Alfons Grishaj/

Prova/

Prej kohësh  m’ asht’ sos durimi./

Syt’ gremisen  hijeve shterr,/

Neoret n’ prag të një gjëmimi/

Prej qenëve që lehin n’terr./

 

M’ faniten do  shkarravina/

T’ mavijosuna qysh në djep/,

Shëmti, fjalë  polovina,/

Leprozë  krupë, lëkura shtrep’ /

 

Prov’, t’ kalova mijë herë,

Eh,  sërish relike e hidhur…

Kalon lajmtar në timen derë?!

Qënien dytë e kam zgjidhur!

 

Mal me t’ vdekur kaluar n’rini,

Ferrit pa frikë  pash më pash.

Plagë luftari  pa agoni…

Zinxhirve t’ kuq përmes u rash.

 

Tash,  kërkojn’ me më provu prap

A m’ ka mbet ndonji shkëndi,

Bash   njata që janë veç skrap.

Jam brum’ njeriu, jo Perëndi!

Me politikanë të rremë

Me aktorë  fallso, nuk ka shfaqje të bukur,

Të rremë politikanë, humbës pa meritë.

Burrëria  e ulët … aksiomë e zhdukur,

Bishtuku  nën ujë  kurr nuk fal dritë.

 

Heshtja

Verbëri ësht’ heshtja  kur fjalosesh me zgavër,

Pasqyrave  t’ thyera ngërdheshet  reflektimi.

Prej damarëve t’ këqij  sakat  mbet gjykimi,

Kompromis  hibritesh  mbjellur  në  kadavër.

Diftongu

Si një pendë qe, diftongu.

Zanoret hallka zinxhiri,

Faqes fletores bie gongu,

Shkëlqejnë si xhevahiri.

Dikur….

Dikur, kërceja  fluturim mbi dyrdyl

Natën  nën hënën e madhërishme,

Yjet e qiellit i mblidhja në zymbyl,

Pastaj  stolisja  vashën e magjishme.

 

Me gjakun e  ndezur prej dlirësisë,

Me freskinë e joshjes djaloshare,

Me dhuntinë e paqes dhe mirësisë

Pajtoja nektarin e luleve ziliqare.

 

Asnjëherë nuk  hasa lule t’ shëmtuar,

Veç tranzicion të gjelbër pranveror,

Bukuria e jetës në tokë  përftuar.

Mesnatave magnetike  ndriçon  auror’.

 

Tani, ndjej mall për vrullin djaloshar,

Për çdo shok e mike që desha në jetë,

Kultin e fëmijërisë, Mësuesen e parë

Aromën e dijeve, engjëjt  me fletë.

 

Me gotën e verës, O mik, Omar Khajam,

Prej kësaj jete… të falem në atë botë!

Se në kët’ kohë, veç njëri është haram…

Humbësi pashije që  s’ ngre  dot një gotë!

 

Dikur… është e sotmja, të dashurit e mi,

Nuk ka kohë, as moshë në  hapësirë,

Kur shpirti të fluturojë në lartësi,

Çelësi mistik do çelë portën e lirë.

Dikush më tha

 Dikush më tha:

“Shkruaj një gjëagjëzë!”

Shkrova një aforizëm.

Më pas u kthye:

“Shkruaj një bejtë!”

Shkrova një poezi.

Më shikoi drejt në sy:

“Shkruaj një fjalëkryq!”

Shkrova enigmën matrikse,

Jo, shiun e gjelbër.

Pastaj, m’u qas:

“Shkruaj një këngë!”

Pikturova një bilbil!

Lodhje

Askush s’ më lodh më tepër

Sa i shkolluari  injorant.

Shkarravinat quan  vepër!

Dhe veprën,  Rocinant.

Ditëlindja e “buburrecit”

Mblidhen për të festuar “buburrecat”

Ditëlindjen e princit të kotësisë,

Harruan pse u mblodhën mistrecat,

Njëri-tjetrit duke i dhënë sisë.

 

Për vdekjen e armiqve ngren’ gotë,

Jo,  për ditëlindjen  princit t’hiçit?

Instikti i insektit i lë pa botë,

Çalë e zvarrë  pas ziles ‘ kriçit.