Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

SOFRA E DIELLIT-PSE KJO FTOHJE…?

by

Neki Lulaj-Gjermani/
PSE KJO FTOHJE…?

Në lulishten e parajsës kurrë s’e menduam ftohjen/
O, pse loja e dashurisë u bë gulfë burimi pas shiut rrebesh?/
U tulatëm brenda vetes, kur lulen me ferrë dikush e shartonte/
Më thuaj, o zemër e plagosur, kush e ngren mes nesh një kënetë?/

Kush po ma ngrin lotin në qepallën time të vluar në verë?
Mbi ballin tim ka rënë si çurg djersa në një shekull të egër
Cili murlan këtë kurm e këtë ndarje mbi lumë po na mbjell?
Kush e mbushi rrugën me ferra e me gurë të pagdhendur?

Dënesin në farkën e bronzit me klithmë Saliu, Luani e Agimi
E pijnë ndarjen me një gllënjkë uji në glloftën e madhe
A s’e ndieni vajin, o shurdhër hilemedhenj, mes sherrimi
Pse gurin e ogurzezës doni që ta mbillni në livadhe?

Me ngulç shpirti po ju lus, me zemrën e burrit në duar
Jeni shkrirë në panterat e rrezikshme kundër vëllazërisë
Ulni kryeneçësinë që loti të mos bëhet ortek i tërbuar?
Se vaji bëhet oqean e ju gllabëron laku i egër e lakmisë.

Po kuis si i plagosur, po qaj si bonjak i braktisur nga vetmia
Ecni në tokë e jo në qiell që të bini një ditë të vrarë!
Se janë kalbur retë nga loti im e do ju thyejë qafën lakmia
Se lesa bëhet më e madhe që na ndan me fjalën litar.

Nuk i recitoj dot zemrës së ndarë elegji fjalëdhembshura
Se helmi i motit po ma ngren në shpirt valët e nxehta.
Ore juve, mos t`ju mallkojë Skënderbeu që nga Mesjeta
Mos t`ju qortojë Ismajli, Isa, Rugova e Nënë Tereza.

Komandant Adem Jashari kurrë nuk do t’u pranojë në vizitë
Atje në kodrën e lavdishme të Jasharajve ku lulëzoi Liria
Mos pritni t’ju lavdërojnë Viçë, Tadiçë e Mlladiçë
Se do t’ju mallkojë toka ku nuk është tharë gjaku si flakërima.
Oh, eshtrat nuk janë gjetur nga genocidi i freskët
Ata nuk u ngopën duke na vrarë me dorën e tyre të egër.

Neki Lulaj- nga Gjermania në Sofrën e Diellit

by

RRUGËS SE GËZHOJAVE/
(Rugës në mes të fshatit Lybeniq)/
NGA NEKI LULAJ/

Sa herë i bie rrugës së gëzhojave me një hap të nxehtë/
Ndiej erë shkrumbi,mish e flokë të djegura, oh, ç;padrejtësi/
Qetësie mordit merr gishtërinj fëmijësh si një copë jetë/
Eshtra të nxjerër nga baroti tek shoh edhe qyrkun e zi/

Dëgjoi zëra bastardësh paramilitarë si në legjendat antike/
Britma milicësh mercenaresh qyqarë si mjegulla përhapen/
E nuk ka asnjë gardh për këtë rrugë krenare shqiptarie/
Edhe pse mua m’u këputën këmbët para kësaj hataje të madhe/

Kafka, eshtra gishtërinj fëmijësh si zile tringëllijnë në tokë
Me vijnë mbi njëqindë zëra çudije,krenarie që jehojnë në grykë
Në grykën e Lybeniqit shoh mbi njëqind bajraqe që flatrojnë
Krushqit dhe flamurtarët të lirisë sot në zemër dhembja i mund.

Ruani si testament varret se muret e territ po bëhen murranë
Mbi rrasat e gurit kurrë nuk thahet gjaku i trimave të rënë
Këmba egjakatarit kurrënë breza të mos shkelë në këto anë
E lulet të mos vyshken as në bjeshkë e as në këngë

Na lini të prehemi të qetë mbi bulëzat shenjtore të lirisë
Të na ngrohin thërrmikat e diellit në ugare e në shkollat me zile
Të zhduken hijet e viteve si mokrat e mykura të robërisë
E
E ne të flemë në gjumin e lumturisë që ecën mbi udhë sublime

E shkruar në qershor të vitit 1999

KUR DUHET NDARË

E ç’\qeenka ky qiell i mrrolur i vrejtur në këtë mbrëmje verore
Sonte shpirti i numëron orët e ngujuara pa fund në mistere
Një erë si për dreq në pritjen e ndarjes luan me kanate porte
E nata rrit shtatin mbi horizont si një nuse me pelerinë pranvere

Ne një pus të pa fund me kalarojnë si kalorës mendimet
Si një skile nate më lebetitin e më zënë shtigjet
Ky ujë lumi, o, sa shpejt hyri nën Urën e Pritjes
E nuk u çmallëm dot as me varreza se erdhi koha për ikje

Në rrebesh shiu çurrit ndarjën që më sjell kujtime të gjalla
I ngjan një drame të Kadaresë me skenar dhe aktor
Si zogjtë shtegtarë me sy të hapur ku janë të lagura e flatrat
Po kthehem këtu sërish, por jo në truallin arbëror

Shtrërngohen duar e këmbon zëri i dridhur si deti me ere
Po arratisën sërish zogjtë drejt të tjerë udhëve e qiejve
Grimcohet zemracopë-copë si të ishtëe një ngricë pranvere
Që të mos të na tradhëtojnë ndjenjat pritni deri në verën tjetër.

BRAKTISJET

Përmbrenda kapakeve të shpirtit me varen shpresat për takim
I heshtur qëndroj para pragjeve të mbyllura të shtëpive
Ndalem i përmalluar e hingëlloj si kali i lodhur në udhëtim
Dhe marr në çdo cep një shije të trishtuar vetmie

Këtu paska shtrirë krahët si zot shtëpie fryme qetësie
Kjo heshtje e harlisur më bën sot dhe nesër me trim
Do t’i var këmbanat në qafë të yjeve se erdha mes drite
E hënën me çarçafin e nusërisë ta lidh me mxitim

Sa shumë kujtime gëzime e pendime me kalërojnë
Me varen si gozhdë ne tra brenda kraharorit të lënduar
Mbi këto zgala muri fjala heshtake më mbetet si harresa e ftohtë
E në vetull të eshkës më thërret dallëndyshja e ëmbëltuar

Unë kam vegime mistike e dridhje nga një mallëngjm
Qetësinë e prishin zogjtë nga gëzimi se kam ardhë
Sytë m’i puthin pusin gurët, urë arën në ugarë me dritë
Kam ardhë unë, i juaji, se nuk jam i huaj më gjer në varr.