Nga Ilir Levonja/Herë më herë Lushnja e preshit, shfaqet në opinione të ndryshme si vendi habi i protestave të vitit 1997-të. Herë më herë, si vendi që damkosi karrierën politike të Tritan Shehut. Ajo pengmarrja e tij në ambjentet e stadiumit të qytetit. Herë më herë si qetësia e humbur e myzeqarit të urtë. E Myzeqesë së shtruar. E cila në kryqëzimin e zhvillimit të demokracisë shqiptare. U dogj e u vra brenda vetit, aq sa do duhen gjenerata të tëra, për të riparuar këto vrasje e pengmarrje. Fise të vjetra morën arratinë. Ashtu sikur edhe fise të reja u shuan. Lufta nuk kishte asnjë lloj morali, veç atë të shfarosjes së njëri-tjetrit. Për ta dalluar këtë, nevojitet një vizitë njerëzore në varrezën e qytetit. Një shëtitje mes qivureve që veç mermerit të kuq, kangjellave etj. Të tmerrojnë me datimet dhe emrat e fiseve.

Nuk e di pse duhej t’i ndodhte një qyteti aq të kulturuar e bujar. Vendit ku nuk mbeti këmbë e ”armikut të popullit” pa u strehuar. Ose më saktë…, nuk e di se si e humbi urtësinë qyteti im. Se si ra preh e mllefeve të luftës politike. Aq sa më shumë aty dukej sikur kishte demokratë e komunistë, se sa qytetarë. Por ja që i ndodhi.
U përfshi nga idinjata kolektive. Përballë një pushteti që arrestoi bosin e fajdeve etj. Dhe sot plot nëna, motra, gra shamizeza rrinë e dëgjojnë dënglat e të paprekshmëve. Retorikën në distancë të ishëve, që na rrëfejnë si një herë e një kohë, si Enver Hoxha kujtimet me Stalinin. Por nuk ke se çfarë i bën. Kështu është kur në një vend që pretendon se ka një shtet demokratik. Merret me nxjerrjen e bojës së sojit për sojin. Kaq. Dhe nga ana tjetër, njerëzia e griposur i gëzohet borës. Në një vend ku drejtësia është ngrehina më e kapshme. Dhe se në kronikat e lajmave dominojnë fytyrat e të paprekshmëve. Dhe kontigjentet me tonelata drogë të kapura nga policia italiane dhe ajo greke. Pasi e jona, e kallkanosur me rekrutë partish. Fërkon duart dhe i shton dru oxhakut. Duke postuar statute me begati mirëqënie të bindur se janë më të ndershmit në botë.
E para, jo Tritan Shehu…, por edhe vet perëndia të vinte aty. Atë ditë në Lushnje. Do merrej peng. Tritani erdhi si deputet dhe si njeri që kishte vite që kontribuonte, të paktën në fushën spitalore të qytetit.
Erdhi me dëshirën e mirë. Tjetër gjë se demokratët ngrenin supet. Kishin paketuar valixhet etj. Në fakt lushnjarët ishin të revoltuar për shkak të arrestimit të bosit të fajdeve. Një lushnjari që quhej Rrapush Xhaferri. Kërkonin lirimin e tij për tu siguruar për shumat e depozituara pranë fondacionit. Kjo është e gjitha.
E dyta, eshtë një fatkeqësi e jona që merremi gjithmonë me denigrimin e çështjeve. Madje kam parë e dëgjuar luftë të ashpër fjalësh në studiot televizive të vendit. Se kush i filloi së parthi protestat. Cili qytet, Lushnja apo Vlora?
Ndofta është kjo arsyeja që tek ne është bërë e modës. Këto vite demokraci. Të mos ketë fajtorë. Por vetëm të paprekshëm që japin intervista nga distanca. Nga vatra e oxhaqeve. Herë si demokratë rilindas. Herë si ëngjuj të mashtruar nga ish padronët.
Ndërkohë që vet lushnjarët, jetojnë në dyzimin e hasmërive dhe epitetit si Lushnja e preshit.
E treta, të paprekshmit rrëmbyen tanke. Urdhëruan hapjen e depove të armëve. Armatosjen e popullatës etj. Rrëmbyen paratë e Xhaferrit. (Tonat lekë gjaku…) Dhe ne i shpallëm nder i kombit.
Të paprekshmit sot jetojnë në vilajete e sanxhakë. Pronar trashgimtarë nga prindër teserash. E tri turnesh… Dhe ne u përgjërohemi në ekzsistenëcn e tyre. Në luftën e tyre në distancë.
Luftë që zhytë përditë e më shumë në vrasje e çfarë vjen pas.
Ne u ofrojmë sofrën e fjalës. Magjepsemi sepse asnjëherë nuk shkojmë nga varrezat. E, nuk i kujtojmë ata që i humbëm.

12 janar 2017