POEMTH PËR LYPSARIN/
Atje…/

Anës lulishtes dhe rrugës së madhe/

Gjendet një stol i thjeshtë dërrase,/

Atje…/

I tund era dhe varen degët e shelgjeve lotuese./

Atje…/

Jetonte një njeri./
Çdo mëngjes lahej duke psherëtirë me një bulës vese,/

Që lëvizte në kah drite./

Kravatën e me ngjyra shkundte,

nyje e lidhte,

Pastaj ngadalë, me ceremoni krihej,

me krehrin delikat të rezeve mëngjesore.

 

Nuk kish emër, e thërrisnin lypsari.

Stinët për atë njeri

ishin mure,

ndërsa qielli ish çati.
Dimri gjëmonte, s’kish kohë të mendonte,

Se në një cep rruge, ish një njeri që flinte

E shkundte dhe i dërgonte dëborë, erë dhe shi.
Me hipokrizi kartolina Vit të Ri i jepte.

Me tallje prapë ia merrte.

Fshinte paçavuret e ditëve.

E vështronte me kokëfortësi,

Si të thoshte: Prapë këtu je ti!

Në këtë stol të thjeshtë dërrase?!

Emrin nuk ka nevojë ta di; Je ai Lypsari.

Të cilit mbi qerpikë i qëndronte loti.

I ngrirë.

Por përsëri në agun e mëngjesit ngrihej nga supet dëborën shkundte

dhe lidhte kravatën me  ngjyra, si ëndrra që kishte.

E natë e ditë pëshpëriste,

duke u dredhur, një këngë për lypësit, por se linin ta thoshte.

‘Jepuni të tjerëve që lypin dritë dhe jetë.

Sikur mua më keni dhenë…’

 

Pranvera naive nuk e dëgjonte, ish marrosur me vete,

Por nuk harronte të hidhte në atë stol, ku ish një njeri,

Një pëllëmbë fllad dhe një grusht petale,

Që ta dehte.

Lozonjarja kish shumë dashnorë hamshorë,

prandaj s’mund të ngrohte…

Një njeri me kravatë të kaltër që lypte.

Dhe me naivitet thoshte:

‘Jepuni të tjerëve që lypin dritë dhe jetë.

Sikur mua më keni dhenë…’

 

Vera gjoksmadhe, faqekuqe, bukuroshe

në netët shkëlqimtare

Nuk çante kryet për hollësira.

Me zemërgjerësi e mbështillte,

e çlodhte.
Nën kuvertën e yjeve,

i këndonte rrëzë veshit këngën e prostitutave.

I varte në gjoks si medaljon një hënë të zbehtë

dhe me paturpësi

kur se kish mendjen, ia ngjishte buzët, me epsh e puthte.
Vjeshta finoke, e ngopur me vajtje ardhje,

dhe dashuri të konsumuara,

femër e vjetër, e pjellë, vithedalë
E mashtronte me fjalë boshe,

pastaj e mbulonte me fletë të arta,
Së bashku pëshpëritnin plot gjera të harruara,
Të braktisura, të lëna diku, ku nuk hyn as drita.

Në atë stol të thjeshte dërrase.

Ndërsa hëna qe mbështjellë me pece të vjetra.
Në atë stol,
Anës lulishtes dhe rrugës së madhe.
Njeriu i pastrehë,

Përsëri lahej dhe krihej në vesën mëngjesore,

Me ceremoni lidhte kravatën me ngjyrat e ylberit,

I buzëqeshte rrezes së dritës
dhe ngrohej tek rrekëza e shpresës.

‘Jepuni të tjerëve që lypin dritë dhe jetë.

Sikur mua më keni dhenë…’

 

Por stinët e braktisën një natë,

U lodhën me të.

Nuk kishin kohë.

Lypsar je dhe u qan hallin të tjerëve!

Dhe qielli ish mbushur me re.

Nuk kish yje dhe hënë.

Të gjithë ishin të preokupuar me ballon e madhe.

E lanë pa kthim, vetëm.

Njeriu pa shtëpi,

Pa fjalë, pa mërzi.

Me kujdes palosi

Kravatën me ngjyra të ylberit,

Nuk e lidhi nyje,

Nuk kish kush ta zgjidhte.

Si jastëk e vuri

nën kokë,

Dhe iku në heshtje, si të tjerët me erën.

Përsëri tha:‘Jepuni të tjerëve që lypin dritë dhe jetë.

Sikur mua më keni dhenë…’

Dërrasat e lagështa u drodhën, mërdhinë

Atje. Në atë stol të thjeshtë.

Anës lulishtes dhe rrugës së madhe…
Atje, në atë stol jetonte një njeri.
Dikush me pendesë një trëndafil vendosi
A ndoshta e flaku rastësisht aty.
Eh, aty,
Në atë stol të thjeshtë prej dërrase,

Midis lulishtes dhe rrugës së madhe….