trumpit, shqiptarët mund t’i profilizojnë vlerat e tyre të moderuara properëndimore në mënyrë që të thellojnë miqësinë dhe bashkëpunimin me Shtetet e Bashkuara.

Zëri: Z. Phillips, ju keni shkruar tashmë shumë artikuj dhe libra në lidhje me shqiptarët në Ballkan, posaçërisht të atyre në Kosovë. Cila është tani sfida jonë kryesore?

Phillips: Në Ballkan unë jam duke u fokusuar në parandalimin e ekstremizmit të dhunshëm. Amerikanët dhe shqiptarët kanë një lidhje të veçantë. Ne duhet të punojmë së bashku në luftën kundër radikalizmit islamik, i cili keqpërdor mësimet fisnike të islamit si fe e të paqes për të justifikuar dhunën. Unë gjithashtu punoj ngushtë me kurdët në Siri dhe në Irak për ta forcuar pjesëmarrjen e tyre në përpjekje për të mposhtur “Shtetin Islamik”.

Zëri: Cilët faktorë ndikuan në përkushtimin më të madh të shqiptarëve ndaj fesë?

Phillips: Faktorët e jashtëm janë të rëndësishëm. Turqia ka qenë sistematikisht një eksportuese e agjendës së saj islamike në blerjen e pasurive dhe duke ndikuar te politikanët. Shtetet e Gjirit dhe Turqia kanë qenë dorëgjerë në financimin e aktiviteteve dhe partive politike që kanë për qëllim përhapjen e islamizmit. TIKA, Agjencia e Turqisë për Bashkëpunim dhe Koordinim, ka luajtur një rol të rëndësishëm në financimin dhe restaurimin e strukturave osmane dhe objekteve kulturore. TIKA shpesh ofron grante me para në dorë, duke sponsorizuar një rrjet të xhamive, organizatave me bazë fenë dhe medresetë kuranore. TIKA ofron bursa arsimore për të rinjtë që të studiojnë në institucionet fetare në Lindjen e Mesme dhe në Turqi. Ajo kërkon formimin e një identiteti të ri që bazohet në islamin politik, e frymëzuar nga “Umeti” si një bashkësi islamike mbikombëtare.

Zëri: A ka kontribuuar edhe Perëndimi në rritjen e islamizmit?

Phillips: Evropa dhe Shtetet e Bashkuara gjithashtu mbajnë përgjegjësi për rritjen e islamizmit në Kosovë. Identiteti evropian është i pakapshëm. Kosovarët janë të ndjeshëm ndaj radikalizmit sepse ata ndihen të refuzuar nga Evropa. Mohimi i udhëtimit pa viza për kosovarët drejt BE-së përkeqëson frustrimin dhe izolimin. Shtetet e Bashkuara gjithashtu duhen fajësuar pjesërisht. Amerikanët dhe shqiptarët kanë një lidhje të veçantë. Megjithatë, Uashingtoni ka lënë pas dore kryesisht Ballkanin Perëndimor gjatë tetë vjetëve të fundit. Roli i zvogëluar i Amerikës ka krijuar një boshllëk të mbushur nga ekstremizmi.

Radikalizmi i shërben agjendës proserbe të Rusisë

Zëri: Cili është mendimi juaj për rolin e Rusisë?

Phillips: Radikalizmi i shërben agjendës proserbe të Rusisë. Përveç promovimit të ekstremizmit ortodoks, unë nuk do të çuditesha nëse Rusia mbështet grupet islamike në mënyrë që t’i ushqejë tensionet dhe t’i shfrytëzojë ndarjet politike në një rajon tradicionalisht proamerikan. Rusia është e njohur për përdorimin e autoritetit të saj për të destabilizuar vendet në një orvatje për të nxitur agjendën e saj nacionaliste dhe proserbe.

Zëri: Ndikimi më i madh duket se vjen nga Lindja, si do ta përshkruanit agjendën e tyre?

Phillips: Turqia është sistematikisht duke eksportuar vlerat islamike të Partisë për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP). Politika e saj e jashtme përdor fenë për t’i avancuar qëllimet politike dhe strategjike. Unë nuk kam asnjë problem me religjionin, por jam thellësisht i shqetësuar në lidhje me islamin politik, i cili në mënyrë aktive kundërshton vlerat laike dhe demokratike. Turqia i ka dhënë mbështetje financiare dhe logjistike “Shtetit Islamik” në Irak dhe në Siri në mes të viteve 2013 dhe 2016, Agjencia e Inteligjencës turke ka operuar në autostradën e xhihadit nga Sanliurfa në Raqqa si një kanal për luftëtarët dhe armët e ISIS-it. Një ligj u miratua duke e cilësuar si vepër penale diskutimin për lidhjet e Turqisë me ISIS-in.

Zëri: Ju keni alarmuar disa herë se Kosova është në rrezik nga ideologjia islamike, si e vlerësoni vendin tonë nga ky këndvështrim?

Phillips: Shumë kosovarë e shohin Qeverinë e tyre si joefektive, të korruptuar dhe të paaftë për t’i përmbushur nevojat themelore të qytetarëve. Ata janë të zhgënjyer. Gjendja e keqe është përhapur.

 Turqia ka ndikim të madh në Kosovë, në Shqipëri e në Maqedoni

Zëri: A mendoni se politika e korruptuar ka ndihmuar edhe në krijimin e ambientit të përsosur për ideologjinë e re islamike?

Phillips: Aeroporti i Prishtinës dhe KEDS-i janë shitur për kompanitë turke me një çmim të volitshëm. Ku shkuan paratë? Pasuritë e njerëzve u janë shitur turqve me të cilët elita politike e Kosovës është tepër miqësore.

Zëri: A mund të bëni krahasimin e këtij trendi në tri vende: Kosovë, Shqipëri dhe Maqedoni?

Phillips: Ndikimi i Turqisë në të gjitha këto tri vende është shumë i madh. Sovraniteti i këtyre vendeve duhet të ruhet si një mburojë kundër agjendës islamike dhe autoritare të Erdoganit. Turqia përfaqëson një model të qeverisjes: të centralizuar, hierarkike dhe diktatoriale pa kontrolle dhe llogaridhënie. Modeli tjetër është më progresiv në bazë të demokracisë, të drejtave të njeriut dhe pluralizmit politik. Kjo e fundit është mënyra më e mirë për t’i çuar përpara liritë themelore. Ajo është gjithashtu një mbrojtje kundër agresionit serb.

 Zëri: Me përjashtim të Arabisë Saudite, Kosova është e ndikuar edhe nga Erdogani. Ju keni botuar tashmë artikuj për këtë, sa është i madh ndikimi i tij këtu?

Phillips: Investimet e qëndrueshme dhe me qëllim të caktuar nga vendet e Gjirit Persik dhe Turqia e përdorin fenë si një mjet të politikës së jashtme, në mënyrë agresive promovojnë parësinë e identitetit fetar dhe një mënyrë jetese konservatore islamike. Sponsorët e huaj kultivojnë identitetin panmysliman të rrënjosur në parimet e solidaritetit vëllazëror dhe të ushqyer nga zemërimi mbi agresionin kundër sunitëve në Siri.

 Erdogani ka agjendë islamike me shqiptarët

Zëri: Çfarë synon Erdogani duke investuar në xhami dhe në grupe fetare në Kosovë?

Phillips: Investimi kërkon t’i radikalizojë kosovarët për të ndryshuar perceptimet e tyre dhe vlerat themelore duke i kthyer ata kundër Perëndimit.

Zëri: A mendoni se ai ka arritur të futet në politikë me anë të lëvizjes “Besa” në Maqedoni, që do të thotë se ky është qëllimi i tij edhe në Kosovë?

Phillips: “Besa” duhet të jetë transparente në lidhje me të dhënat e saj financiare. Nga ku kanë ardhur paratë për aktivitete të gjera që ia kanë mundësuar lëvizjes “Besa” për të fituar 5 vende në zgjedhjet e fundit? “Besa” nuk është një parti e vërtetë politike në Maqedoni. Ajo është një degë e AKP-së së Turqisë, e cila funksionon si një degë e Vëllazërisë Myslimane.

Zëri: Qeveria e Kosovës ia ka dhënë Erdoganit pasuritë kryesore të vendit – aeroportin dhe shpërndarjen e energjisë. Si e vlerësoni këtë?

Philips: Privatizimi i këtyre pasurive ishte një mashtrim i madh. Kriminelët në të dyja vendet kanë bërë pasuri duke vjedhur atë nga kosovarët.

Zëri: Në anën tjetër, Shqipëria ka lejuar të ndërtohet xhamia më e madhe në Ballkan, pse?

Phillips: Çfarë fiasko. Sekularizmi mbizotëroi për 50 vjet nën sundimin komunist. Pse ky përqafim i papritur i islamizmit? Pse kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama, është tepër miqësor me presidentin e Turqisë, Tajip Erdogan, duke vallëzuar në dasmën e vajzës së tij?

Shqiptarët, miqtë më të mirë të Amerikës nga Evropa

Zëri: Si e sheh Perëndimi Shqipërinë?

Phillips: Unë jam tepër krenar nga aksioni i NATO-s, i kryesuar nga SHBA-ja, që ndaloi pastrimin etnik në Kosovë. Jam gjithashtu krenar se SHBA-ja udhëhoqi në njohje të koordinuar ndërkombëtare të pavarësisë së Kosovës. Mbështetja ndaj Kosovës ka qenë gjithmonë dypartiake. SHBA-ja nuk ka miq më të mirë në Evropë sesa shqiptarët. Ata janë kokëfortë dhe besnikë. Ne i duam shqiptarët.

Zëri:  Ju keni sugjeruar administratën e re amerikane t’i marrë në konsideratë shqiptarët si aleatët më të rëndësishëm në këtë rajon, pse?

Phillips: Turqia është një aleat i pasigurt. Nëse Turqia kufizon përdorimin e bazës “Air Force” në Inçirlik afër Adana-s në Turqinë Juglindore, SHBA-ja mund t’i zhvendosë operacionet ajrore që synojnë ISIS-in në Irak dhe në Siri në bazën ajrore në Shqipëri. Duke pasur parasysh përafrimin e Turqisë me Rusinë dhe kërcënimin e Rusisë në Ukrainë, Poloni dhe Shtetet e Baltikut, a do të qëndrojë Turqia përkrah NATO-s nëse sulmon Rusia? Sipas Nenit 5 të Kartës së Aleancës, një sulm ndaj njërit është sulm kundër të gjithëve. Ndërrimi i aleancave përfaqëson një kërcënim real për interesat perëndimore dhe SHBA-në.

Shqiptarët duhet të hapin derë tek Trumpi

Zëri: A kanë nevojë shqiptarët për të hapur një kapitull të ri në administratën Trump?

Phillips: Presidenti Trump mbështet një politikë “Amerika së pari”. Për të rritur bashkëpunimin amerikano-shqiptar, shqiptarët do të duhej të pyesin se çfarë ata mund të bëjnë për Amerikën përveç asaj që mund të bëjë Amerika për ta. Shqiptarët nuk duhet të marrin çdo gjë si të gatshme.

Zëri: Si i shihni shqiptarët në të ardhmen, në planin gjeopolitik?

Phillips: Shumica e shqiptarëve janë myslimanë. Shqiptarët paraqesin një alternativë për ideologjinë salafiste. Në përgjigje të mendimit islamofobik botëror të Trumpit, shqiptarët mund t’i profilizojnë vlerat e tyre të moderuara properëndimore në mënyrë që ta thellojnë miqësinë dhe bashkëpunimin me Shtetet e Bashkuara.(Albana Xharra-Zeri)

  • U dergua per Gazeten “Dielli” nga Peace-Building and Human Rights

TURKEY ON THE BRINK?

by

1 David L Philips

DAVID L. PHILLIPS */ My remarks focus on US-Turkish relations. They address the prospect of improving relations between Turkey and the United States, during President Donald J. Trump’s administration. Remarks also consider potential areas of agreement between the US and Turkey, as well as flash points in US-Turkey relations. Flash points include Turkey’s demand for the extradition of Fethullah Gülen and discontinuation of US security cooperation with Syrian Kurds. Introduction Turkey’s President Tayyip Erdoğan and Trump had their first telephone call on February 7, 2017. The call was marked by high hopes and mutual admiration. The White House indicated that the two discussed their “shared commitment to combatting terrorism in all its forms.” Trump “reiterated US support to Turkey as a strategic partner and NATO ally, and welcomed Turkey’s contributions” to the campaign against the Islamic State. Erdoğan and Trump avoided contentious issues. Trump did not criticize Erdoğan for mass arrests and dismissals that followed the attempted coup on July 15, 2016. Erdoğan did not mention Trump’s Muslim ban on travel to the United States. They found common ground in their disdain for the media, with Erdoğan praising Trump for putting a reporter “in his place” during a recent news conference. They discussed the trip to Turkey by CIA Director Mike Pompeo on February 9-10. Vice President Mike Pence subsequently called Prime Minister Yildirim promising a “new era” in US-Turkish relations; Erdoğan invited Trump to visit Turkey. 2 Despite surface-level rapport, substantive rapprochement is more problematic. Erdoğan has red lines. He wants Trump to reject Pentagon proposals to arm Kurdish fighters in Syria. Erdoğan insists that the Kurdistan Workers’ Party (PKK) and the Democratic Union Party (PYD), Syria’s leading Kurdish party, are one in the same. However, the US considers the PKK a Foreign Terrorist Organization (FTO), while the PYD is excluded from the list of FTOs. Erdoğan also demands that the US extradite Fethullah Gülen. Gülen Erdoğan views Gülen as an enemy of the Turkish state and mastermind of the coup on July 15, 2016. Gülen has denied playing any role. The US has strict rules regarding extradition. It is not a political decision. The US Justice Department views extradition as a strictly legal matter. The US Justice Department must decide if Turkish evidence is strong enough to merit extradition. Even if it recommends extradition, a US Federal Court must decide. Gülen can contest extradition and appeal if he loses. This process could take months, if not years. The Gülen issue is not going away. Raqqa The People’s Protection Units (YPG), Syrian Kurdish fighters, act as the US ground force in Syria. The Pentagon provided weapons and close air support during the battle for Kobani. In Kobani, the US effectively supported a combined force of the YPG, PKK, Kurdistan Free Life Party (PJAK) and Peshmerga. The US later assisted the YPG to take Tal Abyad, a critical border crossing between Turkey and Syria used to resupply ISIS in Raqqa. The US is currently supporting the YPG via the Syrian Defense Forces (SDF). With just a few thousand Arab fighters, the SDF is a fig leaf for the YPG, which numbers 40,000 men and women under arms. Former President Barack Obama’s national security team developed a battle plan to attack Raqqa, the de-facto caliphate of the Islamic State. Top US military commanders pushed for directly arming the YPG. Then-Defense Secretary Ashton B. Carter backed the plan. So did Chairman of the Joint Chiefs of Staff Gen. Joseph F. Dunford Jr., and Army Gen. Joseph Votel, the commander of US forces in the Middle East. In December 2016, Dunford and Carter submitted a formal request to arm the Kurds with armored vehicles, antitank weapons, machine guns and mineclearing equipment. 3 The Obama administration was overly deliberative. On January 17, National Security Adviser Susan Rice gave the Trump transition team a paper detailing plans to arm the YPG, including talking points that Trump could use to explain the move to Erdoğan. The Obama plan called for US forces to train the Kurds in using the new equipment and fighting in a densely packed city. However, it lacked details about how many US troops would be required and where the training would take place. The paper did not include a provision for coordinating operations with Russia, a clear political strategy for mollifying the Turks, or a contingency plan if the Kurdish attack stalled. Trump rejected the plan. Trump gave Secretary of Defense James Mattis thirty days to present a plan that would “utterly destroy” ISIS. The plan is due by February 27. Trump could increase coordination with Russia and Syrian President Bashar al-Assad to seize Raqqa. He could endorse a Turkish-Arab force, or he could conclude that arming the Kurds represents the best option. Turkey will strongly object if the US decides to arm the Kurds and support the YPG to liberate Raqqa. Trump recently indicated that he could deploy US ground forces. Safe Zones Questions of establishing safe zones in Syria and proposals for increased autonomy in Syria are further flash points in US-Turkey relations. Trump said he will “absolutely do safe zones in Syria.” He called them “big and beautiful.” Establishing safe zones is a consequential decision that must consider: Where will safe zones be established? How will safe zones be enforced? Which local fighters can the US rely on? Safe zones could yield substantial benefits. Safe zones will shrink the territory controlled by ISIS. They will be a launch point for rebel groups fighting ISIS. Safe zones will also help mitigate the humanitarian crisis, serving as a sanctuary for displaced Syrians. There are also costs. Establishing safe zones will require significant military assets. US troops will be in harm’s way. Enforcing safe zones also risks putting the US on a slippery slope to further involvement in Syria’s civil war. Safe zones will require the US to expand its deployment of Special Forces. Safe zones will also require air power. De-conflicting with Russian warplanes will be critical. Military action will not occur in a vacuum. Safe zones will go hand in hand with US diplomatic engagement. However, Russia and Turkey have sought to exclude the US 4 from talks aimed at ending Syria’s civil war. The rancorous collapse of the “peace conference” in Astana on January 24, backed by Russia and Turkey, showed the limits to Russian-Turkish diplomacy and the indispensable role of the US in mediating and enforcing a peace agreement. The US could establish a safe zone on the border with Jordan working with local fighters organized as the Southern Front. If the US chooses to establish a safe zone in Syria along the border with Turkey, it may choose to work with the YPG, which would exacerbate tensions with Turkey. Turkish Special Forces have already staked out its own zone of influence in Jarablus. Ankara will view a YPG-enforced safe zone along Turkey’s border as a nascent Kurdish state, protected by the US the same way that the US protected the Kurdistan Region of Iraq. Autonomy Turkey excluded the PYD from the Astana talks. However, Russian Foreign Minister Sergey Lavrov invited the PYD to attend the Moscow conference a few days later. Lavrov presented a draft constitution for Syria, including restrictions on the power of the Syrian presidency, with most powers deferred to the parliament and a newly created “Assembly of Regions.” A provision stipulates equal rights for Kurds and Arabs. Russia also invited discussion allowing for “autonomy of Kurdish regions”, as a step towards federalization. Under the draft, the president would serve for seven years with no option for a second consecutive term. Ankara views constitutional power sharing as a step towards fragmentation and independence. Turkey rejects federalism and autonomy, which it fears would inspire Kurds in Turkey to seek a similar arrangement. Erdoğan will be incensed if Putin endorses decentralization, and Trump goes along, widening the gap between Turkey and the United States. Conclusion Turkish leaders have a history of blaming Great Powers for their internal problems. If popular support for Erdoğan erodes, which may occur in response to deteriorating economic conditions in Turkey, Erdoğan will look to blame others for Turkey’s plight. Blaming the United States would affect US-Turkish relations. Allying with Russia would further erode Turkey’s standing in NATO. Questions about Turkey’s suitability as a member of the North Atlantic Alliance would, in turn, deepen divisions in Turkish society and polarize Turkish politics.

* DAVID L. PHILLIPS Director of the Program on Peace-building and Rights Columbia University’s Institute for the Study of Human Rights Abstract…International Symposium/ National Assembly of France 17 February 2017