Nga Astrit LULUSHI/ Dikush krijon përshtypjen se shakaja me të vërtetë e vërtetë është një gjë e rrallë. Por sot ai që e thotë supozohet të jetë një lloj folësi në fuqi në këtë epokë të vazhdimësisë së specieve – “Alo, Edi Jam!”, është bërë një shaka, si kënga “Me gëzim po shkoj në punë” e Radio Propagandës Komuniste mëngjeseve të kohës së vet. Ai është kryeministri më i gjatë me emrin më të shkurtër në histori, që nuk kuptohet pse e shkurtoi. Por kur gjatësia nuk ndryshon, çfarë përdor njeriu që është i gjatë dhe i vështirë për t’u “balancuar”? Emrin e vet, ERTV. Në një nivel rreptësisht zyrtar kjo shaka ende pëlqehet, ndërsa shërben si shembull klasik i asaj që Kanti e quante “shndërrim i një pritjeje të tendosur në asgjë”, sepse komunizmi nuk vjen dot më, sado që t’a zgjasë afatin e vet. ERTV, megjithatë, përbën një përmbysje të drejtimit të zakonshëm me anë të batutava (kohët e fundit sikur janë rralluar në mediat që i pëlqenin ato) në takimet me popullin, në prani të policëve. Në vend që të provojë një shndërrim nga lartësia në të pahijshme, nga e errëta në (thjesht) të folur, fakti është se shakatë e tij, (groteske siç janë) nuk lëvizin nga abstrakte në qesharake, por thjesht nga lartësi në asgjë, megjithatë efekti është kryesisht i njëjtë, dhe jo me më pak pasoja sesa ndryshimet e tjera që sjellin shakatë bazuar në injorancën totale të arsyes.