GRENADIRËT E NAPOLEONIT/
Heinrich Heine/
(1797-1856)/
Për Franc’ u nisnë të dy grenadirët;/
Na ishin zënë robër në Rusi,/
Dhe në kufi të Nemces kur arrinë/
Kokën e varn’ e zunë vaj e zi./

Dëgjuan lajmën q’u pikoj në xhan/
Që Franca ish e humbur plotërisht,/
Q’ asqer i Math ish mundur, mor aman,/
Dhe Mbreti or Mbreti na u-zu jesir./

Ahere qanë hidhur grenadirët/
Kur muarnë mandatën për vajtim;/
Dhe njëri tha: “Ajme, zëmra më çiret,/
Më ther një plag’ e vjetër pa shërim!”/

Dhe tjatri tha: “Havazi mori funt!
Njëlloj të vdes me ty dhe unë dua,
Po kam foshnj’ e grua në katunt
Dhe do të mbeten udhëve pa mua.”

“Or mall s’të kam për foshnj’ e grua plakë,
kam një dëshirë më të lart’, o bir;
ngordhçin të gjithë rrugës liparakë,
kur Mbreti or Mbreti na u-zu jesir.

“Këtë dëshirë m’a mbaro, or vlla,
nëqoftëse tani të le shëndet:
trupin m’a shpjerë në Francë, në vatan,
në Francë më mbulo me salltanet,

“Kryqin kordhelë-kuq, nishanin tim,
m’a var, të lutem, përmbi zëmrën time,
dhe në të djathtën nem dyfekun tim,
edhe në brezin ngjish-më shpatën time.

“Kështu pra, do të shtrihem, do të pres
në varr si në kaushin gardian
gjer ditën kur topi gjëmon, kërcet,
dhe kali hingëllin mbi çdo dushman.

“Ahere Mbreti më kalon mbi varrin,
këllçet, vetëtijn’ edhe kërcasin;
dhe unë i armatosur dal nga varri
dhe Mbretn or Mbretn’ e mpronj të mos m’a ngasin.”

(Shënim: Kur u-botua kjo vjershë për herën e parë, kundrështarët e akuzuan vjershëtorin si monarkist e tradhëtor. Akuza ish e pathemeltë. Vjershëtori e adhuronte Napoleonin si liberator ndërkombëtar, dhe kishte shoke me ato ndjenja në tërë botën Evropiane.
Këtë vjershë elegjiake të mallëngjyer e pavdekësoi si këngë me muzikë Robert Schuman-i, kompozitor Gjerman. E përktheu shqip nga gjermanishtja Namik Namazi, më 1 Qërshor 1963).
Vjersha u botua në “Dielli”, më 19 qershor 1963.