per ndarjen e Kosoves – Dielli

Nga Enver Bytyçi /

Në shkurt – mars të vitit 2014 Ukraina u përfshi në trazira të mëdha, të cilat përfunduan me aneksimin nga ana e Rusisë të Krimesë dhe krijimin e tensioneve që ende vazhdojnë në Ukrainën Lindore të banuar nga rusët. Aso kohe, pra katër vjet më parë, në Ukrainë u përsërit skenari gjeorgjian, kur Rusia aneksoi territoret e Abkazisë dhe Osetisë së Jugut. Informacionet që mbërritën këto dy ditë për ngjarjet e pardjeshme në Mitrovicën e Veriut më çojnë në përfundimin se u luajt i njëjti skenar si në Ukrainë, kur trupat speciale të Kosovës arrestuan Marco Gjuriç. Loja e së hënës në Mitrovicë ishte e përgatitur me të njëjtin skenar si dhe zhvillimi i ngjarjeve në Gjoergji 2008) dhe në Ukrainë (2014). Ndryshimi qëndron vetëm në faktin se Kosova nuk është Ukrainë dhe Serbia nuk është Rusi. Të dyja këto shtete, Kosova dhe Serbia, janë vende të rrethuara nga vende anëtare të NATO-s dhe BE-së, ndërkohë që Ukraina dhe Gjeorgjia janë të zbuluara në këtë pikëpamje. Por dhe potencialet e Kosovës dhe Serbisë janë minimale në krahasim me ato të Rusisë e madje të Ukrainës. Ndërkaq janë të ndryshëm dhe emrat e skenaristëve dhe aktorëve të këtyre ngjarjeve. Megjithatë metafora e krahasueshmërisë është thuajse identike. Le t’i analizojmë në krahasueshmëri këto ngjarje:

1. Skenaristët dhe aktorët kryesorë të ngjarjeve në Ukrainë ishin Presidenti rus, Vladimir Putin dhe presidenti ukrainas, Viktor Janukoviç. Të tillët në ngjarjen e së hënës në veri të Mitrovicës ishin presidenti serb, Aleksandër Vuçiç dhe presidenti i Kosovës, Hashim Thaçi. Në prapaskenë me rol të spikatur qëndron dhe kryeministri i Shqipërisë, Edi Rama.

2. Qëllimi është gjithashtu i njëjtë: Në Ukrainë për të krijuar rrethanat e volitshme për aneksimin e Krimesë, në Kosovë krijimi i të tilla rrethanave për të ndarë veriun nga Kosova dhe për ta shty atë nën sovranitetin serb. Në Ukrainë procesi u realizua me një ndërhyrje rrufe, në veriun e Kosovës synohet që ky synim të realizohet si proces.

3. Krimeja në kushtet e krizës zhvilloi një referendum të njëanshëm dhe shprehu vullnetin e saj për t’iu bashkuar Rusisë. Përfaqësuesit e komunave serbe u mblodhën sot në Mitrovicën e Veriut dhe shpallën krijimin e Asosacionit të këtyre komunave, po në mënyrë të njëanshme.

4. Në Krime referendumi u realizua në kundërshtim me kushtetutën ukrainase dhe marrëveshjen e nënshkruar në Minsk të Bjellorusisë më 1996 midis krerëve të shteteve SHBA-Britani e Madhe-Rusi-Ukrainë. Në Veri të Mitrovicës u shpall krijimi i Asosacionit në kundërshtim me kushtetutën e Kosovës dhe me projektin ndërkombëtar Ahtisaari, mbi bazën e të cilit është formësuar pavarësia dhe kushtetutshmëria e vendit.

5. Janukoviç në Ukrainë në kulmin e krizës fliste në telefon me Vladimir Putin, Hashim Thaçi në Prishtinë po në kulmin e krizës flet në telefon me Aleksandër Vuçiç. Nuk dihet nëse në përfundim Thaçi do të arratiset për në Serbi, si Janukoviç në Rusi, apo jo!

6. Aso kohe baronesha Eshton fluturoi menjëherë në Kiev dhe në Moskë, njëjtë po nga Brukseli komsomolsja Mogherini fluturoi me shpejtësi në Beograd. Mund të sjellim dhjetra ngjashmëri, të cilat nuk besoj se ia vlen për lexuesin. Prandaj dua që më poshtë të rendis disa përfundime në formën e një skeme logjike, e cila druaj se funksionon në marrëdhëniet tripalëshe midis presidentit serb, kryeministrit shqiptar dhe presidentit kosovar.

Cilat janë këto?

1. Projekti është ndarja e Kosovës. Ky projekt është hartuar në Beograd dhe miratuar nga Edi Rama dhe Hashim Thaçi.

2. Këta të tre, dy presidentët dhe kryeministri i Shqipërisë janë vetëngarkuar për ta realizuar këtë projekt. Kanë vënë në lëvizje gjithashtu aktorë të tjerë, ndër të cilët Ivica Daçiç, akademikët Qosiç dhe Qosja, poltikanët ekstremistë si Albin Kurti, këshilltarë si Baton Haxhiu e të tjerë.

3. Qëllimi i projektit i shpallur publikisht është: “Jo njëra palë t’i fitojë të gjitha dhe tjetra t’i humbasë të gjitha”. Kjo përkthehet në një “kompromis” për ndarjen e territorit të Kosovës. Dhe ky është qëllimi i thënë e stërthënë si nëpër dhëmbë! 4. Metoda: Në rastin e Mitrovicës do të përdoren mjete të buta shoqëruar me provokime të natyrës së pardjeshme.

Pardje u arrestua Gjuriç, por jo dhe shoqëruesi i tij e këshilltar i Vuçiç , Nikolla Selakoviç. Ky i fundit u la i lirë, edhe pse njësoj si Gjuriç hyri ilegalisht në Kosovë. Mjafton ky fakt për të provuar logjikën e skenarizimit të ngjarjeve të së hënës nga dy presidentët, Vuçiç dhe Thaçi. Por ka dhe një të dhënë tjetër: Thaçi udhëhoqi “operacionin”, duke mënjanuar plotësisht Haradinajn, edhe pse ky i fundit është përgjegjësi kryesor për sigurinë në Kosovë. Që do të thotë, seleksionimi i goditjes është urdhëruar nga presidenti i Kosovës në ujdi me presidentin e Serbisë!

5. Taktikisht provokimet janë planifikuar të jenë verbale. Njëri nisë trenin nga Beogradi e tjetri çon forcat special për të mos “lejuar” trenin të futet në Kosovë. Në rastin e fundit Vuçiç kërcënoi që të premten e kaluar se Gjuriç do të hynte me forcë në Kosovë, ndërsa Thaçi dërgoi përsëri forcat e ndërhyrjes së shpejtë ROSU për të arrestuar viktimën e dy presidentëve me emrin Gjuriç. Madje veprimet u bënë me një shou mediatik, sipas një skenari të përgatitur nga Edi Ramma, ose këshilltari i tij, Baton Haxhiu. Thaçi vështirë se merr vesh nga skenarë të tillë.

6. Impakti: Forcohen pozitat në publik të të dy presidentëve. Përulen kryeneqët, përfshirë dhe Ramush Haradinajn dhe kërcënohen ata me largime nga posti që kanë. Ndërkohë i hapet rrugë veprimeve të njëanshme për krijimin e asosacionit të komunave serbe.

Kur të bëhet kjo fakt i kryer shoqëria kosovare do të militantizohet sipas kampeve politike dhe diskutimi, si në rastin e Demarkacionit, nuk do të jetë qytetar e civil, pra logjik dhe i argumentuar, por thjesht militantesk dhe politik. Në këtë rast pala më e fuqishme merr vendimin për ratifikimin e Asosacionit. Nëse Asosacioni ngec, atëherë krijohen kushte që Beogradi ta bindë koumnitetin ndërkombëtar që të lejojë diskutimin mes palëve për ndarjen e Kosovës. Thaçi si kryenegociator do ta pranojë dhe në kushtet e politizimit të shoqërisë do të manipulojë për ratifikimin e marrëveshjes në Kuvendin e Kosovës. Impakt tjetër do të jetë krijimi i kushteve që Rusia të bëhet pjesë e bisedimeve për “normalizimin” e marrëdhënieve midis Beogradit dhe Prishtinës. I përmenda të gjitha këto thjesht për të paralajmëruar politikën dhe opinionin publik në Shqipëri, në Kosovë e kudo ku jetojnë shqiptarët: – Vetëm bashkimi i të gjitha forcave politike dhe krijimi i një konsensusi në vendimmarrje, mund ta ndalojë projektin e ndarjes ose bosnjëzimit të Kosovës, mund ta ndalojë njëkohësisht aventurën e Hashim Thaçit, Edi Ramës dhe Aleksandër Vuçiç për tjetërsimin e integritetit territorial të Kosovës dhe ruajtjen e shtetit qytetar e unitar të saj. Nëse logoja me kater C e Asosacionit të komunave serbe shpallë slloganin “Vetëm Uniteti Shpëton Serbët”, duhet ditur se e njëjta vlen edhe për shqiptarët!

Kryeministri i Kosovës Hashim Thaçi, u tha diplomatëve në Prishtinë se, veprimet serbe në Preshevë synonin nxitje reaksionesh në Kosovë./

Nga Xhelal Zejneli/

Ideja e ndarjes së Kosovës ka qenë e ngulitur në mendjet e nacionalistëve serbë, në të gjitha konferencat dhe takimet për Kosovën, që nga Rambujea e deri në ditët tona.

Mirëpo serbët, kurrë nuk kanë dashur ta bëjnë publike një ide të tillë. Përse? Për arsye se pala që del me idenë e ndarjes së Kosovës, vetvetiu dëshmon se ajo (Kosova) nuk është e saj.

Pas largimit të forcave kolonialiste serbe nga Kosova më 1999 dhe pas shpalljes së pavarësisë së saj, Beogradi e kuptoi përfundimisht se Kosovën e ka humbur përgjithmonë. Rrjedhimisht, idetë për ndarjen e saj nisën t’i afirmojnë gjithnjë më shpesh dhe gjithnjë më hapur.

Ish-kryetari i Serbisë Boris Tadiqi shpesh e përsëriste refrenin e vet:

“S’është mirë që njëra palë t’i realizojë të gjitha kërkesat, e tjetra asgjë. Nuk është mirë që njëra palë t’i marrë të gjitha, e tjetra të mbetet me duar zbrazët”.

Kjo fjali e B. Tadiqit ishte propozim i drejtpërdrejtë për ndarjen e Kosovës. Më në fund, njëri prej ministrave të qeverisë serbe – Ivica Daçiqi (tani kryeministër), disa herë e shtroi publikisht kërkesën e Beogradit për ndarjen e Kosovës. Fjalia:

Edhe ne serbët duhet të nxjerrim diçka nga Kosova

është bërë refren i T. Nikoliqit dhe i I. Daçiqit. Këta pandehin se territoret historike, të banuara nga popuj etnikë dhe rrënjës, janë mall që nxirren në treg.

Duhet shtuar se serbët shfaqën edhe një ide tjetër:

Bisedimet për ndarjen e Kosovës, të zhvillohen ndërmjet Shqipërisë dhe Serbisë.

Duke qenë se serbët kërkojnë ndarjen e Kosovës, vetvetiu kjo dëshmon se Kosova s’është e tyre. Mund ta nxjerrësh në ankand vetëm një mall që s’është i yti.

Deri më sot, kur bëhej fjalë për Kosovën, autoritetet serbe i referoheshinKushtetutës së Serbisë, sipas së cilës Kosova na qenkësh pjesë e saj.

Meqë sot, edhe ministrat serbë, përfshi dhe kryetarin e qeverisë, dalin botërisht me idenë e ndarjes së Kosovës, shtrohet pyetja:

Ç’u bë vallë me kushtetutën serbe, sipas së cilës Kosova është pjesë e Serbisë?!

Me fjalë të tjera, serbët, kur duhet t’i mbajnë nën sundim territoret joserbe, i referohen kushtetutës së tyre, dhe vice versa: Kur u shkon në favor diç tjetër, atëherë aspak nuk ngurojnë ta shkelin kushtetutën e vet.

* * *

BE-ja duhet të ketë parasysh faktin se Kosova, si çdo shtet tjetër i kontinentit, përpos popullit shumicë shtetformues, ka edhe disa pakica etnike. Nga kjo del se, trajtimi i veçantë i minoritetit serb në Kosovë, do të ishte në kundërshti me parimet perëndimore mbi minoritetet. Shkëputja e një pjese të Kosovës, do të krijonte një Kosovë pothuajse etnikisht të pastër, gjë që do të ishte në kundërshti me standardet evropiane mbi pakicat.

BE-ja duhet të ketë parasysh faktin se minoritetet serbe në disa nga ish-republikat e Jugosllavisë, s’janë të vetmit që jetojnë jashtë vendit amë – Serbisë.

Shqiptarët jetojnë në gjashtë shtete të rajonit: në Shqipëri, në Kosovë, në Kosovën lindore (Preshevë, Bujanovc, Medvegjë), në Maqedoni, në Mal të Zi dhe në Greqi.

Po qe se serbët e veriut të Kosovës kërkojnë të shkëputen nga Kosova për t’iu bashkëngjitur Serbisë, atëherë të njëjtën do ta kërkonin:

– shqiptarët e Kosovës lindore;

– shqiptarët në Maqedoni;

– shqiptarët në Mal të Zi;

– shqiptarët në Greqi.

Ndarja e Kosovës do të determinonte edhe ndarjen e Maqedonisë midis Shqipërisë dhe Bullgarisë. Me fjalë të tjera, ajo do të tretej si flluskë sapuni dhe do të zhdukej nga harta gjeografike dhe politike e Ballkanit.

Mirëpo, Serbia nuk çan fort kokën për pasojat e mundshme të amputimit të një pjese të Kosovës. Beogradi dëshiron trazira dhe rrëmujë. Ideologjitë johistorike ushqehen me të keqen.

Sikundër shihet, me ndarjen e Kosovës do të çelej Kutia e Pandorës dhe do të shkaktohej edhe efekti i dominos. Efekti i dominos do t’i përfshinte të gjitha shtetet e rajonit, ngase kudo ka minoritete, grupe etnike dhe pakica.

Pakica kombëtare ka në çdo shtet të gadishullit: turq – në Bullgari;hungarezë – në Rumani, në Vojvodinë (Serbi), në Sllovaki, në Kroaci; myslimanëboshnjakë – në Sanxhak të Serbisë dhe të Malit të Zi; grupi etnik sllavofon – në Greqi; kroatë – në Bosnjë dhe Hercegovinë dhe në Vojvodinë; serbë – në Kroaci dhe në Republikën Serbe të Bosnjë dhe Hercegovinës.

Në vitin 1920, Hungaria i humbi dy të tretat e territorit të vet, ndërsa sot, një e treta e kombit hungarez jeton jashtë vendit amë – Hungarisë.

Në çdo vend të rajonit ka edhe: romë, vllehë (aromunë, cincarë), hebrenj,egjiptas, grupi etnik me fe islame, e që flet në gjuhët sllave (në vende të ndryshme figurojnë me emra të ndryshëm).

Sipas të dhënave britanike, në Turqi ka mbi katërmbëdhjetë milionë kurdë.

Serbët duan që privilegji i bashkëngjitjes vendit amë t’u takojë vetëm atyre dhe askujt tjetër në rajon. Në këtë pikëpamje, BE-ja nuk duhet ta ledhatojë Serbinë.

Atë që e kërkon për vete, Serbia ua ndalon bashkësive etnike që jetojnë nën sundimin e saj. Për shembull, ua ndalon shkëputjen:

– shqiptarëve të Kosovës lindore (Preshevë, Bujanovc, Medvegjë);

– myslimanëve të Sanxhakut;

– hungarezëve të Vojvodinës;

– bullgarëve, në juglindje të Serbisë.

Sanxhaku është një rajon i administruar nga Serbia. Sipas regjistrimit të vitit 2003, të zbatuar nga Beogradi, aty banojnë rreth 235.000 banorë. Prej tyre, 134.000boshnjakë (myslimanë), të cilët përbëjnë 56% të popullsisë së përgjithshme; 8000myslimanë, të cilët përbëjnë 4% të popullsisë dhe 89.000 serbë, të cilët përbëjnë 37% të popullsisë. Numri i përgjithshëm i boshnjakëve (myslimanë) dhe i atyre që janë deklaruar myslimanë (si kombësi) është 142.000, që përbën 60% të rajonit të Sanxhakut.

Këto të dhëna serbe mbi strukturën e popullsisë së Sanxhakut nuk përputhen me realitetin. Me fjalë të tjera, përqindja e popullsisë joserbe në këtë rajon, është më e madhe.

Vojvodina është një rajon nën dominimin e Serbisë. Në të jetojnë 26 minoritete, duke përfshirë edhe hungarezët. Sipas regjistrimit të popullsisë të kryer nga Beogradi në vitin 2011, në Vojvodinë jetojnë mbi 251 mijë hungarezë, që përbëjnë 13% të popullsisë së përgjithshme të kësaj krahine.

Që nga viti 1945 e deri më sot, Serbia ndaj hungarezëve të Vojvodinës ka ndjekur politikën e shkombëtarizimit. Ka tentuar që nëpërmjet kolonëve serbë dhe malazezë, ta ndryshojë strukturën etnike të popullsisë së krahinës. Rrjedhimisht, numri i hungarezëve në Vojvodinë është shumë më i madh se ajo që rezulton nga regjistrimi zyrtar i Beogradit.

Në fund të vitit 1944 dhe në fillim të vitit 1945, shumë hungarezë të Vojvodinës, nën trysninë serbe, u detyruan të largohen nga vatrat e tyre, ndërsa shumë të tjerë, nën akuzën se kanë qenë kolaboracionistë të ushtrisë gjermane – u ekzekutuan.

Dëbimi i gjermanëve të Danubit nga Vojvodina –

Para Luftës së Dytë Botërore në Vojvodinë ka pasur 350.000 gjermanë, të quajtur gjermanë të Danubit. Numri real i tyre ka qenë shumë më i madh. Në periudhën tetor 1944 – maj 1945, që njihet sivjeshta e përgjakshme, nën akuzën se kanë qenë kolaboracionistë të ushtrisë gjermane, Serbia zbatoi spastrimin etnik të Vojvodinës, duke dëbuar nga kjo krahinë mbi 250 mijë gjermanë civilë. Këta u detyruan të largohen bashkë me tërheqejn e ushtrisë gjermane.

Ndaj gjermanëve etnikë të Vojvodinës, serbët ushtruan reprezalje, ua morën shtetësinë, ua konfiskuan pronat. Në shtëpitë e tyre vendosën kolonë serbë, malazezë dhe maqedonas. Të dhënat tregojnë se në vitet 1944-1945, në Jugodllavi, kryesisht në Vojvodinë, serbët kanë vrarë 56.000 gjermanë civilë. Nëpër burgjet serbe, në periudhën e sipërthënë kanë vdekur nga uria, nga sëmundjet edhe nga të ftohtit 48.447 gjermanë civilë.

Shumë gjermanë të Vojvodinës, serbët ia kanë dorëzuar Armatës së Kuqe sovjetike, të cilët menjëherë janë deportuar në Siberi, ku sirobër lufte kanë punuar në fushat e minuara. Asnjë prej tyre nuk është kthyer i gjallë.

Të njëjtën dramë e kanë përjetuar edhe mijëra hungarezë të Vojvodinës.

Duke i dëbuar gjermanët e Danubit, duke i ekzekutuar, duke ua shkaktuar vdekjen nëpër burgjet famëkeqe dhe duke ua dorëzuar sovjetikëve (rusëve) për t’i deportuar në Siberi, serbët arritën ta ndryshojnë përbërjen etnike të Vojvodinës.

Asnjëra nga bashkësitë etnike joserbe që jetojnë nën pushtetin serb, sishqiptarët e Kosovës lindore, myslimanët e Sanxhakut dhe hungarezët e Vojvodinës, nuk e ndjejnë Serbinë si shtet të vetin. Përkundrazi, e ndjejnë veten nën pushtim.

Kosova lindore (tri komunat shqiptare) si dhe rajoni i Sanxhakut, që qeverisen nga Beogradi, janë rajonet më të pazhvilluara dhe më të prapambetura të Serbisë. Serbia, në këto dy rajone, kurrë s’ka investuar gjë. Si pasojë, në këto dy rajone mbizotëron një shkallë e lartë e papunësisë. Ndaj tyre, Beogradi zbaton një politikë të heshtur të spastrimit etnik dhe ushtron gjenocid.

Si rrjedhojë e prapambeturisë ekonomike të skajshme, banorët e këtyre dy rajoneve fare nuk janë të integruar në proceset ekonomike, shoqërore dhe kulturore të Serbisë. Këto dy rajone, Serbia i ka shndërruar në geto. Banorët e këtyre dy rajoneve, perspektivën e tyre e shohin në shpërngulje: shqiptarët – drejt Perëndimit, ndërsa myslimanët e Sanxhakut – për në Turqi.

Getoizimi i Kosovës lindore dhe i Sanxhakut është pasqyrë e qartë e politikës serbe mbi barazinë kombëtare.

Kur thotë BE-ja se azilkërkuesit vijnë nga Serbia dhe nga Maqedonia, me këtë nënkuptohet se ata vijnë, jo nga Serbia dhe Maqedonia, por nga Presheva, Bujanovci dhe Medvegja si dhe nga viset shqiptare në Maqedoni. Nëpërmjet papunësisë së skajshme, Beogradi dhe Shkupi e bëjnë pastrimin etnik të Luginës së Preshevës si dhe të pjesëve veriperëndimore të Maqedonisë.

Përveç kësaj, për të ngulfatur çfarëdo kërkese të shqiptarëve të Kosovës lindore, Serbia në atë rajon ka përqendruar forca ushtarake të mëdha.

BE-ja duhet t’i imponojë Serbisë një Plan të Ahtisarit, që do t’u garantonte të drejta ekskluzive shqiptarëve në Kosovën lindore (tri komunat shqiptare), si dhemyslimanëve të Sanxhakut.

Mbi çfarë baze Serbia e kërkon për vete atë që s’ua njeh të tjerëve?! Në bazë të politikës së forcës?! Dhe shih hipokrizinë, dhelpërinë dhe dredhinë! Në një anë Beogradi, pa reshtur deklaron se “çështjes” së veriut të Kosovës do t’i qaset në rrugën paqësore, e në anën tjetër, qasjen paqësore e mbështet kryekëput në forcë. Çfarë paradoksi! A duhet ta lejojë vallë BE-ja një kundërthënie dredharake të këtillë?

Beogradi synon t’ia shkëpusë Kosovës pjesët e banuara me 5% serbë. Atëherë shtrohet pyetja: Si do ta kompensojë dhe në ç‘mënyrë do ta arsyetojë shfrytëzimin serb të Kosovës – të viseve të banuara me shqiptarë – që nga pushtimi më 1912 e deri më 1999?

Qendrat politike ndërkombëtare të vendosjes – Uashingtoni dhe Brukseli, duhet t’ia bëjnë me dije Beogradit se, më parë se ndarja e Kosovës, duhet të bëhet ndarja, dekompozimi dhe fragmentarizimi i Serbisë. BE-ja pra, nuk duhet ta mbajë gjallëSerbinë e Madhe, por duhet t’ia bëjë me dije Beogradit se procesi i dekompozimitdhe i fragmentarizmit të Serbisë garashaniniste, mund të fillojë në çdo çast.

Prej Serbisë duhet të ndahen: Kosova lindore (tri komunat shqiptare),Vojvodina dhe Sanxhaku (i banuar me myslimanë).

Politika serbe e dy kritereve – Serbia është ndër shtetet e rralla në botë, në mos i vetmi, që për vete e kërkon atë që nuk ua njeh të tjerëve. Serbia është i vetmi shtet i rruzullit, i cili për minoritetin e vet jashtë Serbisë e kërkon atë që nuk ua njeh shqiptarëve të Kosovës lindore, myslimanëve të Sanxhakut dhe hungarezëve të Vojvodinës. Beogradi, për një grusht serbësh të Kosovës, kërkon autonomi, d.m.th.shtet brenda shtetit, ndërkaq ndaj shqiptarëve të Kosovës lindore, ndaj myslimanëve të Sanxhakut dhe ndaj hungarezëve të Vojvodinës, ndjek politikë të shkombëtarizimit, të margjinalizimit dhe të getoizimit, duke nxitur edhe shpërnguljen e tyre nga trojet e veta historike.

Serbia e Madhe e radikalëve dhe e socialistëve serbomëdhenj synon të instalojë më Kosovë një Serbi të vogël. Beogradi kërkon autonomi për serbët e Kosovës, si fazë kalimtare që një ditë, pjesët autonome t’i shkëpusë dhe t’ia bashkëngjitë Serbisë. Në thelb, me këtë nënkuptohet ndarja e Kosovës, e kryer në mënyrë të tërthortë.

Kosova lindore (tri komunat shqiptare) është zonë strategjike, për arsye se nëpër të kalon korridori 10, që e lidh Serbinë me Greqinë, me Egjeun dhe me Mesdheun.

Lidhur me tërësinë e tokave të Kosovës, për dallim nga vende të caktuara të Evropës që janë të pavendosur, SHBA–ja dhe Gjermania kanë qëndrim të prerë:Tërësia tokësore e Kosovës është e pacenueshme.

Skenari ukrainas për ndarjen e Kosovës!

SERBIA DHE “LOJA”PER NDARJEN E KOSOVES