“Shpirti i tejmbushur me dashuri thotë në gjuhën amtare: gëzuar!”/

Nga Merita B. McCormack/

Uashington DC,28 Dhjetor 2017- Në Washington, në Basiliken më të madhe të kontinentit Amerikan, – “The National Shrine of the Immaculate Conception” u mbajt për here pare një meshë në gjuhën shqipe.  Kishte ardhur nga Shqipëria jonë meshtari atë Mikel Pllumaj, i ftuar në emër të një grupi shqiptaro-amerikanësh nga zonja Eda Zhiti e artikulshkruesja.Dhe s’ishin vetë besimarë katolikë, por u bashkuam shumë, të profesioneve të ndryshme, punonjës të thjeshtë, bizmesmenë, studentë, gazetarë e diplomat, të moshuar, por dhe fëmijë.

Pas një pelegrinazhi mjaft mbresëlënës në Bazilikë, ku mes shenjtëve na u duk se na priste dhe Shenjtorja jonë Nënë Tereza, dhe së bashku zbritëm në Kapelën e Zojës së Këshillit të mire, “Zoja e Shkodrës, Pajtorja e Shqipërisë” dhe pranë saj, në “Mbretereshën e Misioneve” nis mesha historike.

Them historike, sepse ishte hera e pare qe mbahej nje meshe publike në gjuhën shqipe nga meshtar shqiptar në kete vend të shenjtë, kaq madhështor në zemër të Washington DC, në shenjtoren e Marisë.. Natyrisht që mesha ne gjuhen shqip , nga meshtare shqiptare jane mbajtur ne kete zone, si ajo ne Dioqezen e Arlingtonit, ne Virxhinia, prej meshtareve tanë si Msgr. Lush Gjergji   nga Prishtina  Ipeshkvi i Rreshenit, Imzot Gjergj Meta e lutemi që të kemi dhe të tjera.

Dhe si cdo gje e re qe ka e percjell entuziazmin unik, edhe kjo meshe pati ate ndjesinë e saj “shqiptare” ne shumë kuptime. Kumboi gjuha e Heroit tone Kombëtar, Gjergj Kastrioti Skenderbeut, mbrojtësit të madh të Atdheut, të “Qytetërimit Perëndimor”, të “Atletit të Krishtit” sic e kanë quajtur papët bashkëkohës të tij, kumboi gjuha e Naimit dhe e Fishtës, e Shenjtes Nënë Tereza.   Njerezit ngazelleheshin, të përdëllyer perqafoheshin e flisnin gjuhë amë, shqipen, “gjuhën e perëndive” siç e quanin rilindasit tanë..

Me vemendje e dashuri e respekt te vecante  mirepriten meshtarin franceskan, At Mikel Pllumajn, të Misionit të Françeskaneve Minore (OFM)  shqiptarë, i cili ndante gezimin e te gjendurit mes shqiptaresh gjithashtu.  At Pllumaj ka ardhur ne SHBA pikerisht per t’ju sherbyer komuniteteve shqipfolese, ku nuk kane meshtare të gjuhës shqipe.

Celebrimi i meshes në vetvete ka rëndësi të tejme, se si ne cdo kishe, te vogel apo te madhe, ne nje vend te degjuar si DC apo te panjohur si ndonje fshat rural nga nje vend i padegjuar, në Malsinë tone, kudo, kudo ajo ka te njejtin efekt per nga hiri qe percjell e per nga porositë qe lë në shpirtin e besimtarit, pasi te fut ne misteret, por dhe në të përditëshmen tone, nga  “Darkes se Fundit” në  “Mundimin e Krishtit e ne ringjalljen e tij, ne jeten e Shpetimtarit tone , te Zotit qe u be njeri  jetoi mes njerezve…  Dhe gjithe kjo nga dashuria e madhe per njeriun, qe ne te gezojme jeten e perjetshme.

Kështu po thoshte në shqip Meshtari ynë. Mund te them se cdo fjali vlen si nje teme meditimi, por ajo qe me mbeti mua ne mendje ishte kur tha  “Zoti u be njeri e me se pari  femije, per t’ua hequr friken nga madhështia, sepse askush nuk ka frike prej nje femije !” E duke four per shpirtin e  tejmbushur me dashuri , meshtari nuk harroi te na linte me nje fjali mjaft domethenese, porosinë e madhe duke thene qe nje shpirt i tejmbushur me dashuri nuk mund te mbulohet e të fshihet e nuk mund ta mbaje ate dashuri brenda, por duhet ta jape e shperndaje e derdhe ate nder shpirtra te tjere.

Tek degjoja meshtarin te predikonte gjate homelise , tek zemra me mbushej e ngazellehej,  nuk “deshtuam” si shqiptare te jemi bashkë e t’i buzeqeshnim njeri tjetrit

Dhe u lutem dhe per ata qe s’ishin të pranishëm e per ata qe nuk munden te vinin e ishin larg. Por mesazhi i dashurise u ndie i fuqishëm sa mund te them se edhe lektoreve iu dridhej zeri, edhe kengetareve qe kendonin në shqipen liturgjike,  por edhe meshtari kish emocion. Bile edhe im bir  njezetvjecari  qe me nje fryme erdhi pas  nje takimi pune per te sherbyer ne meshen shqipe,  kishte emocion,  megjithese ka sherbyer qe ne moshen 10 vjece,  me tha se kete here ishte dicka e vecante  ishte “sherbim ne shqip” sic e formuloi ai.

U preka shume edhe per sakramentin e rrefimit, sepse donin ta degjonin ne shqip  absolvimin “Ne emer te Atit te Birit e Shpirtit te Shenjte….”

Do doja te  permendja dhe te falenderoja të gjithë, edhe gazetaret e njohur te seksionit shqip të “Zerit te Amerikes” , z. Ilir Ikonomi dhe znj.. Rudina Dervishi, te cilet ndenjen per disa ore me ne e filmuan e  intervistuan, meshtarin tonë, po kështu dhe  personat  e Bazilikes qe na bene atë tur të praruar me dritë të shenjtë, ate stafit te komunikimit, madje njeri, Larry ,  erdhi e na foli shqip. Na tregoi se kishte qene ne Elbasan dhe se ishte  dashuruar me shqiptaret e me shqipen dhe se njihte nje famije shqiptare e cila e kish ndihmuar shume. Me tregoi se mban kontakt me ta ende pas dy dekadash. Tha dicka interesante: “Kur ngjit me shqiptarin, nuk shkolitesh dot”.

C’ti thoja une atij  , I thashe : “Po ja ashtu jemi ne , ngjisim e nuk shkolitemi, prandaj jemi mbledhur sot ketu si bleta , se kemi meshtarin shqiptar mes nesh,  e  jemi mbledhur si bleta rreth zgjoit e matkes, ne zgjoin e Nenes Mari.”

Falenderoj dhe përfaqësuesin e Ambasadës tonë, z. Visar Zhiti,  poetin e mirenjohur dhe njeriun qe e njeh gjithe kombi per kalvarin  evet ne Shqiperi gjate periudhes komuniste, që jo vetem ihste I pranishem per gjithe aktivitetin, por edhe na përgëzoi  e pershendeti në emër të ambasadores, shqiptare ne Uashinton DC,  znj. Floreta Luli Faber dhe së fundmi, që ishte e para në ketë ngjarje të shenjtë, znj. Eda Zhiti.

E nuk ndaheshim dot pas meshes.  Pjesemarres ne meshe ishin edhe mjaft shqiptare te lindur  ketu, si  femijet e mij apo vatranet e DC, si  Eduard e Nora Bucaj , femijet e Doktor Gjon Bucajt,  te cilet  kishin udhetuar nga Virxhinia, pershendeteshin me Lek Kadelin e zonjen e tij,  edhe ata te lindur ketu,  ne SHBA, por  qe e flasin bukur  shqipen.  Ne nje moment ishte kendshem tek shihje Edi Bucajn te vleresonte zhgunen e Franceskanit Pllumaj, te cilin e quajti nje meshtar qe I kujtonte atij Fishten!  Denis Guma , qe kish udhetiar nga Merilandi, mbante vogelushen tek nena e tij  bisedonte me te tjere , e  keshtu grupe grupe njerezit, bisedonin e kenaqeshin.

Zoti Zef Brozi me të shoqen Diana, na ftoi  që të vazhdonim të ishim së bashku dhe kaluam mjaft bukur deri ne oret e von ate mbremjes.Paçim ngahere gaz e risi, por me teper na zente “semundja” e shpirtit te tjembushur me dashuri, ashtu si na uroi edhe At Mikeli. Meshë e Krishtlindjes, që i paraprin Vitit të Ri me urimin e gjikthkundshëm, tani në gjuhën shqipe: Gëzuar!