Nga Ilir Levonja/

Në Shqipëri dialogu politik zhvillohet me tekste mesazhesh në telefona. Nga ky apo ai, persona që i rrinë pranë njëshit. Deri editore webesh etj. Analistë studiosh. A sipërmarrës që u trëmben lëvizjeve për shkak të planeve afatgjata që kanë bërë. Ndaj ky i sotshmi ishte i pari. Ai njerëzori, larg rrymave. Apo hamendësimeve mediatike. Të cilat këto ditë ishin një vorbull e tërë. Sikur ky ballë për balli, të kishte nisur më herët. Kaosi social do kishte vdekur me kohë. Ndofta edhe ata 350 mijë njerëz që kanë aplikuar për LLotarinë amerikane do i prisnin me indeferencë rezultatet e para … Këto të sotshmet.

Por nuk ka ndodhur asnjëherë kështu.

Megjithatë në këtë pike vlimi, sfida është e dy kahëshme. Sikur PS-ja të pranojë qeverinë teknike. Dhe nuk ka asgjë të tmerrshme. Aq më tepër në fund të mandatit. Një fushatë me lista të pastra etj. Nën mbikyqerjen e një asnjanjësi. Me projektet politike të nisura dhe ato panisura etj. Nuk ka asgjë. Sfidat politike janë më se normale në kohën e sotme.

Sapo e bëri Renzi në Itali. Po ndodh në Francë, Angli etj. Vetëm ne dhe Maqedonia e Ivanovit nuk i pranon.

Nuk ka asgjë. Nisur edhe nga koncepti politik bashkëkohor sot, që pushteti nuk është i përjetshëm.

Sikur ta pranojë, kjo do i shërbente jo vetëm PS por edhe kulturës politike shqiptare. Që deri më sot i ngjan një grazhdareje. Me një shosh të madh në krye. Ku të gjithë kalojnë në site. Vetëm emra si Ruçi, Braho, Braçe etj. Jo. Kanë kokë të madhe. Kurse të tjerët i kalojnë kollaj vrimat e sites. Vinë, kandidojnë, nuk flasin. Dhe shqelmin bythëve. Megjithëse dikush mund të thojë se sites i shpëtuan Dade, Leskaj, Dokle…, prapë nuk është qarkullim. Të tërë këta kishin mbetur fasada. Dhe soji i asaj rrace shqiptare që mjafton që shënoje emrin diku. Edhe kaq.

Por Edi Rama duket se nuk ka ndërmend ta bëj. Edhe pse ka yshtur një ushtri të tërë informimesh si do qejfi. Duke e ditur fare mire që bota internetit është një komunikim pa kufij. Dhe përpara se tij, gjithë këta senator që vijnë e shkojnë, janë po aq virtuoz sa edhe ai në Fejsbukk, Tuiter etj. Janë aty… madje ironik me deklaratat e Webeve shqiptare. Sa sot e kanë bindje se, që të bëhet miza buall, thonë çojeni në grazhdaren e shqiptarëve. Me siguri aty hormonet janë dopio aktive. Dhe rezultatet të magjishme.

Po sfida më e madhe qëndron tek PD-ja.

Nga 18 shkurti e këtej. Sidomos pas kësaj tentativës për ta kthyer në një kujtim të politikës shqiptare. Duhet ta mbyllin në zhgunin e një vendimi të patjetërsueshëm. Atë të qeverisë teknike dhe garancinë e zgjedhjeve të lira.

Asnjë reformë nuk fillon pa këto.

Eshtë një sfidë e vërtetë për ‘të, pasi gjatë këtyre katër viteve. Ka treguar jo forcën reale të një opozite kaq të domosdoshme për vendin. Ndofta për shkak të atyre bërrylave dhe mëndesive anti riciklim. Pasi nëse PD-ja do kish bërë opozitë, a protestuar, me fytyra të tjera. Nuk do ia kishte dhënë këtë komoditet pikturash e librash sojit të Edi Ramës. A peshqesh shtetit të shqiptarëve, ngritja e së cilit po kalon në një tranzicion të tejzgjatur. Në një mishmash vrasjesh, rryshfetesh, përqindje tenderash. Dhe mbivendosje pronash në një ekonomi tregu pa asnjë standart. Ndofta është edhe kjo një nga arsyet që kanabisi është bërë çështje e të gjithë popullit.

Por rigjenerimi është një hall më vete tek ne.

Dhe këtë nuk po e vuan vetëm PD-ja.

Megjithatë kjo sfidë pa kthim, pa pranim kushtesh të zbutura.

Apo shmangia totale nga pushteti në tavolinë. Motoja pushtet për qytetarin, jo për vete. Tregoi se PD-ja prodhoi një lider të ri. Do ishte mëkat të vazhdonte me koraca të tipit Fahri Balliu.

Dhe nëse do të qëndrojë aty…, këto orë ethesh të ndërsjellash. Në vendimin e saj. Do i siguroj shqiptare pragnisjen e një demokracie bashkëkohore. E kundërta, do jemi akoma në tranzicion. Akoma në pushtetit e Braçeve dhe Ballinjëve.