Përcjellja e Mustafë Elezit/
Mustafe Elezi, një ndër vatranët e përkushtuar, një dhurues bujar i Vatrës,ndërroi jetë në moshën 92 vjecare, me 1 tetor 2018. Mustafa u lind më 26 shkurt 1926 në Valbonë të Tropojës. Të Martën një grup vatranësh me kryetarin Dritan Mishto, shkuan dhe ngushulluan Familjen , të afërmit, miqtë në Shtëpinë Mortore “F. Ruggerio & Sons”, që ndodhet në adresën: 732 Yonkers Ave-Yonkers, NY 10704.
Varrimi i të ndjerit u organizua të Mërkurën më 4 tetor 2018. Ish kryetari i Vatrës, një nga miqtë e Mustafë Elezit, në fjalën përcjellëse që mbajti pranë arkivolit me trupin e të ndjerit, evidentoi cilësitë më të mira të këtij shqiptari të mirë, patrioti të vendosur, që punoi deri në fund të jetës për Vatrën dhe Cështjen Kombëtare . Po e përcjellim të plotë elegjinë e dr. Bucajt:
FJALA E DR. GJON BUCAJ NE PERCJELLJEN E MUSTAFE ELEZIT/
Nga Dr. Gjon BUÇAJ*/
I nderuem dhe i dashtun Imam,
e nderueme familja Elezi,
me ndjenjën e dhimbjes së thellë për humbjen e mikut të nderuem e të dashtun, bashkohem me ju me i dhanë Mustafës lamtumirën e fundit dhe me e përcjellë trupin e tij në pushimin e mbramë.
Shpirtnisht Ai asht dhe do të jetë gjithmonë me ju në kujtimet e ditëve të mira e të vështira të jetës. Për ne miqt, do të mbetet gjithmonë i pranishëm në kujtimet tona për kohën e kalueme në miqsi të përzemërt. Komuniteti shqiptar këtu, do ta kujtojë me mirënjohje për kontributin pa interes që i dha me përkrahjen e Xhamisë dhe të shtypit të saj, si institucion fetar e kombëtar; për ruejtjen e identitetit tonë, si bashkëthemelues dhe mësues shkolle në gjuhën shqipe; si pjestar i Komisionit Ndërfetar, përkrahës e bashkëpuntor i dy shqiptarëve të mëdhaj, Imam Isa Hoxhës dhe Imzot Zef Oroshit, si dhe i Kishës Ortodokse të Nolit. Në mënyrë të veçantë do ta kujtojë “VATRA”, së ciles iu bashkue sapo erdhi në Amerikë. Nuk u ba pjesë e asnji partie a grupi politik, por vrapoi te “VATRA”, të cilën e njifte dhe e andërronte nga larg qyshë në ditët e hershme të rinisë. Mustafa dikur ka thanë: “Gjithmonë do të punoj e do të mendoj për “Vatrën” se asht shpirti i im” (kjo shprehje asht marrë nga nji shkrim i botuem në Gazeta Atlantik, në pragun e 100 vjetorit të “Vatrës”, 5 prill 2012, me autor Ramiz Lushaj). Asaj nuk i kurseu kohë, mund e ndimë financiare deri sa dha shpirt. “Edhe sivejt, se vitin tjeter ndoshta nuk do të mundem”, na thoshte Zefit e mue, me kuptimin se vitin tjetër mund të mos ishte as vetë. E kam fjalën për Zef Përndocajn; ai e unë kemi pasë privilegjin e nji miqsie të veçantë me të Ndjemin.
Përveç vlerës historike të “VATRËS” dhe kontributit që ajo i ka dhanë kombit shqiptar si dhe dobisë që ajo mund t’i sjellë në të ardhmen, përkushtimi si ky i Mustafës i shtjen borxh shqiptarët, që ta mbajnë “VATRËN” të pastër, me frymë të pandryshueme kombëtare dhe të mbështetun në parimet e demokracisë amerikane, ashtu si e krijuen themeluesat e mëdhaj dhe idealistat si Mustaf Elezi e mbajtën për ma se nji shekull.
Shtegtimi prej kur u lind “në prehnin e Alpevet Shqiptare” e deri në mbarim të jetës, asht dëshmi e vlerave të mishnueme në karakterin e Tij. Përjetoi luftën, burgun, punën nën kushte jo njerzore, dhimën e pushkatimeve e të vuejtjevet të njerzve të afërt, përjetoi mërgimin në Jugosllavi, ku i rezistoi presjonit për t’u poshtnue e ba spiun, dhe duel i lodhun dhe i damtuem fizikisht, por moralisht triumfues: bir i denjë i Jahelezve të Dragobisë, i papërkulun në qëndrimin e tij pro interesave t’atdheut, që do të thotë kundër sllavokomunizmit antikombëtar e antinjerzor. Përveç vuetjve dhe tragjedive që i përballoi me guxim e dinjitet, Mustafa përjetoi edhe gëzime e kënaqsi. Iu shmang vdekjes tue lanë Shqipninë; në Kosovë u martue me Mehanen fisnike, të bijnë e Ukë Qerimit, pinjoll i Nezajve të Shipshanit të Gashit, me të cilën krijoi familje të mrekullueshme, që i dha shije jetës së tij. Mbërrijti në Amerikë, në “Tokën e premtueme”, ku iu desht me ndërtue nji jetë të re, në rrethana të reja, me vështirësitë që sjell çdo fillim, vështirësi të cilat i përballoi me krahun e djathtë, ortaken e jetës gjithmonë pranë. Të dy së bashku, me punë e sakrifica, i rritën fëmijt me edukatë familjare, i shkolluen dhe u a panë gëzimin e sukseseve profesionale dhe të jetës familjare, gjithmonë në frymën e traditave të mira të rracës shqiptare. Ramja e komunizmit dhe Lirija e Kosovës ishin dy gëzime që e kishim të vështirë edhe me i andërrue.
Por gëzimi dhe krenaria e jetës së tij, mbetet Familja, me fëmijt dhe fëmijt e fëmijve në rrugën e mbarë të suksesit dhe të ruejtjes së traditave të mira shqiptare. Edhe në përzgjedhjen e emnave, Mustafa e Mehanja shihet se kanë pasë në mendje ruejtjen e identitetit kombëtar. Ndrikullë, i paç me jetë dhe ia u pashë vetëm gëzimin gjithmonë! Zoti ju dhashtë forcë!
*Fjalimi i dr. Gjon Buçaj, mbajtur në varrimin e Mustafë Elezit