Nga Ilir Levonja/Lamtumirë Irak, lamtumirë Irak…, këto ishin thirrjet rrugëve të Irbilit të hënën mbrëma, 25 shtator 2017-të, pas daljeve të rezultatit të referendumit të mbajtur në provincën kurde në veri të Irakut. Kurdistani është një dhimbje më vete, një komb jo i vogël, rreth tridhjetë e ca million, toka e të cilit është ndarë në katër shtete, Iran, Irak, Turqi, Siri. Territoret më të mëdha janë në Irak dhe Turqi. Pas rënies së regjimit të Sadam Hysenit, por edhe për mosfunksionimin si duhet të demokracisë, trazirat, Isisi etj., kurdët e Irakut kanë fituar më shumë të drejta. Madje e kam përmendur edhe më përpara, kanë një ekonomi më stabël se vet irakenët. Por edhe një mobilizim popullor duke mbrojtur identitetin nga mortaja e rajonit Isis. Shteti ku bënin pjesë, mezi po mbahej vet. Sikur mos të kish ndërhyrë Amerika, Isisi do e kishtë përfshirë me kohë. Por ndodh e kundërta me realitetin kurd në Turqinë e Erdoganit. Megjithatë, ato thirrjet në anglisht, bye, bye Iraq…, sigurisht nuk kishin kujt t’i digjnin tjeër kujt më shumë se pashait të Bosforit, Rexhep Taip Erdogan. Njeriun që pak ditë më pare intelektualja dhe shkrimtarja e njohur Elif Shafrak, në të përditshmet e metropoleve do ta cilësonte si shkaktarin kryesor për varrosjes e demokracisë në vendin e saj. Jo rastësisht ai do i paraqitej botës, referendumit të asaj pjesë të kombit kurd, plot ironi se një një votim popullor nuk e bën fët e fët një shtet. Kësisoj edhe kurdëve brenda Turqisë, partisë popullore të Abdullah Oçalanit të cilin e mban të izoluar në burgun e ishullit Imral që prej vitit 1999. Intervista e tij qe e gjitha një ironi. Dhe midis të tjerave përmende edhe faktin Kosovë. Shtetin e ri që e kanë njohur 114 vende e akoma nuk u bë, e nuk ka për t’u bërë.
Nga ana tjetër, shoh webeve tona, e sidomos aty në Kosovë, një lloj habie. Një lloj mbetje qejfi me baba dovletin që foli ashtu hidhnak për Kosovën kur u tregonte reporterve se e kishte në tavolinë një ushtri të tërë, gati për të shuajtuar çdo pretendim për shkëputje nga Turqia.
Ky është problemi jonë, kujtojmë se duke na dhënë ca para për një xhami Turqia apo Erdogani na do të mirën. Nisur dhe nga ato vajtje ardhjet e shpeshta, komercialiteti me Turqinë, sot shqiptarët në përgjithësi janë në një debat ku po ngatërrojnë në llogje dite, besimin fetar edhe identitetin e tyre kombëtar. Ndihen turq për shkak të fesë dhe kanë kurajon ta quajnë terrorist heroin kombëtar.
Por të gjitha këto nuk kanë ardhur rastësisht.
Madje edhe Erdogani nuk afrohet rastësisht.
E ka thënë bash në Prizëren se Kosova është Turqi dhe Turqia Kosovë. Dhe ne jemi shurruar nga histeria. Jemi ulur këmbëkryq shesheve si me vetë Allahun.
Megjithëse Erdogani ka qënë dhe është gjithmonë kundër asaj që tashmë në opinionin e lindjes, bizantit apo otomanizmit njihet si ideja e Shqipërisë së madhe. Kur…., nuk është kurrë gjë tjetër, Shqipëria normale, e gjora, në dorë të këtyre turkoshakëve që ndihen turq, arabë, isisas. Këtë ia deklaruar sysh edhe televizioneve tona. Por ne harrojmë plot gjëra për pak qyl. Madje edhe shqiptarinë.