NGA KUJTIM MAYELI/

Ja dhe java e fundit,/
Fill pas saj, /
Një fjongo e kaltër ditët e vitit mbështjell,/
Ditë të mbushura me shqetësime njerëzish,/
Mbushur me fruta, me shira, me diell./
Ndihet një parfum vjeshte në tavolinat tona,/
Është tretur në ajër një zënkë e pak çasteve më parë,/
Një trishtim që na vinte rrotull është tulatur diku,/
Një gëzim i porsa lindur qoshen e bisedës ka marrë./
Ndiejmë nevojën për të folur më shumë,/
Diçka e pathënë merr udhë e bëhet temë e bisedës./
Është çasti kur e duam më pranë njëri-tjetrin,/
Pyesim më shumë për njëri-tjetrin,/
Gëzohemi më shumë për njëri-tjetrin./
Ato që s`mundëm të bëjmë nuk janë pak,/
Njeriu gjithmonë është i penduar,/
Gjithmonë ka patur një shteg që s`e ka gjetur dot,/
Ka patur një ftesë që s`e ka vlerësuar,/
Në të njënjtin vend është rrotulluar kot./
Njeriu pendohet për cfarë nuk bëri mirë,/
Po Viti i Ri na jep shpresë,/ Na ndan nga e djeshmja si fëmijën nga nëna e na thotë:/
Është një yll që njeriut duhet t`i prijë. /
Gotat ngrejmë dhe vështrojmë njëri-tjetrin:/
A e ka gjetur secili yllin e tij?/