Nga ARTUR AJAZI/
A është “dashuria” Rama-Meta drejt fundit , apo po pergatitet ardhja e këtij të fundit kryeministër? Duke parë të gjitha lëvizjet e fundit, devijimet dhe deklaratat e dala nga selitë respektive, deputetët dhe tek-tuk edhe nga lidershipi dy partive, mendoj se pavarsisht lidhjeve organike, duket se gjithçka ka marrë rrugën drejt fundit të paralajmëruar. Partia Socialiste dhe Lëvizja Socialiste për Integrim, duket sikur janë “një familje” që për hir të objektivave dhe ideve, duken sot sikur kanë patur një alenacë të paprishur mes tyre. Por duket se edhe ardhja e Ramës në PS më 2005, nuk ka mundur të zbusë klimën e ftohtë mes dy partive dhe liderve. Kjo e ka shpjegimin tek kryeneçësia e Ramës por edhe tek ego e Metës, i cili ka dhënë prova se di të bëjë e të luajë në skenën politike. Kampi socialist ka vite që po kalon klimën e acartë, mes mllefesh e sherresh. Por bashkimi i tyre elektoral, u vendos atëhere kur, palët e kuptuan se do të mbeteshin pa pushtet edhe për shumë vite dhe se nuk mund të mbijetonin të ndarë përballë një Berishe të fortë. Mes PS-LSI pas një viti e gjysëm në heshtje, në dukje si një “luftë e ftohtë” ka nisur përplasja e nëndheshme e cila nuk do të vonojë. Duke parë ecurinë e këtij koalicioni nga qendra në bazë, konkluzioni megjithëse paraprak është se, “dashuria” Meta-Rama nuk do ketë sukses të gjatë, sepse ia kanë me të pabesë njëri-tjetrit. Ndoshta edhe gabojmë, pasi Meta nuk ka parë shumë të mira nga grindjet politike, duke nisur nga koha e përplasjeve në KPD, nga largimi prej Nanos në 2003, ndryshimet Kushtetuese 2008, krushqia e detyruar me Berishën në 2009, e deri tek ngjarjet e vitit 2011. Duket sikur të gjitha këto gjëra kanë ndodhur jashtë natyrës Metës si politikan. Kurse Edi Rama, veç periudhës 3 vjeçare nga 2006 deri 2009,nuk kishte marëdhënie të mira me LSI, pas ndryshimeve Kushtetuese dhe Kodi Elektoral. Kjo pasi Meta e akuzoi se donte t’i shkatërronte partinë e tij, kurse Rama deklaronte se “ sistemi e forconte më shumë atë”. Dhe gjithçka rrodhi mes një situate të kompleksuar politike mes tyre. Nga krahu tjetër, Rama mendonte se Metës “I kishte mbaruar koha”, por ai e harroi faktin se harronte se kishte ardhur në PS pas tij. Ai gjithashtu harronte faktin se, Meta i vetëm ngriti LSI, dhe në 2005 mori edhe 5 deputetë. E majta e përfaqësuar aktualisht mes Ramës dhe Metës, përballë këtyre zigzakeve dhe përplasjeve politike, ndodhej vërtetë në krizë të pashmangshme e cila mund të ishte fatale në qoftë se, Meta do të bënte sërish “krushqinë” e tij me Berishën në zgjedhjet e 23 qershori. Kreu i LSI, njihet si njohës i mirë i politikës, dhe e dinte se, nëse PD fitonte më 23 qershor, fundi i tij ishte i pashmangshmëm. Kjo pasi Berisha do ta bënte “kurban” në momentin e parë. Kurse PS e Ramës, do të shpërbëhej nga lufta e brendshme, dhe e majta merrte fund përgjithmonë . Pra mënyra e vetme për ta mbajtur gjallë të majtën ishte ishte bashkimi PS-LSI dhe riformatimi i tyre në skenën politike. Një teori e tillë u servir edhe nga e majta europiane, sipas të cilëve, duhej të ringrihej e majta dhe më pas të ndahej pushteti mes tyre.e thënë më shqip, të fitonin mbi Berishën në 23 qershor dhe më pas të tatonin në qeverisje njëri-tjetrin. Pas këshillave ishte Rama që vendosi bashkimin me Metën , duke e parë si fuqinë e vetme për të ardhur në pushtet. Nga ana e tij, edhe Meta e shikonte bashkimin me Ramën si arsyen e fortë, për të qëndruar sërish në pushtet, por kësaj here jo në postin e kryeministrit. Nuhatja e tij politike, përkthehet “lëre Ramën të provohet si kryeministër”, dhe gabimet e tij do të maten me imazhin publik të dorëheqjes. Pra kjo ishte dhe mbetet “dashuria” e tyre, dashuri që duket se fundin do ta ketë spektakolar.
Rama-Meta, vëllezërit nga Jugosllavia dhe miqtë nga Kosova
Ish presidenti Serb Tadiq me koalicionin e majte/
Nga Nebil Çika
Që historia përsëritet, ky është tashmë një fakt i njohur, por që të majtës shqiptare do t’i duheshin vetëm dy dekada për t’u rikthyer në identitet, këtë pak shqiptarë do ta kenë besuar e aq më pak do ta kenë shpresuar. Dy ditë më parë, opinioni publik shqiptar pa të ndodhte ditën për diell atë që në mënyrë aq të ngjashme ka ndodhur në 8 nëntor të vitit 1941 me themelimin e PKSH-së. E majta shqiptare është ribashkuar nën bekimin e vëllezërve jugosllavë të saj, duke firmosur në Shkodër koalicionin Rama-Meta, një traktat që ka vetëm një qëllim, rikthimin në pushtet të ish- komunistëve. Ajo që duket problem nuk është bashkimi i të majtës ish- komuniste shqiptare por rikthimi i sajë në skemat historike të funksionimit politik me bekimin e kumbarit,gjithashtu historik, ish-komunistëve jugosllavë. Pa dyshim kjo aleancë e deklaruar botërisht flet vetë për lidhjet e pa shkulura të së majtës ish-komuniste shqiptare me të majtën ish-komuniste jugosllave një aleancë historike të cilën shqiptarët në të gjithë hapësirën etnike e njohin e ia kanë parë sherrin për më shumë se 50 vjet rresht. Rikthimi apo më mirë rideklarimi publik i aleancës së vjetër politike midis të majtës ish-komuniste shqiptare dhe asaj jugosllave është pasojë e pamundësisë tashmë të provuar për të ardhur në pushtet të ish-komunistëve shqiptar pa ndihme nga jashtë, në mënyrë të veçantë nga fqinjët sllavë, gjë që nuk ndodh për herë të parë në Shqipëri. E majta komuniste shqiptare u bashkua organizua dhe erdhi në pushtet në vitin 1944 me ndihmën e drejtpërdrejtë të komunistëve jugosllavë një fakt tashmë i njohur e i pranuar botërisht. Mund të thuhet pa frikë që kjo aleancë më shumë se politike i ka kushtuar kombit tonë më shumë se gjithçka tjetër në historinë e tij shekullore. Me porosi, por edhe me përvojën e komunistëve jugosllavë lufta çlirimtare e popullit shqiptar u kthye në luftë civile e vëllavrasëse, ndërsa e majta komuniste shqiptare u vu në dispozicion të qëllimeve dhe veprimeve antishqiptare të padronëve të saj jugosllave duke tradhtuar interesat kombëtare e duke kryer vepra të rënda kriminale ndaj kombit dhe popullit të saj në shkëmbim të pushtetit politik. Janë të njohura krimet dhe pasojat e kësaj aleance antishqiptare që vazhduan për gjysmë shekulli mbi shqiptarët në trojet e tyre etnike krime të klasifikuara siç thashë më lart si e keqja më e madhe që i ka ndodhur ndonjëherë këtij kombi në të gjithë historinë e ekzistencës së tij. Bashkëpunimi, të paktën ai i hapuri, midis ish-komunistëve shqiptarë dhe atyre jugosllavë u duk sikur mori fund me rënien de jure të diktaturës komuniste më 1992, por me sa duket, një realitet i tillë edhe tani pas 20 vjetësh nuk rezulton i vërtetë. Kur them që ish-komunistët shqiptarë nuk vijnë dot në pushtet pa ndihmën e vëllezërve të tyre jugosllavë nuk flas për një ide hipotetike, por për një realitet të provuar e të prekshëm nga të gjithë. 1944 ishte suksesi i parë i aleancës komuniste shqiptaro –jugosllave, por sigurisht nuk është i vetmi. Një tjetër ardhje tipike komuniste në pushtet e të majtës shqiptare me ndihmën e jugosllavëve ishte ajo me kryengritjen e armatosur e vitit 1997. Çdokush mund të kthejë për pak kokën mbrapa e të kujtojë turmat dhe bandat e armatosura në Vlorë dhe krejt Jugun e vendit që shkatërronin çdo shenjë të shtetit shqiptar, duke marshuar e pozuar para medieve ndërkombëtare me tre gishtat lart, simbol i nacionalizmit serb, ndërkohë që opozita serbe denoncoi në atë kohë një financim prej 30 milionë USD që qeveria e Millosheviçit kishte shpenzuar për të sponsorizuar trazirat e ‘97-ës në Shqipëri, që siç dihet, sollën marrjen për herë e dytë të pushtetit nga ish-komunistët. Kjo përforcohet edhe nga fakti që ish-komunistët shqiptarë ua kthyen nderin vëllezërve të tyre jugosllavë dhe besoj se të gjithëve na kujtohet takimi Nano – Millosheviç në Kretë në vitin 1998, ku në kulmin e represionit serb ndaj shqiptarëve në Kosovë ai deklaronte se kryeqytet i Kosovës ishte Beogradi. Ndoshta historia e vitit 1944 do të ishte përsëritur, po të mos ishte ndërhyrja e vendeve euroatlantike, udhëheqjet e të cilave korrigjuan gabimin e vitit 1944, kur fatet e Shqipërisë dhe shqiptarëve i lanë në duart e ish-komunistëve jugosllavë të Titos. Por me gjithë pamundësinë për një përsëritje identike të historisë 1997 është prova që ish-komunistët shqiptarë e kanë të pamundur të vijnë në pushtet në rrugë tjetër, përveç asaj të dhunshme e me ndihmën e vëllezërve të tyre jugosllavë. Dihet fakti që ish-komunistët shqiptarë nuk kanë ardhur kurrë në pushtet me votë apo vullnet të shumicës së shqiptarëve, por me dhunë dhe sidomos me ndihmën e fqinjëve tanë sllavë. Në këto kushte kemi të gjithë të drejtën ta konsiderojmë marrëveshjen e Shkodrës midis Ramës e Metës si një përpjekje të tretë të ish-komunistëve për të ardhur në pushtet sërish me ndihmën e aleatëve a vëllezërve historikë të tyre ish-komunistëve jugosllavë. Nuk e di sa e suksesshme do të rezultojë kjo përpjekje e tretë, por di me siguri të them se përbën një rrezik kombëtar, pasojat e dy të tillave të mëparshme, shqiptarët i njohin mirë.
PSE apo ish-LKJ?!
Këta janë edhe të pacipë e të pakufi në mashtrimet e tyre demagogjike. E paraqitën takimin e Shkodrës si samit të Partisë Socialiste Evropiane, por në fakt salla ishte e mbushur me socialistë shqiptarë dhe socialistë të vendeve të ish-Jugosllavisë pjesë të ish-Lidhjes Komuniste Jugosllave të copëtuar e të transformuar në socialistë serbë, sllovenë, kroatë, maqedonas, malazezë, boshnjakë etj. pas rënies së komunizmit dhe prishjes së Federatës Jugosllave. Nuk kishte asnjë përfaqësues socialist apo socialdemokrat perëndimor, madje as grekët e PASOK-ut nuk i kishin begenisur, të gjithë sllavë e ish-komunistë, siç thashë, vëllezër e kumbarë politikë historike të ish-komunistëve të Shqipërisë. Kishte madje edhe antishqiptarë aktivë të njohur si ish-presidenti serb Tadiç, por kjo për të majtët shqiptarë nuk bën diferencë. Ç’bëri Tito, Mugosha, Popoviçi, Milosheviçi apo Tadiç?! Të gjithë janë për ta kumbarë politike faktorë ndihmës dhe shpresa e vetme për të ardhur ne pushtet, të tjerat pak rëndësi kanë për aleancën Rama-Meta. Në samitin e Shkodrës u konsiderua si sukses bashkimi i të majtës ish-komuniste shqiptare nën bekimin e Tadiçit dhe të ish-komunistëve të tjerë jugosllaveve. E njëjta gjë, i njëjti sukses ka ndodhur e është arritur edhe më 8 nëntor të vitit 1941 në Tiranë, nën kujdesin e komunistëve jugosllavë Popoviçi, Mugosha etj. bashkuan grupet komuniste shqiptare të përçara si ishin deri para pak ditësh edhe Rama me Metën. Kaq u desh që PKSH të kthehej atëherë në fuqinë më të madhe e më të keqe në historinë tonë kombëtare, gjë që u përsërit me të njëjtën egërsi në 1997 e që po na troket serish në derë si një kërcënim serioz. Por sot nuk jemi as në 1941 e as në 1997. Shqipëria është anëtare e NATO-s dhe rruga e saj euroatlantike duket e përcaktuar dhe e garantuar mirë dhe sigurisht që nuk ka asnjë shans të kalojë nga Beogradi dhe ish-Jugosllavia. Ka pak apo aspak shanse që mbështetja ish-jugosllave të ndihmojë kthimin në pushtet të së majtës ish komuniste shqiptare me gjithë bashkimin e garantuar prej tyre. Përkundrazi kjo duket se është një shenjë alarmi por edhe një motiv për shumicën e shqiptarëve që nuk e kanë lejuar te majtën ish komuniste të vijë në pushtet asnjëherë me votën dhe vullnetin e tyre, gjë që pritet të jetë edhe këtë here mënyra e vetme e marrjes së pushtetit.
Vëllezërit nga Jugosllavia dhe miqtë nga Kosova!
Që z. Rama ka ekskluzivitetin e teorisë së kthimit në identitet kjo është një gjë e njohur, por besoj se kryevepra e tij në këtë zhanër është rikthimi në identitet i të majtës ish-komuniste shqiptare. Me një projekt të qartë ai ktheu në origjinë të majtën shqiptare, politikisht gjenetikisht dhe historikisht. Riktheu si fillim Bllokun me familjet dhe emrat e njohur të tij. Riktheu filozofinë nga taksa e njohur vepër e dajës së tij Spiro Koleka më 1945 deri tek politika e retorika e “vëllezërve nga Kina dhe miqve nga Kosova” të artikuluar hapur nga komunistët shqiptarë në tribunat e kongreseve të PPSH gjatë kohës së diktaturës komuniste. Fakti që Rama vetëm pak ditë para samitit të Shkodrës zgjodhi të deklaronte faktin se do të realizonte një “Traktat miqësie” me Kosovën flet për një veprim të ndërgjegjshëm përçarës e diferencues midis dy pjesëve më të mëdha të kombit e të qëllimshëm të tij në këmbim të përkrahjes në luftën e tij për pushtet nga ish-komunistët jugosllavë gjë që duket se e konfirmoi publikisht pikërisht në qendër të Shkodrës. Edhe zgjedhja e Shkodrës dhe e Budvës për realizimin e një skenari të tillë duket një veprim simbolik. Pikërisht në këtë hapësirë ka ndodhur Masakra e Tivarit, një nga krimet më të mëdha të bashkëpunimit dhe aleancës së komunistëve shqiptarë e jugosllavë, etër politikë, juridikë e biologjikë të atyre që rikonfirmuan lidhjet dhe aleancën e tyre historike dy ditë më parë në Shkodër. Siç po duket, raportet midis të majtës ish-jugosllave e asaj shqiptare kanë lëvizur pak apo aspak që nga viti 1941 e këtej. Kanë lëvizur e janë transformuar e preshtuar me kushtet e reja të rënies së komunizmit, logot e retorika por jo qëllimet dhe përfitimet reciproke nga kjo lidhje historike që tani i mungon vetëm ylli i përbashkët në flamuj. Sigurisht që koalicioni Rama-Meta nën bekimin ish-jugosllav përbën një problem, por edhe një kërcënim mbarëkombëtar. Samiti ish-komunist shqiptaro-jugosllav i Shkodrës dhe qëllimet e tij kanë pak mundësi t’i shpëtojnë vëmendjes së elektoratit shqiptar megjithëse e medieve në Shqipëri për arsye politike e ideologjike e anashkaluan një fakt të tillë. Ndoshta prania e Tadiçit dhe e ish-jugosllavëve të tjerë në bekimin e bashkimit të majtës shqiptare do të ishte injoruar fare po të mos ishin koleget tanë të Kosovës qe e zbuluan dhe denoncuan publikisht një fakt të tillë. Ky demonstrim i lidhjeve ish-komuniste shqiptaro-jugosllave duhet të jetë edhe një sinjal alarmi për aleatët tanë euroatlantikë që të djegur nga qulli duhet patjetër t’i fryjnë kosit nëse duan të garantojnë kursin euroatlantik të Shqipërisë. Në vitin 1944 ishte “pakujdesia” e tyre që i la shqiptarët dhe territoret e tyre për 50 vjet nën pushtetin gjakatar të aleancës politike e ushtarake sllavo-komuniste për riparimin e pasojave të së cilës kanë paguar e po vazhdojnë të paguajnë shuma të konsiderueshme edhe tani 70 vjet me vonë. Megjithëse nuk besoj tek mundësia e “kalimit, dy herë, të miut nën mustaqe” shpresoj që si ne si popull e komb ashtu edhe partneret tanë ndërkombëtarë ta shikojmë me seriozitet rikthimin e te majtës sonë ish komuniste në këtë sjellje e precedent të rrezikshëm për politiken dhe krejt te ardhmen e shqiptarëve ne Shqipëri e jashtë saj.
Rilindjen e kujt?
Si përfundim, dua të theksoj faktin se aleanca Rama-Meta dhe bekimi ish-jugosllav i saj i dha fund edhe spekulimit publik e mediatik me “Rilindjen” e Edi Ramës. Tani çdo keqkuptim apo keqinterpretim ka marrë fund dhe nuk besoj se ka shqiptar të mos ta ketë kuptuar se çfarë nënkupton dhe tenton të realizojë me projektin politik të pagëzuar me guxim si “Rilindje” nipi i Spiro Kolekës. Siç ka deklaruar vetë Rama, “Rilindja” e tij ka shumë dimensione, por askujt nuk i kishte shkuar mendja që dimensioni i parë i saj do të ishte ky bekim i bashkimit të së majtës ish-komuniste shqiptare nga e majta ish-komuniste jugosllave, një riprodhim i asaj që ka ndodhur 73 vjet më parë. Besoj se për çdo shqiptar që ka vendosur të votojë me mendje në 23 qershor, është e thjeshtë për të shmangur çdo paqartësi për rilindjen dhe autorët e saj gabim.
PRIORITETET: NEUTRALIZIM DUETIT RAMA-META
… FORMULA 3 ME 3, I SHTATI ME KONSENSUS DHE PERSPEKTIVA E KQZ LARG KTHETRAVE TË PARTIVE /
Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
Mbrëmë po bënim zapping nëpër TVtë e Tiranës dhe tek RAI Due, ku do të konkuronte Elhaida Dani. Kalonim sa tek Top Story, ku Balla kishte ftuar Metën, tek Opinion, tek 360 Gradë i Artur Zhejit. Të gjithë si krokodilët për të coptuar prenë e rradhës. Pa moral, pa mëshirë, pa nder dhe pa integritet, të gatshëm të pinë në gota shampanje gjakun e njëri-tjetrit dhe pastaj të bëhen vëllezër të një gjaku. Të gjitha palët, pa përjashtim. E djathta duhet të rinovohet, por ndërkohë duhet të neutralizohet turri i duetit të ri Rama-Meta. Që edhe po të ketë rotacion të jetë një ngjarje normale dhe jo dramatike. Prandaj mendova se krijimi i një partie të majtë më afër qendrës, me të përjashtuarit e Ramës, duke filluar prej Fatos Nanos, Kastriot Islamit e të tjerë, do të kishte ndikim pozitiv !
Mbrëmë, për të evituar blablablatë nëpërTVtë e Tiranës, zgjidhja fatlume të mbyllnim veshët për të mos dëgjuar hipokrizitë e krokodilëve të etur për pushtet, ndërsa tek RAI DUE përballeshim me një realitet 180 gradë ndryshe, një realitet sureal, të realizmit magjik, tek dëgjonim në duet vajzën shqiptare kur këndonte “No more tears” të Donna Summer. Sa ishim të gërdisur deri në fyt nga politika shqiptare, aq na mrekullonte Magjia shqiptare me emrin Elhaida Dani, e cila na la pa frymë, dhe ashtu si ne, i la pa frymë e i magjepsi edhe ikona të kulturës italiane si Raffaella Carrà e Riccardo Cocciante.
Dhe kjo më bëri të përsëris refrenin se është fatkeqësi e madhe për rininë e vendit tonë që ka këtë klasë politike mizerabël!
Ndërsa nga Tirana publiku shqiptar mbrëmë pështirosej nga strategjitë e bllokimit të KQZ midis palëve ndërluftuese, të cilat zgjedhjet i shohin si fundin e botës dhe jo si lindjen e një dite të re, në Itali, përmes RAI DUE Elhaida Dani magjepste publikun italian dhe shqiptar! E pra, kjo rini e mrekullueshme shqiptare të cilën e përfaqëson Elhaida Dani me shokë e shoqe meriton një klasë politike të nivelit të saj, të pastër, të talentuar, me kapacitete, të përgjegjëshme, me energji pozitive, me energji të pashtershme për të çuar vendin përpara, Shqipërinë tonë të mirë, larg të gjitha pislliqeve të kuluareve të ndyra.
Profesionalizmi, talenti, guximi i Elhaida Danit tek RAI DUE është në kontrast të plotë kundruall mbrapshtive të politikanëve shqiptarë që çakërqejfen nëpër TVtë e Tiranës, pa çarë kokën se stonojnë me avazin kërcënues duke bërë krahasimin e kobshëm të 23 qershorit 2013 me zgjedhjet e 1996 apo 1997!
Veshët na dëgjuan se Ilir Meta synonte ta njolloste procesin zgjedhor që në nisje, duke bojkotuar KQZ. Një mësim i merituar për Sali Berishën! Por çfarë faji ka Sovrani! Që shqiptarët të shkojnë në zgjedhje të paraprirë nga skenarë diabolike për të shkatërruar procesin zgjedhor që pastaj zgjatja e tij t’u përpijë muaj të gjate jete se kush i fitoi zgjedhjet!
E vetmja idé konstruktive e Metës ishte se do ndikonte tek Rama që të votonin tri ligjet përpara zgjedhjeve. Të shohim!
Duke u kthyer tek ngërçi e kriza e prodhuar aktualisht, e duke kërkuar nëpër arkiv, jemi dëshmitarë të gjithë se çdo parti kur ka qenë në pushtet, e ka patur besnikun e saj në kreun e KQZ-së. Merrini me rradhë. Por ndalemi tek kriza e KQZ e vitit 2001. Në janar të 2001, kryetari i KQZ, Fotaq Nano jep dorëheqjen. Ishte i zgjedhur nga PS dhe KQZ kishte rënë në krizë totale besimi. Kjo krizë është permanente prej 22 vitesh. PD ishte në opozitë. Kam përpara syve një deklaratë të Jozefina Topallit e cila, pasi e sheh si shumë pozitiv largimin e Fotaq Nanos nga kreu i KQZ, kërkon po ashtu dorëheqjen edhe të gjashtë pjestarëve të tjerë, kërkesë kjo që pastaj u ndoq edhe nga kreu i PS i asaj kohe Fatos Nano. Për të zgjidhur krizën e 2001, PD asaj kohe kërkoi ristrukturimin e KQZ dhe të bënte amendamente për Kodin Elektoral. PD me partitë e tjera opozitare më 2001 kërkoi një KQZ të balancuar, me tre anëtarë nga maxhoranca, tre nga opozita dhe i shtati të zgjidhet me konsensus nga të dy palët.
Kjo formulë nuk u respektua atëherë, por mund të aplikohet tani dhe të garantojë mbajtjen e zgjedhjeve të lira e të ndershme për procesin elektoral të 23 qershorit!
Duke parë se KQZ ka 22 vjet që ka shërbyer si burim krizash permanente dhe tensionesh, atëherë pas 23 qershorit duhet që të gjendet një zgjidhje konsensuale mbi palët, qoftë edhe me ndryshime kushtetuese, por me çdo kusht, që integriteti i KQZ të jetë imun dhe paprekshëm prej tentakulave të ndyra të partive!