Mevlide Zymberi infermjere, dëshmitare në masakrën e Reçakut në një rrëfim ekskluziv dhënë gazetarit Sokol PAJA, për gazetën “DIELLI”, Organ i Federatës Panshqiptare të Amerikës VATRA, New York, tregon për herë të parë për publikun e gjërë ditarin e luftës dhe genocidin serb mbi shqiptarët e Kosovës.

KUSH ËSHTË INFERMJERJA MEVLIDE SALIH ZYMBERI-RUSHITI

Mevlide Salih Zymberi-Rushiti ka lindur me 15.09.1971 në fshatin Reçak të Shtimës. Shkollën fillore e mbaroi në vendlindje, gjimnazin në Shtimë kurse shkollën e mjeksisë e ka kryer në Mitrovicë. I përket gjeneratës që perjetuan bojkotime të mësimit, demostrata, helmimet e nxënësve dhe shumë keqtrajtime tjera që iu bënë gjatë asaj periudhe nga okupatori serb. Ishte frymëzuar për atdhedashurinë që nga fëmijëria, ishte udhëheqëse e grupeve Rinore dhe merrej me aktivitete të shumta. Porsa e përfundoi shkollën e mjeksisë filloi punë si infermiere në Ordinancën private Nora Medikus në Reçak me dr.Vezir Bajramin po nga i njëjti fshat që nga 1 shkurti i viti 1993  deri me 14 qershor të vitit 1998 ku nga forcat serbe u mbyll gryka e Carralevës dhe filluan granatime të ashpra mbi fshatrat e komunës së Shtimës  ku po në këtë ditë patën rastet e para të të plagosurve.

NË SHËRBIM TË UÇK

Qe nga ajo ditë ne kemi shërby për ushtarët e UÇK-së njëkosisht edhe për popullatën civile. Kështu që si infermiere e re që isha u ballafaqova me raste të ndryshme të të sëmuarve, të plagosurve të moshave të ndryshme  duke filluar nga fëmijët e deri në mosha të shtyra  por ma e vështirë ka qenë kur kam pas raste të ballafaqohem me kufoma të tmerrshme që edhe sot e kësaj dite ende më rrijnë para syve. Vlen ta përmendi  kur për herë të parë e sollen vajzën e Liman Hysenajt nga Petrova 2 vjeçare pa shenja jete, më kujtohet sikur sot  një ushtarë ma ka lëshuar në duar dhe iku me vrap për ti sjellur të tjerët të plagosur që ishin plagosur nga e njëjta granatë që kishte ra në oborrin e Limanit e cila ja kishte plagosur gruan që e kishte vajzën në krahë dhe djalin 12 vjeç ja kishte mbyt aty kishte edhe të tjerë të plagosur. U mundova me frymëmarrje artificiale e me reanimim por ishte e kotë doktori e konstatoi që ishte pa shenja jete (e vdekur) por unë nuk u pajtojsha ta lë atë engjell të pafajshëm të vdiste, ishte korriku i vitit 1998. Por kjo mua nuk më theu përkundrazi më bëri dhe më të fortë të jemë në shërbim për t’ju ndihmuar të gjithëve në çdo moment. Vlen ta theksoj edhe ketë: ishte fundi i korrikut 98, ne ishim në ambulancën e improvizuar në fshatin Petrov kur e degjova një zë: po vijnë një i plagosur unë me të shpejtë bëja përgatitjen e materialit sanitar për të plagosurin kur arriti në derë me dy përcjellësa unë mbeta e shtangur kur e shikova se ishte vëllau im Nesret Zymberi, e kishte një plagë në krahun e majt mbi bërryl, gjaku i kishte mbuluar maicën dhe pantollonat unë nuk e dija ku e kishte plagën më kujtohet ende ai zë i butë kur me tha mos u mërakos motër kjo është plagë lirie jam i plagosur në krahë por gjaku më ka rrjedh në trup asgjë nuk kam. Ishte për 7 vite më i ri se unë por me një karakter të fortë. Ne si ekip shëndetësore  kemi shërbyer në Zonën Operative të Nerodimës ku komandant zonë ishte Shukri Buja, komandant batalioni Ahmet Kaqiku, komandant brigade Afet Bilalli  e shumë të tjerë të nderuar. Sektorin e shëndetësisë e ka udhëhequr dhe organizuar dr.Vezir Bajrami i cili ka qenë një ndër mjekët e parë të ZON, që nga fillimi i luftës e deri pas bombardimeve të NATO-s kur kanë ardhur disa mjekë nga Ferizaj. Dr.Veziri dhe unë në javën e fundit të dhjetorit 1998 e kemi bërë vaksinimin e ushtarëve me vaksinën TT(kundër tetanosit) që të jenë sado pak të mbrojtur në rast të lëndimeve. Kemi udhëtuar në çdo fshat ku ka pasur ushtarë për ti vaksinuar përkundër dimrit të ftohtë e të acartë që ka qenë në atë vit. Unë si infermiere në shumicën e rasteve e kam kry edhe punën e mjekut  p.sh në përpunimin e plageve kur kishim dy apo më tepër të plagosur në të njëjtën kohë, kam dhënë injeksione, infuzione terapi orale, kam përcjellë lindje thuaja të gjitha punët i kemi kry dr.Veziri ishte internist me profesion po në shumicën e rasteve e ka kry punën e kirurgut, njëkohësisht jam kujdes edhe për pacientet në stacionar  që e quanim atë kohë (spitalin e improvizar në shtëpi) për ushqimin e të plagosurve, pastërtinë e ambientit dhe garderobës.

SI NDODHI MASAKRA E REÇAKUT

Këtë të Premte 15 Janari shënohet përvjetori i 22 -të i Masakrës së Reçakut, datë dhe ditë  për të cilën fjalët janë të pakta për përshkrim, jo nga mungësa e fjalëve, por nga trishtimi i përjetuar nga regjimi barbar serb. Granatimet filluan herët në mëngjesin e 15 Janarit nga të gjitha anët. Ne u zgjuam dhe dolëm në ordincën e improvizur në shtëpinë e Fehmi Alushit në Petrovë, bëmë përgatitjen e materialit sanitar dhe bisedonim me të ndjerin dr.Vezirin se sot do të kemi të plagosur se ka shumë gjuajteje dhe grantime. Vërtetë ndodhi ashtu se dëgjoheshin luftime të ashpera. Që nga ora 7 e 30 minuta  filluan të plagosurit e parë të vijnë nga Reçaku të cilët e përshkruajshin situatën shumë dramatike. Në ora 9 e 15 kemi pasur ushtarët e parë të plagosur Zaim Jakupin dhe Adem Musliun mirëpo për shkak të luftimeve u detyruam të tërhiqemi nga Petrova të kalojmë në fshatin Luzhak ku bëmë përpunimin e plagëve dhe i vendosim infusionet mirëpo numri i të plagosurve sa vinte të shtohej mirëpo edhe këtu nuk ishim të sigurtë për shkak të granatimeve dhe me urdhër të komandës u detyruam të transferohemi me gjithë të plagosurit në shkollën e fshatit Lanisht kah mesdita ku ishte i vendosur batalioni i 60 nën udhëheqjen e komandant Gurit. Kur filloi të errësohej granatimet pushuan atëherë kanë filluar ti sjellin ushtarët e plagosur që kishin mbetur gjatë kohë në Reçak. Të plagosurit i sillnin njërin pas tjetrit shumica ishin rëndë të plagosur por edhe kishin humbur shumë gjak dhe ishin të ngrirë nga të ftohtit. Të plagosurin e fundit e kanë sjellë Afet Bilallin dikund kah mesnata cili ishte rëndë i plagosur, kishte humbur gjak dhe ishte i ngrirë. Ne nuk kishim kapacitet (kushte) për mjekimin e pacienteve te rëndë ku pas orës  2 i dërguam me një gjip niva 3 ushtarët që ishin në gjendje më të rëndë Afet Bilallin, Zaim Jakupin dhe Adem Ramadanin se te gjithë këta shiheshin që kishin edhe eshtra të thyer nga plagët e marra kishin nevojë për RTG(rengen ) ne kishim informata se në spitalin ushtarak  të Likocit ka ortoped, kirurg andaj i dërguam me shpresë se do ta marrin mjekimin adekuat kurse të plagosurit e tjerë mbetën nën përkujdesjen tonë ku ishin Ramadan Hysenaj, Luan Salihu, Afrim Syla, Enver Metushi, Njazi Mujota, Shaban Ndrecaj, Xhevat Qarri, Hyzri Veliu e tjerë. Brenda 24 orëve i kemi pas 75 të plagosur këtu më ka ardhur në ndihmë Vlora Asllani ishte në përfundim të shkollës së mesme të mjeksisë. Unë e njifsha edhe më herët se kishte bërë praktikë në ordinancën tonë edhe pse ishte e re me ka ndihmuar shumë në përkujdesjen e të plagosurve deri në fund të luftës kemi qëndruar së bashku. Të nesërmen me 16 Janar herët në mëngjes ekipa e jonë e udhëhequr nga Dr.Vezir Bajrami, Mevlide Zymberi dhe Vlora Asllani pasi e kemi bërë rehabilitimin  e të gjithë të të plagosurve kemi  marrë rrugën nga Llanishti për në fshatin Reçak. Në Reçak kemi mbërriti pas orës 8, po sa kemi mbërritur tek xhamia e fshatit jemi njoftuar nga bashkëfshatarët tanë se çka ka ndodhur një ditë më parë. Këtu ekipit tonë ju ka bashkangjitur edhe Nergjivane Azizi si fotoreportere. Tani kemi vazhduar punën tonë për ekzaminimin e të gjitha kufomave një nga një unë i kam shpalos dr.Veziri i ka përshkruar plagët dhe Nergjivani i ka bërë fotot. Aty ka qenë  tmerr, kufoma të masakruara në formën më barbare; njerëz pa kokë, zemrën e nxjerrur dhe lënë mbi kraharor, veshë të prerë, sy të nxjerrur, fytyrë të rrjepur, kafka të thyera e mënyra të ndryshme të masakrimit të tmerrshme.

WILLIAN WALKER DENONCON BOTËRISHT MASAKRËN E REÇAKUT

Pasi ne i kemi përfundu ka ardhur komisioni verifikues i OSBE-së në krye me Willian Walker pas orës 10 mesa e mbaj mend. Posa ka zbrit nga automjeti ka biseduar me disa persona që i kanë treguar për mjekun çka ka bërë. Atëherë Wallker u kthy nga mjeku dhe bisedoi me të dhe kërkoi që a ka mundësi me ardhur edhe një herë në vendin e ngjarjes doktori i tha po patjetër por kërkoi nga ai që gazetarët  dhe fotoreporterët e tij që mos të na bëjnë  neve inçizime se i kemi familjet në Shtimë e posa t’na  shohin serbët shkojnë e na masakrojnë familjet tona se aty kishte gazetarë nga e gjithë bota. Kemi vazhduar porsa e ka parë kufomen e parë pa kokë, pastaj grumbullin e kufomave tek kodra e Bebushit atëherë e ka kap kokën me duar dhe është drejtuar kah mjeku dhe i ka thënë ju jeni mjek me ekipen tuaj e ke bërë examinimin e kufomave atëherë mua nuk më nevojitet tjetër provë aty për aty i kan ngre satelitat dhe ia ka dhënë lajmin gjithë botës se çfarë ka ndodhur dhe ka kërkuar nga mjeku t’ia jep dokumentin e nënshkruar. Doktori ia ktheu ta përgatiti për nje orë se kjo është e shkruar me laps. Me urdhër të z.Walker me një kerr të UN (unicef) ekipin tonë na kanë kthyer në Petrovë ku doktori e kishte një makinë shkrimi klasike dhe me dy indigo i ka bër 3 fleta (kopje) dhe ia ka dhënë Walkerit të nënshkruara nga ne ekipi e shëndetësisë  me të cilën argument ka dëshmuar edhe në gjygjin e Hagës. Pastaj ne në mbrëmje jemi kthyer te pacientët e plagosur në Llanisht.

SËRBËT DONIN TË FSHIHNIN KUFOMAT

Kur lajmi mori botën, serbët panë se çfarë kanë bërë, donin ti fshehnin gjurmët e kufomave dhe të nesermen me 17 Janar filloi lufta për kufoma, edhe gjatë 3 ditëve pati luftime të ashpra mes forcave serbe dhe UÇK-së për mbrojtjen e kufomave. Edhe këto ditë patëm shumë të plagosur dhe të vrarë në mesin e të vrarve ishte edhe komandant Ahmet Kaqiku që bie për të mos vdekur kurrë në vijën e parë të frontit gjatë luftimeve.

DITARI I LUFTËS, KUJTIME TË TMERRSHME

Kur shfletoj ditarin e luftës  kthehem në ngjarjet e vitit 1998/99. Të gjitha ngjarjet në kokën time më duket se i kam të mbyllura veç e veç secilën sikur në folderët e kompjuterit. Më duket sikur një film kur shikon por këtu është pak më ndryshe se je vetë personash kryesor i filmit. Kur flas për ndonjë ngjarje të luftës jam shumë e emocionuar se më prek thellë në shpirt, më kthen në kohë, se unë e kam përjetuar luftën me ndjenja shpirtërore, nuk flas me thash e theme, nuk e kam parë luftën në TV por kam qenë prezent në atë ngjarje të tmerrshme. Normal që edhe kur flas, flas me një ton ndryshe me plot emocione sepse të gjitha ato pamje, ato ngjarje që i kam përjetu kanë qenë tronditëse dhe të pa imagjinuara. Shpesh ia bëj vetes pyetjen a jam unë kjo që e kam bërë atë punë? Pergjigjja është PO! Isha në moshën rinore, nuk kishim aspak frikë,nuk di sot me arsyetu pse nuk kemi ditur mu frikësuar, por besoj se e kemi pas një qellim të lartë, çlirimin e Kosovës, largimin e shkjaut nga trojet tona shekullore. Kur i kujtoj nganjëherë disa ngjarje të luftes gjat granatimeve, breshërit e plumbave e ne ishim të mbeshtetur për lisa, o zot  falë teje jemi sot këtu ku jemi sot, gjallë. Shpesh kur dëgjojnë fëmijët e mi ngjarje të luftës apo ndonjë datë historike më pyesin për luften, me dhimbje e krenari u shpjegoj dhe i frymëzoj për Kosovën, atdheun e tyre të lindjes (vendlindjen e dashur ) që ta kenë të njohur historinë për Kosovën pasi që tani jetojmë në Gjermani nuk kanë rast të mesojnë historinë e Kosovës. Nuk po ju dika jetës se me më pas thanë dikush para 22 viteve që ke me lanë Kosovën, ku me dit si ia kisha kthy përgjigjen, por jeta qënka e tillë që të sfidon me sfida të ndryshme.

HAGA PADREJTËSI ME SHQIPTARËT E KOSOVËS

Kjo padyshim që është një nga padrejtësit më të mëdha me të cilën po përballen shqiptarët e shekullit 21. Në rast se UQK-ja  do të ishte organizatë kriminale, atëherë vetvetiu lind pytja përse NATO dhe SHBA-të  intervenuan  (ishin aleat të ngushtë të UÇK-së). Kriminelë ishin vetë paramilitarët serbë të cilët vrisnin njerëz të pafajshëm, digjnin shtëpitë e shqiptarve, përdhunonin dhe zhvendosnin mijëra fëmijë, gra, pleq dhe qytetarë të pafajshëm. Kjo nuk do koment, Shqiptarët ishin në trojet e veta shekullore e mbrojtën pragun e shtepisë. Serbët erdhën nga Serbija për ta okupuar Kosovën.

LUFTA E UÇK E DREJTË DHE E PASTËR

Pa dyshim që jo vetem unë, por  gjithë populli shqiptar beson në pafajësinë e UÇK-së, pasi  që ajo ishte një luftë e drejtë, çlirimtare dhe bëhej për të mbrojtur idealet e vendit dhe  popullit shqiptar në Kosovë. Personalisht kam besim të plotë se vetë UÇK-ja dhe drejtuesit e saj të cilët sot po akuzohen padrejtësisht do të fitojnë nderin dhe lavdinë që i takon dhe do të zënë vendin e tyre në historin e popullit e kombit shqiptar.