Poezi nga Rudina Çupi
PËRRALLAT – POLITIKË ME PELUSH
“Rritesh kur mëson se fluturat nuk hahen”. As përrallat.
Teoria përpunon në të njomë, si baltën.
Përrallat:
– të veshin me të kuqe – ngjyrën që ngreh bishat;
– të japin një shportë me bukë – mjeti që robëron;
– të nisin VETËM në pyll – në shtëpinë e ujkut dhe gënjeshtrës.
Teoria vazhdon pikë-pikë, si thërrimet për të gjetur rrugën…
Në shkollë:
Historia, kjo përrallë të rriturish, rrëfen se dhe politika është njësoj.
A nuk i vënë si Kësulëkuqes edhe
– ushtarit pushkën në dorë,
– punëtorit veglat e punës
dhe i lëshojnë në pyllin e kohës dhe errësirës?!
Historia përpiqet të na bindë
se popujt e kanë gjetur rrugën duke ndjekur yjet,
por ne e dimë se popujt kanë ndjekur thërrimet.
Përrallat – politikë e veshur me pelush.
Historia – ujk i veshur si gjyshe.
E PAKRYERA ËSHTË KOHË E POETËVE
Njerëzit janë folje:
varen më shumë nga koha sesa nga vet(j)a.
Në formë veprore a joveprore, ata lëvizin, jetojnë.
Edhe ne të dy s’jemi tjetër veç folje të parregullta,
si vij dhe erdha që nuk puqen në një rrënjë.
Ne e dimë, folja është lëvizje, tërë gjallim e jetë…
Ti e di, malli ndonjëherë është dembel…
Unë e di, e pakryera është kohë për poetë…
URI E SHUAR ME MOLLË
E shkuara, si largësia, ka ngjyrë tatuazhi
atë grinë në blu të elefantëve me hapat si vulë.
Dhe duhet të jetë e ftohtë
përderisa zogjtë shtegtarë të kujtimeve nuk kthehen më.
E zeza është ngjyrë potente, mbulon çdo ngjyrë,
…tani kuptoj pse ime ëmë dezinfektonte me gëlqere.
E ndez cigarin në flakë të qiririt
e nuk di se cili prej të dyve bën më shumë dobi,
por një zanore do ta lëshoja të gjatë, larg, gjer te një far,
si tymi i tyre lajmërues, ngjyrë kalk.
Pas të dyzetave një gruaje i vjen të rrijë mbi çati
në pritje për të kapur me sy dejtë e një vetëtime
e të hidhërohet fill më pas, qyqe aty,
kur qielli, si ëndrra, deje-deje ngrin, bëhet mermer
mbi të cilin ndizet një qiri.
Eh! Ka ca drita që nuk kanë dobi praktike,
por kanë temperaturën lokale të një dacke mbi fytyrë.
Gruaja e di se dritat e bredhit lulëzojnë pak ditë, në të ritë,
si aperitiv,
si Evë që me mollë e shuan urinë.
TI JE KRYENGRITJA MË E BUKUR QË KAM
Largësia i vesh malet me ngjyrë xhins.
Unë duhet t’i gris ca gjunjët të ngjaj e re.
Çaje lëvozhgën e shtëpisë si fara,
nise filizin e udhëtimit
e shpërngulu drejt ajrit e drejt kohës.
Mos më urre mua, pluhurin e punës
a shtresat tona të gjakut,
por ushqehu,
ji jeshilja më e bukur e peizazhit
dhe arkitektura më e gjallë në qytet.
Lëri shqisat të mësohen me lartësinë
e me largësinë e njerëzve që të duan.
Gjurma e roztë ku ti vure kryet në kraharor
më rri si medaljon.
Merr hov tani!
Ti je kryengritja më e bukur që kam.
A ËSHTË SI TURPI LIRIA?
Përshtypja e parë e të qenët e lirë
më ngatërrohej pak me turpin,
ishte si ndjesia e të rriturit që rri lakuriq
e i duket se ajri ngjit.
Ndjen çlehtësi
kur fillon të zhveshësh nga trupi
sende të rënda që të lidhin pas vendit,
për shembull, kur zhvesh atdheun,
e lë si rrobë përdhe e futesh në det…
Nëse të merr malli për të, kur të mbërrish në tjetër breg,
shih në krahun e majtë shenjën e vaksinës së lisë
dhe mendo se me vete e ke.
Kur të zhveshësh nga trupi fenë
vërej në lëkurë shenjat mavi të llastikut
që duken të gdhendura, si vidë
dhe çuditu pse shenja është nën kërthizë:
diku mes vendit ku ke qenë lidhur me nënën
dhe vendit ku lidhesh me atë që fle.
Një e dridhur do të kalojë në lëkurë
e do të ndiesh frikë
se mos mbështjella që t’i mban puthitur thelpinjtë
çahet ndonjë ditë e nga farë bëhesh bimë
me rrënjë, kryesisht.
Oh, është ushtria e qimeve moralistë!
Thjesht futi një brisk.
Friku, kur të mësosh se liria është vetmi.
KUJTIMET
Mbështillem me krahët e mi…
për të ndier me mend praninë tënde,
e shtrëngoj aq fort atë përqafje çapitëse
sa ndjenjat plasin si njolla të errëta në sy
e zbresin si vesë mbi buzë te një puthje petali;
hija e këtij vallëzimi në mur është njëjës, e hollë
si një fyt i ngushtë për të marrë frymë
kur lotët përmbytin ajrin me avull,
sytë e xhamat vishen me mjegull;
në këtë dhomë të mbyllur si gonxhe
banuar vetëm nga molat e kanateve që brejnë drurin,
në simfoni me molat e mia;
unë e shoh qartë e thellë mallin prej mëndafshi;
në këtë dhomë pa perde-petale-që-gëzohen-në-erë,
ku endem si gjysmë tape
mbetur brenda shishes përgjysmë me verë
ndiej bulëza dhe bëj rrathë të mpirë lëngjesh
që përplasen prapë tek unë si një ishull lundrues;
për t’u kalamendur në këtë vallëzim të përgjysmuar
psherëtij me rrokje – si puls – emrin tënd në vend të melodisë…
Sa lehtë do ta mbanin peshën këta gjunjë të kapitur,
kur faqet t’i puqnim pashqitshëm
si mollëza gishtash të ngjyer në mjaltë!
