Nga Bajame Hoxha(Çeliku)/
I pavdekshëm brenda meje/
Në inboxin tënd kërkoj ndër vite/
Se mos një mesazh ka mbërritur nga ti,/
Dhe kur aty nuk gjej asgjë tënden/
Çdo ditë e bukur më mbytet nëpër sy./
Harroj dhe futem e futem përsëri
Aq sa gjithë botën tënde e ndjej,
Ti qëndron aq thellë me aq krenari
Sa përjetë brenda meje të gjej.
Duke kërkuar
Duke kërkuar Hygoin në raft
Ngriva kur hapa një libër,
Qe shkruar kohë më parë
Një autograf përsipër.
E hapa qe fletore
Dikur hedhur në raft,
Në faqen e parë
Qe mbushur
Me kujtime e mall.
Lexova një lexova dy
Dhe ngriva mbi një mbishkrim,
E njoha, më gërvishti në sy
Më shtrëngoi në fyt
Më ngau në gji.
U futa thellë fjalëve
Që i lexova dhjetëra herë,
Vallë ke harruar
Që ke lënë një mbishkrim
Kaq të thellë?!
Dhe lexoj me dhjetëra kujtime
Të rinj e të vjetër
Mes tyre ah sa shkrime
Por ky s’ngjan me asnjë tjetër!
Lexoj e rilexoj këto fjalë të nxehta
Dhe kthej kryet më një anë,
Se s’dua as vetja
T’më shoh lotin e vrarë.
Ti je këtu mes rreshtave
Dhe mes shkrimit më shikon mua,
Ky shkrim po mi thotë të tëra
Ato që s’ke mundur t’mi thuash.
U preka këtë mëngjes pranvere
Më ngeci mendimi në fyt
Dhe lotin gëlltis.
Ti ke mbërritur që dikur
Thjesht në shtëpinë time,
Pse qe fshehur kaq vite
Raftit e s’më dilje?
Ti je këtu me mua
Më flet në fletën e shkruar,
Zërin të dëgjoj tek thua:
Jam këtu ndër librat e tua.
Lexoj e lexoj mes lotit
Shkrimin e njoh, je ti!
Pse ma ke lënë kaq fshehur
E unë e gjeta tani:
“Me shumë dashuri Kur ta hapësh
Do t’kujtosh takimin e parë…
Besoj se jemi të lumtur
Këto çaste që u pamë!”
E lexova dhe ulem e goditur
Ku të të mbaj më thuaj,
Në zemër a në duar?
O JETË BARBARE
Një mall i largët më ngulet si thikë
E loti rrjedh më ngrin mbi qerpikë,
Seç më trondit, më vret pa pushim
Ajo besë që qe ngulë shpirtit tim.
E tani e duroj këtë lot vajtimi
Kjo tradhti më nget pa mëshirë,
O jetë barbare ku vajti betimi
Që erdh si prelud përjetësisht?!
Por ja një ditë dhe ne u ndamë
Si shumë të tjerë forcërisht!
Tashmë dhe lotët e mi u thanë
Atje tek brazimat tinëzisht.
Azem Shkrelit
Dikur ke thanë:
Më mëso të vdes bukur Kosovë!
Dhe ti,
Poet i ëndrrave
I jetës plot vargje,
I re kitarës ma bukur
Dhe shkove në parodisë
Me tinguj kitare
Me këngë universale
Me liri në zemër!
Ah,
Ti poet i poetëve
Sa krenar që dukesh!
Ashtu fisnikërisht qëndron edhe tani
Mes vargut
Mes poetëve
Mes lirisë së Kosovës.
Ti e di
Në çdo takim
Ty të presim të vish.
Të shohim
Tek shtrëngon duart e shokëve
Si dikur
Me poezi në duar
Me buzëqeshje në buzë
Me dashuri në zemër
Me Kosovën në shpirt!
Më mëso t’i bie bukur
Ke thanë dikur
Dhe ti i re ma bukur, Azem!
Se shpirti yt dinte me këndue
Bjeshkëve të Sharit
Lëndinave të Kosovës.
Dhe tani
Të them unë:
Më mëso vetëm t’i bie kitarës
Më mëso të vdes bukur si ti,
Azem shkreli!
Si zog shtegtar po nisem nëpër vise
Ma kanë prishur folenë në atdhe
Kokë ulur krahë këputur e pendë rënë
Më të rëndë në zemër një gur të vënë.
Kaloj dhe kontinente shuar shpresë
Më kot kërkoj një fole që s’më nxeh,
Folenë që me kohë e pata ndërtuar
Ndërtuar e kisha në timin Atdhe.
Atdheu im, e di që u lodhe
Pranverë dua të bëhem për ty dhe në eter,
Më beso! Me ty në krah për ditë po endem
Me ty në jastëk dua kryet të vë.
Ah, atdhe, atdhe sa e madhe fjalë që je
Dhe dheun, dhe gurin sa të ëmbël i ke!
Në krah do të mbaj,si toka pranverën
Ashtu si si pranverë që çel sythet e jetës.