Nga Astrit Lulushi/
Zoti shumë u dëshpërua/
Kur pa atë që kishte krijuar,/
Sipas shëmbëlltyrës së vetes,/
Të shthurur e shpërfytyruar./
Në Qiell u ul e Qau, në Oqean/
Me Ofshamë, Lotin e hodhi./

Kur sytë panë për të dëshmuar/
Rrënimin që Zoti s’donte të shihej –
Loti u tha, vetëm kripa kristal mbeti.

Ky Lot – “mburojë” në hebraisht –
Profet i Sadomës e Gamorrës,
Nip i Abrahamit ishte.

Një ditë, Zoti u ngrit
Dhe i tha – “O Lot, ik,
Para se jetën ta zhduk,
Ta varros, shfaros
Nga ky qytetërim
Asgjë nuk dua të mbes!”

Perëndia, Lotin e udhëzoi
Të merrte familje e plaçkë,
Të ikte pa kthyer as kokën
Nga qyteti që shkatërrohej.

Por gruaja e Lotit s’duroi
U tundua të shihte rrënimin,
Pamjet me gurët që binin
Donte t’i merrte me vete
Në kujtesë t’i gdhendte.

Dhe, siç kishte premtuar,
Zoti, shtyllë kripe e bëri
Që në të ardhmen,
Veç oqeanit me ofshamë
Me Lot me Kripë Kristal,
Asnjë gjë të mos mbetej
Nga korrupsioni e shthurja
Në Sadom-Gamorrë.