Nga Aurel Dasareti, USA,/

Shqiptarët flasin shpejt dhe veprojnë ngadalë. Ajo çka është aq e mirë me Shqipërinë, është formati i vendit tonë. Është e vogël dhe e lehtë për t`u kuptuar, dhe e shkurtër midis atyre që kontrollojnë dhe atyre që kontrollohen.

***

Prekshmëri. Kjo është ajo që unë ndjej tani. Askush nuk do të ketë guximin të sulmojë ndonjë gjë që është e imja, diçka që unë e dua; vendin tim. Shqipërinë. Unë e dua atdheun tonë, prandaj nuk mundem të mbetem indiferent kur shoh se çfarë po ndodh në të dhe rreth saj. Të luftojmë për një Shqipëri të ribashkuar, të sigurt dhe të fuqishme. Është e domosdoshme që edhe në trojet e arbrit të sundojë ligji, i njëjtë për të gjithë, askush para ligjit.

***

Unë e konsideroj veten si një nga ata me fat në botë, të cilëve u lejohet të thonë se jam nga Amerika, Australia dhe Shqipëria. Është diçka që e bëj me krenarinë dhe sigurinë më të madhe. Për Shqipëri kanë luftuar njerëz të cilët ishin të furishëm dhe kryeneç, por e kthyen qafën dhe pa kursim dhanë atë që kishin, djersën, gjakun dhe jetën.

***

Mos besoni se ju dini shumë, sepse atëherë e ngurtësoni vetëdijen. E vetmja gjë që dimë, është se rruga e jetës është e pafundme. Një rrugëtim përfundon, një rrugëtim tjetër sapo ka filluar. Një derë është e mbyllur, një tjetër është hapur. Ti arrin kulmin (majën), por prapa ka një kulm më të lartë. Jeta është një udhëtim. Çfarë ju pret pas kthesës së ardhshme, e dinë vetëm ata që vazhdojnë më tej.

Mos beso verbërisht në dogmën fetare, mos e mbro atë me këmbëngulje dhe fanatizëm dhe mos jeto sipas mendimeve e zakoneve prapanike.

Mos u bën fanatik i tërbuar i partisë tënde dhe mos e mbro atë me zell të jashtëzakonshëm, pa lëshime e pa lëkundje.Është më mirë të kesh një vidhë të lirshme se t`i kesh vidhat aq shumë të shtrënguara sa që të mos jesh në gjendje të shohësh dy pëllëmbë para hundës.

***

Sot politika dhe gazetaria shqiptare i ngjanë shumë teatrit. Në vend të diskutimit serioz të çështjeve më të rëndësishme, merremi me fjalë dhe shkrime të kota e të lodhshme. Vdes ngadalë ai që bëhet skllav i zakoneve të tij, ai që çdo ditë endet në të njëjtën gjurmë.

Historia përsëritet. Kur në mungesën e gjërave elementare ekzistenca e njerëzve është në zhdukje e sipër, ajo do të çojë në trazira shoqërore dhe përfundimisht do të përfundojë me rebelimin kundër politik-bërësve.

Shqiptarët janë të ndarë, ne e kundërshtojmë njëri-tjetrin, urrejtja lulëzon dhe çfarë ndodh si rezultat i kësaj? Toka na thotë – Ndal. Tani. Para se të bëhet tepër vonë. Ky është universi i cili flet për ne. Nëse nuk kujdesemi për njëri-tjetrin, nëse nuk na intereson kjo, është tepër vonë.

Dilni nga flluska dhe shihni se çfarë po ndodh rreth jush. Shqipëria është në rrezik nga armiku brendshëm dhe i jashtëm, dhe ne duhet të mendojmë për ardhmërinë. Ndonjëherë ndryshimet janë të frikshme, por ndonjëherë është absolutisht e nevojshme. Ne nuk mund të “kthehemi” nga synimet tona sepse kemi frikë. Ne duhet të shkojmë përpara. Shqipëria nuk është e mbrojtur në një mënyrë magjike; kundër çdo gjëje.

Mendoni për këtë. Ne nuk jemi duke ecur mjaftueshëm për të bërë zgjedhje të mençura. Unë dua të bashkohem në bërjen e një ndryshimi, besoj në mbrojtjen e vendit tonë, mendoj se jemi të zgjuar por na mbetet të zgjohemi dhe kthjellohemi.

***

Vera në Ksamil është e nxehtë. Dielli shkëlqen drejt mbi kokën time dhe vlon brenda meje. Unë jam ulur në plazh herët në mëngjes. Rëra është e nxehtë, pothuajse kështu që nuk mund të ecësh mbi të. Unë shkoj poshtë te uji ftohët për t`u freskuar. Rreth meje ka njerëz nga të gjitha anët. Dy fëmijë luftojnë për një top larjesh. Një burrë ka qenë ulur kaq gjatë në diell, saqë shpina tij flakëron dhe është plotësisht i djegur. Vjen erë plazhi, mbeturina dhe krem dielli. Dëgjoj njerëz që ulërijnë, qajnë, bërtasin dhe qeshin. Në sfondin e të gjithë zhurmës dëgjoj muzikën popullore shqiptare që bubullon.Të gjitha tingujt kaotikë dhe erëza të përziera janë arsyeja përse e dua pakufi atdheun e gjyshërve të mi. Shqipëria ka kaluar nëpër shumë luftëra të përgjakshme vetëmbrojtëse dhe vuajtje masive. Do të dëshiroja që mediat të përqendrohen më shumë në gjëra të tilla. (Kur them Shqipëria, përherë mendoj edhe për Kosovën dhe trojet tjera të okupuara).Shqipëri, Shqipëria ime, ke zënë një vend të madh në zemrën time, ke mbetur ëndrra e familjes s`ime. Fryrë zemrat dhe faqet me ngjyra të ndezura, homazh të dashurit Atdhe. Emri i shenjtë. Gjumi im është i heshtur, dhe askush nuk mund të ëndërrojë në mënyrë të lehtë dhe kështu të heshtur, kur malet dhe deti bie në gjumë, dhe askush nuk mund të buzëqeshë në mënyrë të qetë dhe të lumtur, kur zërat lundrues mbinatyror vdesin. Dhe, pyjet janë duke fjetur në luginë.Shqipëri, Shqipëria ime, ma jep mua pranverën tënde, me diell mbi ujërat që lëkunden, por më dëgjo mua, po më dëgjo mua kur ditët kalojnë dhe hijet e mbrëmjes mbulojnë ballin tim. Pastaj më mëso të zbehem, o Shqipëri moj nëna ime, dhe të hipi në një krevat në tokën tënde të shenjtë, kur vera e lënë vendin.

***

Unë kam lindur, u rrita dhe jetoj në komunitetin shumëkombësh, në Australi dhe Amerikë. Fjalie fillestare “politike” e imja ishte kur si nxënës i klasës së dytë fillore, në një hartim me temë të lirë shkrova: “E dua Shqipërinë, sepse është e vogël dhe më vjen keq për njerëzit atje”.

***

Dita është e mirë, dielli dhe buzëqeshja e dashurisë kudo, në të gjithë njerëzit në rrugë. Në të urryerit dhe të shtypurit, nga të gjitha anët e atdheut, mesazhi i bashkimit rrezaton. Ka duar dhe vullnet të mirë në rrudha dhe grepa; mundësisht aty ku më së paku prisni!

Lulet e kuqe dhe burime të përjetësisë qëndrojnë para jush. Dhe gjithmonë ku ndjeni dhe shihni.