CIKEL NGA LUIGJ ÇEKAJ/
Mallkimi im i fundit për Kalin e Trojës/Kal i stërmallkuar, ti që ia vure zjarrin Trojës

Dhe ke tash mijëra e mijëra vjet që bën sikur zhdukesh prapa natës sate të paharruar.

Mallkimi i të gjithë popujve ty prapa të ndjekt  kudo

Dhe në pyjet ku linde ti, kurrë më mos mbiftë këso dore një mëz druri kaq të harbuar.

 

Tashmë kur trok- troket tua të befta, p.sh. prej latsive Tora-Bora,

Mund të zbesin urgjent tek toka, nëpërmjet radiove të transmetimit.

Kur potkojt tu të nëpërqiellshëm rrotëza, krifa e B. Ladenit të gjithë post-galopët ,

Tradhëtine, me të vërtetë sikur e kanë rrasur në epokën e re të duraluminit.

 

Kal i përbindshëm shtrigash ku lind dhe vdes çdo ditë nga pak Itaka,

Mallkuar qofë edhe Ulisi ai shpiksi i vrasjeve të tua të kahershme

Ndërsa ti bishtkreshperuar, gojëndezur e dhëmbëpërgjakur,

Të gjithë jetën mbetsh duke rrëshqitur nepër dosjet e tua të nëndheshme.

 

Tashti në fund të hingëllimës sate

Ç’të mallkoj me fjalë më tepër?

Kal i ndyrë ke qënë gjithmonë

Dhe kal i larë me gjak njeriut ke mbetur.

 

Në vënd të statujës sate,

Tek muret e shtëpis së bardhe

Pasi te  ringjallet Françisk Goja

Dotë vizatoj një dhelpër…kal.

Filadelfia, 4 Qershor 2002

 

Shpirti i Vjeshtës

 

Një zog të porsa shtypur në një kryqëzim të Bostonit,

Krejt rastësisht e mbuloi qefini i zverdhur i një gjethi.

Poshtë harqeve të epërme të “Urës Longfellou”

Siç duket këteevit ka për tac dhëne shpirtin kjo vjeshte.

 

Në fund të horizontit, ca karvane rësh,

Drejt veriut shvendosen lehtas, si të veshura me sandale.

Dhe krejt si thundër e vetme kau, hëna,

Shfaqet aty këtu, duke çaluar nëpër plazhe.

 

Pasi i ka zhdeshur pemët era, s’dihet ku e ka ma shtëpinë

Dhe turistët pak sa të trëmbur motit të keq vazhdojnë të kthehen në Europë.

Kur dhe ja krejt si dhë piskana, një gjëmë dhe një vetëtimë

Për fundimisht e dha në sinjalin se dimri mund të filloj qysh sot.

 

Nesër pensionistët do të udhtojnë drejt Floridës.

Si ushtarët drejt stervitjes, si shtëpi humburit drejt metros

Prandaj dhe në këtë vjeshtë si nji dështim magjistricash.

Gjithmon do ta çukis në mushkëri veç me sqepin e korbit të Alen Poen.

 

 

                                                                                                        Boston, 9 Shtator 2002 

 

 

 

 

 

 

 

Vdekja e Desdemonës

 

Gjithmonë e kam perligjur kështu vdekjen e pritshme të Desdemonës.

Otelo e vrau jo se nuk e deshti, por se qe verbuar prej syve të saj!

Dhe jam plotsisht i bindur se po mos të kishte qën aq i keq sa ishte shpirti i Jargos

Desdemona nuk është çudi edhe sot e kësaj dite mund të ishte gjallë.

 

Ndryshe nuk ka se si spjegohet gjithë ky zollum njerzor në pushtet

Kur ja p.sh. dihet se më dorcën e përgjakur të O.S. veshur tek dora e djathtë,

Dosjen e vet e mbylli të nxirë

Edhe shekulli i “drejt” njëzetë.

 

Mbarë njerzimin herë pas here intrigantët e kanë larë kudo me gjak.

Por unë në këtë vjershë përveç dramës së Desdemonave,

Denoncoj publikisht edhe të gjithë ata prindër injorantë,

Që vrasin ëngjuj të bardhë nëpërmes, kryerjes së krimit të aborteve.

 

 

                                                                                                        Shkodër, 8 Janar 2000