Ilir Levonja – Page 26 – Dielli

Një thirrje të hapur demokratëve të kuvendit

July 9, 2018 by dgreca

Nga Ilir LEVONJA/

Vendi e ka të domosdoshme një opozitë frontale duke filluar pikë së pari nga degratimi ekonomik. Dhe së dyti nga shenjat e qarta për një pushtet one man rule, (një njëri i vetëm që vulos e firmos, që qeveris etj) kjo edhe për shkak të erës politike në rajon. Ndaj i digjni mandatet…, i hidhni tutje.

Mos harroni që sapo u kremtua pak muaj më parë në Kremlin me një absolutizëm sarkaistik të votave me shumicë, car Putini. Ai që pikërisht kur Rusia ndeshej në futboll me Kroacinë nisi me dhjetra skuadrilje të bombardonin opozitën dhe qytetet të tëra të lira në Sirinë e Bashar al Asadit, tashmë në një luftë shkatërruese civile prej gati 8 vjetësh. Rusët por edhe europinët në përgjithësi sodisnin nën duhmën e ekraneve publike dhe birrave me gota të mëdha, futbollin. Ndërkohë sirianët bombardoheshin dhe i drejtoheshin kufijve a deti të Mesdheut, në një shtegtim të ri, për një jetë më të mirë. Eksode që sot e kanë përçarë totalisht Europën. Ndaj mos i kurseni, i hidhni tutje ato mandate.

Kurse një tjetër si ai, Erdogani po kurërozëohet sot… aty ku nuk do mungojnë edhe qeveritarët aktualë të shqiptarëve, popullit që për një a njëmijë arsye i detyrohen Turqisë me një fakt të vetëm historik, përçarjen apo ndarjen në pesë shtete aq sa sot shqiptari i Shqipërisë e quan kosovar dhe jo shqiptar të Kosovës vëllain e një gjaku. I hidhni menjëherë.

Edi rama dhe Hashim Thaçi do shkojnë me qejfin më të madh ose janë aty duke e adhuruar për shkak të ëndrrave perverse të pushtetit absolut, pra one man rule. Atij lloji që po e shohim të shfaqet tek qeveriu ynë aktual. Mendoni se ka shkuar numri i të burgosurve pse mendojnë ndryshe. Kujtoni se u shkarkuan nga administrata pak ditë më parë vetëm sepse nuk përkrahën idenë one man rul të Taip Erdoganit. Ndaj vërvitini tutje ato mandate.

Pse them ekonomia…, janë pagat e ulta dhe informaliteti që kanë thelluar dhe thellojnë përditë borxhin publik., Por mbi të gjitha e kanë bërë shqiptarin të flasi me vete. Borxhin e shqiptarëve…, siç sapo ndodhi edhe me këtë faturën gjyqësore për të mbrojtur qeverinë karshi një tjetër ish investitori Francesco Becchetti… janë para gjyqesh pafund që shtohen e shtohen, paratë e shqiptarëve. Ndaj për hatër të varfërisë së tyre digjini ato mut mandate. Do jetë një vendimmarrje e madhe dhe shqiptarët do ju besojnë me shpirt. Duan një provë të gjallë, një provë që jeni me të vërtetë me varfërinë e tyre. Jemi një popull i bjerrur nga propaganda dhe lufta dyshe. Një popull që bar hamë dhe ty nuk të besojmë më. Ndaj digjini, vërjuani flakën publikisht… ndihmoni të rriten shërbimet sociale me ato para mandati, bëhuni pjesë e grupit një e shtunë ndryshe. Se me keqardhje e them, me fraza si kjo, ngrini kartonat lart se me lart ia çoni Edi Ramës, nuk vjen në pushtet. Digjini publikisht, bëhuni një opozitë reale e publikut, e hallemëdhenjëve… por edhe atyre që nuk e gjenden kockat, të deklasuarve nga soji i Ruçit dhe familja e Edi Ramës.

Peshku i parë dhe më i madh është Edi Rama, ambasador!

July 7, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Takimi i djeshëm Forca e ligjit me ambasadorët e rajonit dhe atë të Amerikës, vërtetoi publikisht një fakt, mos çeljen e negociatave. Atë që pak ditë më parë u bë debat publik ku qeveria e quajti si sukses shtyrjen me një vit, ato që Edi Rama i rrumbullakosi si 72 orë vendimtare për t’i mbushur mendjen skeptikëve në Hollandë e gjetkë dhe opinioni opozitar si ngelje në klasë të Shqipërisë. Në një apo dy mënyra një shpurë e tërë ambasadorësh sollën kokluzionet, apo arsyet e vërteta përse vendi ynë nuk mundi të shkoj dot më tutje. Dhe pa diskutim kulmi ishin replikat në distancë midis ambasadorit në ikje të Shteteve të Bashkuara Donald Lu dhe kryeministrit Edi Rama mbi krimin e organizuar. Kësaj here Donald Lu-ja u bë antipatik edhe për opinionin qeveritar, i cili gjithë këtë kohë i ka konsideruar si asete të rëndësishme Lu dhe Vlahutin në gjoja reformat e mëdha të shtetit të së drejtës dhe ligjit. Po e vërteta është se në Shqipërinë otomane, ligji dhe kushtetuta janë ca rula letre higjenike të një cilësie skandaloze që kujtdo ua grricin menderen, veç shqiptarëve qytetarë jo. Replika që sigurisht otomanit Edi Rama nuk kishte se si t’i pëlqenin, ndaj edhe iu kundërvu ambasadorit duke i përmendur vështirësitë në kapjen e një personi në kërkim, aset nga administrata shtetërore e doganave dhe prurje e politikës. Një modë natyrale e këtyre njëzetë e tetë vite demokraci, si ardhja në pushtet me paratë e krimit dhe ndarja e tepsisë për interesat e tij.

2) Së fundi Donald Lu-ja po largohet prej vendit tonë i përbuzur si nga opozita por edhe pushteti. Megjithatë shembulli Lu apo Vlahutin, ai i ambasadorit anglez dhe ndonjë tjetri dëshmuan një fakt të hidhur. Rënien e shtetit tonë. Ambasadorët janë veçse përçues mesazhesh mes qeverive, jo udhëzues se si bëhet, se qysh…, se kush. Mund të ofrojnë platforma dhe të tjera shërbime, por të gjitha këto bëhen në atë mënyre që mbeten si praktika të brendshme kuadrosh ndërshtetërore. Por ndofta nga bezdia mbi dhënien pa mbarim, fondesh për ngritje institucionesh si gjykata administrative a ky vetingu i famshëm… fonde që i përpinin gropat e zeza, u detyruan të bënin udhëzuesin dhe kërkuesin e llogarisë në mënyrë publike. Dhe ndofta dhëmbët ua kanë mbajtur t’i kujtojnë politikanëve se peshq të mëdhenj nuk janë vetëm ata si puna e këtij Balilit, por edhe Rama dhe soji i tij opozitar. Madje më keq se transportuesit e kanabisit dhe mishit të bardhë. Pra, ngado që ta kthejmë është një rol i tejkaluar por që në vendin tonë u kthye në një show publik ku me siguri institucionet e lajmit duhet ta dinë mirë se sa ethshëm shtoheshin ndjekësit kur fliste shqip e demaskonte emra të gjallësh ky Luja i Amerikës.

3) Peshku i parë i madh është Edi Rama i cili pushtetin që i dhanë shqiptarët e ka kthyer në një biznes me sekserë të tipit Erion Veliaj. Këtë e vërtetoi vet ky i fundit, që e trajton raportin me kryeministrin si një marrëdhënie njerëzish aferash që merr vesh shumë mirë. Një marrëdhënie disi e xhelozuar për shkak se cili syresh po punon më mirë duke ofruar kështu një përtëritje të mjaftistëve, e kohës Rama kundër Nanos, shkurt ata plagjaturë që sot gjithë bota e njeh si pushteti absolut midis Vladimir Putinit dhe Dimitry Medvedevit në Rusi. Shokët e pushtetit nën rrogoz, luftës së ashpër opozitare, por edhe atyre në rang botëror, siç është suporti aktual që po i japin Bashar Al Asadit në Sirinë tashmë të shkatërruar nga lufta civile. Plaga e madhe e Europës në lidhje me dyndjen e emigrantëve. Ndofta dyshja jonë, Rama Velija nuk kanë bythë ta bëjnë, megjithatë ka aftësinë të rrisin borxhin publik dhe të vjedhin me të dya duart, të manipulojnë një vend të tërë drejt një vetvrasje kolektive duke shkatërruar deri memorien historike, një vend i cili ka një përvojë të hidhur nga pushteti i shokëve si rasti i Enver Hoxhës me Koçi Xoxen, Beqir Ballukun, Teme Sejkon, Kadri Hazbiun, Bedri Spahiun dhe Mehmet Shehun. Konkluzioni një Shqipëri e rrudhur aq sot ajo Shqipëria organike thirret me frikë si një Shqipëri e madhe…, plot 39 mijë viktima gjatë një qeverisje dyzetë e pesë vjeçare, pa përmendur të pushkatuarit dhe ata të cilët nuk iu gjetën kurrë eshtrat, të luftës pa kompromis asaj të klasave. Shteti në kapitalizëm bëhet me ligje, me trasparencë dhe jo fonde gjoja të dhuruara me më jep të të jap.

4) Momentalisht në Shqipëri është krijuar edhe një ngërç instititucional. Mungesa e kërkesës së llogarisë, e vënies së drejtësisë etj., kjo përshembull si në rastin konkret për një ankimin të ligjit për prishjen e teatrit kombëtar. Eshtë një vendimmarrje e paqartë për shkak edhe të protestave apo debateve pafund. Megjithatë, kundërshtarët, qofshin këta me sharm politik, prej artit, a qytetarë pro memories dhe ruajtjes së saj, nuk kanë ku të ankimohen. Pra është drejt për së drejti një ngërç mafiozësh dhe peshqish të mëdhenj, shkurt demokracia e kapur nga oligarkia dhe mafia. Nisur nga ky këndëvshtrim… i takon opozitës të ofroj mundësi të reja dhe të garantoj balancimin e pushtetit si nervi thelbësor i demokracisë. Megjithatë, shohim se veç atyre denoncime tashmë gangrenë prej dixhitali, nuk ka asnjë asgjë tjetër. Përshembull suport total të protestuesve dhe ajo që është e domosdoshme djegia e mandatave të deputetit. Mirëpo kjo nuk po ndodh. Dhe sado të bërtasi Berisha, sado të flasi Basha për një politikë kundërshtuese qytetare…, prapë ky nuk është opozitarizëm. Por një kapje dhe bindje totale e kollarexhinjlve me një të kaluar tepër të përfolur prej ish drejtorësh a ish ministra që janë pjesë e një lojë të qartë për pritje të pushtetit. Ndofta është koha të besojmë plotësisht se ato zëra se marrëveshja e Ramës me Bashën ekziston. Në një vend ku të gjithë treguesit janë për një rënie totale të shtetit, opozitari është i shenjtë pikërisht për hir të sakrificës. Mirëpo ky lloj shenjtori duket se i mungon vendit tonë. Ndaj dhe ambasadorët kanë të drejtë të udhëzojnë, të kërkojnë llogari, ndofta me të vetmen shpresë se qytetarët i kanë veshët hapur e dëgjonë, kanë sy e shikojnë. Dhe protestuesit duhet t’i përzënë një orë e më parë deputetët opozitarë sa kohë mbajnë në xhep mandatin, sa kohë nuk kanë nuhatjen të kuptojnë se veç demokraci nuk ka më në Shqipërinë tonë.

Mesazhet e lumtura fitorja e humbanakëve

June 28, 2018 by dgreca

Nga lir Levonja/ DIELLI/

1) Brenda këtyre njëzetë e katër orëve kam marr plot mesazhe ku tërësia e tyre është një hije, a një siluetë me kapuçon duke më shënjuar me gishtin e madh se, betejën për teatrin e kam humbur. Janë vetë aktorët ata që po firmosin, bilës edhe emra të mëdhenj etj…, dhe se Tirana do të ketë së shpejti një teatër të ri. Në këtë periudhë tetë mujore a një vjeçare, por çfarë rëndësie ka, në gjithë ato që kam thënë, nuk ka sikur një radhë të vetme ku të shprehem se jam kundër një teatri të ri. Të gjithë opinionet e mia janë aty, por edhe pjesë e librit që sapo hodha në qarkullim, Armiq të vegjël tokë e madhe. Madje jo më larg se, dje, postova një pasazh nga një rast me aktorin e madh Ilia Shyti dhe vetes. Kur drejtoja dikur një teatër. Shikonim mëhallën, ishte muzg, nga mbrapa teatrit aty, dikur kish ekzistuar Lushnja e vjetër, një rrugë e kalldrëmtë me vlerë bulevardi por që sot nuk ekziston më. Një e tillë që e shikon sot në ato fotoshopet që bëhen me sokakët e Krujës, Elbasanit a Prizërenit. Një keqardhje njerëzore, por zhvillimi nganjëherë i ngjan një lufte të pamëshimërshme. Dhe njeriu kupton se ka filluar të vdesi pikërisht kur i sharrojnë memorien a kujtimet. Donte të më thoshte diçka por u memecua dhe vetëm sa më preku supin e iku pa fjalë. Megjithëse një herë më kish treguar për një shtyllë diku aty, ku jepnin shfaqje mbrëmjeve ai dhe ca emra të tjerë si Vaçe Zela përshembull. Sot ato janë nocione thëniesh, me tha ai, më tha ajo. Ne nuk arritëm t’i ruajmë. E para se nuk besonim se kishim në mes njerëz të mëdhenj. E dyta, jemi më të aftë t’i japim shpejt e shpejtë një varr memories sonë se sa një copë tokë të re për një vepre të re.

2) Një proverb japonez thotë që njeriu i cili vritet në luftë është si puna e atij ujit që humbet në të çarat a skërkat e një toke të zhuritur. Kurse ai që vdes në emër të dashurisë është si puna e asaj farës që futet në tokë për dhënë një pemë. Kam përshtypjen se ne i përkasim rastit të parë, për faktin e klimës luftarake mes vedit, ideve tona dhe më e keqja këmbënguljes pa fund ku të më shkoj e imja. Disa syresh më quajnë një demokrat fanatik që po plas, me që artistët firmosën, megjithëse më kanë duartrokitur, ta zëmë kur kam kritikuar ashpër ta zëmë mënyrën se si u zgjodh Lulzim Basha kryetar.

Ose kur kundërshtoja prishjen e mbikalimit tek Zogu i zi, si akti i parë i qeverisë Berisha më 2005-ën. Në kuptimin e mirëfilltë kam qënë dhe jam kundër çdo prishje, sidomos kur bëhet fjalë për objekte që kapin një periudhë kohe mbi pesëdhjetëvjeçare. Por edhe për objekte që sekuestrohen për shkak të aferave a burimeve financiare. Pasi e di fare mirë që vendi im i varfër ka kaq shumë nevojë për strehë, spitale, kopshte e çerdhe. Siç edhe kam kundërshtuar aktivitetin me tritol të qeverisë Rama – Meta, karshi objekteve të mëdha, me po këtë qëllim, dhurimin nevojave imediate të vendit. Sot përshembull, shqiptarët, i detyrohen para një sëre firmash, pikërisht nga firmat e Ramës. Siç edhe rasti i vjehrrit të Lulzim Bashës me atë hotelin në Ujin e ftohtë Vlorë. Janë para që do i paguani ju, jo Rama. Rama me Lulin do ta gjejnë, kurse keni me vete një thes me karrota Divjake.

3) Por jemi tek teatri kombëtar…unë di shumë mirë që mes artistëve ka edhe ordinerë, bilës me shumicë. Jan produkte të kohës sonë. Ashtu sikur ka edhe pijenacër që kanë uzurpuar artin edhe pse nuk kanë lexuar një vepër letrare. Kam rastisur shpesh me të tillë që veç kulturës së tekstit, nuk e dinin se ku binte përshembull Jean Baptiste Poquelin ose Molieri, francezi që krijoi komedinë e rrugës. Por njihnin shumë mirë fërnetin, marrëveshjet me politikën sa nuk kishin për asgjë t’ia bënin në kokë, ta zëm Naim Frashërit, aktorit, abc-ja e aktrimit a filmit shqiptar. Ta dini, këta janë luftëtarë, ai soji i proverbit japonez, të cilët i ngjajnë ujit që humbet në skërkat e një toke të zhuritur, jo asaj farës për të prodhuar bimë, a zë, siç thotë një poete shqiptare me emrin Flora Brovina. Dhe ne i kemi pas me shumicë këtë soj sojit ”fitimtarësh”… Ne udhëhiqemi nga ky soj. Soji i ”fitimtarëve të një populli të mundur”, është dhe titulli i një libri të një miku dhe shkrimtari shqiptar F. Rustemi. Unë, ndofta me këto ”tekat’ e mia, mbase bëj pjesë tek ajo pjesë që akoma beson se nuk është mundur. Ndaj jam, kam qënë dhe do të jem kategorikisht kundër çdo prishje objektesh që sado pak, sado një grimë, do më kujtojnë diçka nga e shkuara e ime, nga e shkuara e njerëzve të mi. Edhe pse e di se të qenit me të drejtën, me të vertetën në shoqërinë shqiptare është të ecësh si në tehun e thikës. Ndofta jam nga ata naivët që besoj se edhe ne mund të kemi një ditë një histori të përbashkët, jo histori tekash, herë të kuqe, herë blu dhe tani së fundi violetë, si kjo ngjyra e rilinjdes sorosiane.

4) Ne jemi sot një shoqëri e shpërndarë botës. Shumë prej nesh nuk kanë lënë vend a kryeqytet bote pa shkelur. Unë vet përshembull pashë së fundi Washingtonin… kryeqytetin e qverisë dhe ambasadave të botës. Mirëpo pavarësisht kohëve, ndryshime Washingtoni i vjetër ishte aty, përbri, buzë lumit Pomatac. Shqiptarët e Athinës përshembull e dinë mirë se sa teatro të vjetër janë ashtit të atij qyteti kaq të lashtë. Po kështu ata të Romës në Trastevere etj. Po kështu në Parisin e ëndrrave. Në Londrën e Shekspirit ruhet akoma një teatër druri me më shumë se koha vet. Kurse ne u gëzohemi arshivave të Vjenës nga ku vjedhim foto papushim për vende a qytete që nuk ezistojnë më. Las Vegasi përshembull, është atdheu i Casinove. Një i tillë i ndërtuar në një tokë ku ha pula gurë. Pa pemë, pa gjelbërim etj. I ndërtuar me një investim të familjeve mafioze. Por sot askush nuk hedh idenë e prishjes. Pasi shkatërrimi është rrisk i natyrës dhe jo i njeriut. Njeriu ka lindur të krijojë. Dhe tokë Tirana ka sa të duash, aq më tepër që po hapet.

5) Dola aty ku kam konsistuar në gjithë këto shkrimet mia në lidhje me teatrin kombëtar. Nuk kam qënë kurrë kundër ndërtimit të një teatri të ri. Biles do t’i heq kapelën cilëdo qeveri që do e ndërtoj një të tillë. Do jem krenar me kryeqytetin e vendit tim që të ndërtojë jo një por disa teatro. Të ndërtoj monumente, jo buste si rastet e fundit me Havzi Nelën në Kukës apo Eqerem Çabejn në oborrin e Akademisë së shkencave. Sepse unë sinqerisht më parë dua monumentet e atyre që futen në dhe’ për të pjellur bimë, jo atyre që humbin si uji në skërkat e një toke të zhuritur. Dhe në vendin tim, dominojnë monumentet e xhelatëve se sa ato të humanistëve. Ne mund të shembim çdo gjë, kështu edhe me këtë ekzistuesin. Sepse kemi plot arsye bajate si ajrimi apo të tjera, kësisoj mund ta shembim, të ndërtojmë një të ri me xhama. Por ne do varrosim memorien tonë, atë që nuk do na japë më bimë e zë. Por akullin e xhamave. Dhe sado të bëni galeri fotosh me portrete ta zëm të Agim Qirjaqit a Tinka Kurtit, ne do humbim truallin ku shkelën ata. Ne kemi përvojë të hidhur në këtë drejtim. Mjaft të përmendim Fishtën, a mazeolumin e gjoja varrit të Skënderbeut në Lezhë, shtëpinë e pavarësisë në Vlorë. Por edhe me atë të Lidhjes së Prizërenit. Çështja e teatrit është mbi Ramën dhe Lulzim Bashën, mbi çdo forcë politike. E para sepse aty u gatua dhe filloi historia e artit tonë kombëtar. Si shtet jemi aq shteti i ri sa nuk e kemi luksi të vëmë dorë tek memoria, sidomos kur ajo lidhet me kulturën dhe edukimin universitar. Ju mendoni se mund ta mbash kollaj hijen ta zëm të Drita Pelingut në xhamat e një institucioni të ri. Në buzëqeshjen e një kapteri që sot është kryetar bashkie dhe nesër një ikanak, asesi. Ajo që na çon diku është memoria, jo legjilsativi. Unë kundër armiqëve të memories jam, jo kundër zhvillimit.

Po të ishin çelur negociatat Tirana do ishte sot e gjitha e kuqe

June 27, 2018 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Deri dje në mëngjes, ishim të gjithë në një ankth, e enjtja e fundit e qershorit, çelja e negociatave. Orët dukeshin të rënda. Ndërsa në bodrumet e qeverisë kushedi se sa arka fishekëzjarrësh flinin në pritje. Kushedi sa kontrata të bardha, të pa nënshkruara, për grupe rroku a polifonie për të mbushur sheshin qendror të kryeqytetit. Batare timpanesh e daullesh etj. Negociatat, një term që na hëngri shpirtin. Midis, vendet e rajonit…, Maqedonia e toleroi Greqinë në lidhje me emrin. Ndërsa Mali Zi zuri nga ca teka si Hungaria, ca tonelata telash me gjemba në kufi me Shqipërinë. Serbia delikate nga ca simbole sportistësh, ka kohë që bën deklarata me më jep të të jap. Ndërsa Shqipëria jonë priste me zell për shkak se gjykonte që kish bërë saktë detyrat e shtëpisë dhe si shpërblim duhej të ndodhte dhe çelja e negociatave. Një pritje që ishte kthyer gati në bast për një kryeministër, i cili si opozitar thoshte të fala Sandrit, si qeveritar, shihemi të enjten e fundit të qershorit 2018. Ndaj të gjithë prisnim, do çelen apo nuk do çelen këtë të enjte negociatat?

2) Mirëpo ashtu e ftohtë siç edhe është Europa, e enjtja mbeti një datë e thjeshtë kalendarike, sepse ca ditë para saj komisionerët rakorduan në shtyrjen për një vit të çeljes së negociatave. Që nga ky moment, pyetjes së një njeriu të thjesht se u çelën apo jo negociatat u ka hyrë në mes tjerrja e e debatiti mbi caktimin e një date tjetër, për ca është sukses se u caktua një datë, për ca jo… e kështu me radhë. Shkurt pyetja se u çelën apo jo negociatat ka kaluar në dorën e dytë.

Një gjë është e qartë, që Shqipërisë, se për vendet e rajonit përjashto Kosovën dhe Maqedoninë nuk po na ha meraku, i duhet të presi dhe një vit. Ndryshe sheshi i Tiranës do kishte djegur të gjithë magazinat e tregtarëve të lojrave me zjarrin.

3) Ka shumë njerëz që mendojnë se opozita e dëmtoi çeljen e negociatave. Në fakt opozita e ndihmoi si çështje. Brenda është përvoja sado që e injorojmë. Dhe më mirë se opozitarët askush nuk e di se çështja e anëtarësimit në Europë, është punë e gjatë ku me siguri një a dy mandate qeverisje nuk janë mjaftueshëm. Ka filluar që me Ermelinda Meksin në qeverinë e Fatos Nanos. E sidomos për vendin tonë, një vend me klimë politike tepër të tensionuar, rruga është e gjitha tatëpjetë. Këtë e ka kuptuar tashmë dhe rilindja. Por akoma jo, militantët. Kurse qytetarët në masë presin prej kohësh një klimë bashkëpunimi më të çtensionuar. Opozita e ka ndihmuar pavarësisht firove të saj. Dhe firoja më e madhe, gropa më e madhe është ajo që qytetarët nuk shohin si alternativë ta zëm Nard Ndokën a klanin e Zemunit. Sikur opozita të ishte pa këta emra të ricikluar, por me plot syresh që rrinë stepur, të panjollosur, Rama nuk do kishte falënderuar publikisht Sali Berishën nga salla e kuvendit për fitoren gati plebishitare të zgjedhjeve të fundit. Megjithatë një opozitë me nënshtresa, rryma, kollarexhinj të zgjidhur plot habi pasi e gjykonin veten të përjetshëm, zbuloi një plagë të madhe tonën si shoqëri. Atë që ne mund të bëjnë pa gajle shtetar edhe banditin më ordiner të vendit tonë. Ne mund të pranojmë çdo lloj financimi fushate, qoftë ky nga droga dhe prostitucioni mjaft që të rrëzojmë kundërshtarin. Shkurt inati pervers karshi Sali Berishës mund ta bënte kryeministër një çun Shqipërie që ishte padron i shalëve dhe drogës në Londrën e Çurçillit. Dhe rastet a emrat janë aty. Dhe plot çështje u zgjidhën me rrugën e ligjit. Megjithatë ai që nuk u kërkoi ndjesë kurrë shqiptarëve, për promovimin e krimit dhe të drogës, ishte Edi Rama kryenegociatori me Europën. Njëriu që vuri bast me opozitën, jo me popullin e tij për të enjten e fundit të qershorit 2018. Dita e fitores mbi llumin dhe kazanin.

4) Çfarë në fakt nuk funksioi si duhet që Europa nuk na ndezi dritën jeshile? E para, duhet ta kuptojmë një herë e mirë se procesi i integrimit është frontal. Ndofta askush tjetër veç Shqipërisë pikërisht pas historisë së saj nga 1912-ta nuk i takon tjetër të integrohet kështu frontalisht. Me një komision a dikaster të përbashkët të arritur me marrëveshje publike opozitë pozitë. Zyra ku konsensusi duhet të jetë absolut, sidomos pas borxhit të madh që i kemi Europës me vitin 1913.

Kjo do të prishte atë mallkimin shekullor që vendit tonë asnjëherë nuk i ka ardhur e keqja nga të huajt, por nga vetë esnafi ynë politik. E dyta reformat e pjesshme nuk kanë asnjë vlerë, sado që militantët mund të dalin të demonstrojnë dashuri poshtë ballkoneve të iks a ypsilonit, ministër a ish ministër. Hiqeni nga mendja, ku ka erë ka edhe ndyrësi. Kësiosj kultura e dorëheqjes dhe nështrimi përpara ligjit duhet të jetë dominant. Shkurt nuk ka reforma me fjalë, por me vepra… E treta, ekonomia, zbritja e informales në nivelin zero, borxhi publik, prodhimi vendas janë prioritet organik. Dyshemeja dhe tavani i pagave, apo programet e sigurimeve shoqërore etj. Nuk vazhdohet më duke paguar rroga nga xhepi. Apo dhënie shumash me rimorkio televizioneve që të ftojnë në studio. Punësi për merita partiake etj. Janë absurdite veç shqiptare që ne nuk i mbulojmë dot sado që përpilojmë shkresa. Si puna e atij drejtorit në Devollin e Dritëro Agollit që merrte me defter të veçantë dieta shërbimi e karburanti. E katërta Shqipëria duhet të demonstrojë plan konkret po të përbashkët në luftën kundër drogës. Jemi të pushtuar nga droga. Jemi bërë tmerr i perëndimit me gomonet dhe ”mushkonjat”, nuk luftohet droga me bukurinë e Olta Xhaçkës. Me një qeveri që shpenzon më shumë për të lyer fasadat se dikasterin e antidrogës dhe mbrojtjes kombëtare. Janë shumë syresh, shumë… por që t’i kthehemi çështjes se u çelën apo nuk çelën negociatat, ta dini që jo. Lërini dërdëllitjet e studiove. Po të ishin çelur, sheshi i Tiranës sot do ishte tym e flakë, rrok e ulërima. Por është qetësi, heshtje, dhimbje…

Gëzojeni Taulantin votojeni dhe kënaquni me ‘të

June 26, 2018 by dgreca

Ilir Levonja

Nga Ilir Levonja/

1) Ti Taulant je një çiban që nuk e ke shokun. Mjerë ai vend që të jep rrogën. Mjerë ai popull. Dhe mjerë ai popull që pi birra e shikon kampionat botëror kur ti e shokët e tu doni të bëni ekonomi me pastrim parash, drogë, armë dhe me konsiparacione si puna e riciklimit dhe kampeve të refugjatëve. Je një mashtrues gramafon që ngele duke qeverisur vetëm duke gërrvërrur gjithë ditën dy emra, Lulin dhe Shkelzenin. Je ne qeveri o hajvan, kapi. I ke prangat, i ke birucat, i ke xhandarët. Je në qeveri për të vënë drejtësi, rritur mirëqenien e ndalur zbaticën e shqiptarëve nga vendi i tyre. Nuk është opozita që të pengon në çeljen e negociatave. Le të lobojë sa të dojë, se, sytë vetes i nxjerr… po, si i bëhet hallit kur opozita thotë avionë me drogë në Divjakë. Dhe ti i thua shqiptarëve se janë mushkonja. Si i bëhet halli kur thotë se kontenier toyotash po futen me euro për t’u pastruar dhe ti nxiton e kërcen se t’u prishën planet e policisë tënde. Po të ishte opozita. Dhe nëse vërtetohet kjo, ti dhe kasta jote meritoni burgun, mjaft tu përmëndësh bojkotin dhe të tjera zullume si 21 janari a mosnjohja e zgjedhjeve gjatë gjithë kohës tënde si opozitar. Toyotën, Taulant… atë, shiko. Shikoji mirë, jemi kreu i mafies në Itali, Angli, e Holandë. Ia bëm vetes këtë peshqesh. Tani do na duhen shekuj ta fshijmë. Një dru e shtrembër prish barrën. Mund të kesh 99% familje të mira, shqiptarë të zot që punojnë fort. Dhe vërtet ka. Njoh edhe këtej e matanë. Por sa para bën kur një minimakinë kapet plot me euro kesh. Janë paratë e drogës që vinë e të shpëlahen në pika suksesin tënd ekonomik dhe shtetit të fort.

Por le të sqarojmë shqiptarët në disa çështje…, jo ty dhe Edi Ramën. Shakaxhiun e përparimit. Ai që vjet e tentoi të mbyll akademinë e shkencave, dje inauguron bustin e një shkencëtari si Eqerem Çabej. Dhe një bust thërrime, jo statujë se ato i do për veten. Po … për shqiptarët.

2) Shqiptarë, një grup komisionerësh nga këshilli europian, u kanë bërë thirrje qeverive anëtare të europës për çeljen e negociatave me vendet e ballkanit perëndimor. Këtu përfshihet edhe vendi ynë. Ku për momentin një qeveri krejt e pa sigurte dhe e falimentuar, po përpiqet t’ja faturojë gjithçka opozitës. Me një lloj logjike propogandë si lobimi a mosdakortësimi në ligje a të ashtuqujtuara reforma etj. Eshtë absurditet sidomos kur bëhet fjalë për unionin europian i cili e di fare mirë se qeveria aktuale shqiptare ka votat e mjaftueshme për të bërë si të thuash, çfarë t’i dojë qejfi. Aq më tepër me një opozitarizëm shqiptar zemër vrarë për shkak të kalkulimeve dhe manipulimeve duke ofruar një front ”liderësh” të tipit Ndoka a krahu i Zemunit. Mjerë ai shqiptar që beson se sot është ose do të jetë pikërisht opozita shkaku i mos çeljes së negociatave këtë të enjte. Këshilli europian, në thelb është një union sa ekonomik aq dhe strategjik. Jo më kot Anglia doli nga unioni. Duket bajate por e vërtetë, një pjesë e konsiderueshme e taksapaguesve anglezë, shkonin për të mbyllur gropat e korrupsionit, drogës dhe krimit të organizuar. Kjo i indinjonte ata pasi shikonin se u rrudhej buxheti i shërbimeve sociale duke shtrenjtuar faturat e të tjera.

Gjatë fushatës se Brexit në Anglinë e para dy viteve, shumë qytetarë deklamonin se ato para mund të investoheshin në sistemin shëndetësor, jo në firot e vendeve të lindjes së mesme. Sado antinjerëzore të na duket, është e drejtë e tyre, janë paratë e tyre.

3) Sot vet Europa është në një konflikt të brendshëm, por krejt të zbuluar. Në shumë vende po fitojnë radikalët ose partitë me bindje konservatore. Rasti më i fundit Italia… Kjo për shkak të dyndjes së emigrantëve të luftrave civile që pasuan menjëherë pas pranverës arabe. Paralelisht kur shikon se në kabinetet perëndimore, shefat e qeverive ikin e vijnë, sikur gjimnazistët, aq sa përshembull Gordon Brown a David Cameron duket se i përkasin së shkuarës, një të shkuare tepër të largët. Jo, ishin në detyrë para pak vitesh, tashmë janë qytetarë të thjeshtë. Kurs ne ballkan, liderët e rrotacionit dhe stanjacionit kanë çimentuar pushtetin. Megjithëse, sado nuk na vjen mirë, disa syresh bëjnë përjashtim si Serbia, Mali i Zi, Kroacia a Greqia. Dhe mos u çudisni kur ndonjë nga këto, qoftë Serbia a Maqedonia mund edhe të futen përpara nesh. Ne akoma çirremi me pesë emra dhe nuk e kuptojmë dot demokracinë. Jemi dëshirues të devizës së Bosforit një burrë i vetëm të qeverisi. Shanci i madh i joni, në një farë mënyre është edhe ”fitorja” e së djelës e Erdoganit në Turqi.

Sot vetëm vendjet e lindjes kanë pjellur magjistar të tillë sa edhe mashtrimin mund ta bëjnë realitet me firmë dhe me vulë kombëtare. Turqia nuk bëri përjashtim. Europa priti më kot, pasi u regjistrua fronti më i gjerë opozitar dhe të gjitha kalkulimet të çonin të paktën në një balotazh. Fronti opozitar më i gjerë duke shpresur edhe tek vota e kurdëve. A mund ta votojnë kurdët Erdoganin? Asesi! Megjithatë padishahu i Ankarasë fitoi bindshëm dhe një shpurë e mirë shqiptarësh iu gëzua sikur të kishin rilindur. Dhëntë Zoti që fanatikve të Hollandës, Francës etj…, iu shtohet inati karshi Erdoganit e na ofrojnë një vend aty në perëndim. Aty ku realisht e kanë vendin ilirët e Ilirisë ata të Teutës e Gentit, jo ata të Hajrullahut e Baftjarit.

4) Gjëja tjetër që e bën Europën apo faktorin konservator është pikërisht informaliteti dhe lufta kundër krimit a drogës. Pa asnjë diskutim korrupsioni i lartë në raport me fuqinë prodhuese. Në fakt ne si Shqipëri jemi një gropë e zezë. Kjo në lidhje me fondet, investimet. Dhe kjo pikërisht për lidhjet tashmë të verifikuara të politikës me krimin e organizuar. Dhe më thelbësorja, që i mban lidhur fort këto lidhje, është mungesa e rrotacionit politik, hapja e krahut. Një sëmundje që ka nevojë për karantinë të fortë. Duke e kuptuar mirëfilli se edhe në Sqhipëri rruga drejt një burrë të vetëm që bën ligjin, është shumë e preferuar. Aq më tepër kur shfleton historinë tonë me diktaturën e proletariait dhe luftën e klasave.

Megjithatë dilema europiane është pikërisht përplasja e idesë pro dhe kundër refugjatëve të lindjes. Që do ndërtohen kampe në ballkanin lindor për strehimin e refugjatëve nuk diskutohet. Në një farë mënyre kjo është ajo çfarë vendet e rajonit tonë duhet të paguajnë. Duken kohë të vështira, por si do që ta kthejmë çështja e çeljes së negociatave nuk ka është në atë pikë që ne t’i imponohemi Europës. Apo në pretendimet bajate të Taulantit dhe vet Edi Ramës mbi opozitën. Por në faktin se i duhet të paguaj një faturë tepër të rënduar pikërisht për mos t’iu nënshtruar plotësisht epidemisë së sëmundjeve të vendeve të ballkanit perëndimor. Si korrupsionit, drogës, krimit dhe stanjacionit politik të liderëve një burrë i vetëm bën ligjin në gjithçka.

Ta gëzoni Taulantin, votojeni dhe kënaqueni me zgjeburinat që nxjerr goja e tij.