Mendime e vlerësime rreth librit me të njëjtin titull të Enver Memishaj – Lepenica/
Nga Petrit Derraj – Smokthina/
Në fund të vitit 2013, studjuesi i njohur tashmë në fushën e historisë Enver Memishaj – Lepenica nxorri në dritë librin e tij të trembëdhjetë “Parti komuniste apo parti terroriste”
Në këtë libri me afro 600, faqe autori ka përmbledhur dokumenta historike të Ballit Kombëtar, të nxjerra nga arkivat e Shtetit Shqiptar.
Libri hapet me gjykime dhe mendime të Prof. Dr. Beqir Metës, Prof. Dr. Muharrem Dezhgiut, dhe udhëheqësit të Ballit Kombëtar Mid`hat Frashërit.
Sapo nis e shfleton këtë libër të bije në sy fakti se autori siç thotë edhe vetë ai, ia ka hequr të drejtën vetes që të mbaj qëndrim rreth dokumentave që botohen në libër, por ua lë këtë të drejtë lexuesve që të shfaqin lirshëm përshtypjet, mbresat dhe ndiesitë e tyre ndaj dokumentave që autori boton, në këtë libër.
Libri është i ngjeshur me dokumenta interesante që pasqyrojnë ngjarje të Luftës së Dytë Botërore 1939- 1944, me përplasje idesh, me deklarata të shumëllojta, me fakte, me argumenta, me kurthe, intriga, vrasje, tmerre, krime që u vunë re kur në gjirin e popullit tonë nisi vëllavrasja, një virus hibrid ky i ardhur nga jashtë, i cili bëri hatara të papara e gjëma të padëgjuara.
* * *
Siç dihet, nevoja e luftës për çlirim nga pushtuesit, nxorri në dritë si një domosdoshmëri imperative krijimin e dy forcave kryesore politike, të cilat i vunë detyrë vetes që ta orientonin e ta udhëhiqnin popullin tonë në luftë kundër armiqëve nazifashistë: atë të Ballit Kombëtar dhe të Partisë Komuniste, më pas doli edhe Lëvizja e Legalitetit. Të dyja forcat u shprehën për mobilizimin e popullit në luftë, por bazat ideologjike dhe mënyrat e organizimit të asaj përpjekje qenë krejtësisht të ndryshme.
Balli Kombëtar qe e para forcë që reagoi kundër ekspasionit fashist, ku nëpërmjet “Dekalogut”, të hartuar prej përsonalitetit të shquar të historisë sonë, Mid`hat Frashërit lëshoi kushtrimin dhe i bëri thirrje popullit për luftë, për mobilizimin e të gjitha fuqive të gjalla të kombit kundër armiqëve për realizimin e idealit kombëtar për një Shqipëri të lirë Etnike, demokratike me baza shoqërore moderne për flamurin kuq e zi , për një Shqipëri të drejtuar nga shqiptarët të cilët nuk ishin kursyer në çdo kohë e rrethanë për të mirën e shpëtimin e këtij vendi.
Edhe komunistët kishin në programin e tyre luftën kundër pushtuesve, por lanë jashtë vëmëndjes Shqipërinë Etnike e veçanërisht Kosovën, dhe për të realizuar qëllimin e tyre patën më shumë favore të ndihmuar prej disa faktorëve të brendshëm e të jashtëm. Komunistët u favorizuan nga fakti se pjesa dërrmuese e popullit ishte e pa rasimur, të varfër dhe, si pasojë të varfërit duke mos pasur mundësi për analiza të thella u besuan premtimeve boshe dhe ëndërrave të bujshme. Komunistët propoganduan se kasta e vjetër politike ishte plakur dhe e lodhur, ishte e paaftë të përballonte lëvizjen e re demokratike.
Edhe aleatët duke parë këtë lloj gjëndje pothuajse përkrahën komunistët. Po ashtu influencoi edhe përçarja e brendshme. Balli Kombëtar ishte për republikë, Legaliteti, veriorët, nuk qenë dakort me ta sepse shumica mbështesnin mbretërinë. Kjo gjendje lehtësoi udhën e komunistëve për të dalë hapur, kundër platformës së Ballit Kombëtar dhe udhës drejt marrjes së pushtetit. Edhe pse udhëheqësit e Ballit Kombëtari ftuan komunistët ose Nacionalçlirimtaren, për bashkëpunim e bashkërendim të forcave në luftë, edhe pse u bë Marrëveshja e Mukjes, komunistët të nxitur prej jugosllavëve: Miladin Popoviçit dhe Dushan Mugoshës e tradhëtuan Mukjen, minuan linjat e mirëkuptimit, mobilizuan çetat partizane dhe i shpallën luftë të hapur Ballit Kombëtar, u nxit vëllavrasja, e cila solli dëme të papara e pasoja fatale për vendin. Edhe pse udhëheqësit e Ballit Kombëtar u tradhëtuan pabesisht prej komunistëve, Nacionalçlirimtares, ata nuk bënë krime në popull, por vazhdimisht e ftuan popullin që të bashkohej pa dallim krahine për luftë për çlirimin e vendit. Ata kundërshtuan propogandën demagogjike të Nacionalçlirimtares se gjoja Balli Kombëtar lindi si reaksion i Frontit Nacionalçlirimtar, apo si një krijesë e pushtuesit dhe provuan se ata ishin një alternativë me një program për bashkimin e popullit në luftë kundër pushtuesit.
* * *
Këtë pamje të Luftë së Dytë Botërore 1939 – 1944, ka marrë përsipër ta tregojë Enver Lepenica në librin që analizojmë “Parti Komuniste apo parti terroriste”, në një formë të re: pa foluar ai vetë, por nëpërmjet dokumentave të Ballit Kombëtar, të nxjerra me mundim nga arkivat e Shtetit shqiptar.
Në këtë pikpamje libri paraqet interes për lexuesin dhe studjuesin e historisë, pasi kemi një vështrim të ri të historisë, e pa njohur për masën e gjerë të popullit shqiptar.
Autori librit vë të gjith potencialin mendor dhe i server lexuesit një libër me vlera, me fakte tronditëse, krime të papara çnjerzore, plane djallëzore, prapaskena të rrafinuara, kurthe të mirëkurdisura të udhëheqies komuniste kundër Ballit Kombëtar, duke vrarë e prerë këdo që nuk mendonte si ata.
Dokumente të shumta, që autori ka sjellë në këtë libër, pasqyrojnë skenën tragjike të Lëvizjes Antifashiste: vëllavrasjen e inicuar prej Jugosllavëve dhe e zbatuar në praktikë nga Nacionalçlirimtarja, shkakëtoi gjakderdhje në gjirin e popullit shqiptar, skenarë serial tragjik me vrasje primitive ta luftëtarëve të Ballit Kombëtar, vrasje që nuk ishin parë as në mugëtirat e shekujve të kaluar.
Dokumentat provojnë se ishin vënë në shënjestër intelektualë përparimtarë që e donin vendin e tyre dhe lirinë, por ishin kundër ideologjisë komuniste, për këtë “faj”, komunistët e Enver Hoxhës, të Hysni Kapos e Mehmet Shehut realizuan eleminimin fizik të tyre nëpërmjet atentateve të njëpasnjëshme. Kjo tragjedi e popullit tonë u pasqyruar edhe në vajet dhe këngët e popullit. Një nënë dukatase lëshon klithmën:
Vendin e mbuloi zija,
Se na u vra djalëria,
I vrau dhelpër Partia!
Dokumentat që ka publikuar në këtë libër Enver Lepenica, flasin me emra konkret dhe për krime konkrete: Më 29 janar 1944, Shefqet Peçi, një kriminel legjendar me urdhërtë Enver Hoxhës pasi kapi dhe vrau filozofin, që ishte shkëputur nga ideologjia komuniste, Zai Fundon, e lidhi pas kalit dhe e tërhoqi zvarrë, për të ngjallur frikë, tmerr, terror e panik në popull. As në zakonin e hershëm të gjakmarrjes nuk keqpërdorej viktima, përkundrazi para se të qëlloheshin u bëhej thirrje që të mos vriteshin në pabesi, pastaj kufomën e kthenin mbarë e i vihej diçka e but nën kokë. Këto ishin zakonet e popullit tonë, ndërsa terroristët komunistë me zakone dhe urdhëra të marra nga serbët u tregun të pa shpirt dhe shpërfillës të çdo lloj zakoni e traditë të mirë të popullit tonë.
Dokumentat që siell Enver Lepenica, autori librit, provojnë se politikanët e shquar të Ballit Kombëtar u përpoqën vazhdimisht që të mos prisheshin marrëdhëniet me komunistët, Nacionalçlirimtaren, dhe gjithmonë tentuan të shmangin konfrontimet, të ndalin gjakderdhjen, kështu kur kapeshin robër nga ana e Ballit Kombëtar, respektoheshin dhe liheshin të lirë, e kundërta ndodhte me komunistët ata i torturonin dhe i vrisnin ballistët.
Në këtë libër autori ka botuar dokumenta me fakte tronditëse kriminale, dëshmi të llahtarshme krimesh, krime të pa imagjinueshme kundër popullit të pafajshëm sipas urdhërave që komunistët merrnin nga padronët e tyre jugosllav.
Në dokumenta del qartësisht përçarja që me aq kujdes kanë mbjellë në tokën shqiptare Miladin Popoviçi dhe Dushan Mugosha, të sjelljeve të ulta çnjerzore që mbollën vazhdimisht urrejtje ndaj kundërshtarëve të tyre politik ballistëve dhe zogistëve, duke krijuar disa ndiesi çnjerzore dhe larg traditës sonë: djali partizan kërkonte të gjente baban t`i jepte një kokërr plumbi, sepse nuk qe partizan si ai!, vëllai partizan mohon vëllan sepse ishte luftëtar i Ballit Kombëtar!, motra partizane nuk qan për vëllan sepse ishte ballist!, Halim Xhelo, Dukati, mohon babanë dhe veten e quan Halim Stalini!, etj., etj.
Dokumentat e botuara, në këtë libër, flasin për emra dhe mbiemra konkret të vrarë pabesisht, në prita, si kundërshtar të komunistëve, apo pse ishin dëshmitar të veseve çnjerzore të Enver Hoxhës si: Skënder Çami, Veli Vasiari, Tasim Bishqemi, Daut Çarçani, Shyqyri Borshi, Gjysh Deda, Zefa Kadare, Javer Hrushiti, Kol Tromara etj., etj.
Në dokumentat e shumta del i qartë dhe pohohet nga vetë komunistët se qëllimi final i tyre ishte marrja e pushtetit me grykën e pushkës, nëpërmjet vrasjeve të kundërshtarëve të tyre, propogandës demagogjike se nën udhëheqien e tyre populli do të jetonte i lumtur dhe do të hanin me lugë floriri!. Për këtë qëllim komunistët luftuan më shumë për eleminonin pa gjyq të kundërshtarët e tyre politik, sesa luftën kundër pushtuesit.
* * *
Libri “Parti komuniste apo parti terroriste”, të shtyn në mendime të thella, leximi tij, e detyron lexuesin të kthejë kokën prapa dhe të shoh se ç`ka ngjarë të tokën e tij, në fshatin e tij, në fisin e tij, pra të reflektojë për atë që ka ndodhur, kështu më ngjau edhe mua: libri më futi në mendime të thella për vendlindjen time, Smokthinën, ku kuçedra komuniste hodhi kthetrat makabre dhe e përgjaku rëndë atë me gjak vëllai. Krahina jonë Smokthina, nëpërmjet këngëve, që për atë kohë ishin edhe shtyp, edhe kronikë, edhe arkiv, demaskoi e denoncoi pa mëshirë këtë gjakderdhje që erdhi si mallkim, si pasojë e vëllavrasjes. Tragjikisht shembujt janë të shumtë:
Djalin 20 vjeçar të Isak Metes, në pragmartese, e rrëmbejnë nga fshati, Ramica, dhe e torturojënë aq barbarisht sa ai dha shpirt në duar të komunistëve vlonjatë. Populli e përjetësoi në këngë:
Një kuje te xha Isaku,
Rëndë u godit oxhaku,
Si krua derdh lotët plaku,
Se nxinte brenda konaku…
Helmi për humbjen e jetës së këtij djaloshi, qe aq i madh sa nuk e nxinte brenda konaku, dhe shumë preks është amaneti që djaloshi 20 vjeçar u lë të afërmve të tij para se të largohet nga kjo botë:
Vëllezër, prindër mos qani,
Me gazep po më del xhani,
Dhe ti nënë mos u sëmur,
Se vuaj e heq torturë,
Jam kurban për diktaturë…
Po ashtu nëpërmjet këngës, populli ka gdhendur në kujtesë Fejzo Rukën, kundër të cilit komunistët derdhën plumba pabesije në një pritë, për të vetmin faj se ai ishte simpatizant i Ballit Kombëtar:
Mbi Ramicë të zunë pusinë,
Ktheu Fejzo me partinë,
Hiq shkabën dhe vur yll,
Ja lëshuan breshërinë,
Të dy çapokët ia grinë…
Një bir i denj i Smokthinës Edison Musaraj, në librin e tij “Smokthina dhe smokthinjotët”, akuzon rëndë komunistin e kësaj krahine Mevlan Dervishin me njësitin e tij gueril:
Se mohuan nënë e babë.
Dhe për prind njohën Dushanë,
Dhe për nënë partinë putanë…
Në dokumentat e librit të Enver Lepenicës, që analizojmë, janë evidentuar krimet e Njësitit gueril terrorist komunist të Smokthinës nën udhëheqien e Mevlan Dervishit dhe Bako Dervishit, që kanë vrarë pabesisht në prita, pa asnjë faj, mbi 25 fshtarë të tyre, vëllezër të tyre, sepse ata nuk u pajtuan me Partinë Komunistë që urdhërohej nga Dushan Mugosha, si: Halim Derraj, Hasan Osmën Deliaj, Muharrem Derraj, Mahil Shaban Leskaj, Qani Liçaj, Malo Zigur Lelaj, Hysni Jaupaj, Murat Sullaj, Hasan Muçohasani, etj.
Populli gjith zgjuarsi në krijimtarinë e vet lavdëron ata që nuk bënë krimë dhe derdh urrejtje ndaj atyre që bënë vëllavrasjen:
Smokthinë të treti meraku
Mxorre një celulë nga barku,
Të mbyti kërma e gjaku,
T`u nxi porta e oxhaku,
Dëgjuat ca popoviçër,
Ca rrufianë ca dobiçër
Në Tërbaç s`u vranë as qentë,
Ju smokthinjotë pse u çmëndët?!…
* * *
Libri i Enver Lepenicës “Parti komuniste apo parti terroriste”, Dokumenta të Ballit Kombëtar, është shumëvlerësh. Ky libër të tërheq për vërtetësinë e ngjarjeve, të provuara me dokumenta, ku ne disa raste trishtohe e ligështohe kur njihesh me krimet makabre të vëllavrasjes dhe pasi e mbaron së lexuari këtë libër me dokumenta bindesh plotësisht se Balli Kombëtar nuk u mund me argumenta e drejtësi, por me intriga, prapaskena, pabesi, hipokrizi e kurthe karakteristike për komunistët shqiptarë.
Nuk është hera e parë, që Enver Lepenica, të dallohet për studime të thelluara, të vlerësuara edhe nga personalitete të shquara të historisë.
Ai i ka vënë vetes si detyrë të çmontojë e të çvidhos mekanizmin e egër të diktaturës komuniste dhe të denoncojë krimet që ata ushtruan për afro 50 vjet ndaj popullit shqiptar.
Kur njihesh, nëpërmjet dokumentave të këtij libri, me krimet komuniste, del e qartë se Partia Komuniste e udhëhequr nga Enver Hoxha e Mehmet Shehu, nga Hysni Kapo e Manush Myftiu, e kupton se ata veç krimeve në luftë, ushtruan dhunë dhe terror edhe në kohë paqie. U pushkatuan dhe u shfarosën pothuajse të gjith komandantët e komisarët që udhëhoqën njësitet e armatosura gjatë luftës, eleminuan dhe mënjanuan gjith personalitetet e luftës, vranë aspirantët e vërtetë të demokracisë.
Në krye të kësaj bande për afro 50 vjet qëndroi Enver Hoxha, kriminel shumëplanësh, paranojak, diktator specifik, kësaj mostre i duhen faturuar edhe mëkatet që u bënë pas vitit 1990, sepse shumë elementë të atij sistemi “të kalitur në kudhrën e Partisë së Punës”, infiltruan në partitë e pas 90-tës duke i sjellë dëme të mëdha demokracisë së brishtë shqiptare.
Lexuesi shqiptar duke lexuar librin që analizojmë do të njohë nëpërmjet të dokumentave të vërtetat historike të asaj kohe, dhe kështu do të ndihmohet për të mësuar historinë e vendit të tij, sepse vetëm e vërteta i bën njerzit më të lirë fizikisht dhe moralisht dhe për këtë ka dhënë ndihmesën e tij edhe Enver Lepenica me veprën e tij.
TERRORIZMI I PARTISË KOMUNISTE MBI POPULLIN SHQIPTAR
Rreth librit të Enver Lepenicës “Parti Komuniste apo Parti terroriste”, Tiranë 2013/
Me konsulencë të Prof. Sherif Delvinës dhe Dr. Kastriot Dervishit, Recenca Dr. Bujar Leskaj/
Kudo që ta gjeni komunizmin, shtypeni-Mustafa Qemal ATATURKU/
Shkruan: Kastriot DERVISHI/
Në këtë libër janë përmbledhur, trakte, komunikata, buletine, thirrje, analiza, dokumenta të nxjera nga Balli Kombëtar, ose që kanë si objekt Ballin Kombëtar gjatë kohës së Luftës së Dytë/
Botërore 1939 – 1944, kundër pushtuesve italianë dhe gjerman./
Libri hapet me tre punime të autoriteteve të shquara të historisë sonë, që përbëjnë edhe idenë kryesore të tij:
Prof. Dr. Muharrem Dezhgiu “Forcat politike shqiptare gjatë Luftës së Dytë Botërore”
Prof. Dr. Beqir Meta, Akademist, Prof. Dr. Muharrem Dezhgiu “Marrëveshja e Mukjes, shkaqet e prishjes së sajë dhe pasojat historike”
Mid`hat Frashëri “Qëllimi kryesor i Ballit Kombëtar ka qenë lufta kundër italianëve dhe gjermanëve”.
Kjo paraqitje është bërë me qëllim që lexuesi, aq më shumë ai që vjen pas nesh të njoh historinë e Organizatës politike të Ballit Kombëtar, si pjesë e historisë sonë.
Libri ndahet në tre pjesë:
Në pjesën e parë është ribotuar libri “Parti Komuniste apo Parti Terroriste”, botim i Ballit Kombëtar, por që nuk shënohet vendi dhe viti i botimit. Mendojmë se libri është botur nga mesi i vitit 1944 në Tiranë.
Në pjesën e dytë janë botuar trakte, thirrje, komunikata, buletine, analiza, e të tjera, të viteve 1943 – 1944, që nuk janë përfshirë në librin e cituar.
Në pjesën e tretë janë botuar dokumenta për historinë e Ballit Kombëtar, dhe në fund fotokopjo të disa dokumentave.
Traktet, komunikatat dhe thirrjet zakonisht një fletëshe të shaptilografuara, të daktilografuara, apo të shtypura në tipografi, janë llojet më masivë të kohës së luftës.
Në fillim shtypi i Ballit Kombëtar ka përdorur devizën: “Ja vdekje, ja liri” dhe më pas “Shqipëria e shqiptarëve. Vdekje tradhëtarëve”
Në Arkivin Qëndror të Shtetit, në arkivin Qëndror të Ushtrisë dhe në Bibliotekën Kombëtare, ruhen shumë nga këto dokumenta nga i kemi nxjerre dhe botuar në këtë libër.
Ideja kryesore që i përshkon traktet, komunikatat dhe buletinet është thirrja e ndërgjegjes së popullit për t`u bashkuar në luftë kundër pushtuesit nazi-fashist dhe denoncimi i krimit dhe politikës anti-kombëtare të Partisë Komuniste.
Mbi bazën e këtyre dokumentave lexuesi do ta ketë të lehtë të gjykojë për aktivitetin politik dhe ushtarak të Organizatës politike, pluraliste të Ballit Kombëtar të fallsifikuar prej komunistëve.
* * *
Autori i librit na bën të njohur se në vitin 1962, Instituti i Historisë së Partisë, pranë Komitetit Qëndror të Partisë së Punës së Shqipërisë botoi një libër voluminoz prej 628 faqe, me lidhje speciale, në të cilin ka përmbledhur thirrje dhe trakte të Partisë Komuniste të Shqipërisë për periudhën 1941 – 1944.
Autori thotë se në këtë libër, mungojnë faktet dhe provat, por sipas zakonit të komunistëve libri është mbushur me fjalë pa fund, me sharje, ofendime e mashtrime për Ballin Kombëtar dhe himne për Bashkimin Sovjetik dhe Stalinin e Madh! 1)
Ndryshe nga libri i komunistëve, libri i Enver Lepenicës ka emëra vendesh, data, emra njerzish, pra dokumenta të mirëfillta historike, që përbën edhe vlerën e vërtetë të këtij libri.
* * *
Autori duke folur me anë të dokumentave për historinë e Ballit Kombëtar i terheq vëmëndjen lexuesit për sa vijon: Debati mbi historinë e Ballit Kombëtar, zë një hapsirë shumë të madhe në jetën tonë të përditshme. Natyrisht problemi u bë i mundur të shtrohej për diskutim vetëm pas vitit 1990. Para këtij viti komunistët nuk kishin nevojë të diskutonin dhe të kërkonin të vërtetën historike për Ballin Kombëtar, për ata të vërtetën historike e kishte thënë dhe vulosur Partia Komuniste dhe Enver Hoxha.
Ata si fitimtar të luftës e shkruan historinë sipas oreksit të tyre stalinist, por në lëmin e historisë nuk ka fitues dhe të mundur por ka vetëm të vërteta historike dhe falsifikime.
Komunistët veshën veladonin e gjykatësit dhe u bënë gjykatës për historinë e Ballit Kombëtar, por gjykatës i vërtetë është dhe mbetet historia.
Edhe sot, tek shumë autorë vihet re lehtësia e habitshme me të cilën gjykojnë për një organizatë politike shqiptare dhe luftarake.
Kështu pas vitit 1990, historia u gjend menjëherë përpara detyrës së shpegimit shkakësor të historisë së Ballit Kombëtar.
Ende sot nuk kemi një histori të pranuar të kësaj organizate, megjithëse janë shkruar e botuar shumë artikuj e polemika. Edhe katër librat e botuar nga Faik Lama, Aleko Gjergo, Kristo Frashëri dhe Uran Butka nuk mundën të plotësojnë këtë boshllëk, veç ndriçimit të disa momenteve të historisë së kësaj Organizate. 2)
Po ashtu është arritur të bëhet e njohur jeta dhe vepra e disa personaliteteve të shquara të Ballit Kombëtar si Mid`hat Frashëri, Hysni Lepenica, Safet Butka, Ali Këlcyra, Hasan Dosti, Tefik Sfiri, Ismail Golemit, etj., edhe në Fjalorin Enciklopedik të vitit 2007 janë ndriçuar shumë figura nacionalistësh, të njohur.
Citojmë nga parathënia e autot: “Historia e Ballit Kombëtar, është historia e personazheve real, dramash a më saktë tragjedish të luajtura në teatrin dramatik shqiptar. Në vend të komenteve dhe arsyetimeve për Ballin Kombëtar, unë kam zgjedhur të publikoj trakte dhe dokumente, që pasqyrojnë veprën e tyre, në këtë mënyrë shqiptarët do të mundin të rindërtojnë mendimin dhe gjykimin e tyre për këtë pjesë të historisë sonë. Me anën e këtyre dokumentave të botuara unë synoj të hedh dritë mbi të vërtetën historike të Ballit Kombëtar dhe të personazheve që e përbënin këtë organizatë atdhetare, dhe nëpërmjet tyre pabesinë, krimet, dhunën dhe terrorin që ushtroi Partia Komuniste mbi këtë organizatë dhe mbi këta njerës, në kohë lufte 1943-1944 dhe aq më keq, në kohë paqie 1945 – 1990”.
* * *
Në parathënin e këtij libri autori Enver Lepenica i tërheq vëmëndjen lexuesit dhe i kujton historinë e kësaj Organizate. Balli Kombëtar, që nga viti 1939 që u krijua, ka pas gjallëri dhe jetë të gjatë, pra ka qëndruar me aktivitet, me luftë, pse udhëhiqesh nga ideali lartë kombëtar.
I lindur në luftë, i rritur në luftë, i brumosur me djersën dhe gjakun e dëshmorëve në kohën e robëris fashiste e naziste, që në fillim Balli Kombëtar, si lëvizje shoqërore ka pas përcaktuar një
objektiv të qartë: përmirësimin e jetës së shqiptarëve.
Deri në ditët e sotme Balli Kombëtar brenda dhe jashtë Shqipërisë ka qënë prezent në zhvillimet e vendit. Asnjëherë Balli Kombëtar nuk vuri në kandarin e interesave të tij fuqinë e armikut apo të kundështarit, por qëndroi deri në fund me armët e trashëguara nga të parët tanë: dashurinë për këtë tokë.
Balli Kombëtar ka ecur gjithnjë drejt dhe koha i ka dhënë të drejtë, pa marrë parasysh pengimet e armiqëve si dhe të kundërshtarëve, pa u emocionuar nga keqkuptimet e miqëve, dhe pa u dobësuar nga anëtar që largohen e bëhen kundërshtarë, nga dallgët e jetës.
Për këto arsye Balli Kombëtar, pa marrë parasysh fuqinë e armikut, luftoi në Gjorm, në Reç, në Berat, në Ruzhdie, në Korçë, etj.
Balli Kombëtar sipas pohimeve të udhëheqësve të tij arriti të formojë një ushtri prej 15.000 vullnetarësh.
Edhe kur në fund të vitit 1941, u shfaq zyrtarisht në ilegalitet Partia Komuniste Shqiptare, ishte Balli Kombëtar që e kuptoi rrezikun që i vinte Shqipërisë nga komunizmi dhe e luftoi atë.
Edhe agjentëve të sebëve në Shqipëri, mësuesve të komunistëve shqiptar, ishte Balli Kombëtar që u bëri qëndresë.
Gjatë viteve 1942 – 1943, Balli Kombëtar u shtri në të gjith Shqipërinë. Partia Komuniste Shqiptare pati aq frikë nga pushkët e Ballit, sa patën frikë idetë e tij.
Kështu Balli Kombëtar, mbeti ushtria në luftë, dhe idetë në kohë paqe, që mbi çdo gjë vunë interesin e atdheut.
Për këto arsye shtypi i Ballit Kombëtar ka lulëzuar dhe është shpërndarë në ilegalitet gjatë kohës së pushtimit dhe pas vitit 1944, në Europë dhe në Amerikë.
Rruga e Ballit Kombëtar që nga viti 1939, ka qënë rruga më e vështirë e kombit, këtë rrugë e ndjekin vetëm ata që e duan Shqipërinë dhe që besojnë se Shqipëria do të bëhet.
* * *
Ballistët që u arratisën dhe vdiqën në dhe të huaj, patën një varr, ndërsa ata që u pushkatuan, apo vdiqën burgjeve dhe internimeve këtu në Shqipëri u humbën varret përgjithmonë, një fenomen i pa parë dhe i pa dëgjuar më parë në Shqipëri dhe në botë.
Kjo dhunë ky terror çnjerzor, ra edhe mbi familjet, fëmijët dhe gratë e tyre, si dhe të afërmëve të tyre, në kohë paqie, për një kohë të gjatë 1945 – 1990.
Ndriçimi i historisë sot pothuaj se ka mbetur në dorë dhe gjykim të individëve, por një detyrë e vështirë kërkon aktivizimin e institucioneve shtetërore. Patër Gjon Shllaku na ka lënë një thënie
profetike: “Në shtete të tjera njerëzit e idealit edhe në u mbytshin për së gjalli nderohen për së dekuni; ndërsa te ne mbyten dy herë e harrohen”. 3)
Heronjtë e Ballit Kombëtar, ranë në luftë me nazifashistët, u vranë me atentat gjatë luftës, u pushkatuan apo vdiqën burgjeve të zeza komuniste jo se qenë bashkëpuntorë të fashizmit, gjë që nuk u provua asnjëherë me dokumente, por sepse ata qenë kundër politikës së Partisë Komunistë sikundër është shprehur Hysni Lepenica në Jug të Shqipërisë:
“Zoti Dushan Mugosha!… Po ta lëmë ne, me anën e një dokumenti Kosovën në duar të Nacionalçlirimtares Jugosllave, zotria jote mund ta përdori fare mirë nesër atë dokument në parlamentin jugosllav dhe ngjetkë. Ne për marrëveshje iu drejtohemi komunistëve shqiptar, e
jo të huajve të pa dëshëruar dhe të dyshimtë”. 4)
Dhe në Veri, Llesh Marashi, kur i bënë ftesë për t`u bashkuar me krahun komunist të Lëvizjes deklaronte: “ Nuk e shifni ju se komunistat udhëhiqen prej serbëve? Mblidheni mëndjen e kthejuni në rrugë të kombtarisë se internacionalistat juve kanë me ua pre krenat”. 5)
Dy njerëz, një në Jug dhe një në Veri, pavarësisht nga njeri tjetri shprehin të njëjtin mendim, sipas traditës historike e kombi tonë, është thjesht filozofia e popullit tonë.
Shumë personalitete të tjerë me mënçuri dhe atdhetarizëm e parapanë udhën në të cilën po e shpinte Partia Komuniste Shëipërinë dhe kundërshtuan:
Kur e pyetën mësuesin Tahir Hoxha, udhëheqës i Ballit Kombëtar të Vlorës, se përse nuk ndoqi shembullin e bijëve dhe të nipave partizanë? Ai u përgjegj: “Sepse, nuk kam besuar kurrë se ajo varkë, juaja, do të na nxirrte në limanin e shpëtimit”. 6) E dënuan 30 vjet burg.
Kur i thanë mësuesit Bego Gjonzeneli, udhëheqës i Ballit Kombëtar në Vlorë, që t`i kërkonte mëshirë popullit. Ai u përgjegj: “Popullit s`kam ç`farë mëshire t`i kërkoj, veç të mirës s`i kam
bërë ndonjë të keqe. Mëshirën tuaj as e kërkoj as e dua”. 7) E pushkatuan.
Përgjigja aq e thjeshtë sa dhe e bukur që Hysni Lepenica u dha disa komunistëve, kur thoshin se të kërkosh Kosovën është tradhëti, pasi atë e kërkojnë fashistët.
“Po mirë, tha Hysniu, fashistët hanë bukë, pinë dhe ujë, atëhere të mos hamë bukë e të mos pimë ujë edhe ne, pse hanë dhe pinë ata?” 8) Ra heroikisht në luftë kundër fashistëve italianë.
Kolë Tromara, pyetjes së kriminelit komunist Koçi Xoxe: Si të duket vendi ku je ulur ?”, iu përgjegj:
– Shikojeni mirë se edhe ju shumë shpejt do të uleni këtu!
– Tromara kërko mëshirë!
– Kurrë! Mua nuk më duhet Shqipëria atje ku do ta çoni ju. Më mirë të vdes pa e parë, se si do të vdesë atdheu im”. 9) E pushkatuan.
* * *
Autori e përfundon me këto fjalë parathënin e librit: “Në varrezat e dëshmorëve janë vetën ata që u vranë si partizanë apo komunistë me yllin e kuq mbi varr, ndërsa ata nacionalistët, demokratët, antifashistët e antikomunistët që vështronin nga
perëndimi u kanë humbur edhe varret. Për ta ende nuk ka vend aty, u përjashtuan për së gjalli, përjashtohen edhe për së vdekuri.
Shihni Spanjën, në një kodër janë të gjithë, ata kundështarë dhe luftëtarë ndaj njeri tjetrit, dëshmorë të të dy krahëve, republikanë dhe mbretërore, që u vranë me njeri tjetrin, gjatë luftës së gjatë civile 1936-1939.
Tek ne ende s`ka pajtim!
Prandaj ky libër është i vlefshëm dhe gjykimin mbi të, ja lë brezit të ri dhe sidomos intelektualëve të rinj.
Lexuesit i mbetet të gjykojë çka i ofron ky libër”.
RËNDËSIA E LIBRIT
Për herë të parë na është paraqitur një libër me dokumenta të Ballit Kombëtar.
Pas botimit të komunistëve “Thirrje dhe trakte të PKSH”, në vitin 1962, libri “Parti Komuniste apo Parti Terroriste”, vjen si një libër i munguar për të plotësuar boshllëkun dhe falsifikimet që kishin bërë historianët komunistë.
Libëri do të iu vi në ndihmë, studiusve, por edhe lexuesve për historinë e Luftës së Dytë Botërore 1939 – 1944.
Vlera dhe veçoria e këtij libri është se autori nuk jep mendime dhe gjykime por i bindur në aktivitetin e atdhetar të Ballit Kombëtar ai, siç shprehet në parathënie ia le gjykimin brezit të ri e sidomos intelektualeve të rinj.
Autori nuk ka marrë përsipër të bëjë apologjinë e Ballit Kombëtar, por të publikojë dokumenta për këtë organizatë deri tani të pa njohura, apo të falsifikuara nga historianët komunistë.
Dokumentat janë renditur sipas radhë kronologjike, duke shtuar edhe dokumenta të Partisë Komuniste që i drejtohen Ballit Kombëtar, në këtë mënyrë lexuesi por edhe studiuesi serioz mëson historinë e Ballit Kombëtar, si pjesë e pa shmangshme e historisë së shqiptarëve.
Historinë me dokumenta autori e ka plotësuar duke mos lënë jasht vëmëndjes së lexuesit dhunën, terrorin, burgun, plumbin dhe litarin që ushtruan komunistët ndaj organizatës së Ballit Kombëtar, fëmijëve të tyre, familjeve dhe fisit të tyre, në kohë lufte dhe veçanërisht në kohë paqie. Veçanërisht të tërheq vëmëndjen sekuestrimi i pasurisë së ballistëve.
Botimi i gati 600 faqe me dokumenta historike të nxjerra nga arkivat e Shtetit Shqiptar, flet fare qartë për punën e madhe, plot pasion dhe dashuri për vendin e tij të autorit z. Enver Lepenica.
Si pjesë e historisë së pa njohur apo të falsifikuar të Organizatës Nacionaliste e Pluraliste të Ballit Kombëtar, ky libër do të jetë i vlefshëm për të gjithë shqiptarët, brenda dhe jasht kufijëve.
———————— 0 O 0 ———————-
Artikull, shoqëruar me dokumenta nga libri, është botuar në gazetën “ 55 “, Tiranë,
dt. 18, 19, 20, 21 dhjetor 2013, f. 16 – 17. Me njoftim e publikim që në faqen e parë të gazetës.
1) Shih: Instituti i histoisë së Partisë, pranë K.Q. të P.P.Sh. “Thirrje dhe trakte të Partisë Komuniste të Shqipërisë 1941 – 1944” Tiranë 1962
2) Shih: Faik Lama “Demaskimi dhe shpartallimi i organizatave tradhëtare gjatë Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare”, Tiranë 1985, f. 276;
Aleko Gjergo “Historia e Ballit Kombëtar … “, “Lumo Skëndo”, Tiranë 2011, f. 142;
Kristo Frashëri “Mbi historinë e Ballit Kombëtar”, Vështrim kritik, Dudaj, Tiranë, 2012, f. 155;
Uran Butka “ Drithije të historisë”, Polemikë me Kristo Frashërin, Maluka, Tiranë 2012, f. 119
3) Mërgim Korça “Histori të pa shkruara”, Tiranë 2005, f. 174
4) Gazeta “Flamuri”, Tiranë, nr. 2, dt. 21. 5. 1944, f. 2
Enver Memishaj – Lepenica “ Hysni Lepenica … “, “Lumo Skëndo”, Tiranë, 2000, f. 294
5) Mërgim Korça “Histori të pashkruara”, Tiranë 2005, f. 121
6) Arkivi M. P. Brendshme, Dosja nr. 2454
7) Arkivi M.P.Brendshme, Dosja nr. 2014
8) Gazeta “Flamuri”, Romë, janar 1950, f. 3
Enver Memishaj – Lepenica “ Hysni Lepenica …”, “Lumo Skëndo”, Tiranë, 2000, f. 294
9) Gazeta “Balli i Kombit”, Tiranë dt. 16.10.1999