Nga Ilir Levonja/Njerëz të fjalës. Ka mbi disa ditë që mbetët duke ia nxjerrë sytë shoku-shokut. Edhe pse e dini fare mirë që jeni po aq fajtorë sa shefat tuaj. Po aq bashkmëkatarë sa ata. Dhe që i meritoni edhe vetë ato për të cilat akuzoni, ish shokët tuaj, ish shefat tuaj, ish bashkluftëtarët tuaj. Dhe sot anasjelltas, jo më shok, jo më shef, jo më bashkluftëtar. E për më keq, as gazetarë.

Mendimi juaj ky, jo imi.
Eshtë për të ardhur keq që acarit politik të këtyre viteve, po i bashkangjitet edhe acari i gazetarisë. Një lloj lufte paralele, e cila pa asnjë diskutim. Po e dobëson më shumë Shqipërinë tonë.
Indinjatat e grupeve për mos rilidhje kontrantash të përfunduara. Ku pas kuintave të një shoqërie kaos. Një i liruar nga puna, i përgjigjet me foto pranë oxhakut. Duke na e treguar veten si viktima më e pafajshme e demokracisë sonë. Një lloj qaramanie që ne vdesim ta tregojmë. Na bien më qafë kot. Shih se si ma punuan. Shih sa të poshtër që janë. Deri dje ishim shokë. Sot ma futën. Pse, se ja i telefonoi ai nga sipër etj. Fushata është përpara. Duhen të tjerë njerëz etj.
Kjo është më se normale në demokracinë shqiptare. Nuk është një risi që u shpik sot. Zotat janë ata që lëvrojnë paratë. Dhe këto para të pamerituara. Në atë ekonomi 100% informale. Janë ekzistenca e çdo lloj editori, shtypshkronje. Apo të tjera ngrehina të cilët bosët tuaj. Dhe ju i konsideroni si progres shqiptar. Në të vërtetë, janë kanceri shqiptar. Vatra ku buron rroga juaj, por dhe fama juaj. Pasi për moral as që bëhet fjalë fare. Gjithçka tjetër u duket më se e drejtë, pavarsisht se tek-tuk kritikoni sistemin, mjaft që çatia juaj të mos pikojë. Por ja që sistemi kafshon, urdhëron, të zbyth, të shburrëron. Të nxjerr në anë të rrugës me koshat e plehrave.
Edhe pse një vit më përpara të dha medalje nderi.
Edhe pse një vit në përpara ti u vrave për atë.
Le të përmendim disa gropa të tjera të demokracisë sonë.
Të paktën ju kemi mundësi zgjedhje, pasi u mbaron kontrata. Kemi bërë nga një vilë. Dhe keni rezervuar nga një apartament në Golem, si shtëpi verore. Dhe e fundit fare … për hatër të asaj devotshmërie mëngjarashe. Me mangësi morale nga profesioni. I keni ca numra llogarie bankare. Ca meleona. Në mos ju drejtpërdrejtë, gratë tuaja.
Kjo falë sistemit. Lojës së shefave tuaj, me lejet e ndërtimit, me televizionet kërpudha. Me metodat e Kremlinit si aferat e kamerave të fshehta etj. Me shantazhin ballas. Mjaft që shefi tu paguaj mirë.
Ka pena shqiptare që për hatër të shefit, i kanë kujtuar kolegut edhe varrin e të birit. Kjo është makabre. Kjo nuk është shqiptare. Megjithatë ka ndodhur tek ne.
Dhe ta dini, kultura e shtypit tonë nuk është sa maja e thojit, e shtypit, e kolegëve me njëri-tjetrin si ajo e kohës së Branko Merxhanit.
Sikur edhe nesër Klani, ta pushojë nga puna Fevziun. Me aq reklamë sa i ka bërë. Me aq pompozitet librash. Sa armatave të tjera të krijuesve. U kërkohen maska kundragazi tek dera e televizioneve, gjoja si bartës të kolerës. Edhe pse janë taksa pagues. Dhe qytetarë të ligjit për shpërndarjen e taksave. Prapë nuk kanë asnjë sekondë reklamë në 5 vjetë. Jo më 5 orë reklamë javë. Pra sikur nesër ta heqi. E verteta është se e ka paguar, superpaguar. Aq sa madje pafrikë mund të jetojë në resorset e Turqisë një pensionim shekullor.
Në një rast të tillë askush nuk pyet për moralin e profesionit. Sedrën përballë parave të taksave paguesve. Mbytjen që i bëjmë hapësirës reale të fjalës. Apo kulturës tonë kombëtare në përgjithësi.
Pa zënë në gojë mendimin ndryshe.
Vetëm aty nuk duhet kund mendimi ndryshe, por vetëm ai i shefit.
Megjithatë, po e përsëris, se, sikur nesër nga puna ta pushojnë Fevziun. Njerëzit prapë Klanin do mallkojnë.
Eshtë një çudi shqiptare kjo, që merren me raportet midis njerëzve. Dhe jo me firot nga realiteti i mbrapshtë.
Vdesim për atë që po na i lëron arat. Vdesim për të qënë ithtarë për inat të mullixhiut.
Mirëpo sa gazetarë të tjerë nuk kanë asgjë. Veç barrierave të gardheve nga pushteti juaj absolut. Sa arsimtarë me lopata presin plot ankth trukun e ministrit të radhës. Për një testim, a një vend pune me ”sakrificë” partiake. Dhe aspak profesionale.
Dhe në fund të vitit. Kanë veç nga një palë brekë. Dhe u luten ëngjujve të tyre, për nga një rrogë shpërblim. Ndërkohë ata që punojnë në shkollat periferike, u duhet të depozitojnë shurrën për shkak të mungesës së banjove etj.
Ky është shteti ynë. Kjo është demokracia jonë. Ku shqiptari po e ha shqiptarin.
Shtypi jonë ka disa shoqata që herë më herë bëjnë deklarata. Dhe vetëm kaq. Por edhe në Turqinë e errët. Aty ku sot arrestohen gazetarë. Ka jo solidaritet, por pushim absolut të shtypit. Kështu edhe në Greqi. Ju nuk e bëni. U mjafton ajo keqardhje me lirizëm xhami nga dritarja e zyrës. Ndërkohë i bindeni unanimisht shefave të kapur. Dhe më e keqja akoma, zbuloni mangësitë e demokracisë sonë kur u lëndohet sedra e juaj. Në fakt jeni aty misionarë të shoqërisë. Që i falet një informaliteti me shumicë. Një varfërie të skajshme. Një shoqërie me mundësi fare të pakta për të zgjedhur.
Ku statuti i nënpunësit. I çdo të punësuari është thjesht një paçavure higjenike. Pasi kemi me shumicë, jo punëdhënës. Por bejlerë që po patën ndonjë qindshe në xhep, u japin pagë popullit. Po nuk patën, puthu me Milon.
Çfarë tjetër mund të përmend?
Eshtë kohë plot gropa.
Kohë kasetash fushatash.
Kohë e ikjeve.
E përsëris, koha kur shqiptari po e ha shqiptarin.
Dhe pasdikutim pjesë e këtij mëkati janë edhe njerëzit e fjalës.

14 janar 2017