Nga Ilir Levonja/
Mbaj mend që ishte një ditë e ftohtë janari viti ’98, por me diell të plot, kur kërkoja midis rrugës Nomentana dhe Asmara ambasadën e Shqipërisë në Romë. Ajo ishte një vilë dykatëshe me një ballkon të vogël mbi hyrjen kryesore ku nderej flamuri ynë. Personi që kërkoja po rregullonte bravën e një e dere e cila siç mora vesh më vonë qe edhe zyra e tij. Ky ishte atasheu kulturor i vendit tonë në Itali. Poeti tashmë i njohur V. Zhiti. Si zakonisht bëm humorin e radhës duke i mëshuar krahasimit mes një tekniku mirëmbajtës dhe atasheut. Derisa u kthyem në realitetin e devizës së diplomatit që përpiqej ta prezantonte Shqipërinë, në atë farë feje …, ku frutet e punës të vinin me një dashuri reciproke. Jo vetëm ne të adhuronim Italinë, por edhe Italia ne. Mirëpo midis si gjithmonë shfaqet ai halli i madh i administratës shqiptare, buxheti.
Ne e kaluam ditën mes projekteve . Sidomos kujdesi për studentët shqiptarë. Sigurisht iu kthyem dhe letërsisë. Hermetikëve italianë. U futëm dhe në librari të ndryshme.
Disa ditë më vonë ai këmbënguli që të më rezervonte një kabinë trageti, duke thënë se isha i vetmi person që nuk i kërkoja ndonjë favor. Dhe ai nuk më kishte bërë ndonjë një të tillë. Megjithëse e vërteta ishte se isha matur dikur, kur ai drejtonte Naim Frashërin. Por mbeta pas dere për faktin se dëgjova tek po debatonin çështje kuadri në zyrë. Dhe unë as nuk u ndjeva fare. Edhe pse aty po botohej libri im i parë. Ika në atë rrugën time, me ndjesinë e atij njeriu që merret me pemët. Duke pretenduar që filizët e rinj ta përballojnë vet të ftohtin e kohës.
Kjo ishte puna e një atasheu? Sigurisht që jo.
Mu kujtua e gjitha kjo, teksa po shfletoja shtypin mbrëmë vonë, mbasi erdha nga puna. Aty pashë një version kontravers midis emërimit apo propozimit të Kryeministrit dhe refuzimit të Presidentit. Them kontravers, pasi në mes ishte emri i V. Zhitit, poetit. Tashmë jo më, të mirënjohur. Por përfaqësuesit të letërsisë së re dhe moderne shqipe. Habia e parë qe refuzimi nga Presidenti. Për faktin se si Visari dhe Presidenti vinë nga e njëjta forcë politike. Megjithëse këtu mund të jetë dhe ndonjë lojë shtypi. Ndërsa që Rama e ka propozuar kjo nuk më habit. Njohjet e tyre janë të hershme. Por nga ana tjetër është edhe riti i politikës me emrat e dëgjuar.
Mirëpo, krahas kësaj …, ajo që ishte më e çuditshmja qe publikimi i një lajmi nga një statut fb, i kryetarit të PS në Itali. Zoti E. Kumaraku. I cili e quan poetin krahun e djathtë të ish Kryeministrit Berisha. Dhe për këtë e kundërshton propozimin e Kryeministrit Rama.
Të jemi të qartë që në fillim. Pavarsisht krahut të politikës, me një fjalë që forca në bazë, më shumë se të drejtë ka arsye që të kërkojë të dëgjohet. Ose, ose ka arsye të kundërshtojë pasi mund të ketë edhe emra nga baza atje. Por nga ana tjetër kemi dhe edukatën tradicionale shqiptare të politikës së shefave, që jo që nuk pyesin, por këpusin edhe ndonjë shashkë në drejtim të vartësve. Sidomos mbasi bëhen kryeministra. Megjithatë, përbënë lajm. Ndaj me të drejtë webet e emetojnë. Përbënë lajm, pasi vjen nga jashtë. Nga një vend ku kultura e komunikimit politik, apo bashkëpunimi është i një cilësi si dita me natën në krahasim me vendin amë. Dhe sado indeferent të jetë njeriu, prapë diçka percepton tek ai dhe reflektohet. Por ka mundësi të jetë, gatitja e ndonjë emri që andej. Pasi cilësimi krahu i djathtë i Berishës, është diçka e stilit politik shqiptar.
A është, apo a ishte Visari krahu i djathtë i ish Kryeministrit? Asesi. Nuk ka se si të jetë një ministër kulture krahu i djathtë?! Ndonjë i brendshëm apo i buxhetit mbase. Ai i kulturës harrojeni. Ai i kulturës është si puna e Presidentit, fasadë.
Visari është krahu i djathtë i letërsisë moderne shqipe. Ndaj edhe politika i afrohet. Shembuj të tillë ka edhe në botë. A nuk ishte Jorgo Seferis, poeti nobelist grek, konsulli i Greqisë tek ne?Nuk i bën nder qeveria Visarit, por emri i Visarit e nderon ambasadën. Ambasadën e Shqipërisë.