NGA GEZIM LLOJDIA/
POET ME TRE VARRE
Naim Frashëri është poeti me tre varre,ndryshe nga poetët e tjerë të këtij vendi.Dy prej të cilëve u përkasin dy teqeve bektashiane. Njëra është Madriven Qojt, pjesa aziatike në perëndim të Stambollit,teqe e bektashizmit,ku u varros trupi i tij në prehjen e parë në vjeshtën e ftohtë në 20 tetor të vitit l900 , pranë vëlla Samiut. I ftohti e preku.Gishtat, dhe kraharori akull. Në diçka,që s’mund të kthehej,më aty ku ishte përherë.Gërmë,për gërmë e kërkuam.Fle ,në këtë copëz të huaj poeti ynë?Ku prapë ëndrron,dheun e tij?Në letrat e tua,tek penda jote është letërsia jonë. Të gjetëm ty, një pikë e haruar në dhe të huaj. Ç’frikë kishin nga ty tradhëtorët? Emri yt i llahtariste tinzarët? Ngrehu!Zgjohu,pra!Po sa ftohtë këtu,ç’bënë kështu ? Por njihet një fakt,që në vende të shenjta,territori i tyre mbanë shenjtorë me frymë të Zotit. Poeti bektashi Naim Frashëri ishte shenjtor,që u dha frymë letrave shqipe. Bektashinjte kanë një aksiomë:“Pena e dijetarit është më e ndritur se gjaku i derdhur i dëshmorëve“.Kjo shqyrton se ka një lidhje organike mes shenjtorit të fjalës dhe të penës bektashiane.
ARRITËM ATY
Streha e dytë është kryeqendra botërore e bektashizmit në Tiranë. 37 vite të lagështa,të ftohta në dheun e huaj qëndroi Naimi.
Shteti shqiptar vendosi ta sillte në dheun e tij.Koha e sjelljes :mbretëria e Zogut.Banesa e poetit u bë kryeqendra e përbotëshme të bektashizmit në periferi të Tiranes.Pas sjelljes në atdhe në l937,në kryegjyshatën botërore :“Baba Naim!Mbëltajat e tokës tonë mjaltë tu bëftë,bektashiu Naim.“
Do të arrinim këtu poeti ynë. Të përgjumur.Gjumi,më atje nuk të kthen ,në netët stambollite.
Përse nuk na the,poeti ynë i bukur dhe :sa vite keni me gjysmën e coptuar,të kafshuar, të shtetit tonë?
VITI 1937
Që kur frymëmarrja e fundit e vitit l900,rrëzoi sytë e poetit,në mëngjezin e freskuar të l9 tetorit,trupi i Naimit u ftoh. Në vjeshtën e argjendë të vitit l900 ,në 20 tetor,kur vesa pikonte vesë,trupi poetit të papërsëritshëm u nguros në errësirën pus në një arkëmorti,në teqen bektashiane të Madriven Qojt.Atje ku,dikur ishte pjesa aziatike e kryeqëndrës së perandorisë, në Stamboll.
FLUTUROI SHTERGU I FUNDIT
„Fluturoi dhe shtergu i fundit madhështor,me shpirt të gjorë..“
Vargëzim i mahnitshëm,ose nekrologji e çuditshme e Poradecit në vargje. Ndoshta për poetët.I fundit nga shtergët më sy të ngrirë,që shkoi në vitin 1900 ishte poeti Naim.Ai vetë e kishte rrëzuar trishtimin e vdekjes.
Thoshte ari naimjan : „Po shpirti,që s’vdes/S’ma mbrëm‘ e mëngjes/Ku ka fluturuar/Se vdekja se zë dot…“
37 vite larg në atë copëz aziatike.Kur mëngjesi i fundit,ndërkaq i rrëzimit mbriti në vjeshtë,Naimi gjëndej në Stamboll.Shteti i tij ishte nën sundimin e perëndorisë, nënpunës i së cilës ai ishte.Vdekja e rrëzoi aty në pjesën aziatike.Aty rrëzoi sytë.Shpirtin e çliroi aty.
Por poetin bektashi Naim Frasheri,mjegullina,që u rrek nuk e mbuloi dot. Nuk ka dhe nuk mund të gjenden arsye sado të forta,për ta mbajtur, të gozhduar nën tokën e huaj,atje në kryeqendër të perandorisë, poetin tonë Naim. Vetëm 37 vite të zeza,qëndroi poeti ynë në errësirën pus,mes të ftohtit të madh, të varrezës së Madriven Qojt,në kryeqendrën e perandorisë. Shqipëtarët e kërkuan ta kishin pranë,poetin e tyre. Mbasi mbaruan punë me luftrat e gjithhershme të mbijetesës,mbasi krijuan shtetin e tyre,që gjithsesi pësoi një çarje ,prerje,kafshime ujqëror nga fqinjët tinzar, bashkombasit nuk haruan poetin e tyre kombëtar,që dergjej në dheun e ftohtë midis dy vëllezërve në pjesën aziatike të ditë-netëve stambollite.Ata e thirrën për tu kthyer në dheun e tij.Le të udhëtonte përmbi të gjitha urat,që kishte shtruar. Kësisoj,aty nga viti l937,varri i Naimit, në Madriven Qojt,mbeti pa trupin e tij. Trupi i poetit bektashi u tërhoq nga shteti i shqiptarëve,ndërkaq në vitin l937,ai rrugëtonte, përtej mjegullës, brenda një arkëmoti , për të mbajtur një premtim të rrallë,që koha kaq mizore u tregua,sa qe gjallë dot nuk e përmbushi. Shteti shqiptar e thërriste në këtë udhëtim për të mbritur këtej Bosforit , nga kjo anë e Ballkanit ku ishin tokat e shqiptareve duke e tërhequr nga dheu i huaj,për ta mbajtur pranë,duke ja prishur gjumin ëndërror, përtej kohës. Ngritja e Naimit nga varri ishte nga ato të rralla premtime,që shqiptaret kishin marrë,sapo luftrat e përgjakëshme të përfundonin, për ta ruajtur pranë në prehjen e përhershme,në gjumin e pafundëm dimëror.
„Na fal o lulja Naim !Na fal shpirti Naim !Na fal drita Naim!Poeti ynë,shqiptari ynë, -që të ngremë ,nga ky varr i huaj,por shqiptarët mezi të presin ,të kenë në tokën e tyre!
Naimi kthehej, në dheun e tij ,në të vërtetë rrugëtimi i arëmortit,ishte aty nga vitit 1937. Ai ikte nga varreza e Madriven Qojt duke u kthyer në atdheun e tij në një rrugëtim legjende, mbrinte në atdhe me rrugën e lashtë ballkanike rrugën,që dhjetëra herë e kishte marrë për tu kthyer në dheun e tij. Mbrinte i shoqëruar nga një shpurë shtetërore, por kësaj here i baltosur, ndërkaq vinte në peshë i lehtësuar, por më i thellë në mendjet shqiptare.
„Mirëseardhe , Naim!“ Varrosja në tokën e kryegjyshatës botërore
Kryetema e fjalës në ceremoninë e pritjes së poetit kombëtar,në rrugën e Elbasanit. Sillet kështu mirëardhja e Naimit në tokën e tij. Poeti i shqiptarëve mbrinte nga copëza aziatike .I mbyllur në arkëmorti , nga dheu i huaj mbrinte, por më i rëndë në letrat shqipe. Kryetari Shefki Shulku me një ceremoni ja dorëzoi arkivolin,kryetarit të baskisë .Trupi i pluhurosur i poetit u përcoll me fjalë nga më të mirat dhe më të ngrohta nga autoritetet shtetërore si Eshref Frashëri.
Në mesditë,trupi i poetit u vendos në kryqendrën e bektashizmit në periferi të kryeqëndrës shqiptare,në kryegjyshatën botërore,aty ku shpirti i tij ishte pikëzuar qëkur. Vatanin e tij.Shtëpia e botës bektashiane ishte shtëpia e Naimit.
„Mirëserdhe bektashiu Naim në shtëpinë tënde“,i thanë besimtaret,ndërsa kryegjyshi Sali Dedei,i bëri lutjet. Një ditë të këtij shekulli,në kryegjyshate kam pyetur kryegjyshin botëror Haxhi Dede Reshat Bardhi.
-Ku ka qenë varri i Naimit në këtë tokë të shenjte ? Dedei ka zgjatur dorën.
-Aty midis kryegjyshatës dhe tyrbeve-ka treguar.
Ky vend ka ruajtur në gji,në ndërtesën e përjetshme,poetin tonë bektashi. Kjo ishte streha e parë e pasjetës Naimit në tokën shqiptare.
SHPËRNGULJA
Por koha e prehjes së thellë,për poetin bektashi ende nuk kishte mbritur. Rregjimi i l945 e ç’varrosi,për ta larguar nga gjiri i bektashizmit,për ta vendosur në një vend tjetër publik. Arsyet gjenden se Naimi i përkiste shqiptarëve. Mirëpo,para së gjithëve bektashinjëve.
Mirëpo,ditën kur ra ora e shekullit të ri shqiptaret duket nën ethe e kërkuan Naimin,ta kishin pranë. /.U duhej ta mbanin edhe si fizik. Zemërthyeri shekulli 20,qe për shqiptarët. Prandaj në fillesën e tij e kërkuam Naimin. Le të qëndronte në të gjitha portat,që kishte hapur, në të gjitha urat, që kishte shtruar. Le të ishte i dukshëm portreti i tij fizik. I pa dukshëm ngasja shpirtërore,poezia, mendimi dhe filozofia e tij. Kësisoj ka një llogari: Njerëz me këto përmasa,këto varreza të trishtuara nuk mundet ti mbanin dot. Kësisoj këto ndërtesa të errëta mund të mbanin këdo,kurrsesi Naimin tonë,poetin bektashi. Nën ftohtësinë e katakombeve të ftohtë,ku ndriçonte ora e territ,mund të dremisnin ata,që s`kishin ndonjë punë të madhe për të bërë. Ata, që në këtë botë kishin qenë shtegtarë të humbur. Ata vdekatarët, vrasësit,ata të ligjtë, tradhtarët ata të poshtër. Ata, që Dantja,“babai“ i „Komedisë Hyjnore“ i kishte perifrazuar trishtueshëm: „Lusciate,ognisperanza voi chentrate“, d.m.th.:“ju që hyni këtu, lani duart nga çdo shpresë“. . Por aty ku s`hynte,as një fllad pranveror,as një grimë poezie as një ilahe bektashiane,aty s`mundej të qëndronte,të rrinte Naimi ynë, poeti mendimtari, bektashiu,krijuesi dhe bërësi i aksiomës: „Punë,punë,natë e ditë / që të shohim pakëz drite“.
Merrej dot me mend se ai ëndërruesi, nga ç‘e kishte përfytyruar “ Lum kush të rrojë/ ta shohë zonjë.“ se ç`punë e prisnin për të bërë. Sepse vetë kishte punuar me gjysmë dritë,por i kishte kërkuar Zotit: „ Jepi shqiptarit dritë / Zot ivërtetë të shohi/të marrë vesh mirësitë/.Të vërtetën ta njohë“.
Këto angazime, që kishte marë duhej ti vrojtonte. Prandaj ç`punë do të bënte i vetëm në ftohtësirën e baltës?
Në oborrin e kryeqëndrës botërore të bektashizmit,hija e Naimit merr një rrëzëllim të veçantë.Ardhja e Naimit në seli të shenjtë,në dyer të kryeqëndrës botërore është e përhershme.
POETIKA PËR POETIN
Naim o zemër!
Trupi yt i shtrirë si në shkretëtirë.Poet e ç’poeti.Bukurisht i bukur.Mjerisht larg.Qefini yt i larë nga mjegulla e bardhë.Fshehur në errësirë,në këtë arkëmorti.Ngrehu nga kjo ëndërr,përgjimtare e rrëmintare!
Naimi shkruante:
…Nga i gjalli e ka nxjerrë/Të vdekurin Zoti vetë,/Nga i vdekuri përherë/Të gjallën prapë në jetë/Tek i biri jetëgjati/Që rron sot në këtë jetë,/Është pshehur i ati/Kjo është fjalë e vërtetë…“
FRYMËMARJA E FUNDIT
Kur më shihni se jam tretur
mos kujtoni se kam vdekur.
N.H.F
Frymëmarja e vjeshtës së fundit tek fytyra e zbehtë e Naimit ruante kërcënimin e një dihatje të vështirë.Mushkria e copëzuar nuk ndjente më sëmbimet e zemrës.Por ajo nuk ndjente më, as klithmën e dalur nga fundi i shpirtit.As nuk thithte më,as arin vjeshtor,që lëshonte gjethnaja nëpër rrugica,as arin vjershëror,që brenda shpirtit i pulskonte. Firomën e fundit, që kërcënonte dhe e kurthonte me terrin e zi,përgjithmonë e dha në mëngjesin e freskët të 19 tetorit 1900. Pak përpara rënies së ftohmës së parë të shekullit.Pak përpara ardhjes së dimrit të parë të shekullit.Atë mëngjes, vesa kristalore pikonte, loti kullonte lot, përmbi varrin e Nerqezes, ëngjëllore, melaqes, bijës së vetme të poetit.
…O lulez’ e Perëndisë?Që të mbolli vetë Zoti…
…Vallë ku do të shpien?/Në qiej përpara Zotit?…
Kjo vjeshtë e krisur,rivale e pashpirt,që për të bërë më të mençur veten,kundërmonte aromë lulerie,mori në qerthurin e saj mendimtarin,poetin bektashi,të papërsëritshëm të letrave shqip, ëndërrimtarin.
ERRËSIRA
..Dita,që është kaq bardhoshe
pjell natën aq të zezë
N.H.F
Trupi i tij shkoi një dite tetori,aty rreth datës 20,viti1900,për tu bërë i padukshëm në tokën e pritshme, por jo të dëshirueshme.Aty ku pambarimisht jeta ka humbur,në varret e Mardeven Qoj,për tu mbyllur,për tu ngurosur në fundin e fundëm,por jo të deshiruar.Për tu mbyllur në errësirrën pus,mes të ftohtit të pamat,në banesën e përjetshme 1.5 x 1.5m. Për tu tretur në drejtimin e humbur,për të rënë në gjumin e madh të qefinit. Për të rënë atje ku fjalët, gjuha, poezia,melodia e gjithçka është e patregueshme.
SHPIRTI
E mbaroi punën e tij
dhe vate te Perëndia…
N.H.F
I but shpirti i tij.I lehtë si ajri,shtegtoi në prerin qiellor.U zhduk në hapësirën kozmike,nëpër tunelin e frikshëm,përmes ngjyrave të hatashme. Ç`kishin ashtu ngjyrat? Përse vallzonin me aq çmenduri në atë endje të gjatë? Rajvizonin pambarimisht endje në konstelacionin ferr-parajsë.
GJURMA E NAIMIT
Rrugëtim me Naimin
Gjurmime shpirtërore
Gjurmime historike
Ese
publiçistikë
PARARENDJE
DUKE HYRË NË FRASHËR
Rrëzë Kokojkës
“Duke hyrë në Frashër nga udhë e Kokojkës,në fund të një luadhi një pirg gurësh e një tufë drurësh,që rrëfejnë gërmadhën e një shtëpie,rrëzuar 20vjet më parë…………………………………*
Një shekull më larg nuk shquhej gërmadhë dhe as gurë sigurisht.E ribërë është shtëpia nga themeli.Por këmbë në shekullin e XX,s’vuri asnjë nga frashëllinjtë aty.
Portreti i Naimit.
“…Naimi 7-8 vjeç, i hollë, i gjatë,me sytë të zezë,çkëlqyer,i zeshkët gjeç shkruante mbi kartë cingari,shkrimin e bënte me vrejtje të mëdha dhe të qaseshin pranë,që këndonte ca vjersha më një gjuhë fare të ndryshme.
Dambara,xhandara,ta
Minrara,lanfurka,da!
Vjeshëronte kur ishte 10 vjeç
Synbyli zade almak
Kështu ka urdhëruar Perëndija,
Kur të jetë njeriu plak,
Urdhër të mos ketë fëmija.
Ky djalë vinte në vjershqarjen e një vëllake,të quajtur Tatë për të
—————————-
* Dh.Berati.Parathënia e ‘Mësimeve”.Dispatur, 15 tetor 1942.
ëmën Raza duke thënë:
Qan Tata,vdiq Raza,ga
Hajfura,rimbada,fa…*
Gjuhët e Naimit
Naimi ishte një adhurues gjuhësh.”Gjeografia e gjuhëve ‘që njihte Naimi është tejmase e gjërë.Lidhet Lindja me Perëndimin nga gjuhët e Naimit.Në Frashër mësoi-arabisht,turqisht,persisht.Në Janinë mësoi persishten,arabishten,frengjisht,greqisht.
Gjuhët e tjera i ka përvetësuar mjaftë mirë.
Diplomimi
Nga “Zosimea”,formësimi i Naimi doli më këtë shprehje vlersimi
“Fortë mirë”.Kohëzgjatja ,5 vjet.
RRUGËT E NAIMIT
Rrugët e Naimit kanë dy kahje.
Kahu i parë.Rrugëngjitja e frymës poetike,njohu majën e kurbës.
Kahu i dytë.Rrugëzbritja e shëndetit, njohu zbritje të shkallëve.
Kahu i parë
Rrugëngjitja e letrave shqipe
1886-Bagëti e Bujqësi.Bukuresht 1886-E këndimit të çunave. Këndonjëtorja.Copë e parë. Bukuresht.
1886-E këndimit të çunave.Këndonjëtorja.Copë e dytë.Bukuresht.
1886-Istori e përgjithshme për mësonjëtoret të para.Bukuresht.
1886-Vjersha për mësonjëtoret të para.Bukuresht.
1888-Diturit për mësonjtoret të para.Bukuresht1890-Lulet e Verës.Bukuresht.1894-Mësime.Bukuresht.1895 Gjithësia.Bukuresht.1896.Fletore e bektashinjet.Bukuresht.
1896-Iliadhë e Omirit.Kënga e parë Bukuresht.
1898Istori e Skënderbeut.Bukuresht.1898-Qerbelaja.Bukuresht.
1899-Istori e Shqipërisë.Sofje.1902.Shqipëria.Vjershë.
Krijmtaria zgjatet edhe në gjuhet perse,turke dhe greke.
Kahu i dytë
Rrugëzbritjet e shëndetit
Zemra e Naimit ka pulsuar deri në fund gjakun e pastër.Shpirti i ngujuar në cektinën e pafundme ka qënë përherë një frymëmarrje e madhe.Por trupi gdhihej i lodhur,nga mundimet e të ftohtit të ditëve të këqia.Rrugëzbritjet fillojnë herët dhe kërkojnë ta gjejnë, ta ndryshojnë rrënjësisht.
8 muaj në Stamboll në 1871.I shfaqet sëmundja.Dobësi në kraharor.Kthehet në Janinë.Fillon shetitjet fshatrave me sytë e lodhur nga pagjumësia.1874 në Sarandë,fillojnë ti shfaqen sëmundjet e kraharorit.E pushton reumatizma.Fillojnë ta zënë dhimbjet e gjunjëve.Reumatizma e bluante,e kishte marrë gjatë gjuetisë.
Kurohet në llixha në Vjenë dhe shkonë në banjat e Badenit.1881,i shfaqet influenca.Zë shtratin për dy muaj.I shfaqet sëmundja e mushkrive,i pafajshëm për ta ndalur,ajo fillon avancimin.
1885.Sëmundja e grykëve e shtërngon dhe e shtrinë në shtrat rreth 3 muaj.
1900.Shuhet nga ndezja virale e mushkrive.Frymëmarrjen e fundit e dha në vjeshtën e vitit 1900 në adresën Kazëll-Toprak,mëhall me Stambollin.Qefinin e mbuluan me dheun e butë në Medriven Qojt,në kopshtin e teqes bektashiane në kryeqëndrën e perandorisë,Stamboll.
ADHURIMI PËR NAIMIN
Ditari i gjetur i një katundishtasi nga Përmeti,Zaim Muharrem Brahimi,ka qënë student në Stamboll ka shkruar se :
“ shqiptarët gjëndeshin në kryeqëndrën e perandorisë shkonin në shtëpinë e Naimit në Kazëll,një lagje e Stambollit,grupe grupe më e pakta një herë në muaj.Kur i ra sëmundja fatale e mushkrive, që po e fironte,shkonim dhe e gjenim me buzën në gaz,me fjalën e ëmbël,dhe zërin e ngadalshëm…*
Rezultante.
Kahu i parë.I ndihur nga Perëndija,në rrugëngjitjet e tij.Kahu i dytë. Djalli, ka lënë gjurmë në rrugë zbritjet e shëndetit.
Rrugëtim shpirti
Avionët sngrihen më nga pistat.Rrugëtimi në shekullin e XIX është vështirësia më e madhe.Është rrëzuar mjegulla.Që kur?Po më tepër se një shekull.Qëndron e shtrirë përmbi horizont.Kështu avionet s’ngrihen më nga pistat.S’ka më linja për të hyrë në shekullin e XIX.Aeroportet janë fshirë nga udhëtimet.I sigurt ishte udhëtimi me trena,por ata gjënden të braktisur.Kështu mundësit për tu rikthyer dhe për të hyrë në shekullin e XIX,janë tepër të kufizuara.Rikthimet janë më tepër dukuri të fortifikuara shpirti,nga më të mahnitshmet ,por më të sigurtat.
2- PORTRETI
Gjuhë engjej parajësh.Largësia me poetin e shekullit të XIX është një shekull në mes.Përafërsisht bëhen 106 vjet.Ikja e poetit ndodhi një mëngjes të 20 tetorit.Por vdekja që e pa,nuk e njohu.Pra,për sa kohë portreti i tij në buste ose në ballina libri në emra rrugësh dhe sheshesh,ndonëse është i njëjti portret, çuditërisht qëndron i heshtur.Por flet gjuhën e ëngjëjve të parajsës.Kështu,ç’rëndësi ka nëse trupi ende baltoset në të ftohtin e madh të tokës,kur rron emri dhe portreti është i gjallë.Pra sa herë përshëndoshemi .
:”Si u gdhive Naim bej,bëka ftohtë sot ?
Ose : ”Natën e mirë poet i mirë “!
Dhe ai do mos ngrihet kurrë,por është më afër.Është portreti fizik.Flokët.Një dallgëzim i lehtë deti.Sytë e thellë,me zgavra plot mister.Mjekërra e bashkuar me fijet e holla.Pra ky portret na fanitet sa herë, që ne shqiptojmë gërmat e emrit të tij.Pra ai,s’është por në të vërtet është përherë prezent me fizikun e tij,me lukun e tij dhe fytyrënëngjëllore.D.m.th,ai vazhdon të mungoj dhe ngjet se është vetëm dy hapa larg,pra ka shkuar diku punë poetësh,do të kthehet pak çaste më vonë me trenin, që zbret nga parajsa.Por nuk është trill, kur themi se dëgjojmë fjalën e tij.Është poezia e tij,copëz e atij shpirti,që është derdhur prej dorës së shenjtë.Kështu duke dëgjuar poezinë e tij ,ndërkaq kuptojmë gropën e shpirti.Ku janë luginat e lyera me ar dhe greminat,po hapësirat e pamata dhe rënkimet e gjata të shpirtit ?
Ditari i shpirtit
Sjellim dokumente interesante me gjuhën e shpirtit.
Do të kapërcejmë mjegullën e dy shekujve,për tu gjendur shpirtërisht tek Naimi.Mund të thuhet se rruga,për të rrugëtuar në dy shekuj pas,është një rikthim i vështirësuar.Udhëtimi prapa në kohë është kështu një udhëtim në kahun e kundërt.Pikërisht sepse,atje me kohë mjegulla ka rënë dhe kurthuar ka gjithshka.Mirëpo deri më sot,të gjithë gjurmuesit e shekujve,një rrugë kanë ndjekur,ose kanë rrahur vazhdimisht.Rruga e tyre për të hyrë në thellësitë shekujve ,pra puna e tyre e gjurmuesve,kërkuesve,hulumutuesve ka qënë arkivat,të dhëna, dëshmitarë,analizat e tokës,gurëve,murreve,copave ,enëve memuarëve, traktave,raporteve,librave të zverdhur, etj, etj.Kështu nëpërmjet gjuhës së shkencës ata janë përpjekur të ringrenë në këmbë portrete fizike,ngjarje etj , që kanë mbetur anonimat të shekujve. Përgjithësisht,kjo rrugë është qindra vjeçare dhe rrihet kaq masivisht sot.Do të punohet në kohëra,ndonëse ajo ka mbetur e vetme ,por e oksiduar nga koha.
Ne po ecim në një trase të re.Edhe kjo është rrugë.Por rrugë shpirti .Në të vertetë nuk do të rrugëtojmë me rrugën e lashtë të gjurmuesve shekullor.Do të ecim përbri një rruge të vështirë, të meteorizuar të shpirtit,që është rruga e ndritshme e pagabueshme,më afër të vërtetës.Madje me këtë do të risjellim një copëz të këtij portreti të poetit tonë shqiptar,Naim Frashëri.Kjo rrugë,zbret labirintheve të thella të shpirtit.Është e kthjelltë si qielli pranveror.Është e sigurtë,e bardhë si fushëpamja e ngrirë e Antraktidës.Është e jashtëhapësirës tonë si meteorët e galaktikës.Nga fryma jote,mediumi risjell copra fjalësh të një poeti,që ka jetuar në shekullin e XIX.Kështu duke vendosur përpara portretin e këtij poeti,aleviu do të zbërthejë enigmat e këtij portreti.
Përse përmbysëm gjithshka,për të shkuar kësaj rruge duke braktisur rrugën e zakonshme të kërkuesve të arkivave ? Sepse arkivat dhe dëshmitë prej kohë kanë sjellur gjithshka.Deri në bollëk.Por nuk kemi një portret shpirtëror,gati të saktësuar dhe afër të vërtetës.
Por cila është baza e kësaj rruge ?Shpirti,që rron.Streha e tij është Zoti.Gjurmuesit e kësaj rruge janë shenjtorët.Këta janë kërkues misteresh.Ata lexojnë shpirtin.Nëpër brazda vitesh dhe plagë të thelluara.Kërkues stalaktitesh.Një shtresë mjegulline mund të mbuloj një oqean vuajtjesh.Atje ndihet mbretëria e heshtjes.Ja përse ,pjesa e shpirti është më e rëndësishmja.Trupin,kur bie në errësirë e mbulon ftohtësira e katakombeve.Në greminë të ftohtësisë,kthehet në baltë.Por shpirti ikën,kthehet kështu tek streha e Zotit.Ajo është banesa e parë e tij,njëkosisht streha e fundit.C’ka një vargëzim mrekullor ky Poradeci :”Fluturoi dhe shtergu i fundit madhështor/me shpirt të gjorë,duke shkuar, që me natë/sipër malesh me dëborë…”
Mirëpo edhe vetë Naimi,që ishte fetar,u përket bektashinjëve kjo ndoshta se e kishte asimiluar kaq mirë filozofin e këtij tarikati mistik sjell një rajvizim interesant për shpirtin :”Po shpirti,që s’vdes/S’ma mbrëm’ e mëngjes/Ku ka fluturuar?/Se vdekja s’e zë dot..”
Duke ecur në gjurmët e Naimit përsëri rreth shpirtit :”Po ku vallë qëndroi?/Në burimt të ti shkoi,/A tek i madhi Zot!/Si lumi që këlthet/Me shum’ oshëtimë/E me ulurimë/Vete prapë ne det….
Duke kërkuar sërish tek Naimi gjejmë një frazë,që është tepër filozofike :Njeriu s’vdes,por vetëm ndërrohet..” Ose :”Nga i gjalli e ka nxjerrë/Të vdekurin Zoti vetë/Nga i vdekuri përherë/Të gjallin prapë në jetë…”
Kështu duke rrugëtuar në rrugën e shpirtit, Naimi është tepër i besueshëm.Kështu citohet se vdekja nuk e gëlltit dot shpirtin.Por trupin.Vdekja gllabëroi trupin,që shkon drejt humnerave në banesat e të ftohtit të pamat.Dhe gjithshka,quhet e ezauruar me shpërbërjen e tij.Madje edhe Dantja ka perifrazuar trishtueshem këtë skenë shpërbërse :lusciate ,ogni speranza voi ch’entrate”,d.m.th ju që hyni këtu,lani duartë nga çdo shpresë.”
Shpirti ndërkaq në ç’orbitale vërtitet?Përse lartohet,vetëtimë në thellësi të qiellit të Zotit,në këtë botë,ku gjithshka përsëritet?
GJURMIM NË RRUGËN E SHPIRTIT
Vizione shpirtërore
Zbërthim alevie për emrin Naim
EMRI
N-aim.
Kronika
Pyetje:Emri Naim,çfarë kuptimi ka ?
Përgjigje:Ose emri Naim,ka kuptimin e dijes.Ose për të çliruar dijen.D.m.th,për të zgjidhur dijen.
Dëshmia që ne shqyrtojmë:Fryma e Naimit në letra shqipe,është frymë shenjtori.Ndihmesa e këtij poeti,zë një vend të respektueshëm në letërsi dhe çështjen kombëtare.
SHPIRTI
A-Kronika
Përvijohet leximi i shpirtit:Ka patur një gjurmë.Një brazdë në pjesën e përparme të trurit.Mes labirintheve ,kjo është e dallueshme.Ka patur shfaqje të mjegullës tek zgavra e syve.Nuk duhet të kenë qënë syze të errta për të kuptuar thellë.Ose kjo mjegull tek sytë,mundet të ketë qënë aftësia e tij, që ka qënë e përqëndruar në gjurmën e zezë të shpirtit.Kjo gjurmë është në zemër të zemrës.Por në këtë rast ka qënë e përqëndruar në pjesën e përparme.Pra në vend të syve është shpirti,që ka parë thellë.Ose shpirti i tij ka qënë i njësuar me sytë. Përqëndrimi i forcës tek sytë,ka shprehur një kuptim të thelluar.Pra për të pasqyruar dijen.Prandaj çdo gjë ka qënë në harmoni.
Dëshmia:Gjuha e Naimit është gjuha e zemrës,që duhet të kuptojmë shpirtin.
Poezia nga Naimi:
Flet natyra or e cast në këtë botë/Të fshehtën që ka brenda shkoqur thotë/Herë fletë me pëshpëritje,me ngadalë,/Her’ me fjaln e trupëzuar,her pa fjalë./Cfarë të fshetash s’i thot era trëndafilit ?/Ato thonë edhe qarjet e bilbilit/Gjithë ç’janë edhe ç’mban kjo gjithësi/Rrëfejnë kaqë të fshehta dhe çudi/ Reja,era,lumi,deti i shkumëzuar,/ Malet,fushat e livadhet e bleruar/ Qielli,yjet e të tjera një nga një,/Flasin qartë,flasin bukur sa s’ka më./Andaj dhe zemrës kjo gjuh’ i është dhënë/Që të thot’ asaj të fshehtën e pathënë./Këtë gjuhë e kuptojnë mendimtarët,/Ata që gjurmojnë dijen,zbulimtarët.
Shqyrtimi
Kuptimi është i arsyetuar.Këtë gjuhë nuk e njohin njerëzit e zakonshëm.Dija jepet për ata, që e kërkojnë,por ndërkoh dinë ta lexojnë jo me gjuhën e thjeshtë,por me shpirtin e thellë.
SULMI
I-Kronika
Përvijohet leximi i shpirit:Cfarë i ka ngjarë Naimit?
Midis trurit të tij gjënden gjurmët e dy avionve.Si do të shqyrtohet kjo frazë ?Ai është sulmuar nga dy veta.Dy avion kanë krijuar diçka të zezë,ose hepim në trurin në tij.Ata e kanë zbuluar aftësin e tij.Prandaj e kanë sulmuar,në një pikë për ta bërë të heshtur.Për ta rrëzuar ndoshta,për ta gjunjëzuar përgjithmonë.Ata kanë qënë frymor.Ku e ka fshehur dorën V?Identifikohet vetëm gërma e parë.Tjetri është i padukshëm.Turpërisht e ka fshehur gërmën fillestare, që të identifikohet.
Mos është rrezikuar nga këto pasoja.I shpallur i rrezikshëm,apo i dënuar ?
Dëshmia:Ky fakt është i panjohur ndonjëherë.Por si do të njihej,kur s’është bërë përpjekje për ta risjell portretin e tij në gjuhën e mistershme të shpirtit.Ata,kanë qënë fetar ose me frymë,kanë kërkuar ta bëjnë të heshte përgjithmonë pena e tij.Nuk njihet dhe nuk zbulohet nga ç’aeroprt shpirti të zi janë nisur avionët e ligësis,për të goditur shpirtin e Naimit.Mësohet, që është sulmuar barbarisht,për ti ngrirë pikën e bojës në horizontin e tij dhe dielli i tij çuditërisht të perëndonte vajtueshëm.Njihen faktet se armiqtë e Shqipërisë kanë qënë të shumtë.
Por nuk njihen siluetat e ligësis,që kanë hedhur gurin e rëndë dhe kanë fshehur dorën e zezë.Ndërkaq ka një tjetër fakt. Komandanti i trupave osmane në Shqipëri Dervish Pasha në një telegram ka kërkuar të merren masa kundër Naimit në Janinë.Ishte postkoha e Lidhjes shqiptare. Atëkohë,ushtria turke zuri Abdyl Frashërin afër Elbasanit dhe e burgosën në Prizëren.Kështu,që dënimi mundet të jetë i të vëllait.
JETA DHE NGRITJA
JETA
M-Kronika: Përvijohet leximi i shpirtit-Në krahun e tij ka ecur një grua.Ka qënë bardhoshe.Silueta e saj me flokë të shtrirë.Nëse nuk është gruaja,ka qënë ëngjëlli mbrojtës i tij.
Dëshmia:Njohim këtë fakt.Në 1881 i vdes e bija Nerqezja.Poezia :Mbi kufomën e bijës së vdekur” është një përgjërim naimjan,për fatin e engjëllores,që u zhduk me engjejtë në parajsë.Të dhëna për bashkëshortin nuk i njohim.
NGRITJA
Kronika :
Përvijohet leximi i shpirtit :Ka pushtuar hapësira, ndonëse jo të vogëla.Me kaq siguri ka ecur.Klithma e tij ngrinte nga varri,hijet apo shkëmbinjt e malet.Në hapësirën që është ngritur ka kapërcyer dimesionet.Një njeri me frymë Zoti ka ndikuar aq thellë.Përveç frymës germa e parë e tij është gërma A.Ky njeri shpirtëror ka patur frymën e lartë në fuqi në rang të një imami.Mos ka patur të afërm,apo të largët që kanë mbajtur në kokë një lloj kësule.Unë shikoj rreth e rrotull kuaj,që kalërojnë ,që bëjnë rrathë elipsi.Kuaj,që lëvizin me thundrim kuajsh spiral.Cfarë shqyrtojnë ?Enigmë.