Shkruan:Ilir Levonja/
Pranvera e fushatave filloi. Ndoshta është koha kur dominon hiperbola. Normale jo të gjithë sythët e çelur do lidhin fruta Të paktën shohim lule. Gjethi i ri dhe lulja e re, mbulojnë mjerimin. Ashtu sikur pak pudër një rrudhë. Pakëz bojë një thinjë. Ashtu sikur ca zift mbi një version paraqitjesh gropash mbi sipërfaqe. Megjithatë askush nuk pyeti se përse na duhet një rrugë dhe si duhet të ndërtohet.
Tek-tuk ka zëra individual që përpiqen të komentojnë drejtimin e gabuar të demokracisë. Ata janë pak. Më mire kështu. Pasi po të ishin më shumë, dhe po të përfaqësonin forca politike, shumë shpejt vendi do përfshihej në një anarshi nga ato të historisë shqiptare. Me paradoksin që e duam apo nuk duam Turqinë. Me paradoksin që vëllai i madh është me Turqinë. Dhe i vogli me Italinë. Ose me Greqinë. Ndërsa po rritet një brez, pjesa më e madhe e të cilit nuk janë as me të parin e as me të dytin. 
Ndërkohë pak analistë përpiqen të zbërthejnë përse këtë fushatë e dominojnë, dy profesione. Biznesmenët dhe mjekët? Përse kandidaturat e ricikluara me rekorde rizgjedhjesh, janë të gjithë me precedent penale, janë nën akuzë. Përse vetëm këto profesione? Përgjigja është e thjesht, mungon personaliteti popullor. Tani edhe zgjedhësit e dine, që mund të marrin diçka. Sidomos kur kandidat është një biznesmen. Të lumtur edhe me një drekë. Edhe pse e dine që do rrinë pa punë në qeverisjen e tij. Edhe pse do i japin sërish bakshish mjekut, kur të gjënden në spital. 
Edhe pse e dine që këta ngelën duke nëmur këtë minierë shtetërore, të shkretën kërmë spitalore. Pa e ndrequr asnjëherë. Pranë do vine në pushtet. Shëndosh klinikat e tyre. Rrofshin masat që presin duke lexuar tabelat, bëjmë x-ray në shtëpi nga ora kaq e aq. Bëjmë kardiograme etj. Këtu nuk punojnë aparaturat etj. 
Ndërkohë është pranvera më brutale. Kjo edhe me pranvënien e deklaratave publike të liderëve, kandidatëve. Dhe eksodit modern që po ndodh aktualisht në Shqipëri dhe Kosovë. Shqiptarët harruan malet, harruan gomonet, harruan maunet, harruan vendin ku mbahen bagazhet nën barkun e autoburgjeve të policies greke. Po ikin si zotërinj përmes doganave. Me valixhe carry on. Ia lane radhën libianëve. Aq sa kanë bërë botën t’i vërë gishtin kokës. Bën mire apo bën keq që vranë Gedafin.? Duhet apo nuk duhet ta vrasin presidentin e Sirisë Assadin?
Ndërkohë ka një parafushatë të harruar, hapja e dosjeve.
Ndërkohë ka ngecur një nënfushatë, dekriminalizimi i Kuvendit.
Ndërkohë me dhjetra të rinj ngrihen dhe nxitojnë drejt ndërmarrjes së papunësisë. Shikojnë akoma për shpëtim Italinë e zhytur krizash ekonomike. Greqinë e falimentuar. Anadollin me tipare kineze. Luftën vëllavrasëse në Siri. 
E plot vënde të tjera. Na quajnë me fat të madh ne muhaxhirëve nëpër botë. Dhe vetëm na mbysin me qortime kur ne duam të shuajmë vetminë dhe mallin. E thjesht, gjithçka për njeriun qënka vetëm ekonomia.
Megjithatë, pak prej tyre besojnë se toka e premtuar është aty.
Ndërkohë shpërthyen premtimet hiperbolike.
Konkluzioni: të luajmë letra, të luajmë lloto, të luajmë në Kazino. Të ikim. Tranzicion përjetësisht.