Nga Remzije Zekolli/

Sapo kishte filluar janari, me qiellin me retë plot vranësira, atë ditë pikat e shiut binin në xhamat e dhomës sime dhe krijonin një melodi mahnitëse. Kohëve të fundit shpesh pyes veten çka me shtyri t’u kthehem  kujtimeve të viteve të largëta që ngjallin emocione shumëngjyrëshe si kryevepra e pikturës së tij, një nostalgji shpeshherë e ngatërruar. Kujtime, të cilat u takonin vetëm atyre, i ruanin mirë e që i kishin bërë personash të ngritjeve e të rënieve të tyre gjatë viteve të stuhishme që përjetuan.

Ato kujtime i ruanin në kullën stërgjyshore të cilat ishin shumë larg njëra- tjetrës e që vuajtja i afronte ata. Kishin lindur të njëjtin vit, ai në pranverë, në kohën kur Adonisi vjen mbi tokë e natyra ringjallet përsëri, gëzohej kur ai dilte në sipërfaqe. Ajo, në dimër, të mbuluar me petkun e saj kristalor e që fëmijët e dëshironin aq shumë, një princeshë dëbore që bënte  vallëzim patinazhi.

Ende pa mësuar hapat e parë në jetë, babai i tij u largua në mërgim, i mungonte dashuria atërore, nuk shihte rritjen dhe gëzimin e tij fëmijëror. Nëna e saj ishte bërë banore e klinikave të njohura të kohës, luftonte të rikthehet pranë fëmijëve, mungesa e saj shkaktoi dhimbje në shpirtin njomëzak.

Koha ecte si një lumë herë- herë i rrëmbyeshëm, nuk ndalej. Ata rriteshin e së bashku, me ta rriteshin edhe brengat e tyre rinore. Amfiteatri i madh i fakultetit ishte pikëtakimi i tyre si dhe i studentëve të tjerë. Atëkohë asnjeri s’e dinte historinë e mungesës për së gjalli së prindërve të cilët kishin shumë dashuri për fëmijët e tyre. Edhe ata u bënë pjesëmarrës të protestës, e cila ndodhte në  kohën e zbehur për popullin e që ishte frymëzim për rilindje të re kombëtare. Familja e financonte shkollimin e tyre, për të fituar betejën e diturisë e cila u hapte rrugë drejt horizontit. Në fundjavë shkonte vizitonte kullën e tij, në prag të saj e priste nëna krenare e çmallej me përqafimin engjëllor të saj. Ndërsa  ajo çdo ditë kthehej në shtëpi që sapo shkelte pragun e saj  e priste një kujdes i shtuar  i nënës dhe fëmijëve më të vegjë, sa bukur   luante rolin e saj.

Vitet kalonin, gjërat nuk shkonin aq mirë, përsëritej rutina e jetës së asaj kohe, kujdes prindëror, aktivitete kombëtare, e duke lënë anash dashurinë.  Pa dashur mori rrugën e mërgimit, filloi jetën plot elan, plot dëshira për të arritur suksese, gjeti fatin e jetës i kurorëzuar me tri princesha të tij, një dashuri e madhe e fundosur si titaniku. I mbyllur brenda vetmisë shihte hapërimet e tyre që qanin ndër stinë.

Historia u përsërit të cilën ajo e kishte kaluar. Ndonëse plaga e shpirtit i goditi, ata ecjen për ta fituar besimin në dashuri nuk e ndalonin dot. Ky rrugëtim i bashkoi në udhëkryqin e jetës, e cila tek ta u shfaq si një ylber pas shirave që shpeshherë e lagën ashtin e tyre njomëzak. Së bashku do të kompozojnë simfoninë e dashurisë, që të rrëqeth melodia e saj mahnitëse, piktori do ta dhuroj pikturën për agimin e dashurisë, shkrimtari tregimin më të mirë sepse vetëm për dashuri, flijimi e ka kuptimin e vet. Do lartësohet në qiellin që i ngjasojnë syve të tij. Fati i pret në horizontet e jetës. Sapo kishte kuptuar se jeta filloi të rridhte më ndryshe…