Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Kosova sot, si Shqipëria më 1914-ën

by

Shkruan: Dr. Enver Bytyçi/
Kosova është në rrjedhat e një rënieje të lirë. Nga njëra anë një mazhorancë e përçarë që luan lojë shikas e një kryeministër inatçor, megaloman dhe i mësuar me modelin e drejtimi titist të shtetit, nga ana tjetër një opozitë po aq inatçore dhe e paskrupullt në zgjedhjen e mjeteve për arritjen e qëllimit të saj për pushtet. A ka më keq se kaq? Nuk besoj se Serbia do të donte të shihte në Kosovë një dështim më të madh sesa kjo që po ndodh tani. Të dy palët me ose pa dashje po bëjnë lojën e Serbisë, duke kujtuar se po punojnë për veten e tyre e duke na rrejtë se “po punojnë për Kosovën”. As njëra, as tjetra palë farë pune e farë lidhje nuk kanë me Kosovën. Kanë maksimumi punë me partinë ku bëjnë pjesë, por më së shumti nuk kanë punë as më partinë, janë vënë në mbrojtje të interesave të një grupi mafioz, të një klani të ngushtë.
Vetëvendosja e ka bllokuar funksionimin e institucioneve të Kosovës. Ajo e ka bërë këtë, sepse disa udhëheqës të saj i tremben Gjykatës Speciale, por jo vetëm për këtë. Janë bashkuar gjithashtu disa frikacakë të PDK-së, Nismës, AAK-së me Vetëvendosjen dhe të katër këto grupime luftojnë kundër Isa Mustafës në fakt për ta bllokuar ngritjen e Gjykatës speciale, e cila do të shqyrtojë jo vetëm krimet e disa individëve kundër shqiptarëve, serbëve e romëve në kohën e luftës, por edhe krimet politike mbas luftës. Isa Mustafën e kanë gjet në pritë, se nuk është Isa pengesë për këta derdemenë që për një hetim a një vit burg duan ta shkatërrojnë vendin e tyre. Isa, madje është njëriu më pak i interesuar për zbardhjen e krimeve politike kundër LDK-së së pasluftës. Atij nuk ia ka ndij ndonjëherë se çfarë ka ndodh me Ibrahim Rugovën, me Fehmi Aganin, Enver Malokun, Xhejmal Mustafën, ish-ministrin e Mbrojtjes Krasniqi, Tahir Zemën e shumë të tjerë. As Bujar Bukoshit nuk i ka shkuar ndërmend ndonjëherë të mërzitet për humbjen e këtyre burrave. Përkundrazi, me paratë e djersës dhe gjakut të qytetarëve të Kosovës kanë bërë pazare duke blerë e njollos disa herë edhe djalin e presidentit historik të Kosovës, Dr. Rugovës. Për këto “merita” ësthë aty ku është Isa Mustafa. Prandaj ai nuk ka lidhje me LDK-në e vërtetë.
Po pse atëherë Vetëvendosja, opozita dhe së paku gjysma e PDK-së e duan në pjatë kokën e Isa Mustafës? Pse vezët dhe atentatet i drejtohen vetëm kryeministrit të Kosovës? Sepse ai ka dalë në pritë vetë, madje duke mënjanuar me metoda staliniste garën për kryetarin e LDK-së. Ka mbjellë shiun tash korr furtunën. Në këtë lloj furtune që e ka mbërthyer ka filluar të çartet. Çfarë nuk u thotë kundërshtarëve të vet, çfarë nuk i thotë Albin Kurtit ose Ramush Hajredinit. Thjesht nxjerr dufin prej mushkrive. U përpoq ta nxjerrë këtë duf duke e arrestuar me urdhër verbal liderin e Vetëvendosjes. I çoi dhjetra policë në rrezik për shkak të dufit, inatit dhe interesave të tij, pastaj e liroi Albinin, sikur të mos kish ndodhur asgjë. E bëri këtë jo si kryeministër, që mban përgjegjësi për shtetin, por si një Isë i kohës së Rrahman Morinës, për të shfry inatin e vet. Që në këtë moment ai moralisht nuk është më kryeministër i Kosovës. Të parit të Kosovës, kushdoqoftë ai, nuk i lejohet t’i fyejë qytetarët e vet, nuk i lejohet t’i arrestojë për inat të vetin, nuk i lejohet të fshehë të vërteta, të cilat do t’i vuajë Kosova për dekada me radhë në të ardhmen.
Prandaj Isa Mustafa duhet të largohet. Sa më shpejt, aq më mirë për Kosovën. Ai duhej larguar që në momentin kur humbi Prishtinën e ia dha atë Albin Kurtit, i cili sot e gjuan me vezë kryeministrin dhe u hedh gaz deputetëve në parlament. Eshtë hera e parë në historinë parlamentare të botës kur në parlament ata që janë aty për t’i dhënë oksigjen tempullit të shtetit dhe demokracisë, i japin helm. Kjo është edhe më për turp, sesa ajo që bën kryeministri Mustafa. Eskili ka thënë se “Kur e drejta tejkalohet, ajo kthehet në të kundërtën e vet”. E drejta e Albin Kurtit është tejkaluar me dhjetra herë dhe ai nuk do apo nuk e kupton se me tejkalimin e të drejtës po dëmton rëndë interesat e Kosovës. Isa Mustafa është shndërruar në një rrezik për Kosovën, për shkak të paaftësisë dhe inatit që i buron nga natyra titiste e qeverisjes. Albin Kurti është shndërruar në një rrezik serioz për Kosovën dhe shqiptarët me vëtëdije të plotë, sepse tashmë ai duhet ta dijë se “ku ia çon mushka drutë”. Dhe jam i bindur se ai e di këtë, e përsëri nuk ndërron rrugë. U duk sikur u mënjanua kur dha dorëheqjen nga drejtimi i Vetëvendosjes. Por prapë është aty, ku e thërrasin të paudhët, antishqiptarët, ata që e duan Kosovën përgjithmonë në kaos. Unë i kam lexuar nja dy libra së paku, se çfarë është historia e doktrinës dhe filozofisë serbe për Kosovën dhe shqiptarët në përgjithësi. Nikolla Pashiç në vitin 1913 thoshte se “Edhë pse po ngrihet një shtet shqiptar, ai duhet të jetë jofunksional, i paqëndrueshëm dhe i brishtë, me qëllim që ne serbët ta ruajmë epërsinë tonë morale shtetformuese mbi shqiptarët”. Dhe për ta arritur këtë ky Pashiqi pagoi Esat Pashën, Haxhi Qamilin e të tjerë. Këta të mallkuar e të paguar nga Beogradi e bënë Shqipërinë rrëmujë, iu kundërvunë me luftë Princ Vidit, shtetarit modern të kohës, i cili dëshironte ta rimëkëmbte Shqipërinë. Këta nuk lanë qeveri në këmbë, dhe vendi kaloi konflikt pas konflikti. E di Albin Kurti historinë e Shqipërisë së pas shpalljes së pavarësisë më 28 nëntor 1912. E megjithatë ai I ka shpallë luftë shtetit të Kosovës e pranisë ndërkombëtare në Kosovë, njësoj si Esat Pasha që kundërshtoi vendimet e Fuqive të Mëdha edhe për atë Shqipëri të cunguar që u ngrit në Londër.
Por më çudit fakti pse ai po luan të njëjtin rol me skenarë të njëjtë tani në Kosovë?! Për t’u heq si moderator e liberator, Albini thotë se është socialdemokrat, e ndërkohë ushtron metodat anarkiste e trockiste, në pamundësi për të ushtruar një pushtet stalinist dhe enverist në Kosovë. Njësoj si anarkistët, Albin Kurti thirret në emër të popullit, një spekullim ky propagandistik dhe i dëmshëm për mendjet e njerëzve. Albini bëhet kështu më i rrezikshëm se Isa Mustafa.
Por dhe Hashim Thaçi duket se në këtë rrëmujë fërkon duart. Edhe kjo është e rrezikshme. Një politikan si Hashim Thaçi, me gjithë ato kontribute nuk mund të bëjë sehir, nuk mund e nuk duhej ta linte Kosovën të rrëshqasë në gjendje të lirë drejt degradimit. Historia i mat burrat e shtetit me kontributet që japin në momentet dramtike të kombit. Kosova po e vuan këtë moment për faj të Albin Kurtit dhe megallomanisë së Isa Mustafës. Hashimi duhet të dëshmojë se i përket një rrace tjetër politikanësh. Dei më sot ai po e ndihëmon konfliktin dhe krizën institucionale në Kosovë.
Më në dilemë prej të gjithëve është Ramush Haradinaj. Ai e kupton se veprimet e Albinit janë të dëmshme për Kosovën. Por ende e sheh Isën si të keqen e vendit. Përpiqet të jetë me opozitën, e në fakt ka një paradigmë, paradigmën e konsumimit të tij e të AAK-së me një projekt, i cili nuk është i tij. Por edhe Ramushin e shtyjnë disa bashkëpartiakë të tij të hyjë në vallen e Albinit, se këta bashkëpartiakë të tij nuk janë aq trima sa Ramushi. Ata e kanë frikë Gjykatën speciale ndërkombëtare. Ramushit nuk ia ndjen më për të tilla gjykata, sepse dy herë provoi Hagën e nuk u dorëzua. Megjithatë ai vazhdon të vuajë paradigmën, të jetë alternativë më vete, apo të shkojë pas projektit shkatërrues të Albin Kurtit. Kësaj paradigme Haradinaj duhet t’i japë fund e duhet të rrjeshtohet në anën e Kosovës, jo në anën e anarkisë dhe rrëmujës që bën anarkisti i tipit Fidel Kastro, pra, Albin Kurti.
Duhet të ndalet gjithashtu projekti i Vetëvendosjes për të ashtuquajturin “Bashkim i Kosovës me Shqipërinë”, projekt për të cilin thotë ai ka mirëkuptimin e diplomatëve perendimorë. Jam i sigurt se në këtë moment këtë projekt do ta duartrokiste edhe Milosheviçi po të ishte gjallë, sepse nëpërmjet teorisë “së pajtimit të shqiptarëve e serbëve, duke përdorur Edi Ramën dhe të bashkimit të Kosovës me Shqipërinë të inicuar nga Kurti” Milosheviçi, edhe pse përgjegjës për krime macabre në Kosovë, do ta kishte ndarë Kosovën e do ia kishte marrë asaj jo 11 apo 15 përqind të territorit, por së paku 30 përqind të këtij territori. Imagjino sot, kur diplomacia dhe politika serbe ka kapërcyer ngërçin e kohës së Milosheviçit, sa e aftë është ta realizojë ndarjen e Kosovës në vijat, në të cilat ajo dëshiron. Qeveria serbe për të përmirësuar imazhin ftoi në bashkëpunim Edi Ramën, me qëllim që t’I thoshte botës se “Ne serbët jemi tolerant e të gatshëm për pajtim”. Rama ia dha Beogradit këtë shans, sepse atij nuk ia ndjen sa viktima e dëme i shkaktoi Serbia Kosovës në luftën e fundit. Për fat të keq nuk ia ndjen as Isa Mustafës, i cili bën sehir ndaj politikës së “vllaznim-bashkimit” të Titos së ri, Vuçiç dhe Enverit të ri, Edi Rama. Albin Kurti bën demagogji kur thotë se “Serbia duhet të kërkojë falje për krimet në Kosovë”, sepse është pajtuar plotësisht me pajtimin shqiptaro-serb dhe bashkim-vëllazërimin të inicuar nga Rama dhe Vuçiç, projekt ky i shpallur në vitin 2011 nga ish-presidenti serb, Boris Tadiç. Serbia, për ta bërë reralitet ëndërrën e ndarjes së Kosovës ka ftuar kështu në bashkëpunim Albin Kurtin. “Thuaj ti që Kosova të bashkohet me Shqipërinë e pastaj ne, serbët, e kemi më lehtë ta shtyjmë njohjen e Kosovës si shtet, sepse u themi aleatëve tëp resin se ata në Kosovë e kanë një project tjetër kundër shtetësisë së Kosovës”. Kjo është formula, të cilën e zbaton Beogradi dhe Albini në Prishtinë.
Nëse Thaçi, Haradinaj, Limaj dhe LDK-ja nuk e kuptojnë këtë lojë misionare, atëherë Kosova do të vuajë më keq se Shqipëria në vitet 1913-1925. Lidhja Demokratike e Kosovës është shndërruar në një organizatë jo qeveritare, për të cilën askush nuk pyet më. Kjo falë makinacioneve të Isa Mustafës dhe diversionit të pandërprerë të Thaçit. Edhe ata burra të LDK-së që sot gjenden në krah të Isa Mustafës duhet ta lëshojnë anijen e tij, sepse bashkë me anijen e Isës po fundoset Kosova. Para Kosovës nuk vlen asnjë grosh kreu I LDK-së, Isa Mustafa. Konflikti, kriza, lufta për pushtet, lufta kundër institucioneve të Kosovës, lufta kundër integritetit territorial të vendit do të jetë parasëgjithash luftë e brendshme e paskrupullt, inatçore e jo vizionare midis grupeve e klaneve. Më shumë se kaq nuk do të dëshironte në Kosovë as Tomislav Nikoliçi, as Vladimir Putini. Shqiptarët duhet ta ndajnë tashmë të mirin nga i keqi dhe të dijnë se kush ia ka me të mirë dhe kush me hile shtetit të Kosovës.

Sindroma ballkanike e të qenit krenar më simbolikën e humbjes

by

Shkruan: Enver Bytyçi /Prej mbrëmë e sot gjithë ditën nuk kanë pushuar boritë e thirrjeve për të qenë krenarë me humbjen e mbrëmshme në stadiumin e futbollit Elbasan Arena. Të qenit krenar për atë humbje po imponohet nga kreu i qeverisë dhe gjithë makina propagandistike e tij, saqë ende vijon me zë e figurë të propagandohen intervistat për fitore që janë bërë ditën e djeshme para dite. E gjithë kjo skenë bëhet me qëllim që shqiptarët të harrojnë se humbën tri pikët e arta në ndeshjen e mbrëmshme me Serbinë dhe “të ndjehen krenarë” për sjelljen korrekte në kushtet e masave të shtetrrethmit policor. Të qenit krenar është një ndjesi njerëzore individuale, familjare ose kolektive. Por në botën e qytetëruar të qenit krenar nuk ka lidhje me simbolikat, aq më pak ka me humbjet. Vetëm te ne shqiptarët dhe popujt e tjerë ballkanas krenaria imponohet kryesisht për shkaqe politike e madje për simbolikën e humbjes. Të qenit krenar në botën reale lidhet me një rezultat konkret, me një shpikje shkencore që i shërben njerëzimit, me një vperimtari të caktuar politike, intelektuale, humanitare që gjithashtu i shërben njerëzimit, lidhet gjithashtu me realizimin e fitores të së mirës ndaj të keqes, e ngritjes së virtytit mbi vesin, e vlerës kundër antivlerës. Shkurt gjithçka që arrihet në të mirë e në dobi të njerëzve e bën njeriun krenar. Njeriu ndjehet krenar dhe i qetë në shpirt edhe kur bën një vepër të vogël bamirësie, ndërkohë që ndjehet I frustruar dhe i stresuar kur bën fjalë me dikë. Të qenit krenar është një ndjesi e cila vjen tek njeriu si indicator i një ngjarje ose bëmave të tij. Normalisht janë krenarë njerëzit që arrijnë diçka në jetë, që dallohen për shpikje, për shkencë, për vepra madhore në shërbim të njerëzimit ose të kombit. Krenar ndjehesh edhe kur mbyll një proces me sukses, kur njeriu arrin një rezultat të dukshëm, të prekshëm, të kapshëm. Në shoqëritë tradicionale krenaria lidhet gjithashtu me karakterin që shfaq njeriu përmes kategorive të tilla, si ndershmëria, mbajtja e fjalës së dhënë, mikpritja, humanizmi në trajtimin e të dobtëve. Ne shqiptarët ndjehemi krenarë me Nënë Terezën, me Ibrahim Rugovën, me rilindasit, me patriotë të shumtë që kanë dhënë pasurinë dhe jetën e tyre për interesat e Shqipërisë. Ndjehemi krenarë me heroin tonë kombëtar, Skënderbeun, për shkak të disa fitoreve të tij kundër pushtuesve osmanë dhe mbrojtjes që ai i bëri qytetërimit perendimor, të cilit pretendojmë t’i përkasim dhe ne. Krenaria është virtyt, ndërsa mendjemadhësia dhe euforia janë vese. Krenarinë dhe mendjemadhësinë e euforinë i ndan vetëm një qime, një vijë shumë e hollë, e cila nuk është vështirë të kapërcehet aq më tepër kur kësaj i ndihmon shteti, politika, qeveria, kryeministri, ministrat, strukturat e lidhura me to, e për më tepër përçuesja e krenarisë virtuale, media e korruptuar dhe e manipuluar. Gjithë kjo sallatë krenarie ndodhi në këto tri ditët e fundit, megjithëse njerëzit janë të zhgënjyer e të dëshpruar. Propaganda krenariste vazhdon të pompojë ushqimin e të qenit krenar me humbjen e ndeshjes së mbrëmshme. Po pse ndodh kështu? Sepse ne ende jemi një shoqëri në formim e sipër. Në vend të humanizmit dhe kërkesës për të qenë konkretë dhe për të parë thelbësoren, jemi mësuar, madje sikur nuk ndjehemi rehat nëse dikush nuk na miklon të ndryshojmë statusin e kërkesës për sukses, si çelësin e ndjesisë së të qenit krenar. Në vend të suksesit individual dhe kolektiv, në vend të golave që duhej të shënonim, ne kërkojmë standardin e të qenit krenar ideologjik, virtual, me atë që nuk e shohim, nuk e prekim, nuk e shijojmë, por vetëm e dëgjojmë. Shkurt në vend të përceptimit real, ne na mjafton ndijimi që na përcjell përmes të vetmes shqisë, veshëve, dikush nga jashtë, qoftë ky kryeministri apo e gjithë politika bashkë, kjo ska rëndësi më. Ndodh kjo, sepse ne jemi mësuar që krenarinë të na e imponojnë, jo ta ndjejmë, të na e japin aq sa duan të tjerët, jo ta shohim me sytë tanë, ta prekim me duart tona, ta shijojmë me shpirtin tonë. A nuk na e servirën Haxhi Qamilin për 50 vite si symbol të krenarisë, ndërkohë që na çuan drejt urrejtjes për emblemat shqiptare të dijes dhe dritës për shqiptarët, si Gjergj Fishta, Faik Konica, Mit’hat Frashëri e të tjerë?! A nuk na e servirën dhe vazhdojnë të na e servirin ende sot si simbol të krenarisë një luftë të ashtuquajtur antifashiste, me qëllim që të mos shihnim e të mos shohim produktin e asaj lufte, diktaturën?! Krenar je, nuk bëhesh. Ata që bëhen krenarë pa arësye, pa rezultate konkrete, pa një sukses të dukshëm, ata quhen krenaristë. Por në këtë rajonin tonë dhe sidomos te “miqtë tanë” të vjetër e të rinj, te serbët, ekziston dhe një lloj krenarie kolektive e përjetuar me shekuj për humbjet e pësuara. Prej 28 qershorit 1389, sidomos në dy – tre shekujt e fundit kur në skenën e etnologjisë ideologjike serbe u shfaq studiuesi Vuk Karaxhiç, Serbia dhe serbët përjetojnë sindromin e krenarisë për humbjen e Betejës së Fushë-Kosovës. Them e përjetojnë, por në fakt ata e vuajnë këtë sindromë, sepse krenaria e humbjes së asaj beteje ka krijuar tri kategori virtuale, të cilat I është imponuar në emër të kombit të gjithë popullsisë serbe, brenda e jashtë kufijve shtetërorë të Serbisë. Këto kategori lidhen me viktimizimin serb nga të tjerët, symbol i të cilit është Car Llazari, ish-komandanti serb i aleancës ballkanike në Betejën e Fushë-Kosovës. Kjo shërben si paralajmërim për unitet midis serbëve, ndryshe në çdo kohë ata mund të bëhen viktimë e një apo disa armiqve virtualë, pamjet e të cilëve lëvizin si në ekranet e televizionee të sotme shqiptare, të cilët me intervista bajate të parandeshjes duan të ushqejnë një krenari virtuale te shqiptarët. Kategoria tjetër lidhet me heroizmin e Millosh Kopiliçit, (Obiliçit, sipas serbëve), i cili për hakmarrje vrau Sulltanin, mbasi ky I fundit arriti ta fitojë betejën. Me këtë simbol Serbia realizoi për së paku deri më sot mitin e heroit dhe deomozdonë për hakmarrje. Dhe kategotia e tretë lidhej me tradhëtinë e Brankoviçit, i cili në legjendë thuhet se u largua nga lufta dhe më pas u bë vassal i osmanëve. Me mitin e “tradhëtisë” së Brankoviçit politika dhe institucionet e tjera shoqërore, shkencore e shpirtërore të Serbisë krijuan unitetin e kombit serb. Duke i përdorur të tri këto kategori të rreme në harmoni me njëra tjetrën Serbia arriti që të sundojë së paku për gati 150 vite në rajon. Ndërsa krenaristët tanë shqiptarë të gjitha shpikjet virtuale për krenarinë i përdorin në shërbim të politikës ditore. Qytetaria u gjet si shpikja e radhës për të shuar dhimbjen dhe larguar zhgënjimin e dëshprimin e humbjes së ndeshjes me Serbinë. Ndërkaq e vërteta është krejt tjetër. Futbolli luhet për një qëllim të caktuar. Objektivi kryesor është fitorja dhe përfaqësimi sa më i lartë në hierarkinë futbollistike europiane e botërore. Fitorja do e përligjte çdo ndjenjë krenarie. Nuk e përligj krenarinë një shpikje bajate, e padukshme virtual, që as hahet e as preket nga dora e nga shpirti I njerëzve. Prandaj nuk do të doja të bëja pjesë në kategorinë e krenaristëve për shkak të qytetarisë, por për shkak të fitores. Qytetari serioz dhe me dinjitet fyhet nëse dikush përpiqet ta bëjë qytetar Brenda natës, pasi kjo do të nënkuptonte se deri dje, pra para se të vinte Rindja në pushtet paskemi qenë një shpellarë, siç artikulojnë krenaristët kundër jokrenaristëve.

Republika e gangsterëve

by

Nga Enver Bytyçi/

Prej 25 vitesh kemi parë shumë herë se si sillen gangsterët në pushtet në këtë vend. Ndërsa tash pas njëçerek shekulli shqiptarët, tw cilët shpresuan Shqipëria do të hynte në një fazë të re të zhvillimit të saj përtej tranzicionit, po ndeshën në një gangsterizëm të pamëëhirshëm. Vendi ka bërë hapa prapa në të gjitha aspektet e zhvillimit të tij politik, ekonomik, social e kulruror, sepse Shqipëria edhe njëherë u rikthye në një republikë të gangsterëve. Madje në një formë të pashembullt për botën e qytetëruar.Repulika e gangsterëve kësaj radhe e ka emrin rilindje. Vetë gansterët i ngjitën vetes këtë emër dhe shpenzuan miliarda për ta ngjizë këtë sllogan në mëndjen e shqiptarëve. Njerëzia thanë fillimisht se mundet t’i besonin kësaj rilndjes mavi. Por tashmë të gjithë, ata që besuan dhe ata që nuk besuan te rilindja, e dinë se kanë rilindur vetëm gangsterët. Armando Prenga ishte njëri prej tyre. Më parë se Armando të bënte kaubojsin, bënë gangsterin tipik disa deputetë të tjerë të rilindjes. Njëri përfundoi në qeli. 
Po pse kanë dalë gangsterët në sipërfaqe si kërpudhat? Ka disa arsye:
Së pari, ata shohin se si sillen kryegangsterët. Kur njëri prej kryegangsterëve u akuzua për vrasjen e deputetit Tomë Doshi dhe në vend të hetohej ndëshkoi viktimën e tij, dmth Doshin, u bë shembull dhe frymëzim për gangsterët e vegjël, injorantë dhe të pandreqshëm në mazhorancën e rilindjes. Kur kryegangsteri numër një i qeverisjes kandidoi për kryetar bashkish gangsterët e tipit Roshi dhe me të tillë gangsterë manipuloi, bleu e vodhi votat e shqiptarëve, i hapi rrugë thellimit të tiparit të gangsterizmit në qeverisjen e tij rilindase. Kur po ky kryeganster ia bëri me sy deputetëve të tij gangsterë të godisnin deputetët e opozitës në parlament, syri i kryegangsterit politik medoemos do të shërbente si nxitje për veprime të dhunshme si ato të Prengës. Pra wshtw syri dhe shembulli i kryegangsterwve qw bashkwqeverisin shkaku i vwrtetw i gangsterizmit dhe kthimit të Shqipërisë në një republikë gangsterësh. Tashmë Shqipëria nuk mund të quhet më Republikë Parlamentare, sepse parlamentin e kanw pushtuar gangsterët politikë dhe ordinerë, sepse ligjet e këtij vendi i bëjnë gangsterët nw pushtet. Shqipëria ka marrë formën e një modeli unikal në llojin e vet të qeverisjes. Nuk është më as demokraci, as totalitarizëm, as autoritarizëm. Eshtë demokgangsterizëm i gërshetuar me tiparet më negative tw totalitarizmit dhe autoritarizmit. 
Së dyti, Kjo republika jonë e gangsterëve drejtohet e votohet nga gangsterët e veshur me politikë, por që janë të lidhur me krimin e trafiqeve dhe krime të tjera në Shqipëri. Shembulli tipik është ministri i Brendshëm, pikërisht ai që duhet të luftojë krimin në këtë vend. Gangsteri ministër na paska një skaf, paska dhe një makinë Audi të tipit të fundit, madje me xhama të zinj. Të dy këto mjete i përdorka për pazaret dhe trafikun e drogës. E mësuan këtë shqiptarët përmes një interviste të shefit të antitrafikut të Vlorës dhe Fierit. Dhe mësuan gjithashtu se gangsteri ministër ka punësuar së paku dhe tre gangsterë të vegjël, të cilët Berisha prej kohësh i ka identifikuar si tezakët e gangsterit ministër. 
Po sa ministra të kësaj qeverie identifikohen si gangsterë? Po t’u mledhim bëmat e tyre në këto dy vite qeverisje, thuajse të gjithë do të merrnin nofkën e gangsterit. Se tipar kryesor i gangsterit, sipas përceptimit të shqiptarëve është sjellja prej mendjemadhi e banditi me njerëzit e me shoqërinë. Megjithë respektin që kam për profesor Panaritin, edhe ai ka luajtur rolin e gangsterit politik, kur ia ka dhënë tenderin e Lagunës së Patokut deputetit Prenga. Kjo sepse ministri i bujqësisë e ka ditur se gjithë parapërgatitja e madje shpallja e atij tenderi është bërë për gangsterin deputet, i cili pasi nisi proçedurat urdhëroi vëllain e tij të krijonte firmën fantazmë. Më parë ka marrë premtimin për tenderin e pastaj ka krijuar firmën. Kjo ndodh vetëm në republikat e gansterëve. Nuk ndodh në republikat normale.
Së treti, gangsterët nuk punojnë, por pasurohen, hapen bythësh si ta kishin gjithë botën nën këmbët e tyre. Për gangsterët punojnë djemtë e tezes, punojnë të tjerët, trafikantët, gjobëvënësit. Në shërbim të gangsterëve nuk ka vetëm skafe dhe vetura me xhama të zinj. Ka edhe avionë të vegjël. Po të mos kishin frikë nga bota që na rrethon do të përdornin dhe boing-et luftarakë, nëndetëset e gjithçka që sjell dobi në thesarin e dollarëve dhe të eurove që sigurojnë nga trafiku. Avionët e parë u shfaqën sapo erdhën në pushtet gangsterët e rilindjes. Tani çdo ditë kapet në Itali nga një avion i vogël, tip “mushkonje” siç i quante kryegangsteri i vendit. 
Së katërti, gangsterët e republikës tonë nuk kanë frikë ta përdorin shtetin për t’u pasuruar brenda natës. Njëri prej kryegangsterëve nuk e pati për gjë t’ia krijontë këtë mundësi vetes gjatë kohës kur ishte zv. kryeministër i Shqipërisë, në vitet 2010-2011, përmes kompanisë së shpërndarjes së energjisë elektrike, ÇEZ. Korrupsioni në republikën e gangsterëve zgjerohet vazhdimisht, madje ne progresion gjeometrik dhe merr formën e një piramide. Piramida ka në majë kryegangsterin. Kryegangsteri kujdeset që ta ndërtojë piramidën me gangsterë të formateve të ndryshëm, të mëdhenj, mesatarë e deri te ata të vegjlit. Në të gjithë piramidën zgjidhen gangsterët, madje pa limit në gangsterizmin të tyre. Në vendet më kyçe, aty ku luhet paraja e madhe e korrupsionit vihen kontigjenti i gangsterëve kontrabandistë, trafikantë e disa herë vrasës. Pastaj vijnë ata që janë ndëshkuar në administratën shtetërore tw mwparshme dhe janë larguar nga puna pikërisht për shkak të gangsterizmit korruptiv në funksionet që kanë patur. Këta kanë përvojë në fushën e gangsterizmit, prandaj dhe CV e tyre të pasura shërbejnë si indicje e mirë për t’i tërheq në piramidën e korrupsionit në republikën e gangsterëve. Në fund të piramidës ndodhen korrierët e vegjël të korrupsionit. Të gjithë këta punojnë më së shumti për kryegangsterin dhe gangsterët e mëdhenj të republikës sonë.
Së fundi, karaktëristikë e gangsterëve që drejtojnë republikën tonë është të angazhohen maksimalisht për të fshehur gangsterizmin e tyre. Dhe si e bëjnë këtë? Me sjellje prej gangsteri ndaj njerëzve të vobegtë, të cilët punojnë për bukën e gojës. Me ata njerëz që nuk kanë 30 qindarka të paguajnë autobuzin, megjithëse përpiqen të shesin ndonjë kallam misri të pjekur në rrugë. Këta bëhen objekt i “deshmisë së virgjërisë” së gangsterëve. Misërpjekësi u shërben për të fshehur milionat e eurove të përfituara në mënyrë kriminale nga kontrabanda, trafiku dhe krimi. Madje sa më shumë që gangsterët pasurohen nga krimi, aq më shumë rritet numri i viktimave të tyre nga shtresat e vobegta të republikës së gangsterëve. 
Në republikën e gangsterëve nuk ka shtet, ka vetëm pushtet përsonal dhe oligarkësh. Gangsterët në krye të kësaj rebulike, çfarë është aktualisht Shqipëria, nuk duan t’ia dinë për ata që votojnë, se e kanë të lehtë t’i blejnë, t’i shesin, t’i majmin, t’i tresin, t’i mashtrojnë ose t’i keqtrajtojnë e varfërojnë. Këto janë punët e pista të gangsterëve në një republikë gangsterësh. Shkelin me këmbë kë të duan e kë të munden. Kënaqen me fatkeqësitë e tjerëve. Nuk duan t’ia dijnë nëse ai, i varfëri, i urituri, i eturi për dije a kulturë vuan gjendjen në të cilën e ka katandisur grupi oligark i gangsterëve.

 

Në Ballkan po fryjnë erërat e ndryshimeve politike

by

Shkruan: Dr. Enver Bytyçi/
Turqia njoftoi zgjedhje të reja parlamentare për muajin nëntor. Rexhep Taip Erdogan për herë të parë në qeverisjen e tij të mbi një dekade humbi të drejtën e formimit i vetëm të qeverisë turke. Autoritarizmi I tij si dhe përfshirja e disa anëtarëve të kabinetit në korrupsion çuan jo vetëm në uljen e numrit të deputetëve, por edhe në refuzimin e partive të tjera për të bërë koalicion qeverisës. E vetmja zgjidhje mbetën të jenë zgjedhjet e reja. Erdogan beson se me këto zgjedhje do të mund të marrë mandatin e qeverisjes. Por kjo gjë me shumë gjasë nuk do të ndodhë. Kohët e arta të Erdogan dhe partisë së tij tashmë kanë perenduar dhe Turqia po shkon drejt adaptimit të një modeli të ri qeverisës, model që nuk do t’i ngjasojë autoritarizmit të Rexhep Erdoganit.
Në Greqi para shtatë-tetë muajsh erdhi në pushtet SYRIZA e problematikut, Tcipras. Alexis Tcipras pas një fushate disavjeçare antieuropiane, veçmas antigjermane e antiMerkel, i “bindi: zgjedhësit grekë që të marrë prej tyre mandatin e krijimit të qeverisë. Por vetëm disa muaj pas promovimit të tij në qeverisje ai dështoi në përpjekjet e tij për ta injoruar Europën e për t’u lidhur me Vladimir Putin. Në stilin manipulues Tcipras organizoi një referendum, me të cilin tentoi të marrë mandatin e grekëve për të kundërshtuar masat e kursimit të impunuara nga BE dhe donatorët e tjerë ndërkombëtarë për rimëkëmbjen e ekonomisë greke.
Por europianët i imponuan atij pas referendumit masa po aq të rrepta sa edhe para tij. I dhanë mesazhin se Tcipras, i vetëm nuk mund të luajë në fushën e tatrit europian të politikës. Kështu kryeministri grek duhej të përballej me pakënaqësinë e partisë së tij, përkrahjen e së cilës e humbi. Prandaj grekët në shtator do të drejtohen sërishmi drejt kutive të votimit. Rezultati duket së është i parashkruar. SYRIZA nuk do të ketë më shumicën absolute, pra, as mandatin e krijimit të qeverisë si forcë e vetme politike. Edhe nëse do të jetë forcë e parë, ajo domozdoshmërisht do të drejtojë vendin në koalicion me të majtën e moderuar greke. Ndryshe do të rikthehet koalicioni i qendrës së majtë dhe qendrës së djathtë. Shkurt, Greqia, ashtu si edhe Turqia, me zgjedhjet e reja është nisur drejt normalitetit.
Po Maqedonia? Në Shkup është nënshkruar një marrëveshje për zgjedhje të parakohshme, pa Nikolla Gruevskin kryeministër. Protestat e opozitës, me të cilat për herë të parë u bashkuan edhe shqiptarët, bënë që Gruevskit t’i imponohen kushtet e kryeopozitarit Zajev dhe vendi t’u drejtohet pranverën e ardhshme kutive të votimit. Të gjitha gjasat janë që të ketë një rrotacion pushteti. Nëse në Turqi dhe në Greqi pritet një rrotacion i modelit të qeverisjes, në Maqedoni pritet gjithashtu ndryshimi i kaptenëve të anijes maqedone. Kjo për shkak të aferave korruptive dhe politikave përçarëse të kryeministrit aktual.
Kohët e fundit ka filluar të flitet për zgjedhje të parakohshme parlamentare në Serbi. Edhe këtë radhë duket që Kosova të jetë shpikja si “molla e sherrit”. Presidenti Tomisllav Nikoliç vijon të jetë i pozicionuar pro vijës ruse të aleancave e të zhvillimit dhe kundër integrimit në BE e NATO. Kryeministri Aleksandër Vuçiç, pas disa kryeneçësive gjatë zhvillimit të bisedimeve midis Prishtinës e Beogradit kur ishte në postin e numrit dy të qeverisë, ka dhënë fjalën se do të jetë i përkushtuar në rrugën europiane të zhvillimit dhe integrimit të vendit. Por zevendësi i tij, Ivica Daçiç është bërë xheloz për protagonizmin europian të Vuçiç dhe kësisoj ka nisur konflikti midis dy aleatëve kryesorë në qeverisje. Daçiç po shfrytëzon në këtë rast sërishmi Kosovën, duke kundërshtuar ashpër anëtarësimin e saj në organizatat ndërkombëtare, gjë për të cilën Vuçiç ka një ujdi me Angela Merkel. Ky konflikt duket se ka marrë përmasa dhe po e çon koalicionin drejt krisjes. Krisje do të thotë zgjedhje të parakohshme. Edhe në këtë rast zgjedhjet do të jenë test në funksion të përforcimit të orientimi europian të Serbisë. Sa më shumë zgjedhje, aq më shumë do të ndryshojë kursi serb I zhvillimit, fillimisht në favor të integrimit europian e më vonë edhe të integrimit në NATO.
Mbeten Shqipëria, Kosova dhe Bosnjë-Hercegovina. Në Shqipëri dyshja Rama-Meta kanë krijuar një hendek më të madh sesa Tciprasi në Greqi dhe Gruevski në Maqedoni, sa i përket rezultateteve të qeverisjes dhe mbajtjes së premtimeve elektorale. Në historinë e pluralizmit shqiptar nuk ka ndodh që të krijohet kaq shpejt një humnerë kaq e thellë midis aspiratës dhe shpresës së shqiptarëve dhe modelit të qeverisjes sa në këto dy vitet e fundit. Po t’i shtojmë kësaj krize të thellë ekonomike, sociale e të mosbesimit edhe hendekun e krijuar midis lidershipit në qeverisje dhe partnerëve ndërkombëtarë, atëherë do të kuptojmë se zgjedhjet e parakohshme në ventin tonë jo vetëm janë të domozdoshme, por madje imperative. Këto zgjedhje ka shumë gjasa të vijnë si argument institucional nga një çarje e koalicionit midis partnerëve të majtë PS-LSI.
Por gjithësesi Shqipëria gjendet përpara një ndryshimi epokal në modelin e qeverisjes dhe në rikthimin e vlerave të demokracisë. Autoritarizmi dhe arbirtratiteti, njësoj si në Maqedoni e Turqi, është shkaku kryesor i ndryshimeve që duhet e pritet të ndodhin. Ndërsa këtij modeli autoritar mund t’i shtojmë dhe modelin e premtimeve të pambajtura dhe orientimit të gabuar, si Tciprasi në Greqi, drejt Lindjes. Pra, në Shqipëri janë kryqëzuar të gjitha dilemat ballkanike, sa i përket kërkesës për ndryshim. Vendi ka humbur shpresën e zhvillimit të mëtejshëm dhe për këtë arsye opozita duhet të nxitojë të japë alternativën e saj të besueshme. Opozita me Lulzim Bashën ka dhënë të gjitha shenjat se modelon një formë tjetër qeverisjeje, qeverisjen efektive dhe të moralit demokratik, qeverisjen e moderuar e larg konfliktit politik. Shqiptarët tashmë e përceptojnë faktin se kreu i opozitës i përket një epoke të re të zhvillimit politik dhe demokratik të Shqipërisë.
Por kjo nuk mjafton. Në radhë të parë duhet të largohet fryma e krahasimit të të dy palëve, “këta si ata e ata si këta”. Kjo do të ndodh vetëm nëse opozita do të kombinojë protestën e rëagimin qytetar me dhënien e alternativës së qarte, të lexueshme, të kuptueshme e të prekshme nga çdo qytetar i këtij vendi. Që do të thotë, një kombinim i përvojës së Berishës me modalitetet e politikës moderne të Bashës.
Qevesija Rama – Meta tashmë ka dështuar. Ajo është e dështuar edhe në mjeshtërinë e zbukurimit të gjërave, edhe në alibinë e slloganit “Fajin e ka Berisha”. Modeli ramizist i nxitjes së shqiptarëve “opozitarë” për të emigruar në botën e Perendimit vetëm se e thellon krizën politike e sociale të vendit. U bënë dy vjet qeverisje dhe rrukullisja e vendit drejt humnerës ekonomike e sociale si dhe drejt konfliktit politik të mpleksur me kriminalitet e mercenarizem banditesk ka shkuar në fundin e vet.
Në këto kushte opozita nuk duhet të presë, aq më pak të duartrokasë krisjen e koalicionit qeverisës. Ka mundësi që këtë krisje Rama ta shfrytëzojë për të hedh të gjitha përgjegjësitë e qeverisjes së dështuar te aleatët e sotëm të LSI-së dhe kjo do të ndikonte në ruajtjen e pozicioneve të PS-së, sidomos në rastin e joshjeve të opozitës për koalicione me pjesët e së majtës. Lojërat polliste të koalicioneve nuk i shërbejnë zgjidhjes, pra nuk sjellin ndryshimin e duhur, sepse qeverisja në të dy anët e koalicioni është implikuar keq në korrupsion, trafiqe dhe bashkepunim me krimin e organizuar, madje me bandat kriminale.
Nëse tek ne do të ndodhin zgjedhjet e parakohshme, ato duhet përfundimisht t’i japin fund politikës së vjetër të konfliktit e për më tepër politikës së sotme të bashkëpunimit me krimin e të keqen. Për këtë opozita duhet të punojë. Se ndryshimi politik në Shqipëri do ta sjellë vendin në normalitet të zhvillimit dhe integrimit të tij. Vetëm në këtë rast Shqipëria do të jetë në kohezion me frymën e re poltike të krijuar në Ballkan.
Ndërsa Kosova tash për tash duket stabile, por fillimi i punës së Gjykatës Speciale në janarin e vitit të ardhshëm dhe zgjedhja e presidentit, post i cili i është premtuar Hashim Thaçit, do të sjellin ndryshime dhe me shumë gjasë edhe zgjedhje të parakohshme.
Nga e gjithë kjo analizë, vijmë në përfundimin se një erë e re po fryn në Ballkan. A do të jenë ndryshimet politike të afërta çelësi i suksesit të vendeve të rajonit veç e veç e në tërësi, apo do vijojë modeli i sotëm i qeverisjes? Le të shohim në praktikë se çfarë do të ndodhë. Megjithatë ndryshimet politike duket se janë ndikuar nga kërkesa e brendshme dhe e ndërkombëtarëve për më shumë demokraci e më pak autoritarizëm, për më shumë drejtësi e më pak manipulime, për bashkëjetëse e kundër konfliktit etnik apo politik, për zhvillim e integrim dhe aspak izolim. Kjo do të thotë gjithashtu për stabilitet politik të orientuar qartë drejt integrimit euro-atlantik dhe kundër çdo përpjekje për aleanca fluide me Lindjen autoritare.

Fenomeni dhe institucioni Berisha

by

Nga Enver Bytyçi/
Ne historinë e pluralizmit shqiptar e më gjerë në Europën ish-komuniste të Lindjes Sali Berisha ishte dhe mbetet një fenomen. Për shqiptarët në ditët e sotme ai është një institucion, që unë dhe shumë të tjerë do ta konsideronim si “Institucioni I opozitës së vërtetë e të vendosur”. Ajo çfarë përfaqëson Sali Berisha ka lidhje me të shkuarën e afërt dhe me të sotmen e kombit shqiptar. Por nuk jam para kompjuterit për të shkruar një CV të liderit të demokracisë shqiptare. Për këtë shkrim më nxiti një publikim i mediave online, sipas të cilave Sali Berisha president paska takuar Osama Bin Laden dhe madje paska bashkëpunuar me kryeterroristin e të gjitha kohëve për ngritjen e celulave terroriste në Shqipëri.
Pra, ky është thelbi i publikimit në fjalë, i cili teorikisht i “referohet” CIA-s, por praktikisht është marrë bruto nga disa portale ballkanike serb-sllave, të cilat edhe më herët kanë shpifur palimit kundër Berishës. Kam lexuar aq shumë shkrime të tilla në gjuhën shqipe e në gjuhë të huaj, sa për askënd e në asnjë kohë tjetër. Rasti i Sali Berishës është rast unikal në botën e diktaturave e të demokracive kur një person të jetë kaq shumë e kaq ashpër i sulmuar me shpifje e trillime, me ofeza dhe denigrime, e nga ana tjetër të ketë mbijetuar në krye të pushtetit e të opozitës për 25 vite radhazi. Eshtë ky një fenomen, të cilin nuk do ta bëj objekt të analizës, porse jam i bindur që në kohët e kthjellta e të qeta do të tërheqë vëmenjen e qindra ekspertëve, historianëve, politologëve, psikologëve dhe ndoshta shkrimtarëve, sepse me historitë bardh e zi, sidomos ato të sajuara, me Sali Berishën, mund të ngacmohen të gjitha fantazitë e mund të shkruhet gjithçka.
Nuk dua të merrem gjithashtu me analizën, nëse shpifja e radhës ishte një gënjeshtër, ose jo. Më mjafton fakti që Sali Berisha ishte partneri kryesor i SHBA-së në procesin e shpalljes së pavarësisë së Kosovës e atë të antarësimit të Shqipërisë në NATO që të ta përbuz përpjekjen për denigrimin e tij nga ana e shtetit të inkriminuar shqiptar, të cilin ai e denoncon çdo ditë, fort, me fakte e dokumente të pakundërshtueshme, si askush tjetër. Them të shtetit, sepse mediat që shpifin kundër ish-oresidentit dhe kryeministrit demokrat janë të gjitha nën kontrollin dhe presionin e qeverisë shqiptare. Më mjafton njëkohësisht gjesti i shpalljes së pavarësisë së Kosovës nga Presidenti amerikan, Xhorxh Ë. Bush në krah të kryeministrit Berisha, gjatë vizitës së tij historike në Tiranë në qershorin e vitit 2007, që të kuptoj nëse presidenti amerikan ia jepte këtë kënaqësi një “bashkëpunëtori të Osama bin Laden për ngritjen e grupeve terroriste në Shqipër”, siç thuhet në lajmin e bujshëm të mediave që lëpijnë bythën e pushtetarëve, apo një lideri demokrat e patriot dhe një miku të sinqertë të Uashingtonit!
Por pse ndodh kjo? Çfarë përfaqëson fushata e gjatë dhe kjo e radhës kundër Sali Berishës? Cilat janë motivet dhe arsyet e këtij sulmi të pandërprerë mediatik? Shpesh herë thuhet se “gjuhet me gurë një pemë, e cila ka kokrra”. Por lind një lloj paradigme, nëse gjuhet një pemë me kokrra të shëndosha apo të kalbura. Logjika të thotë se gurët gjuajnë kokrrat e shëndosha. Kam bindjen e palëkundshme se kjo ka ndodhur dhe po ndodh edhe me Sali Berishën. E kanë gjuajtur me gurë thuajse të gjithë, ata që kanë bashkëpunuar me të dhe ata që i ka patur kundërshtarë politikë. E kanë gjuajtur dhe e kanë plagosur më shumë ata, të cilëve Berisha president ose Berisha kryeministër u ka bërë ndere, u ka dhënë emër, pushtet e pasuri, i ka bërë presidëntë, ministra, këshilltarë të tij, drejtorë. Por ashpër dhe shumë ashpër e kanë sulmuar dhe linçuar kundërshtarët e tij politikë, ata që janë stërvitur në shkollat e sigurimit të shtetit komunist. Fabrika e sulmeve denigruese, si kjo e sponsorizuar me kryeterroristin bin Laden, është rikthyer në punë instituciontitucionalisht që prej 600 e ca ditësh në Shqipëri. Kjo fabrikë shpifjesh të tipit të sigurimit hoxhist të shtetit komunist shqiptar sponsorizohet prej bandave kriminale të lidhura me pushtetin, banda të cilat sponsorizojnë edhe portalet online dhe mediat qeveritare dhe proqeveritare me shumicë në këtë vend.
Në pranverën e vitit 2002 kam botuar në revistën “KOHA” një koment me titullin: “Fatos Klosi, bin Laden-i i Shqipërisë”. Shkas i këtij komenti ishte pohimi i një agjenti të Klosit në sallën e gjyqit se ish-kreu i SHISH kishte organizuar likuidimin fizik të ish-liderit të opozitës gjatë vizitës së tij në Vlorë më 14 maj 2000. Akuza ndaj Klosit ishte konkrete, madje përshkruante dhe llojin e çmimin e armës snajper që do të përdorej për aktin makabër. Porositësit ishin rekrutuar me kujdes Shefi i SHISH, Klosi, ishte kujdesur që ata të ishin tropojanë, njësoj si vrasësit e Azem Hajdarit,k prapa të cilëve qëndruan e strukturuar e sigurimit të shtetit të lidhur me shërbimet sekrete antishqiptare të huaja dhe të komanduara nga SHISH-i i kohës.
Janë këto struktura ato që sot punojnë për likuidimin politik, mediatik e publik të Sali Berishës. Në pamundësi për ta likuiduar fizikisht, strukturat e shtetit neokomunist shqiptar kanë ndërtuar skemën e denigrimit të liderit historik demokrat. Tri janë pikat e forta të Sali Berishës dhe në këto tri pika sulmet janë në breshëri e të pandalshme. Së pari, Edi Rama dhe garnitura e tij kriminale, propagandistike, ideologjike, ngarkuar me urrejtjen tipike ndaj paraardhësit të tij, madje në bashkëpunim me kryeministrin dhe ministrin e Jashtëm të Serbisë, ndërtuan skemën e goditjes së imazhit të Berishës si patriot e nacionalist. Për këtë temë kamë shkruar dhe herë të tjera dhe nuk do të doja të përsërisja vetveten. Por mënyra e denigrimit të Berishës në këtë pikë erdhi në dy forma: Nga njëra anë duke amplifikuar skena në prapaskenë për paraqitjen e Ramës si hero i nacionalizmit, nga ana tjetër, duke goditur Berishën në mënyrë hipotetike, si në rastin e Arta Dades.
Së dyti, për Berishën familja është e shenjtë. Por ky atribut i tij vjen në kundërshti të plotë me karakterin e liderit të sotëm socialist. Atëherë që Rama të rritet, dukej shkurtuar hija e Sali Berishës. Që të shkurtohej hija e Berishës, duheshin sajuar shpifje të ndyra kundër pjestarëve të familjes së tij. Ndërkaq duket se kjo taktike ka bërë efekt, së paku në përceptimin se “Ata njësoj janë” në rastin e implikimeve korrupsioniste dhe mosdeklarimit të pasurisë nga ana e kryeministrit socialist.
Së treti, për pasardhësin e Berishës në krye të ekzekutivit shqiptar duhej goditur miti Berisha sa i përket karakterit të fortë, guximit, përkushtimit dhe angazhimit me energji të papërsëritshme në zhvillimet e këtij vendi. Këto karakteistika lideri historik i Partisë Demokratike i ka shfaqur edhe gjatë periudhës kur është larguar nga drejtimi i kësaj partie dhe qëndron në opozitë. Analizat e tij, përballjet e tij në parlament dhe në media duket se janë shqetësimi themelor i qeverisë dhe kreut të saj në Shqipëri. Meqenëse ata i kanë mbyllur të gjitha kanalet e përçimit të së vërtetës, duhet likuiduar edhe e vërteta që sjell Sali Berisha. Për këtë qëllim ata përmes mediave që manipulojnë me informacione të servirura nga Beogradi bëjnë presion, shpallin herë pas here ditën e orën e arrestimit të tij, e kërcënojnë, dhe kur këto makinacione dështojnë, atëherë sajojnë shpifje që denigrojnë, me qëllim që publiku “të mos e marrë seriozisht Sali Berishën”.
Por publiku i zhgënjyer disi prej tij, më shumë për shkak të përzgjedhjes së gabuar prej tij të bashkëpunëtorëve, çdo ditë po kupton se e vërteta që përçon në publik lideri historik demokrat është një e vërtetë që nuk mund të hidhet poshtë, nuk mund të mos merret në konsideratë. Për këtë ndihmon vetë qeveria dhe qeverisja e dyshes në pushtet, sepse në dy vjet ka krijuar zhgënjim te qytetarët dhjetë fish më shumë sesa Sali Berisha në tetë vite qeverisje. Fakti që të gjitha të dhënat që Berisha ka përmendur në parlament janë provuar në praktikë, e bën atë politikanin më të besueshëm në këtë vend. Dhe besimi është i pari në kategorinë e kritereve të vlerësimit të politikanëve. Për këtë arsye thuhet se Sali Berisha është një fenomen, është gjithashtu një institucion.
Sado të përpiqen kundërshtarët e tij ta denigrojnë përmes shpifjeve të përçudnuara, ata nuk do të arrijnë ta lënë në hije dhe ta errësojnë figurën, kontributin dhe veprimtarinë e Sali Berishës.