Nga Astrit Lulushi-
Poeti ka dy bashkëbisedues –
Natyrën dhe veten –
Kur flet u drejtohet të dyve;-
Përgjigjet i vijnë veç e veç-
Por ai i përzien.-
Pyetjet e para janë:
Cila është dashuri,
Dhe cila është romancë?
Të dyja janë trulluese –
Njeriu hutohet prej tyre:
Kur gruaja me të cilën je
Është gruaja e vetme në botë,
Është dashuri.
Romanca është,
Kur gruaja me të cilën je
Është çdo grua në botë.
Po kodër çfarë do të thotë?
Dhe përgjigja është,
Se kodra ishte e para;
Kur kështjella u ngrit në gur,
Hodhi vështrimin poshtë,
Dhe pa një “poshtë-kodër”,
Vendi mori emrin Shkodër.
Ndërsa kështjella Rozafa
U quajt, kur ilirët labeatë
Lundrën ia lanë traditës
Dhe me Gentin në krye
Zgjodhën të jetonin ndryshe.
Në natyrë,
Njeriu i ngjan peshkaqenit
I cili shkon nga shkon, dhe kërkon
Në fund, të kthehet aty ku u lind.
Edhe hedhja e hirit në det,
Kur njeriu vdes, nuk është pakuptim,
As kursim i një pëllëmbe toke
Por është thjesht një ritual
Që fillimisht Ilirët kanë pasur
Për të nderuar të rënët në luftra,
Më vonë këtë zakon
Të tjerët e morën.
Oh, vazhdo, na thuaj më –
Dhe poeti i qetë shton –
Në kohën tepër të lashtë
Para helenëve dhe të gjithëve
Në Egjipt jetonte një popull,
Nga Qielli mendonte se ishte;
Edhe Perëndinë e quante Ra
Jo vetëm se urdhërat e tij
Binin lëshuar nga lart, por se
Mes reve një sy mbante hapur,
Osirin bariun e zgjuar, që vëzhgonte
Në Tokë, se ç’bënin krijesat e Zotit.
Shekuj më pas, Herodoti udhëtoi
Nëpër Egjipt anë e mbanë
Dhe u çudit sa shumë ngjante
Kultura e lashtë atje
Me atë të fiseve që Hënën
Kishin marë për emrin e tyre;
U bë kurioz, kopjoi, studioi
Dhe u ul e shkroi historitë e tij
Për helenët dhe botën;
Ku ilirët barbarë i quante
Sepse flisnin gjuhën e parë.
***
Ftohtësi
Astrit Lulushi
Dje fusha ishte vetëm gri
Nga dëbora e shpërndarë,
Ku tani fijet e reja të barit
E kanë vështirë të zgjaten;
Megjithatë, gjurmët e thella
Shënojnë kufirin e borës që iku
Për t’u fshehur në pyllin pranë
Nga ku e shkuara s’mund të shihet
Pasi shalli i bardhë i mjegullës
Mbështillet rreth pemëve
Rrëzë kodrës së zbardhur
Nën qiellin e heshtur rozë;
Por pret me padurim, e ftohtë,
Për të sjellë psherëtimën e ngrirë,
Kur duhet t’a dijë se e pret
Vetëm më e afërta e saj,
Lamtumira e pashmangshme.
Kodra duket më e pjerrët tani,
Mbi dëborë ecet më ngadaltë;
Pse e shkuara shpreson të kthehet
Kur, veç ftohtësisë, tjetër
Nuk ka asgjë çfarë të sjellë?