Motive të bardha/Nga Anton Çefa/

Flurore fjolla bore/

zbresin fushoreve./

Nji mori lulesh në xham/

sajojnë puthjet e bardha./

Dikush shpejton të hapë nji shteg

te rruga,/

nën derë të moshës nji plak/

struket n’mendim./

Fjollat e borës flurore/

ngadalë zbresin fushoreve./

*   *   *

Fije përrallash të bardha

e mallesh

bien,

e nji rënkim i heshtur

stiset diku larg

si nji laureshë

që shkepet nga kaçuba trembshëm.

 *   *   *

E varun në bardhësi

t’panjollë

rri pezull qenia ime

e dhimbja

e fjala

mbështillen me të bardhë.

 *   *   *

Ç’ u banë trumcakët ?

Ndër foletë,

mbi degët e plepave janë strukë

nën mbulesën e bardhë të borës.

 

Dhe ndër vargjet e mia  nxjerrin krenat,

këtu e ndjejnë veten ma ngrohtë.

 *   *   *Bie borë

e lind nji fije të ngrohtë mendimi

herë – herë të hallakatun,

flauri e bëardhë,

ravgim i  paqtë prej qielli

si nji bekim i epërm

mbi shtrojet e dhimbjes sonë.  

Dimen

Dheun e mbulon

bardhësia e mendimeve të borës.

E flokët e saj

mbi shpirtin e qelqtë të dimnit

me mija forma

lulet i çelin të ngrita.

 

Andrra dridhshme

të ftohta

puçrrizen mbi gishtat e degëve

që presin pranverën.