Nga Astrit Lulushi/
Ndaj të keqes heshtet. Vetëm kur ajo bie e shkatërrohet atëherë të çliruar bëjmë pyetjen – Si nuk e kishim njohur? Ky është qëndrimi prej hipokriti që njeriu mban ndaj së keqes, e cila shihet që në shfaqjen e parë, por gjen rrugën e hapur ngaqë injorohet ose njeriu i përulet a i nënshtrohet.
Jo rrallë, e keqja ka pamje të bukur. Eshtë art i errët, si të thuash, në mure, që ofrohet gjoja miqësisht dhe buzëqesh me synim të djallëzuar. Por ti nuk e kupton, nëse je i edukuar, se bota është e populluar me njerëz të mirë dhe mban atë që ka mësuar vetë, sepse pjesa tjetër është edukata që i kanë dhënë për t’u bërë skllav i mirë i keq.
Mendja nuk është një enë për t’u mbushur, por një turrë me dru të thatë zjarri që pret të ndizet, thotë Plutarku, i cili shkroi biografi njerëzish të shquar por jo udhëheqësish të mirë. Vërtet, njeriu vjen në këtë botë dhe fillon të mbledhë dru (ide, vëzhgime, mësime etj). Pra, mendja mbushet dhe plotësohet çdo ditë. Një zjarr nuk mund të fillojë pa u ndezur, në pyll ose në mendje. Njeriu duhet “të mendojë” për një synim a çështje së pari. Pastaj një shkëndijë ndez zjarrin e veprimit në mendjen e tij. Shkëndiat mund të vijnë nga shumë burime që janë ide të braktisura në kohëra të këqija.
Shumë njohuri që mbushin mendjen e bëjnë njeriun të ndjehet i rënduar i lodhur, prandaj mendimi dhe krijimi, si shkëndija, janë gjërat që duhen. Në çdo shoqëri në rënie ekziston një ‘mbetje’ e vogël njerëzish që i përmbahen të drejtës kundër të gabuarës, që njohin dallimin mes të mirës dhe të keqes, që janë aktiv për të parin dhe kundër këtij të fundit, kundër kalbësisë apo shkatërrimit politik, shoqëror, moral dhe shpirtëror të kohës së tyre.