Vullnet Mato/

 LAGJIA IME NGJYRË BRONZI/

 Jetoj te lagjia e “Tironës” me gjuhë lirie,/

ku jehon tallavaja me tonalitete histerike/

dhe dëgjohet shprehja:“O, me rob shpie!”/

siç bie sahati i madh te xhamia islamike./

 

Quhem “gaxhoi i mirë që shkruan llogje”./

Kur zbres nga makina bidonat me ujë Selite,/

më rreshtohet emrat e skuadrës me yje bote,/

nga lista ndërkombëtare e futbollistëve./

 

Fundjavën e kam me net pagjumësie,

nga ekstazat dasmore të miqve komshi,

që më urojnë nga larg me litërshe rakie

dhe hedhin valle nate te rrugica me shi.   

 

Djemtë e vajzat me xhinse poshtë mesit,

me kërthizat si mikrofona që thithin deri tutje,

u dridhet barku nga ritmet marroke të xhezit,

tek kërcejnë, si kukullat me fije të padukshme.

 

Zhurmëtarët e mi lindin e shuhen si meteor,

por humbjet ua plotëson karvani me kokorroçë.

Çuditen kur shkoj në zi, i ngushëlloj mbi arkivol,

ku ata zbrazin dhimbjen më të hidhur në botë…

 

Jetoj te lagjia e “Tironës” me gjuhë lirie,

ku jehon tallavaja me tonalitete histerike.

Ndryshoj nga ngjyra por në shpirt jam një prej tyre,

më gufon zemra, njësoj si rom me pasion muzike…