Nga Ilir Levonja/Florida/ SHBA/

1) Vitin e kaluar si kjo kohë ndodhesha në Shqipëri. Dhe në një tavolinë mes miqve, diku në Tiranë. Shtrova një pyetje naïve. Vërtet, kaq shumë drogë po mbillet maleve tona?

Nuk kaloi shumë dhe një nga bashkëbiseduesit se me kë foli, a teksti diku. Dhe vërshuan sms-të. Pashë ca foto që më kujtuan fermat e kartelit të drogës në Kolumbi. Njerëz që koha jonë a demokracia jonë i kishte çuar drejt një lloj skllavërimi me ndërgjegje. Gjysmë lakuriq, me ca peshqira kokës, qeshje. Me ca kova të vogla nën ca tenda degësh të thara.

Parcela mes dushqeve a rrëpirave, ku këmba e shqiptarit civil a ushtar mund të kishte gati tridhjetë vjetë pa shkelur. Karvane të rinjsh që kishin marrë malet, jo për në Greqi. Greqia as që bëhet më fjalë. Por, ku e ku më thellë Shqipërisë, pasi tregu i kanabisit ishte më fitim prurës se ai i emigrimit jashtë shtetit. E kam përmendur shkarazi këtë fakt. Në një nga opinionet e vjetshëm. Duke e aluduar se droga mund ta çoj një vend deri në ndarje territoriale, për shkak të fuqizimit të karteleve, paralizimit të ekonomisë ose të të ardhurave të pakta, informalitetit dhe syrit mëshirues nga vendet perëndimore. Pse jo në një lloj lufte dhëmbësh e gjoja bindjesh. Siç është sot Kolumbia, një vend i madh ku kartelet nën emrin e armatave marksiste mbajnë territore të tëra, krahina, ku nuk shkel dot kurrë këmba e shtetit. Në këto territore nuk bëhet asgjë tjetër, veç prodhimit të kokainës. Dhe shance për dasime të tilla, sigurisht i kanë vendet ku klima politike është tepër e nxehtë. Ku me një sigurisht më të forte akoma, Shqipëria jonë nuk bën përjashtim.

2) Kërkush nuk ka heshtur tjetër gjatë viteve 2015, 2016 -të, për punën e kanabisit se qeveria dhe mediat e saja. Kërkush? Madje edhe kur aleatët si LSI-ja, për ndonjë qejfembetje a përplasje për post, pohonin se droga ekzistonte. Prapë qeveria ngërdheshej. Ndofta ishte një luftë e heshtur për zonat e kultivimit midis tyre. Kutadish? Vetë km-ja shikonte vëngër dhe nga lartësia e gjatësisë së tij, i aludonte atij apo asaj, sipër kokës dhe me nënqeshje se kishte marrë informata të gabuara nga Shqupi. Ata kaçatorrë ishin mushkonja, me një lloj tallje bythe me mentalitetin e kohës së babë Dullës, i cili para mikrofonave e quante Myzeqenë hambar. Kurse darkave, sallonëve të dhunës, vendin e malarjes dhe malarikëve. Ndaj gjahun e tij e çonte atyre anëve në internim. Kërkush nuk ka heshtur pra, se kjo qeveri. Kërkush tjetër? Megjithatë shqiptarët e votuan. Ndofta të bindur se droga nuk ekzistonte. Se me paratë e saj nuk u shit apo u ble ndonjë vote. Ose më e fundit, ishin edhe vetë pjesëmarrës aktiv në këtë fushatë të kanabizimit të Shqipërisë, gjatë viteve 2015, 2016-të. Dhe kjo nuk përjashtohet. Ndaj e solla shembullin e fotove. Në fund të fundit, (se e kam përsëritur shpesh) strategjitë apo platformat, nuk mund të bëhen vetëm. Duan njerëz, popull etj. Enveri përshembull nuk vrau vetëm, po me nje njerëz, me popull, në emër të popullit. Dhe ky padyshim që është një faj kolektiv. Dhe mjerë ato familje, ku ndonjë nga bijtë apo bijat, është nën efektin e drogës, ku me siguri dhuna është duke punuar me qejf. Aty nuk ka gjë tjetër, veç grindje, rrahje, sherre dhe si përfundim ndarje.

3) Sot i duhet thënë LSI-së, Monës, me që është dhe nënë e tre fëmijëve. Si edhe ideuse e programit për kultivimin shafranit etj. Po edhe si ish pjesëmarrëse në qeveri. Se është pikërisht ajo që ka shancin e madh të tregojë e para, fushatën e kanabisit. Se vitet 2015, 2016-të, do mbahen mend gjatë, për djegjen e Lazaratit me metodën e çobenëve, se vënia e zjarrit u shërben përtëritjeve të kullotave. Pra, pikërisht për këtë fushatizimin e bimëve narkotike. E ka shancin se duke qënë brenda një kabineti, mund të tregojë të vërtetën e madhe të një lloj qeverisje butaforike që tashmë është bërë rutinë për shqiptarët. Madje nga këtu mund të nisi vërtet një opozitarizëm tjetër. I cili do prishi përfundimisht këtë realitet të drogës, drogemenëve dhe demagogëve. Askush tjetër se një pjestar i shtëpisë nuk i di dertet e saj. Ndaj nëse e ka seriozisht opozitarizmin i duhet ta bëj publikisht. Këto dy vite kanë plot data e fakte dhe fotot e avionët kaçatorrë janë akoma memories së internetit. Këtë mund ta bëj edhe çdo shqiptar, kushdo që mendon se nuk ka qënë pjesëmarrës në fushatën e mbjelljes, korrjes, së kanabisit. Eshtë një problem social që sapo ka filluar, lëreni entuziazmin e Edi Ramës që, thotë se e kapi drogën. Eshtë si puna atij që pasi i vuri flakën shtëpisë, doli i bërtiste fqinjëve, ejani më ndihmoni.

Ndaj një nga aludimet më naïve, është hedhur si virus në internet. Dhe pa diskutim me yshtjen e webe pro Edi Ramës. Një lloj bah-ije habie, se, në Shqipëri nuk u mboll aq shumë drogë sa thuhej nëpër lajme. Se në Shqipëri nuk kish aq shumë kanabis, sa shtypi përreth të na cilësonte si një Kolumbi e vogël e ballkanit perëndimor etj. Se ato pamjet me avionat e vegjël ngecur dherishtave e ranishtave sa në Ishëm e Divjakë. Ato haluçinacione njerëzish nga fushat e zbrazëta të Myzeqesë ku u shkonin e uleshin papritur kaçatorrët e ajrit dhe nga ana tjetër afroheshin furtunë ca fuoristrada me thasë plasmasi të zinj, etj. Kaçatorrët e ajrit që kryeministri i cilësonte si mushkonja, Të gjitha paskan qënë zhurmë. Dhe ja fakti, konkret, që policia a shteti e bllokoi menjëherë drogën. Pra shumë shpejt. Sepse pak ishte etj.

Përkundrazi tani ka filluar. Dhe ato që policia ka kapur, nuk janë gjë tjetër veç ca koka turku të sojit armiku i klasës.

Një fakt kokëfort që Shqipëria është plotësisht në kohën e drogës, drogmenëve dhe demagogëve.