Artur Ajazi – Dielli

Luarasi, i Petro Ninit, ka mbetur pa shkollë!

October 22, 2017 by dgreca

….Rilindasi ka mbetur pa muze dhe bustin e tij/

Nga ARTUR AJAZI/Duket si një ritual i zi, si një revansh që nuk ka forcë ta ndalë, dhe kjo është ajo që ka nisur të ndodhë me simbolet dhe bustet që na kujtojnë ne heronjtë dhe historinë kombëtare. Dhunohen emra rrugësh, buste heronjsh, vende të shenjta, dhe askush nuk flet, askush nuk ngrihet dhe të kërkojë arsyen e kësaj përdhosje të vlerave tona historike që po synojnë zhdukjen e identitetit tonë si komb. Kjo gjë ka ndodhur edhe në një fshat të vogël në juglindje në Kolonjë, në fshatin Luaras, ku duart të zeza kanë dhunuar dhe shkatërruar jo vetëm bustin e rilindasit martir Petro Nini por edhe shkollën e fshatit. I ndodhur rreth 2 orë e gjysëm larg qytetit të Ersekës, fshati ku lindi u rrit dhe mbylli sytë pas helmimit nga qarqet antishqiptare greke, rilindasi i madh i gjuhës dhe shkronjave shqipe Petro Nini, fshati Luaras, të shfaqet para syve me gjithë madhështinë dhe emrin e madh, të paharruar për gjithë brezat e shqipëtarëve. Duke marrë njëherësh mbiemrin e fshatit, i ardhur nga një familje e nderuar, Petro Nini, ky luftëtar dhe kolloz i paepur i gjuhës dhe shkronjave shqipe, qysh në vogëli do të shfaqej si një krijesë e inteligjente, kurajoze, dhe shumë patriot, duke përqafuar leteraturën e kohës, rrëfenjat e paraardhësve të tij por edhe të bashkohësve duke nisur qysh në moshën 18 vjeçare misionin e mbrojtjes dhe përhapjes së gjuhës së të parëve. Petro Nini Luarasi, vinte nga një familje e hershme nga i njëjti fshat, që asokohe kishte mbi 350 shtëpi. Rilindasi shumë shpejt do të rradhitej në armatën e emrave të shquar që po mbronin me jetën dhe gjakun e tyre gjuhën shqipe, nga sulmet dhe skenarët e asokohe të kishës Orthodokse Greke, por edhe hordhive turke. Petro Nini Luarasi, lindi si pishtar dhe u bë legjendë e gjuhës shqipe dhe mbeti i tillë. Deri para viteve ’90 fshati Luaras, qyteti i Ersekës (por edhe Tirana me gjimnazin e saj të famshëm) kishin një shkollë me emrin e Petro Ninit, duke marrë vendin që i takonte në historinë e themeluesve të gjuhës shipe. Ai sot renditet tek “Martirët e Gjuhës Shqipe”. Ishin pikërisht ata që u vranë, helmuan dhe syrgjynosën, në përpjekjet e tyre shekullore për të mbrojtur gjuhën shqipe, për ta shpëtuar atë nga shpërbërja. Në fshatin Luaras, deri në vitin 1993, ekzistonte një shkollë, një shtëpi muze dhe një bust i rilindasit të madh Petro Nini Luarasi, duke vendosur kështu emrin dhe veprën e tij në piedestalin e duhur të heronjve të kombit. Ardhja e tranzicionit, ndryshimi i sistemeve, aspak nuk kishte si qëllim ndryshimin e emrave, shembjen e busteve të rilindasve, të cilët kanë meritën e madhe të shpëtimit të gjuhës shqipe. Dhunimi i tyre ka ndodhur pikërisht pas braktisjes së fshatrave, nga qarqet antishqiptare dhe papërgjegjshmëria e drejtuesve të Arsimit në rrethin e Kolonjës në vite. Janë pikërisht këta të fundit që me “pakujdesinë” e qëllimshme e kanë katandisur sot fshatin e Petro Nini Luarasit, në gërrmadhë, dhe pa shkollë. Atje sot nuk ka shkollë, pasi ajo është rrënuar, busti i rilindasit shtë thyer nga “duart e padukshëm”, dhe kjo ka ndodhur gjatë vitit të zi 1997, nga segmente antishqipëtare me prapavijë greke. Krahina dhe sidomos fshati Luaras, ka qenë shembull i mbarëvajtjes dhe tolerancës fetare, por si për habi atje kanë nisur të “mbijnë” kishëza orthodokse, duke patur ndoshta si qëllim edhe fshirjen nga faqja e dheut e simboleve të historisë së Luarasit, fshatit që i dha kombit dhe historisë tij Petro Ninin. Interesimit pranë ZAZ vazhdimisht nga banorët e paktë të Luarasit, zyrtarët në Ersekë i janë përgjigjur se “atje nuk kanë mbetur më familje, nuk ka çfarë duhet shkolla”. Por asnjë përgjigje për bustin e thyer të Petro Ninit, për shkollën e rrënuar, për muzeun e shkatërruar. Kjo padyshim nuk është arsye për ta lënë Luarasin pa mësues, apo më keq me një mësuese e cila mbledh nja 12-13 fëmijë të moshave të ndryshme duke u bërë atyre jo mësim por gallatë, e duke i lënë analfabetë për gjithë jetën. Situata dramatike në Luaras, në fshatin e Petro Ninit, duhet të shqetësojë gjithë zyrtarët vendorë në Kolonjë, Bashkinë, ZAZ, dhe qeverinë pasi atje janë dhunuar vlerat e kombit dhe simbolet e gjuhës shqipe. Banorët e Luarasit shprehen se “fakti që shteti prej 27 vitesh nuk merr masa për të ringritur vlerat e rilindasit të madh Petro Nini, tregon për një dorë të kujdesshme dhe dashakeqëse që shënjestrën e kanë diku larg, për të krijuar vatra harrese ndaj figurave të tilla me përmasa gjigande, por ne nuk i kemi harruar dhe nuk do ti harrojmë patriotët e fshatit por edhe krahinës së Kolonjës, ata janë në memorjen e kombit”. Mbetet detyrë e qeverisë, të kthejë sytë nga vlerat e shkelura, nga ringritja e respektimi i figurave kombëtare që i dhanë kontribute madje edhe jetën e tyre gjuhës së bukur shqipe.

Siguria Ndërkombëtare me emrin NATO

April 10, 2015 by dgreca

Nga ARTUR AJAZI/
E krijuar 65 vite më parë, më 4 prill të vitit 1949 në, Uashington, NATO (Aleanca Veri-Atlantike) mbetet sot struktura që mban dhe vendos sigurinë në të gjitha ato vende në botë ku ajo rrezikohet. Dokumenti zyrtar i firmosur nga vendet e Europës Perëndimore dhe SHBA, finalizonte rëndësinë e veçantë për historinë botës, pas Luftës së Dytë Botërore, ndërkohë që kishte nisur mes dy kampeve Lufta e Ftohtë. NATO, kjo strukturë ndërkombëtare e sigurisë nëën e botës të asaj kohe, kishte si qëllim mbrojtjen nga Traktati i Varshavës. Krijimi i NATO konsiderohet ngjarje e shënuar, që i dha përgjigje krenarisë së Traktatit të Varshavës, që pretendonte supermacinë ushtarake mbi perëndimin. Presidenti i SHBA zoti Herry Truman në 4 prill të vitit 1949, në fjalën e tij pas firmosjes së traktatit të krijimit të NATO-s, do të deklaronte se “politika e jashtme e SHBA, e shikon krijimin e Aleancës Veri-Atlantike, si ngritjen e vlerave në vendet, të cilat do të mund të kontribuojnë për demokracinë dhe paqen, prosperitetin dhe progresin botëror, ndaj unë i bëj thirrje popujve që janë nën presionin e bllokut sovjetik, që kanë filluar të transformohen në demokraci qytetare të luftojnë dhe ta kundërshtojnë të keqen dhe t i kthehen vendeve të lira dhe demokratike në ndërtimin e paqes dhe të sigurisë e zhvillimit të proceseve demokratike”. Procesi i forcimit dhe zgjerimit të NATO-s, një organizatë e rëndësishme e sigurisë dhe paqes në botë, ka rritur kredibilitetin dhe stabilitetin sot në botë. Qëllimi kësaj organizate, është dhe mbetet siguria dhe paqja, duke synuar dhe dëshiruar demokratizimin, ndërtimin dhe zhvillimin e të gjithë vendet anëtare dhe atyre që dëshirojnë ti bashkohen sigurisë dhe mbrojtjes të lirive të popujve. Qysh nga krijimi deri sot zgjerimi NATO-s, ka pasur rezultate të shkëlqyera, dhe ka forcuar bindjen se të gjithë bashkë, vendet dhe popujt e botës, do të sfidojnë problemet që dalin. Roli thelbësor që ka pasur kjo forcë ndërkombëtare e sigurisë dhe paqes, nga 4 prilli 1949, ka qenë dhe mbetet i një rëndësie të madhe. Aleranca Veri-Atlantike, ka zhvilluar intervenime në mbrojtjen e kombeve dhe popujve që i është prekur liria dhe e drejta për të jetuar në vendin e tyre të lirë. Kjo aleancë ka si qëllim themelor mbrojtjen e shteteve anëtare në bazë të rendit dhe ligjit ndërkombëtar, por nuk është e përjashtuar gjeopolitika jashtë zonës së kësaj force, sepse kjo forcë ka bazë të theksuar për të vepruar edhe në raste gjenocidi dhe të të drejtave humanitare siç ndodhi rasti me luftën e Kosovës së vitit 1999, prandaj kjo forcë e sigurisë ishte dhe është jo vetëm shpëtimtare por edhe kujdestare e popujve dhe kombeve që duan paqen dhe stabilitetin si forcimin e shtetit ligjor, dhe demokracisë. Gjithashtu, NATO si organizatë e sigurisë dhe ruajtjes së paqes tani kryen një funksion të rëndësishëm edhe në vendet e lindjes si dhe vendet tjera ku ka treguar pothuajse rezultate të admirueshme në ndaljen e konflikteve në mbrojtjen e popullsi së pafajshme në vënien e rendit demokratik atë të sigurisë si dhe në menaxhimin e situatave tjera të natyrave tepër komplekse. Historia e krijimit pastaj e qasjes dhe veprimit të kësaj force ndërkombëtare, është një tregues i suksesshëm i ruajtjes së paqes dhe mbrojtjes së vlerave demokratike civilizuese. Në këtë kontekst ajo tani pas 64 viteve ajo ka treguar dhe apo tregon edhe njëherë se dëshiron që të gjitha shtete që punojnë në ndërtimin dhe progresin e përbashkët të mbrojtjes së vlerave demokratike e kanë vendin e tyre të ngrohtë në krahët e kësaj force të mbrojtjes ndërkombëtare dhe të ruajtjes së paqes e rendit demokratik. Vlerësimi i Aleancës Veri-Atlantike ka ardhur pas përballimit me sfidat duke u nisur nga ajo e ballafaqimit me probleme etnike të popujve të ndryshëm e deri te ajo e luftës kundër terrorizmit. Hapësira që iu është krijuar shteteve që të bëhen kontribues, mbrojtës të paqes dhe të demokracisë, është një ringjallje e vlerave të demokracisë dhe progres. Të gjitha vendet anëtare të NATO-s janë kontribues të sigurisë së përbashkët. Kjo forcë e ruajtjes së vlerave, është faktor i rëndësishëm në mbrojtese e Ballkanit, veçanërisht shteteve si Shqipëria. Vendet e Ballkanit luajnë një rol të rëndësishëm në këtë aleancë, dhe ndikojnë në forcimin e paqes. Ballkani me Shqipërinë në NATO ka më pak rrezik për përsëritjen e konflikteve ballkanike. Ndërsa vetë Aleanca e Atlantikut të Veriut do jetë më e forcuar më e qëndrueshme. Shqipërie në NATO është një arritje e madhe për demokracinë paqen, stabilitetin, ruajtjen e vlerave të përbashkëta dhe prosperitetit. Ballkani po shkëputet nga e kaluara, dhe po i kthehet familjes së madhe europiane. Ndërsa në aspektin gjeopolitik hyrja e Shqipërisë në strukturat e Aleancës Veri Atlantike ka një rëndësi të madhe historike, pasi ky vend ishte i ndikuar prej ideologjive staliniste, ndërsa sot ne dëshirojmë të ecim në rrugën e integrimit në strukturat euro-atlantike, si pjesë e përbashkët e mbrojtjes së vlerave demokratike dhe paqes në botë.

Histori koalicionesh me impakte pozitive

April 2, 2015 by dgreca

Nga ARTUR AJAZI/
Sulmet politike mbi koalicionin PS –LSI, dhe qeverisjen e tyre, a duken ato si reagime nervoze në situatën e krijuar, apo si argumente politike ? Historia e koalcioneve në demokracinë shqiptare është e njohur për dukuri të tilla që nuk përbën asnjë lloj precedent në pluralizëm . Duke parë retrospektivën politike, konstatojmë se qysh në vitin 1992, kur PD mori pushtetin në mënyrë plebishitare, në qeverinë e tij Berisha ftoi socialdemokratët e Gjinushit të cilët iu përgjigjën pozitivisht. Por edhe në vitin 1997 kur Nano dhe koalicioni i tij fituan bindshëm zgjedhjet , në qeverinë e tij nuk mungonin edhe themeluesit e PD si Zogaj, Imami, Ceka etj. Akrobacirat e tilla, të provuara nga dy kampet e politikës realisht kanë dhënë rezultate pozitive, dhe kanë dëshmuar funksionim normal bashkëqeverisës, duke krijuar një mirëkuptim madje perfekt. Muajt e fundit nervoziteti që po shfaqet tek lidershipi i PS ndoshta nuk ka asnjë kontekst të justifikuar nga historia e koalicioneve të politikës. Ai mbetet në kufijtë e një përpjekje për të prodhuar alibi që duan të justifikojnë humbjen e PD dhe aleatëve. Por nga ana tjetër duket se realisht po përgatitet ruajtja e pozicionit të Ramës në krye të PS , pavarësisht se statuti, ( kushtetuta e socialistëve) qartazi e përcakton largimin e kryetarit dhe shpalljen e emrave të garuesve të rinj. Kjo është iniciativë e vetë Edi Ramës në Kongresin që e zgjodhi në mënyrë jo trasparente. Për të krijuar një iluzion të rremë ër fitoren e 23 qershorit, dhe për të krijuar alibitë që duhet të mbajnë Ramën kryetar partie, shpesh sulmohet politikisht koalicioni kundërshtar por edhe aleatët, të cilët janë jo vetëm një normalitet politik, por edhe një domosdoshmëri për stabilitetin e vendit. Koalicionet janë hapat e mundshëm institucionalë dhe parimorë që bëhen në demokraci, alibitë e tjera janë vetëm pazare dhe ndotnin më shumë politikën në Shqipëri. Alibitë gjithmonë kanë rezultuar jo vetëm jofunksionale, por kanë patur një faturë të madhe në proceset integruese Shqipërisë . E ndërsa para 23 qershorit në PS nuk mund të flitej për koalicion me LSI, kjo e fundit kishte opsione të tjera, racionale dhe efektive. Ndaj ajo me shumë vishtirësi dhe pas një vendimarrje të vështirë zgjodhi rrugën konstruktive, atë të bashkëpunimit me PS nuk përbën herezi dhe as argument për të bërë moral. Sulmet e shpeshta ndaj LSI shpesh të pa bazuara, janë pjesë e dëshprimit për mosarritjen e objektivit. Gjithmonë kanë synuar për ta nxjerrë jashtë loje si formacion politik, dhe kjo është vërtetuar edhe në dy zgjedhjet parlamentare të viteve 2005 dhe 2009 . Rezistenca e LSI-së në këto zgjedhje ishte befasuese, pasi ishte nën një presion shumë të madh, por edhe e ndëshkuar nga penalitete me kodin zgjedhor. Ato vijuan më pas me pabarazinë e fushatës. Mbijetesa politike e LSI ,për të fituar jo vetëm zgjedhjet, por edhe për të nxjerrë nga politika figurat e vjetra e ktheu atë në “kyçin” e zgjidhjes në 23 qershor. Duke i thirrur kujtesës, konstatojmë se LSI mbetet një standart që duhet vlerësuar, dhe që ka sfiduar fanatikët dhe esktremistët . Zgjidhja dhe zgjedhja e LSI mbetet impak pozitiv, dhe kontribut i standartit të bashkëjetesës politike edhe mes kundërshtarëve tradicionalë politikë. Si forcë politike ajo dha shembullin e sfidës, sipas të cilës pas garës zgjedhore, mund të bashkëpunohet e bashkëqeveriset edhe me kundërshtarin politik. Votuesit shqiptarë kanë arsye të ndjehen europianë për koalicionet e reja së pari sepse Shqipëria është tashmë në konturet demokratike të bashkëpunimit me aktorët politikë dhe e dyta , se përfundimisht ka marrë fund politika që synonte krijimin e kultit të individit që përfaqëson një njeriun me impakt të rrezikshëm në administrimin e pushtetit. Me iniciativën e saj LSI ka rrëzuar një psikologji që padrejtësisht ishte në polikën shqiptare, dhe kishte ngushtuar rrezikshëm polarizimin negativ që akoma vazhdon të jetë prezent. Mendoj se ky koalicion me LSI ka patur jo vetëm një impakt pozitiv në kulturën demokratike dhe në stabilitetin e vendit, por ka patur ndikimet e veta edhe në integrimin e Shqipërisë në strukturat europiane, duke nisur me marrjen e statusit kandidat për në BE, por edhe me vazhdimin e pandalshëm të reformave të cilat do ta shpajtojnë futjen e vendit në familjen e madhe europiane.
Karikature nga Bujar Kapexhiu:Interes Paraelktoral

Përplasjet e pushteteve dhe maturimi i politikës shqiptare

March 27, 2015 by dgreca

Nga ARTUR AJAZI

Në të kaluarën, dhe para diktaturës komuniste, ekzistonte një histori që nuk është futur zyrtarisht në analet e arkivës shtetëtore por që mund të tregojë edhe sot një shënjë të një emancipimi dhe respekti për personalitetet si të njërit krah, të atëhershëm të politikës ashtu dhe të anës tjetër nga e cila mund të merret eksperiencë edhe sot pas më shumë se 78 vitesh.Në kohën kur Ahmet Zogu u bë Mbret me anë të Asamblesë Parlamentare, pavarësisht nga pakënaqësitë e ngritura nga pala tjetër dhe nga politikanë të veçantë shqiptarë për moszbatim dhe thyerje të ligjeve, një nga rilindasit që sot po përmëndet më pak megjithë kontributin e tij të rëndësishëm në pavarësinë e Shqipësë Mihal Grameno kreu një akt qytetarie prej njeriu të civilizuar. Ky rilindas ishte nga të rrallët që nuk ngriti zërin për të ashtuquajtën ‘state capture’ të atëhershëm të Ahmet Zogut. Kjo pasi Zogu grumbulloi në duart e tij të gjithë pushtetet e mundëshme për 15 vite rresht. Por kur e pyetën Mihal Grameno se “përse nuk e kundërshtoi këtë veprim të Zogut” ai u përgjegj kështu “unë luftova të bëhet Shqipëria e pavarur, dhe Shqipëria është e pavarur tashmë, mua nuk më intereson kush nga shqiptarët është në krye të shtetit, më intereson që Shqipërinë ta qeverisin shqiptarët”. Dhe Mbreti Zog u tregua shumë tolerant me Mihal Gramenon, duke lidhur një pension të përjetshëm, madje Grameno vdiq i nderuar në atë kohë. Sa për sot, një nga anët më negative të karakterit të shqiptarëve “harresa” po vepron akoma pa mëshirë njëlloj si një kompjuter të cilin të rinjtë që e përdorin këtë mrekulli të hi-tech-ut lehtësisht, po aq lehtësisht përdorin edhe siglën “delete” për të hequr tepricat nga programi, pra duke dëmtuar historinë e djeshme dhe të sotme duke patur një efekt të rrezikshëm për të ardhmen. Por çfarë po ndodh sot me përplasjet mes pushteteve për kompetencat ? Personalisht mendoj se është një skandal i madh debati mes ekzekutivit dhe pushtetit gjyqësor për zotërim, apo anashkalim e kompetencave. Edhe sot pas 24 vitesh tranzicion, akoma mbizotëron paragjykimi i së kaluarës që “po humbe pushtetin humbet gjithçka”. Të dy kampet harrojnë se si i vendosin shtabet e pushteteve të tjera kur fitojnë zgjedhjet ? Ka një gjë të rëndësishme që nuk duhet harruar, që është respekti ndaj Kushtetutës dhe garant i saj nuk është vetëm Presidenti, por të gjitha pushtetet janë në një farë mënyre edhe garantë edhe zbatues të saj. Përplasjet e forta midis ekzekutivit dhe pushteteve të tjera si atij gjyqësor dhe atij të prokurorisë janë në fakt të ngjashmë me përplasjet e “prindërve me bijtë” e tyre kur këta të fundit janë në adoleshencë. Maturimi vjen nëpërmjet zgjidhjes së konfliktit ligjor duke zbatuar Kushtetutën. Nuk mundet të zgjidhet një problem duke e paragjykuar atë apo duke bërë zhurmë me qëllim që të mbulohet diçka tjetër më e keqe si korrupsioni, dhe që prej asaj diçkaje të keqe, të mbuluar me kujdes, njëri krah politik që humb pushtetin, të mundohet të rifitojë pushtetin në zgjedhjet e ardhshme duke bërtitur për drejtësi etj. Problematikja që ekziston në këtë konflikt juridio-ligjor midis ekzekutivit dhe pushteteve të tjera është mungesa e besimit dhe mungesa e dëshirës për bashkëpunim mes kaheve të politikës , duke paragjykuar që në fillim marrjen e pushtetit nga ana e koalicionit kundërshtar. Përplasjet mes pushteteve i shoh si një ekuacion matematikor në të cilin janë vendosur gjithashtu me kujdes të gjitha të panjohurat, kurse përfundimi është diçka e paqartë sepse, duke e ditur që lufta për çmontimin e korrupsionit është një nga luftrat që s’mbaron me mbarimin e një mandati elektoral. Çdo koalicionit qeverisës do ti duhet të përballet me një “armik” që pëson mutacione aq të çuditëshme sa edhe vetë pushteti ekzekutiv. Eliminimi i efekteve anësore në pushtetin ekzekutiv po ashtu si dhe në pushtetet e tjera i ngjan thënies se dikurshme të Leninit se “korrupsioni (ose kapitali|) formohet çdo ore, çdo ditë, çdo jave, çdo muaj, çdo vit”. Ndaj si i tillë nuk mund të shmanget duke hequr një prokuror apo dy-tre anëtarë të KLD, por vetëm me bashkëpunim, transparencë, dhe respekt i dyanshëm midis dy krahëve kryesorë të politikës. Rrugë tjetër s’ka sepse këtë kërkon dhe BE. Maturimi i politikës nëpërmjet zgjidhjes së konflikteve juridiko-ligjore me anë të kompromiseve politike, është e qartë që kërkon durim dhe zgjuarsi. Realisht megjithëse e dyta është me tepri në të dy anët e spektrit të politikës shqiptare, ajo e para është një difekt që e ka origjinën në reminishencat e së kaluarës të disa politikanëve. Disa politikanë të partive të mëdha e kanë mundësinë e bashkëpunimit dhe të hedhin ura paqtimi që Shqipëria të ketë mundësinë të hedhë një hap drejt integrimit të vërtete duke e kaluar hendekun e pabesisë, bizantinizmave, intrigave politike. Ky hendek vazhdon të pengojë të mënçurit, dhe të grumbullojë mediokrit, të cilët në fushata elektorale bërtasin e i ankohen elektoratit derisa dalin nga hendeku, duke krijuar fenomenin e marrëzisë, poshtërsisë dhe miopisë, por që fatkeqësisht po jetojnë gjatë si aktorë politikë.

Përplasjet e pushteteve dhe maturimi i politikës shqiptare

March 27, 2015 by dgreca

Opinion nga ARTUR AJAZI/
Në të kaluarën, dhe para diktaturës komuniste, ekzistonte një histori që nuk është futur zyrtarisht në analet e arkivës shtetëtore por që mund të tregojë edhe sot një shënjë të një emancipimi dhe respekti për personalitetet si të njërit krah, të atëhershëm të politikës ashtu dhe të anës tjetër nga e cila mund të merret eksperiencë edhe sot pas më shumë se 78 vitesh.Në kohën kur Ahmet Zogu u bë Mbret me anë të Asamblesë Parlamentare, pavarësisht nga pakënaqësitë e ngritura nga pala tjetër dhe nga politikanë të veçantë shqiptarë për moszbatim dhe thyerje të ligjeve, një nga rilindasit që sot po përmëndet më pak megjithë kontributin e tij të rëndësishëm në pavarësinë e Shqipësë Mihal Grameno kreu një akt qytetarie prej njeriu të civilizuar. Ky rilindas ishte nga të rrallët që nuk ngriti zërin për të ashtuquajtën ‘state capture’ të atëhershëm të Ahmet Zogut. Kjo pasi Zogu grumbulloi në duart e tij të gjithë pushtetet e mundëshme për 15 vite rresht. Por kur e pyetën Mihal Grameno se “përse nuk e kundërshtoi këtë veprim të Zogut” ai u përgjegj kështu “unë luftova të bëhet Shqipëria e pavarur, dhe Shqipëria është e pavarur tashmë, mua nuk më intereson kush nga shqiptarët është në krye të shtetit, më intereson që Shqipërinë ta qeverisin shqiptarët”. Dhe Mbreti Zog u tregua shumë tolerant me Mihal Gramenon, duke lidhur një pension të përjetshëm, madje Grameno vdiq i nderuar në atë kohë. Sa për sot, një nga anët më negative të karakterit të shqiptarëve “harresa” po vepron akoma pa mëshirë njëlloj si një kompjuter të cilin të rinjtë që e përdorin këtë mrekulli të hi-tech-ut lehtësisht, po aq lehtësisht përdorin edhe siglën “delete” për të hequr tepricat nga programi, pra duke dëmtuar historinë e djeshme dhe të sotme duke patur një efekt të rrezikshëm për të ardhmen. Por çfarë po ndodh sot me përplasjet mes pushteteve për kompetencat ? Personalisht mendoj se është një skandal i madh debati mes ekzekutivit dhe pushtetit gjyqësor për zotërim, apo anashkalim e kompetencave. Edhe sot pas 24 vitesh tranzicion, akoma mbizotëron paragjykimi i së kaluarës që “po humbe pushtetin humbet gjithçka”. Të dy kampet harrojnë se si i vendosin shtabet e pushteteve të tjera kur fitojnë zgjedhjet ? Ka një gjë të rëndësishme që nuk duhet harruar, që është respekti ndaj Kushtetutës dhe garant i saj nuk është vetëm Presidenti, por të gjitha pushtetet janë në një farë mënyre edhe garantë edhe zbatues të saj. Përplasjet e forta midis ekzekutivit dhe pushteteve të tjera si atij gjyqësor dhe atij të prokurorisë janë në fakt të ngjashmë me përplasjet e “prindërve me bijtë” e tyre kur këta të fundit janë në adoleshencë. Maturimi vjen nëpërmjet zgjidhjes së konfliktit ligjor duke zbatuar Kushtetutën. Nuk mundet të zgjidhet një problem duke e paragjykuar atë apo duke bërë zhurmë me qëllim që të mbulohet diçka tjetër më e keqe si korrupsioni, dhe që prej asaj diçkaje të keqe, të mbuluar me kujdes, njëri krah politik që humb pushtetin, të mundohet të rifitojë pushtetin në zgjedhjet e ardhshme duke bërtitur për drejtësi etj. Problematikja që ekziston në këtë konflikt juridio-ligjor midis ekzekutivit dhe pushteteve të tjera është mungesa e besimit dhe mungesa e dëshirës për bashkëpunim mes kaheve të politikës , duke paragjykuar që në fillim marrjen e pushtetit nga ana e koalicionit kundërshtar. Përplasjet mes pushteteve i shoh si një ekuacion matematikor në të cilin janë vendosur gjithashtu me kujdes të gjitha të panjohurat, kurse përfundimi është diçka e paqartë sepse, duke e ditur që lufta për çmontimin e korrupsionit është një nga luftrat që s’mbaron me mbarimin e një mandati elektoral. Çdo koalicionit qeverisës do ti duhet të përballet me një “armik” që pëson mutacione aq të çuditëshme sa edhe vetë pushteti ekzekutiv. Eliminimi i efekteve anësore në pushtetin ekzekutiv po ashtu si dhe në pushtetet e tjera i ngjan thënies se dikurshme të Leninit se “korrupsioni (ose kapitali|) formohet çdo ore, çdo ditë, çdo jave, çdo muaj, çdo vit”. Ndaj si i tillë nuk mund të shmanget duke hequr një prokuror apo dy-tre anëtarë të KLD, por vetëm me bashkëpunim, transparencë, dhe respekt i dyanshëm midis dy krahëve kryesorë të politikës. Rrugë tjetër s’ka sepse këtë kërkon dhe BE. Maturimi i politikës nëpërmjet zgjidhjes së konflikteve juridiko-ligjore me anë të kompromiseve politike, është e qartë që kërkon durim dhe zgjuarsi. Realisht megjithëse e dyta është me tepri në të dy anët e spektrit të politikës shqiptare, ajo e para është një difekt që e ka origjinën në reminishencat e së kaluarës të disa politikanëve. Disa politikanë të partive të mëdha e kanë mundësinë e bashkëpunimit dhe të hedhin ura paqtimi që Shqipëria të ketë mundësinë të hedhë një hap drejt integrimit të vërtete duke e kaluar hendekun e pabesisë, bizantinizmave, intrigave politike. Ky hendek vazhdon të pengojë të mënçurit, dhe të grumbullojë mediokrit, të cilët në fushata elektorale bërtasin e i ankohen elektoratit derisa dalin nga hendeku, duke krijuar fenomenin e marrëzisë, poshtërsisë dhe miopisë, por që fatkeqësisht po jetojnë gjatë si aktorë politikë.