Nga Alfons Grishaj/

 Ta marrësh  “gjarpërin në gji”  është  njëlloj si të bësh akrobaci mbi heshta buzë një gremine.  Mbretër , princër , shtete , kanë pësuar disfata prej kësaj.  Njeriu, e din shumë mirë që gjarpëri nuk duhet të  mbahet  afër  , por  përsëri  ai ka qejf  t’a  vërtetojë se serpent   nuk është aq i pabesë sa thonë gojët e liga…Latinët kishin një fjalë brilante  për të pabesin : “Si gjarpëri në gji”! Troja u rrënua  pikërisht prej këtij gabimi. Dobësia burrërore prodhon gjithnjë instrumentin e pabesisë . Sikur të dëgjohej fjala e Kasandrës , që  Kali i Trojes të digjej jashtë mureve të fortesës , Troja do të ishte ende sot pjesë e qytetërimit. Kështu ndodh dhe në kohën tonë. E shohim gjarpërin-njeri , e përqafojmë , e bëjmë mik të familjes dhe të shoqërisë .  Pas kësaj , i bëjmë publicitet se  gjarpëri është dele që nxjerr qumësht, dhe nga qumështi bëhet gjalpë dhe djathë. Jo vetëm kaq, po mos të harrojmë ,  leshin… që vesh njeriun.  Gjarpëri krenohet për të gjitha këto mrekulli iluzive , duke u shtriqur në fronin e miqësisë dhe  duke nxjerrë  gjuhën e zezë herë në njërin krah e herë në krahun  tjetër…Ai mbledh gjarpërinj të tjerë rreth vetes,  jo për mirësjellje , por për hir të hises së zvarranikut…

Zvarranikët  mblidhen në tubime e konventa… fjalime gjarpërinjsh,  sjellje gjarpërinjsh në folenë e gjarpërinjve ku pjellin  gjarpërinjë . Zvarranikët kanë për kodoshë  qëniet më të dobëta  që u bien fanfareve . Praktikisht,  zhabat  dhe minjtë janë krushqit e parë…

Brohoritjet frentike të korit të bretkosave  vijnë nga oazet e kanaleve …Minjtë rrinë asnjanës në tubime të tilla , se thonë : “Kushedi sa bretkosa do të  bëhen kurban pas fitores së gjarpërinjve dhe kërmat e tyre do të jenë ushqim  dhe për  ne”.

Leksionet e demokracisë  që dalin nga  tubime të tilla ,  lindin  “progresin metalik”, ku krijesat  analoge ecin vranshëm mbi qilimin  e lëkurës së gjarpërit , duke bojkotuar  progresin e  zhvillimit  shoqëror  që siguron të tashmen dhe kulmon në të ardhmen .

E pra , fodulli-njeri krenohet se gjarpërinjtë  kanë përparuar shumë… , biles më tepër se njeriu. Megjithëse ,  gjarpërit , nuk mund t’ia dallosh buzëqeshjen nga ngërdheshja, e as defektin e këmbëve që  fshihen  nën lëkurë , të cilën e ndërron buzë shkurreve dhe zallit  në kulmin e kënaqësisë trupore .  “Çfarë përsosmërie…gjarpëri është mister”!- thotë fodulli-njeri. E misteri i gjarpërit mbulon si ombrelle e zezë diellin , vrasësin e shumë viruseve e  mikrobeve që rrezikojnë jetën në tokë…Pas kësaj,  gjarpëri  krenohet se njeriun  e ka shërbëtor , por dhe ushqim… Ai mund ta përdorë atë si të dojë , dhe kur t’i mërzitet e kafshon për ti hequr vuajtjen e dashurisë për të…

Publiciteti i gjarpërit është kulmi i mrekullisë “sublime”,  kulmi i sacrificës së idiotësisë së njeriut në Shekullin XXI.