Shoqëria civile, pavarësia intelektuale, dhe shteti hermetik/
Me rastin e dy vjetorit të peticionit për Rrugën e Arbërit/
Dr Gëzim Alpion/
Universiteti i Birminghamit/
Mbretëria e Bashkuar
18 Mars- Sot, në dy vjetorin e peticionit për Rrugën e Arbërit, intelektualët dibranë falenderojnë edhe një herë të gjithë nënshkruesit online dhe në formularë, numri i të cilëve ka kaluar 8,000.
Ne po ndjekim me interesim njoftimet sparodike nga qeveria për këtë projekt. Mungesa e një opozite të efektshme e bën më të zbehtë rolin e shoqërisë civile, dhe është një nga shkaqet e arrogancës dhe shurdhësisë qeveritare që po hasim që nga shtatori 2013.
Para një muaji, z. Edi Rama u shpreh për mediat italiane se në vitin 1997 “unë isha një intelektual i pavarur që përpiqesha ta bëja të mendonte regjimin e atëhershëm. Ne po përgatisnim një peticion për largimin e kryeministrit të kohës. Pikërisht në këtë periudhë ndodhi goditja me levë ndaj meje”.
Injorimi dhe heshtja institucionale i dhëmbin intelektualit edhe më fort se goditja me levë.
Po kështu të jesh i arsimuar nuk do të thotë të jesh edhe intelektual, aq më tepër i pavaruar. Pavarësia e vërtet intelektuale nuk është vokacion stinor apo trampolinë për karrierë politike. Kush ka qenë një herë ‘intelektual i pavaruar’ nuk ka frikë të përballet me intelektualë që nuk kërkojnë rrëzimin e qeverisë por dialog konstruktiv me ekzekutivin për të mirën e vendit, dhe që refuzojnë të jenë nën diktatin apo në xhepin e politikës.
Në pamundësi për të ndarë me z. Rama shqetësimet tona të ligjshme për mungesën endemike të transparencës në lidhje me këtë projekt, ne do ta ngremë zërin tonë në momentin e duhur, gjithmonë me kortezi dhe në mënyre demokratike.
Me sa duket, Rruga e Arbërit do të bëhet. Siç kemi kërkuar që në fillim, qëllimi ynë është ndërtimi i kësaj vepre me stadarde ndërkombëtare, dhe evitimi në maksimum i keqpërdorimit të fondeve që do t’u rëndojnë për shumë kohë në kurriz taksapaguesve.
Jemi të ndërgjegjshëm se puna jonë po vështirësohet prandaj ju bëjmë thirrrje sa më shumë njerëzve që të vazhdojnë të nënshkruajnë peticionin. Ne do të vlerësojmë çdo nënshkrim, edhe sikur të regjistrohet disa minuta para inagurimit të kësaj vepre me rendësi jetike për Dibrën, Shqipërinë, kombin, dhe Ballkanin.
Më poshtë mund të gjeni linkun e peticionin po qe se e shikoni të arsyeshme të nënshkruani.
Ju faleminderit.
https://www.change.org/p/complete-the-construction-of-the-arb%C3%ABri-road-nd%C3%ABrtoni-sa-m%C3%AB-shpejt-dhe-me-standarde-rrug%C3%ABn-e-arb%C3%ABrit
Laiciteti i shtetit shqiptar nuk duhet diskutuar…as ne rastin e emerimit te ambasadorit ne Vatikan
….Po qe se do të publikoja se çfarë di unë për qëndrimin e z. Zhiti ndaj Kishës Katolike, spiritualiteti i këtij krijuesi të talentuar, që ka përjetuar kalvarin jo më pak se disa besimtarë, do ta bënte të skuqej edhe ndonjë Kardinal./
Shkruan: Dr Gëzim Alpion-Angli/
Sipas mediave, Kisha Katolike shqiptare ka dalur kundër propozimit për të emëruar z. Visar Zhiti ambasador në Vatikan.
Një institucion fetar ‘ka të drejtë’ të identifikoj se dikush i përket këtij apo atij besimi po aq sa mjekut ‘i lejohet’ të publikoj informacion për pacientët e tij.
Përkatësia fetare nuk është si ajo etnike, nacionale apo politike. Nëse i përkasim një besimi fetar apo jo, është një çështje tërësisht personale dhe intime. Për këtë ka të dhëna vetëm ‘vetëdija’, të cilën nuk mund ta ‘lexoj’ askush, përfshirë priftërinjtë dhe hoxhallarët.
Arsyja se përse po komentoj për këtë çështje nuk ka të bëj me faktin se propozimin në fjalë e bëri kryeministri aktual i Shqipërisë. Unë nuk kam gjetur gjuhë të përbashkët me ‘pronarët’ e qeverive shqiptare. Megjithatë, ndryshe nga krerët intolerantë të politikës, disa nga të cilët akoma nuk kanë mësuar të respektojnë intelektualët e pavarur, meqë nuk sillen si ‘dele të edukuara’, kam integritetin t’i ‘përkrah’ këta ‘vizionarë me henë’ duke përmbushur në këtë mënyrë detyrimin tim moral dhe qytetar ndaj së vërtetës.
Po kështu, nuk po komentoj për këtë çështje meqë z. Zhiti e kam mik. Po qe se do të publikoja se çfarë di unë për qëndrimin e z. Zhiti ndaj Kishës Katolike, spiritualiteti i këtij krijuesi të talentuar, që ka përjetuar kalvarin jo më pak se disa besimtarë, do ta bënte të skuqej edhe ndonjë Kardinal.
Si insitucionet fetare, edhe unë nuk kam të drejtë të komentoj për spiritualitetin e z. Zhiti. Por kjo nuk do të thotë se nuk mund të flas se ku qëndroj unë përsa i përket çështjes së besimit.
Unë nuk i përkas asnjë besimi fetar – dhe nuk kam ndërmend të konvertoj ndonjëhere – por kjo nuk do të thotë se jam ateist. Për mendimin tim, perceptimi se ku qëndrojmë ne si specie në ‘strategjinë’ kozmike është përtej kapacitetit njerëzor. Kjo nuk do të thotë se ne nuk duhet të jemi gjithmonë në kërkim të hyjnores apo të pengojmë njëri tjerin kur tentojmë të shkelim në ‘zona të ndaluara’.
Gjatë 15 viteve të fundit, që vazhdoj të jem i angazhuar me studimin e figurës së Nënë Terezës jo si fetar por nga këndvështrimi i shpirtit dhe arsyjes, jam befasuar dhe trishtuar disa herë nga zëra që kanë kundërshtuar përkushtimin tim pikërisht se unë nuk i ‘përkas’ fesë katolike. Këta zëra po protestojnë edhe tani se përse një intelektual jo katolik si unë po lobon për shenjtërimin e Nënë Terezës, ndërkohë që ata që e quajnë këtë murgeshë të ‘tyren’ nuk po pipëtijnë për këtë çështje. I vetmi autoritet i lartë në Kishën Katolike në Shqipëri që është shprehur publikisht në favour të peticionit nuk ka shtetësi shqiptare. Mos vallë duhet të themi se nuk duhet të ketë vend në Kishën Katolike shqiptare për priftërinj jo shqiptar? Apo duhet të kritikojmë Nënë Terezën se ajo ju përkushtua njerëzve të varfër fillimisht në Indi dhe më vonë në mbarë botën por ‘u ktheu shpinën’ shiptarëve, veçanërisht katolikëve ‘të saj’ të vobektë?
Në monografinë e re për Nënë Terezën, që do të botohet në fund të këtij viti, do të publikoj për herë të parë informacion për disa aspekte të jetës së kësaj murgeshe. Ky informacion do të kishte humbur përgjithmonë si rezultat i akrobacive të dënueshme të biografëve dhe hagiografëve katolikë të Nënë Terezës në Ballkan të cilët, duke ndjekur avazin e politikanëve amatorë, kanë folklorizuar deri në vulgarizim dhe ofendim për intelektin një figurë të tillë fetare shumë dimensionale. Shpreh bindjen se për Nënë Terezën duhen bërë akoma studime akademike të mirëfillta jo për ta ngritur atë në piedestal por për të kuptuar se çdo të thotë të kesh besim dhe të tundohesh nga mosbesimi por kurrë të mos dyshosh në natyrën e shenjtë të dinjitetit njerëzor.
Në qoftë se besojmë se jemi komb që karakterizohemi nga toleranca fetare, emërimi i ‘muslimanit’ Zhiti, tregon se ky virtyt, për të cilin krenohemi vend e pa vend, vërtet është diçka e veçantë për ne. Nuk është e mjaftueshme vetëm të ‘predikosh’ tolerancë fetare. Kush beson tek Zoti, duhet ta dijë se kjo ‘krijesë’ hyjnore nuk ka përkatësi fetare.
Shteti shqiptar ka kusuret e veta, por laiciteti i tij nuk duhet komprometuar kurrë, aq më tepër në kohën tonë kur fryma e murtajës së radikalizmit fetar, që po gangrenizon një pjesë të botës, fatkeqësisht ka metastazat e saj edhe në Ballkan.
Dibra shpreson por peticionin vazhdon
Nga Dr Gëzim Alpion/Angli/
NJOFTIM PËR MEDIAT/
Sot kam marrë disa mesazhe nga kolegë, miq dhe njerëz të panjohur për të më bërë me dije për njoftimin e përcjellur nga Kryeministri Edi Rama në Facebook për nënshkrimin e ‘memorandumit të bashkëpunimit’ me Bankën Kineze Exim për financimin e disa projekteve në Shqipëri, përfshirë Rrugën e Arbërit, e cila, po sipas Ramës, do të nisë vitin e ardhshëm.
Ne e përshëndesim sigurimin e fondeve për këtë vepër jetike për infrastrukturën e Dibrës, Shqipërisë verilindore, dhe këtij rajoni në Ballkan.
Shpresojmë që qeveria Rama të bëjë publike sa më shpejt kushtet e nënshkrimit të marrëveshjes me këtë bankë dhe të njoftojë se kur do të fillojë dhe përfundojë çdo segment i Rrugës së Arbërit. Ne do të bëjmë një prononcim më të detajuar për mediat kur të kemi më shumë informacion.
Pavarësisht lajmit optimist për sigurimin e fondeve, ne vazhdojmë ta monitorojmë proçesin. Siç kemi premtuar më 18 mars 2013, peticioni do të qëndroj i hapur deri në përfundimin e metrit të fundit të rrugës me cilësi dhe standarde ndërkombëtare. Ju bëjmë thirrje të vazhdoni të nënshkruani peticionin online:
https://www.change.org/p/complete-the-construction-of-the-arb%C3%ABri-road-nd%C3%ABrtoni-sa-m%C3%AB-shpejt-dhe-me-standarde-rrug%C3%ABn-e-arb%C3%ABrit
16 dhjetor 2014
Albania-Serbia football farce shows Balkan nationalism is still a dangerous powder keg
Few thought that Serbia’s Euro 2016 qualifying fixture against Albania on October 14 would be an easy match. But the depths to which it sunk are shocking even to those familiar with the potency of anti-Albanian feeling among Serbia’s nationalist factions.
The Serbian authorities have argued that a drone flying an Albanian flag was solely to blame for what happened – but, in retrospect, the already fraught atmosphere around the game doomed it before it even kicked off.
Warning signs
Boos were heard when the Albanian national hymn was played, with shouts of “Kill, kill, kill Albanians” reportedly chanted across the stadium, while Serbian leaders watched the ugly spectacle unfolding in front of their eyes apparently unperturbed.
Before the drone arrived, flares, bottles and other objects had already being thrown at Albanian players by nationalists in the stadium, who paid no heed to the guests’ elegant performance and determination to stay calm under a kind of pressure no team should have to put up with. One can only imagine what the Albanian players would have experienced had they scored the first goal.
And then the quadcopter flying an Albanian flag appeared over the pitch and all hell broke loose. Play deteriorated into a shameful farce, during which players trying to grab the flag were pushed around and beaten by fans invading the pitch. Ultimately, the game was stopped as both teams ran for cover.
Few thought that Serbia’s Euro 2016 qualifying fixture against Albania on October 14 would be an easy match. But the depths to which it sunk are shocking even to those familiar with the potency of anti-Albanian feeling among Serbia’s nationalist factions.
The Serbian authorities have argued that a drone flying an Albanian flag was solely to blame for what happened – but, in retrospect, the already fraught atmosphere around the game doomed it before it even kicked off.
Warning signs
Boos were heard when the Albanian national hymn was played, with shouts of “Kill, kill, kill Albanians” reportedly chanted across the stadium, while Serbian leaders watched the ugly spectacle unfolding in front of their eyes apparently unperturbed.
Before the drone arrived, flares, bottles and other objects had already being thrown at Albanian players by nationalists in the stadium, who paid no heed to the guests’ elegant performance and determination to stay calm under a kind of pressure no team should have to put up with. One can only imagine what the Albanian players would have experienced had they scored the first goal.
And then the quadcopter flying an Albanian flag appeared over the pitch and all hell broke loose. Play deteriorated into a shameful farce, during which players trying to grab the flag were pushed around and beaten by fans invading the pitch. Ultimately, the game was stopped as both teams ran for cover.
There is plenty of blame to go around – and not just for the arrival of the drone in the first place. UEFA, for one, should never have caved in to Serbia’s decision to ban Albanian fans from the match. Equally, the argument that a state like Serbia cannot control a bunch of racist bigots holds no water.
In particular, the Serbian authorities must explain how was it possible that “Ivan the terrible”, the controversial Serbian fan who received a three-year sentence for causing chaos at Marassi before Italy’s match against Serbia in 2010, could so easily invade the pitch in Belgrade.
FIFA is keen to condemn racism – and rightly so – whenever it rears its ugly head. FIFA’s authorities saw it for themselves last night that racism does not target only individual players. What we say in Belgrade was yet another disturbing proof of an unbridled nationalist racism against the entire Albanian nation – and it must be treated as such.
Raised voices
The Albanian government did not raise its voice against Serbia’s decision to ban Albanian supporters. This is unsurprising, since Albanian politics almost never function normally; since the collapse of communism, the opposition boycotts it on a regular basis. The current prime minister, Edi Rama, runs the country mainly through social media, often taking digs at his pathetically weak opposition.
Rama, who is in the US at the moment and due to visit Belgrade on October 22, chose to comment on the match only after the hullabaloo, expressing support for the Albanian players and adding that the Serbs have shamed themselves in the eyes of the world.
A typically inflammatory remark, but one that points to an unavoidable truth: for the Balkans no longer to be a dangerous powder keg, its leaders, the EU, and the international community at large all need to keep an eye on the nationalist fuse that threatens to ignite it all over again.
After all, many times within living memory, Serbia’s brainwashed nationalists have proved that they can be as brutal and iconoclastic as any other band of deranged thugs.
Crucially, we must not equate all Serbs with the worst of the scenes on the football field; do not forget the concern shown by several Serbian players for the safety of their Albanian colleagues as they ran for cover into the tunnel. And speaking personally, I have had the privilege of knowing and working with many Serbian intellectuals and artists courageous enough to condemn what their extremist religious and political leaders have been doing to their country for so long.
But their voices are still being drowned in a turbulent sea of nationalist hysteria – and the racist farce on the pitch in Belgrade on October 14 merely hinted at the potential consequences.(Kortezi:
Gëzim Alpion Lecturer in Sociology at University of Birmingham)
Simbolika e Beogradit
Dr Gëzim Alpion/Universiteti i Birminghamit, Angli/
Çfarë ndodhi në mbrëmjen e 14 tetorit në Beograd i kalon përmasat e një skandali për sportin në përgjithësi dhe Evropën në veçani. Në kontinentin tonë që mburret, deri diku me të drejtë, se për më shumë se dy mijëvjeçarë po i jep tonin civilizimit bashkëkohor, falë një numri të konsiderueshëm trushpërlarësh, Serbia vazhdon të këmbëngul në çmedurinë e saj për të mos hequr dorë nga e kaluara kriminale.
Nuk duhet të fusim në një kallëp të gjithë qyetarët serb, por ka diçka seriozisht të kalbur në një shtet militarist si Serbia që nuk është në gjendje të kontrolloj Kalibanët e nacionalizmit vetshkatërrues serb edhe në një ndeshje futbolli.
Për ne shqiptarët, korrektësia profesionale dhe vendosmëria e futbollistëve tanë për të mbrojtur, qoftë edhe më rrezik jete, simbolin kombëtar, megjithëse të rrethuar nga nje turmë që më shumë dukej sikur ishin kriminalë të porsa liruar nga burgu sesa sportdashës, dëshmoi edhe një herë se patriotizmi ynë është gjallë dhe i shëndetshëm.
Një gjë nuk e kuptoj. Si ka mundësi që ne shqiptarët që u bashkuam si rrallë ndonjëherë me 14 tetor, kemi lejuar kërmat e politikës shqiptare të bëjnë pazarllëqe me trojet tona si dje edhe në kohën tonë? Si ka mundësi që ne që skuqëm dje Tiranën, Prishtinën dhe Shkupin me flamurin kombëtar, nuk e kemi bërë një gjë të tillë në Tiranë ku për nje çerek shekulli tolerojmë një Kuvend gjysmak ku strehohen shpesh kriminelë dhe rrugeçër, në Prishtinë ku edhe 4 muaj pas zgjedhjeve akoma nuk ka një qeveria të re, dhe në Shkup ku edhe mumjet e
Egjiptit duken më të gjalla se deputetët shqiptar.
Djemte e kombëtares dëshmuan edhe një herë se shqiptarët e mirë dhe të ndershëm mbeten gjithmonë patriotë por shkëndija e patriotizmit dhe iniciativa për të vepruar në interest të kombit mbahet gjallë kryesisht në Diasporë.
Kryeministri Edi Rama duhet të protestoj pa vonesë pranë qeverisë së Serbisë për katrahurën
e Beogradit. Në fakt ai duhej të kishte protestuar që kur u njoftua se asnjë përkrahës i kombëtares tonë nuk do të lejohej të ndiqte ndeshjen në stadium. Politika e shtetit nuk bëhet me deklarate boshe në Facebook dhe Twitter, siç është bërë traditë tashmë në Shqipëri.
Po qe se Serbia nuk kërkon falje zyrtarisht për skandalin në tadiumin ‘Partizani’ dhe Rama përsëri ngul këmbë të vizitoj Serbinë, siç është planifikuar, ndoshta është mirë që ai të qëndroj në Beograd. Kur gjenden me shpinë nga muri, udhëheqësit tanë, që shquhen për arrogancë dhe doze të holluar patriotizimi, behën të mençur si me magji.
- « Previous Page
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- …
- 8
- Next Page »