Nga PETRAQ KOLEVICA/
VIGANI QË PREHJE NUK GJETI/
Për kujtim dhe nderim “Epikut më të madh të shekullit”, At Gjergj Fishta!/
Një frat të pafat po tërhiqnin me dhunë./
Në terrin e natës, nja katër spiunë,/
E nxorën nga burgu, ku hoqi sa mundi./
Tani, më të keqen, do hiqte së fundi./
E shanin, e tallnin, gjith’ rrugës, parreshtur,/
Sa vajtën te varri në kishën e heshtur./
Atje ishte varri, ku prehej poeti,/
Vigan’ i lahutës që prehje nuk gjeti./
Dhe frati shpejt puthi një gur të llustruar,/
Kur pa përmbi të – At Gjergj Fishta – të shkruar./
O frato, – i thirrën, – na kazmën dhe bjeri,/
Shkallmoje krejt varrin me pllaka mermeri!/
“Ky varr, ba m’u prish, ka m’u prish dhe Shypnia”./
Dhe ra, pushtoi varrin me krahët e tija./
Po horrat e çuan, e shembën me grushta/
Dhe varrin e prishën me kazm’ ata pushta.
Tani, frat-o, jepi, gërmo shpejt e shpejt
Dhe eshtrat e varrit këtu nxirri krejt.
Dhe frati gërmonte, ç’të fliste më kot?
Dhe eshtrat që nxirrte i lante me lot.
I nxori të gjitha, po kafka ku ish?
Kërkoje! – i thirrën, – kërkoje sërish!
Dhe frati gërmonte me thonj e me duar
Që mos të dëmtontë at’ kafkë të çmuar.
Dhe ja ku e gjeti! Me gishtat e mpirë,
E ngriti, e puthi dhe ngeli i ngrirë.
Si dridhej në duar kjo kafk’ e poetit!
Figura e fratit – fantazm’ e Hamletit.
Tani, frat-o, futi kokallat në thes!
Dhe frati i fuste ngadal’, me kujdes.
Dhe thesin ata përmbi shpinë ia vunë.
Rrëshqanthi e shpunë tek ura mbi Bunë.
Tani, o frat, flaki kokallat në lumë.
Këtë, jo! – tha frati, – këtë s’e bëj unë.
Si the, mo! – i thirrën, – si the ti, mor qyq?
Po frati s’përgjigjej se po bënte Kryq.
Këputi një shkelm, të dëgjojë, idioti.
Po frati s’dëgjonte se lutej te Zoti.
Dhe qentë e tërbuar s’duruan më shumë
Dhe kockat dhe fratin i flakën në lumë.
Dhe ikën të qeshur e duke nxituar
Të merrnin shpërblimin për krim’n e shëmtuar.
Po ndërsa fundosej kufoma e fratit
Agimi zbardhonte nga pas Rozafatit.
Dhe uj’rat e Bunës vërshonin, ushtonin,
Poetit dhe fratit lavdin’ i këndonin.
Tiranë, 16 shkurt 2006