Poezi nga Rudina Çupi

PËRRALLAT – POLITIKË ME PELUSH

 “Rritesh kur mëson se fluturat nuk hahen”. As përrallat. 

Teoria përpunon në të njomë, si baltën.

Përrallat:

– të veshin me të kuqe – ngjyrën që ngreh bishat;

– të japin një shportë me bukë – mjeti që robëron;

– të nisin VETËM në pyll – në shtëpinë e ujkut dhe gënjeshtrës. 

Teoria vazhdon pikë-pikë, si thërrimet për të gjetur rrugën…

Në shkollë:

Historia, kjo përrallë të rriturish, rrëfen se dhe politika është njësoj. 

A nuk i vënë si Kësulëkuqes edhe

– ushtarit pushkën në dorë, 

– punëtorit veglat e punës

dhe i lëshojnë në pyllin e kohës dhe errësirës?! 

Historia përpiqet të na bindë 

se popujt e kanë gjetur rrugën duke ndjekur yjet,

por ne e dimë se popujt kanë ndjekur thërrimet.

Përrallat – politikë e veshur me pelush.

Historia – ujk i veshur si gjyshe. 

E PAKRYERA ËSHTË KOHË E POETËVE 

Njerëzit janë folje:

varen më shumë nga koha sesa nga vet(j)a. 

Në formë veprore a joveprore, ata lëvizin, jetojnë. 

Edhe ne të dy s’jemi tjetër veç folje të parregullta,

si vij dhe erdha që nuk puqen në një rrënjë.

Ne e dimë, folja është lëvizje, tërë gjallim e jetë…

Ti e di, malli ndonjëherë është dembel…

Unë e di, e pakryera është kohë për poetë…

URI E SHUAR ME MOLLË

E shkuara, si largësia, ka ngjyrë tatuazhi 

atë grinë në blu të elefantëve me hapat si vulë. 

Dhe duhet të jetë e ftohtë

përderisa zogjtë shtegtarë të kujtimeve nuk kthehen më. 

E zeza është ngjyrë potente, mbulon çdo ngjyrë,

…tani kuptoj pse ime ëmë dezinfektonte me gëlqere.

E ndez cigarin në flakë të qiririt 

e nuk di se cili prej të dyve bën më shumë dobi,

por një zanore do ta lëshoja të gjatë, larg, gjer te një far,

si tymi i tyre lajmërues, ngjyrë kalk.  

Pas të dyzetave një gruaje i vjen të rrijë mbi çati

në pritje për të kapur me sy dejtë e një vetëtime

e të hidhërohet fill më pas, qyqe aty,

kur qielli, si ëndrra, deje-deje ngrin, bëhet mermer

mbi të cilin ndizet një qiri.

Eh! Ka ca drita që nuk kanë dobi praktike,

por kanë temperaturën lokale të një dacke mbi fytyrë.

Gruaja e di se dritat e bredhit lulëzojnë pak ditë, në të ritë,

si aperitiv, 

si Evë që me mollë e shuan urinë.

TI JE KRYENGRITJA MË E BUKUR QË KAM

Largësia i vesh malet me ngjyrë xhins.

Unë duhet t’i gris ca gjunjët të ngjaj e re. 

Çaje lëvozhgën e shtëpisë si fara,

nise filizin e udhëtimit 

e shpërngulu drejt ajrit e drejt kohës.

Mos më urre mua, pluhurin e punës

a shtresat tona të gjakut, 

por ushqehu,

ji jeshilja më e bukur e peizazhit

dhe arkitektura më e gjallë në qytet.

Lëri shqisat të mësohen me lartësinë 

e me largësinë e njerëzve që të duan. 

Gjurma e roztë ku ti vure kryet në kraharor

më rri si medaljon. 

Merr hov tani! 

Ti je kryengritja më e bukur që kam. 

A ËSHTË SI TURPI LIRIA?

Përshtypja e parë e të qenët e lirë 

më ngatërrohej pak me turpin,

ishte si ndjesia e të rriturit që rri lakuriq 

e i duket se ajri ngjit. 

Ndjen çlehtësi 

kur fillon të zhveshësh nga trupi 

sende të rënda që të lidhin pas vendit, 

për shembull, kur zhvesh atdheun, 

e lë si rrobë përdhe e futesh në det… 

Nëse të merr malli për të, kur të mbërrish në tjetër breg, 

shih në krahun e majtë shenjën e vaksinës së lisë 

dhe mendo se me vete e ke. 

Kur të zhveshësh nga trupi fenë 

vërej në lëkurë shenjat mavi të llastikut 

që duken të gdhendura, si vidë 

dhe çuditu pse shenja është nën kërthizë: 

diku mes vendit ku ke qenë lidhur me nënën

dhe vendit ku lidhesh me atë që fle. 

Një e dridhur do të kalojë në lëkurë 

e do të ndiesh frikë 

se mos mbështjella që t’i mban puthitur thelpinjtë 

çahet ndonjë ditë e nga farë bëhesh bimë 

me rrënjë, kryesisht. 

Oh, është ushtria e qimeve moralistë! 

Thjesht futi një brisk. 

Friku, kur të mësosh se liria është vetmi. 

KUJTIMET

Mbështillem me krahët e mi…

për të ndier me mend praninë tënde, 

e shtrëngoj aq fort atë përqafje çapitëse

sa ndjenjat plasin si njolla të errëta në sy

e zbresin si vesë mbi buzë te një puthje petali;

hija e këtij vallëzimi në mur është njëjës, e hollë 

si një fyt i ngushtë për të marrë frymë 

kur lotët përmbytin ajrin me avull,

sytë e xhamat vishen me mjegull;

në këtë dhomë të mbyllur si gonxhe

banuar vetëm nga molat e kanateve që brejnë drurin,

në simfoni me molat e mia;

unë e shoh qartë e thellë mallin prej mëndafshi;

në këtë dhomë pa perde-petale-që-gëzohen-në-erë,

ku endem si gjysmë tape 

mbetur brenda shishes përgjysmë me verë

ndiej bulëza dhe bëj rrathë të mpirë lëngjesh

që përplasen prapë tek unë si një ishull lundrues;

për t’u kalamendur në këtë vallëzim të përgjysmuar

psherëtij me rrokje – si puls – emrin tënd në vend të melodisë…

Sa lehtë do ta mbanin peshën këta gjunjë të kapitur, 

kur faqet t’i puqnim pashqitshëm 

si mollëza gishtash të ngjyer në mjaltë!