Përktheu nga Anglishtja dhe i dergoi per DIELLIN-Jeton Kelmendi/
Mark Angeles ishte shkrimtar rezident i Programit Ndërkombëtar të Shkrimi me 2013 në Universitetin e Iowa, SHBA. Gjithashtu, në të njëjtin vit, ai ka marrë njohje nga Komisyon sa Wikang Filipine (Komisioni mbi Gjuhën Tagalogisht) si Kënga Taon Mananaysay (eseist i Vitit), Carlos Palanca, çmimin memorial për letërsi për koleksionin e tij dhe përmbledhjen e tij të poezisë, dhe PBBY- Çmimnt e nderit Salanga për përrallat e tij për fëmijë. Në 2014, ai ndoqi Universitetin e dytë 53-të të Filipineve “Punëtorinë e Shkrimtarëve Kombëtare Filipinas dhe Kritikën: Punëtorisë Kombëtare të Artit dhe Kritikës Kulturore. Gjatë të njëjtit vit, libërin e tij tjetër për fëmijë Si Znork, Ang Kabayong Mahilig Matulog (“Znork, kali që donte gjumin “) e pa shtypur. Autori i katër librave indie, ai gjithashtu ka botuar në anthologji edhe shkrimtarë progresive në zines përfshirë Ka MAO (grushti i shokut Mao /), përkthimet e poezive nga ana e Mao Ce Dunit. Aktualisht shkruan zgjedhje letrare për K-12 e teksteve, ai gjithashtu shkruan një kolonë dymujor për Pinoy Weekly dhe kontribuon me reportazhe për GMA News Online. Ai është anëtar i Kataga Manila-s dhe PEN-it Filipinian.

Botës tretë
E dua agimin tuaj pas lindjes së Diellit
dhe vajin që shënon verën tënde.
E dua lëkurën-tënde ngjyrë kafe të errët
poroz si një enë prej argjile
dhe nganjëherë fosforik si bronzi.
E dua aromën e shëllirë në djersët tua
dhe bukën që ngrihet mbi drurin e zjarrit tënd.
E dua harlisjen e frutave tuaja dhe mineraleve
e peshqit që ia plasin me radhë nga detet tuaja.
Ta dua gjuhën harkore të lumenjve tu,
luginat e kujdesshme si zogjtë e trembur,
dhe pyjet që shtrihen në gjumin e tyre.
Dua baladat tua dhe meloset,
lutjet sekrete që ti pëshpërisje,
dhe këngë tua të luftës shumë-rrfeshme
që tmerron armiqtë në gjunjë e tyre.
Dua që duhma e kanalizimeve tua,
brigada këmbëngulëse e punëtorëve
të karburantit, tregjet tuaja dhe fabrika,
dhe fëlliqësirat që mbarsojnë arat tuaja.
I dua rrënjët e lotëve tu
shtypur kundër urisë dhe helmit.
Ta dua diamantin e historisë sate
falsifikuar në thelbin
i kulturës vendasit tu ‘.
Dhe mbi të gjitha, unë dua skllevërit e juaj
që ngrenë plumba në oborrin e tyre
dhe ngarkesën armët të tyre
me programet e rezistencës.

Koncertina

Nëse folur, ajo merr frymë
në gjuhën tënde (nxjerrje-
frymëmarrjeje e keqe)

sikur një grua
me gatishmëri të pretendojë nusja-e tij të jetë;
solfeggio
unica Hija master.

Jo hexagons,
por mbështjellje e ferrave;
dhe hums një muzikë

jo vetvetiu, por erës
si ajo pengohet
në çdo brisk,

por nuk butësohet

dhe pa paralajmërim përfundimtar.
Marshuesit e dëgjueshëm atë këndojnë.

Pakë dritë nxjerrur jasht

“Kokak!” tha bretkoca
kur ajo nga lartë kërceu mirë.

“Kokak!” tha bretkoca
kur një dorë pandershëm e kapi atë
prej qafe.

“Kokak!” tha bretkoca
kur ajo ishte vënë në tavolinë.

“Kokak!” tha bretkoca
kur i është bërë një prerje laterale
nga veshi i saj në vesh.

“Kokak!” tha bretkoca
kur i është bërë një prerje vertikale
nga fyti i saj të këmbët e prapme.

“Kokak!” tha bretkoca
kur kafazi i kraharorit saj është i shkëputur.

“Gaddamit!” I mallkuar e kapës,
përqeshte. Dhe tha:
“Kjo është ende duke kuak-ur!”

Ai njollosi emrin e zemrës tij;
Duke grabitur perikardin e saj.

Por bretkocë tha,
“Kokak! Kokak! Kokak! ”

(Më 2 tetor 2010, u ftova nga grupi Artiststi i arratisur për të dhënë një bisedë të vogël në poezinë e 43-t të shëndetit të punëtorëve të njohur si Mëngjesi i 43-të burgosurve në kampin e kërkim të ri Diwa. Oficeri përgjegjës në qelinë e paraburgimit të grave nuk e lejojë një faqe të prospect të një poezie time mostër e titulluar “Kokak” nga Gelacio Guillermo. Oficeri i ngarkuar në qelinë e paraburgimit për meshkuj, megjithatë, konfiskoi të gjithë materialet përfshirë faqet që diskutojnë përkufizimin e teksteve shkollore dhe elementet e poezisë. 0ficeri tha se ata nuk lejojnë “lloj tillë” e materialeve brenda në burg. Ata morën fotografitë dhe filluan të na pyesnin për sfondin tonë. Oficer tha se ata do të kenë nevoja materiale për hetim të mëtejshëm sikur ne të ishim të tillë që mbanim dokumente të paligjshme. Kjo poemë u botua një të diel në revistën Inquirer dhe bulatlat.com)

Një lis para pasqyre

Pemë në rrugë
Të papjekura degët e tij

Si një ombrellë e madhe e gjelbër.
Mbështjellur me gjethe

Se si shkëlqen, uji i detit
krenaria e tij, qëndron gjatë

Shndritshëm kalohet spektakli
I të gjithëve. kuptoje

Neveria e saj kur një degëz,
ndjenjash si një kryengritës,

Qëlloi një fletë të kuqe si flaka
të shtënat nga një shpërthim dore.

Sa mizor! Një zog
do të ndjehet i njëjti fluturues

kur ai e gjen një pendë
që nuk i përket.

Paramendoni se si ai duroi
turpin e vet, kapitulimin

në fletë të tij si një sëmundje
që kurrë nuk do të largohet,

duke thënë për të, “Më fal
tani për këtë dyshim”.

Kjo verë

Dielli qendron në qiell.
Mjaftueshëm për të shkëlqyer në fushën e barit
reflekton në drejtim të çarë të horizontit.
Në zemër të saj, ju dhe unë
qëndrojmë të qetë. Nën një hem
i shkon lavanderi: pothuajse i thatë,
pothuajse trishtueshëm si miell-misri.
Sytë tu mbyllur të ngjajnë
figurave binjake depbutuese.
I dhuron një puthje druajtur në harqet
e qerpikëve tuaj të hollë.
Ti thua nënës tënde
I’u shkurtuan ato fillesa
kur keni qenë një muaj i vjetër.
Unë mendoj për burrin se e doni
në Manila ku ju punoni.
I ndihmoni dhe e leni një pikë pështyje
në teh shpatulle të këmishës.
Unë përgjigjem përsëri me duar lidhura përreth
por mendoj se për vezë pulë deti,
Nuk ishte në gjendje të shiste këtë muaj.
Nga një pikëpamje sy-mjegulle
ne formuam një ishull në formë zemre;
sikur bukuria rrahte vetën
në atë breg të heshtjes,
si vargjet e erës
të verës së vitit të kaluar jemi ndarë
me lopët dhe kullotat.

Shtëpia

Një shtëpi plot me thika,
çfarë janë ato për të?

Një kub i vogël i
hapësirës së jetës.

Mendoni beqar.
Mendoni rastin.

Një llambë të lehtë
varur nga qendra

si një vështrim i ngulur fiks.
Një karrige.

Dhoma gjumi Zhdukur.
Kuzhinë e Zhdukur.

Ku qirij
janë dritaret?

Një kfakë duket,
një derë e hapur plotësisht

pastaj zhduket përsëri
pasi ajo është e mbyllur.

Dy qentë e lidhur
me njëri tjetrin

jashtë; hijet e tyre
gulçijnë dhe lehin.

Emrat e tyre janë të thirrur,
një për çdo qëllim:

Plumbi, pastaj Retë-
shtijnë dhe perdja e tymit

-Për një ruajtje,
tjetër për gërmime arkeologjike

disa vrima më shumë
për kostume solemne

disa copa më shumë
të provave

si pjesa tjetër e botës
janë të detyruar teposhtëzes

në gjunjë e tyre
mësynin për diçka

të përjetojnë ndjenjën e shkuarjes.

Trupi i kujtimeve

Trupi e mban mend se çfarë ai
përpin.

Trupi juaj, për shembull, qëndron
mbi flokët e saj

si ajo rrëmihja nga një trup
në një tjetër.

Tjerët flasin për lëkurën tënde,
nuhasin.

Ti leri ata
Në-

fshij ato si patate,
i përafërt dhe i vështirë

dhe kij me fëlliqtirat;
zhvishu krejt

shiritat e tyre të zhvillimit të sipërm për të ekspozuar
mishin.

Trupi kujton mishin
dhe frymën:

ngrohjen e tyre dhe shkathtësinë.
Çfarë trupi juaj merr,

lë gunga prapa.

Dolores, paksmimin tënd
trup, kurioz

dhe i ngrirë me ato të jetesës
organike,

më përshëndeti mua dhe dëgjoi
emrin tim.

A e jam zgjuar deri sa dëgjova këngën;
E zogjëve

që shushurjnë në një kopsht
çdo mëngjes?

Ajo thotë, Desire, dhe nuk është,
fshehur, ndëgjom,

përbaltur me parfumin- e një njeriu
ngrohtësisë së tij:

djersa që është kthyer në
avull;

puna e tij që e ka kthyer
në peshë.

Barra e kujtuar
koha dhe vendi,

e ndërlidhet e para, e para
gjuha mbi lëkurë,

dhimbje e mprehtë e parë. përgjithmonë
i nevrikosur,

lundrues si drit e mëngjesit.

Vetëm Vjeshta mund të bëjë këtë

Bota vë mbi ne si një neto mushkonjë
kostum solemn të ajrit që thithim.
Për orë të tëra, ne kemi qenë duke fjetur
në krahët e njëri-tjetrit. Ti gërhisje
si një elefant, akuzoje armikun e saj
ndërsa unë ëndërroj ëndrrën e një mace me rrotë.
Si paqësore, ajo është për qenë në jetë me ty.
Unë kam vajtur me çmendinë tuaj;
madje dashuria që duhma e pallavra tua
dhe era e keqe therëse e sqetullave.
Ju po frikësoheni flokë-shprishjes kapur
në kthetrat e mia, i lagur me dhëmbët e mi.
Unë do të zgjohem më shpejt dhe ashtu si përpara
ti do ti hapësh sytë tu, ndërsa gishtat e mi
era dredh rrotull flokëve tua.
Si unë, uroj që të qëndrojnë të lidhura në hekurat e tyre.
Por vetëm vjeshta mund ta bëjë këtë për pemët
dhe ne jemi, por rrënjët e saj duke pritur për dëborë.

Në mes nesh

Si errësira na vij
Ti më pyet, edhe mua brenda meje
pse gjethet ndikojnë
pse shkëmbinjtë qajnë
pse një puthje është e ëmbël
pse duarlidhjet e mia janë të ngrohtë
pse ju gjeni se duart tuaja
janë ngushtë në krahët e mi
pse ndodhi të ndodhë
dhe ekzistimi i gjërave ekziston
bazuar nga vullneti i tyre, dhe jo i joni
pse gdhirja është e patrembur
dhe pse ra shi kur u largova.
Gishtat hulumtohen
fillesat e flokëve të mij,
vetullat e mia dhe qerpikët,
rrethinat e buzët e mia
ndoshta ju do të gjeni përgjigjet
për të gjitha këto, do të lexojë nga konturet e fytyrës sime
si unë le t’ia shkojë frikës time
atë natë që shtoi deri në një mijë netë
se ti je ai që e kanë fiksuar sytë e mi mbi, jo ata
dhe unë jam ai që ju fiksova sytë tu në, jo ndonjë prej tyre.
Ekzistenca e gjërave ekzistonë
bazuar nga vullneti i tyre
si kjo, një mijë hiri e dyshimit
mund valle në kreshtën e shpatullës tonë
dhe mendjen tënde dërgon lutjet për zemrën
kështu i përmbajtur nuk do të lirohe
kështu muret e ndërtuara nuk do të shqyhen poshtë
edhe pse ne shohim përmes njëri-tjetrit
i tejdukshëm, me një shpirt të lidhur.
Unë po të them tani
që e gjitha do të zbulohet për ty kur ti bie në dashuri.

Pantofla

Ata mbajnë peshën tuaj
mbi vete
si toka që heq
një mollë drejt qiellit
nga burimi i saj.
Megjithatë ju shtyni ata
në tokë
me forcë të tillë të jashtëzakonshme.

Kjo shtyrje konstante
dhe duke tërhequr,
si e bën atë shifër
në skemën e gjërave
përveç se
lojë e rrezikshme
ne e quajmë ‘nënshtrim’?