Shkruan: Gavrosh Levonja/ New York/
Tashmë, pasi kanë kaluar më shumë se katër muaj nga mbajtja e zgjedhjeve parlamentare në Kosovë, më së fundi ka filluar të flitet për të ashtuquajturin “ngërc kosovar”. Ndonëse është një periudhë kohe relativisht e gjatë që nga tetë qershori i këtij viti nuk kemi akoma asnjë institucion produkt i rezultatit që dhanë zgjedhjet. Vetëm ditët e fundit, presidentja e Kosovës, ka marrë mundimin të konsultohet me përfaqsues te ndryshëm të politikës kosovare për të gjetur një formulë të pranueshme e cila do të conte në rifillimin normal të jetës institucionale në vend. Mirëpo, duke u njohur me përmbajtjen e takimeve në fjalë të presidentes, menjëherë ndeshemi me dicka jo normale; kërkimin e një “zgjidhjeje në përputhje me kushtetutën”. Eshtë me të vërtetë për t’u habitur se c’zgjidhje ka parasysh presidentja, në kohën që kushtetuta e vendit e thotë në mënyrë fare të qartë se “për formimin e qeverisë së re ngarkohet kreu I partisë ose koalicionit që fiton më shumë vota …”. Në rast se zonja Jahjaga do të ishte e interesuar për t’I qëndruar besnike kushtetutës, nuk kishte pse të humbiste kohë duke pritur katër muaj, por vetëm një javë apo e shumta dy javë pas përfundimit të zgjedhjeve duhej të kishte ngarkuar kryetarin e PDK-së, Thaci për të formuar qeverinë e re si lider i partisë që fitoi më shumë vota në zgjedhje. Në rast se ky nuk do të ishte në gjendje të siguronte aleatët e nevojshëm që të fitonte votëbesimin në parlament, gjë që , gjykuar nga zhvillimet e deritanishme , gjasat më të mëdha flasin për një dështim të tij, athere ajo, pa humbur kohë, duhej t’i jepte mandatin për këtë, përfaqsuesit të një formacioni tjetër, në këtë rast koalicioni VLAN. Dhe pasi të dështonte dhe kjo përpjekje athere qytetarët e Kosovës gjithnjë në bazë të kushtetutës, duhej t’u drejtoheshin edhe një herë kutive të votimit. Por më shumë se tek zbatimi I kushtetutës, shkaku I vërtetë dhe I vetëm I “ngërcit” institucional në Kosovë, është përpjekja e dëshpëruar e kryeministrit në detyrë, Hashim Thaci, për të mos dorëzuar postin. Thjesht, vetëm si pasojë e këmbënguljes në këtë drejtim , apo të paktën, që partia e tij të vazhdojë të qëndrojë ende në pushtet, Gjykata Kushtetuese merr vendime të paargumentuara aspak bindshëm duke mohuar vullnetin e shumicës së parlamentarëve të dalë nga vota e tetë qershorit. Gjithashtu, në këtë kuadër, krerë të PDK-së e deputetë të saj etj, bëhen qesharakë ndërsa servirin “argumenta” të tillë si “vetëm partia më e madhe ka të drejtë të krijojë koalicion qeveritar”, se “është e papranueshme që partia më e madhe të jetë në opozitë”, se “kreu I parlamentit ose I ndonjë institucioni tjetër të rëndësishëm duhet t’i takojë detyrimisht PDK-së” etj. Nuk mungojnë dhe “profeci” të tilla si “cdo ndryshim përsa I përket qeverisë do të rezultojë me pasoja të rënda për të ardhmen e vendit” të cilat e kanë burimin nga zyra e Thacit. Dhe, po t’I mbledhim të gjitha këto, konkludohet se kryeministri I deritanishëm dhe partia e tij nuk njohin ose të paktën nuk pajtohen me realitetin politik të pas zgjedhjeve të tetë qershorit. Nga ana tjetër, gjë që del duke analizuar manovrimet diversive të PDK-së kuptohet se po synohet carja e VLAN-it duke joshur eksponentë të tij me n jë koalicion të tipit PDK-LDK, pa përjashtuar parti të tjera apo në rastin më të keq duke “blerë” deputetë të tyre. Vetë përmendja e “zgjedhjeve të reja” si pasojë e ngërcit të krijuar, nuk është gjë tjetër vecse shantazh ndaj deputetëve, të cilët mund të humbin mandatin pas zgjedhjeve të mundshme të jashtzakonshme. Mirëpo askush nuk përmend faktin që tek zgjedhjet e jashtzakonshme shkohet vetëm pasi të jenë ezauruar gjithë alternativat e tjera të mundshme. Athere, si mund të flitet për zgjedhje të tjera apo përsëritje të tyre në kohën që ende nuk është tentuar të provohet asnjë alternativë?
Ditët e fundit, ngerci institucional në Kosovë u bë temë edhe e zonjës Doris Pack, e cila praktikisht I u bashkua korit të atyre që mbështesin moslargimin e PDK nga pushtetit edhe pse nuk është në gjendje të sigurojëe votat e nevojshme duke qene se asnjë nga partitë me peshë të Kosovës, nuk dëshëron të komprometohet duke marrë mbi shpinë “mëkatet” e qeverisë “Thaci” kundër te cilave u shpreh shumica e qytetarëve në votën e tetë qershorit. Lidhur me këtë ajo nuk nguroi të deklaronte edhe ndonjë absurditet të tipit si “Haradinaj nuk mund të jetë kryeminstër kur partia e tij mori vetëm 10 përqind të votave” si dhe duke propozuar formulën “magjike” të koalicionit PDK-LDK. Përsa I përket zotit Haradinaj, zonja Pack e di fort mirë se në vendet e BE-së, ka raste të shumta, ku si pasojë e konjunkturave të krijuara, jo vetëm liderë të partive të vogla, por madje figura që nuk I përkasin ndonjë partie politike vendosen në krye të qeverisë. Shembulli më I prekshëm në këtë aspekt është Italia fqinje. Sa për idenë e koalicionit PDK-LDK, ky do të ishte dëmi më I madh që do t’I bëhej pluralizmit dhe jetës demokratike në Kosovë, pasi vendi, praktikisht, do të mbetej pa opozitë për një kohë relativisht të gjatë, në kohën që pushteti do të mbetej një ceshtje “familjare” e dy partive më të mëdha të vendit, duke përgatitur kështu funeralin e pluralizmit politik.